EP12 อยากได้อิสระ

หญิงสาวรู้สึกตัวตื่นขึ้นในช่วงเช้าด้วยความเจ็บปวดเพราะเมื่อคืนเขามีอะไรกับเธอแทบทั้งคืนไม่รู้ว่าไปโดนอะไรมาเพราะเธอรู้สึกว่าอารมณ์เขารุนแรงมากกว่าปกติเพราะเนื้อตัวเขียวช้ำไปหมด 

"เฮ้อ ไปมหาลัยไม่ได้เหมือนเดิม" เธอถอนหายใจอย่างปลงๆ ร่องรอยตามร่างกายเธอปิดยังไงก็ไม่มิด

"ตื่นแล้วหรอ ไปอาบน้ำได้แล้วจะพาไปทานข้าวบ้านแม่" เขา พูดจบก็เดินออกไปสูบบุหรี่ตรงระเบียงเพื่อคลายความเครียดที่สะสมมาหลายวัน

"คุณไม่กลัวคุณป้าท่านจะเห็น.."  เธอไม่กล้าพูดจบเพราะเกรงว่าเขาจะอาละวาดออกมา

"ฉันสั่งก็แค่ทำตามมันยากตรงไหน?" เขาเริ่มทำเสียงดุๆ จนเธอหายใจไม่สะดวก

"ค่ะ มุกขอเวลาสักพัก" พูดจบก็ลุกออกจากเตียงด้วยความยากลำบากกว่าจะเดินถึงห้องน้ำคงเลยเวลาไปหลายนาที

"จิ๊ส์" เขาจิ๊ปากอย่างหงุดหงิดกับท่าทางของอีกคนที่เดินเหินไม่สะดวก

"อ๊ะ จะทำอะไรคะ" เธอตกใจรีบใช้แขนคล้องคอเขาเมื่อโดนอุ้มขึ้นในท่าอุ้มเจ้าหญิง

"ชักช้า" 

"เตรียมเสื้อผ้าไว้ให้แล้ว มาเอาไปใส่สิ" เขาจ้องมองร่างเล็กที่เดินออกมาจากห้องน้ำด้วยผ้าเช็ดตัวพันหน้าอกอวบด้วยสายตาที่หื่นกระหายอย่างเก็บไม่มิด

เมื่อเขาพูดจบเธอก็ถอนหายใจเบาๆ เธอไม่เคยจะได้ทำตามใจตัวเองเลย 'ไม่เป็นตัวของตัวเองชะมัด' เธอบ่นพึมพำเบาๆ

"ฉันไม่มีเวลาพาเธอไปเยี่ยมบ้าน เอาเป็นอีกสองวันฉันจะพาไปแล้วกัน" เขาพูดด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

"งั้นมุกไปเองดีกว่าค่ะ" เมื่อพูดจบก็โดนสายตาไม่พอใจส่งกลับมา

"เหมือนว่าพักนี้เธอจะต่อต้านฉันมากขึ้นนะ เธอคงไม่จำสินะว่าคนที่ต่อต้านฉันมันจะเป็นยังไง" เขาส่งสายตาตำหนิกลับมาจนเธอขนลุกขึ้นก่อนจะแกล้งเปลี่ยนเรื่องคุยไป

"งั้น มุกไปเเต่งตัวก่อนนะคะ" เธอส่งยิ้มบางๆ กลับไปและรีบเดินเข้าห้องแต่งตัวไปโดยเร็ว

"แค่ไปทานข้าวบ้านแม่ ทำไมต้องแต่งหน้า!" พักนี้เธอทำตัวน่าสงสัยกับเขามากเกินไปมาก 

ไม่เคยมีท่าทีต่อต้าน และไม่เคยแสดงออกว่าไม่พอใจต่อเขา แต่ครั้งนี้เหมือนจะกล้าขึ้นมาก!!

"เปล่าค่ะ มุกแต่งหน้าไม่ได้หรอคะ" เธอส่งสายตาออดอ้อนกลับไปจนเขาถอนหายใจออกมาแรงๆ และเดินออกไปพร้อมกับสูทราคาแพงที่พาดท้องแขนเดินออกไป

รถลีมูซีนคันหรูวิ่งออกจากบ้านพักส่วนตัวติดริมทะเลเคลื่อนตัวมุ่งหน้าเข้าตัวเมือง 

ด้านหญิงสาวที่ถอนหายใจเบาๆ เหม่อมองตามท้องถนน ด้วยสายตาแสนเศร้าเพราะคิดถึงบ้านและคิดถึงชีวิตของตัวเธอเอง ถ้าเขาไม่เข้ามาในชีวิตเธอคงมีความสุขมากกว่านี้

"พักนี้เธอเปลี่ยนไปนะ" เขาเอ่ยเสียงเรียบนิ่ง

"เปล่าค่ะมุกไม่ได้เปลี่ยนไป" เธอเช็ดน้ำตาลวกๆ หันมาส่งยิ้มให้เขาเพื่อกลบเกลื่อนความเศร้าในใจ

"อ๊ะ เจ็บนะคะ" เธอตกใจเมื่อเขากระชากตัวเธอจนเธอแนบชิดอกแกร่ง

"นกน้อยอย่างเธอคิดจะโบยบินออกจากกรงทองของฉันขนาดนี้เลยหรอ หึ" เขาพูดอย่างรู้ทัน

"มุก.. มุกแค่อยากไปอิสระคืน แค่สักนิดก็ยังดี" เธอกลั้นใจตอบออกไปจ้องหน้าเขาด้วยสายตาที่อ้อนวอนและจริงจัง

"ฮรึก มุกเจ็บ" มือหน้ากระชากผมยาวสลวยจนเธอเงยหน้าขึ้นพร้อมน้ำตา

"เธอกล้ามากนะที่เอ่ยขออิสระจากฉัน!!! ฝันไปแล้วกันเพราะอิสระของเธอมันหมดไปตั้งแต่ที่เธอเจอฉันแล้ว จำไว้ซะ!!!" พูดจบก็กระชากใบหน้าสวยใสเข้ามากดจูบจนเธอรู้สึกเจ็บ

"กึด อึก" มาเฟียหนุ่มกัดริมฝีปากเล็กจนแตกออกพร้อมเลือดไหลออกมาก่อนจะถูกเขาดูดกลืนเข้าไป 

"จ๊วบ จ๊วบ" ลิ้นร้อนกดเกี่ยวแทรกซ้อนดูดดื่มลิ้นเล็กต้อนจนจนมุมจนเธอหายใจไม่ทัน

ปึกก ปึกก ปึกก!!  มือเล็กทุบหน้าอกแกร่งเพื่อบ่งบอกว่าเธอกำลังจะขาดอากาศหายใจ

"เธออยากจะหนีฉันไปให้ไกลขนาดไหนเธอก็ไม่มีทางไปจากฉันได้ ถ้าเธอหนีฉันก็จะตามลากเธอกลับมาเหมือนเดิม ถ้าคิดหนีเมื่อไหร่เธอจะโดนมากกว่านี้ จำไว้!!!"

"ฮึก ค่ะ มุกเข้าใจแล้ว" เธอปาดน้ำตาที่ไหลออกมามองเขาอย่างตัดพ้อ

"นอนใช้เงินอยู่บ้านไปวันๆ ไม่ชอบ" เขาหันหน้าไปมองทางอื่นเพื่อไม่อยากเห็นน้ำตาเธอเพราะเกรงว่าเธอจะได้ใจถ้าหากเขาใจอ่อน

"ต่อไปก็อย่าคิดต่อต้านฉันอีก เชื่อฟังและทำตามทุกอย่างที่ฉันสั่ง เข้าใจใช่มั้ย" เขาหันมาเลิกคิ้วถาม

"ฮึก ค่ะ มุกจะเชื่อฟังคุณ มุกจะไม่ดื้อและจะไม่ต่อต้านคุณอีก มุกจะเชื่อฟังคุณคนเดียว ให้อภัยมุกนะคะ" เธอเอ่ยสัญญาก่อนจะขยับตัวขึ้นไปนั่งบนตักแกร่งของเขา

ใบหน้าสวยซบอกแกร่งเรียวแขนทั้งสองข้างโอบกอดเขาเอาไว้แน่นอย่างออดอ้อน เธอรู้ว่าเวลาที่เข้าอารมณ์ไม่ดีเขาชอบให้เธอออดอ้อน

"อืม" เขาหันมาโอบเอวเธอไว้มืออีกข้างก็ลูบศรีษะเล็กเบาๆ เพื่อจัดทรงผมให้เธอไปพรางๆ 

เมื่อคนบนตักเงียบนิ่งไปเขาจึงก้มลงไปมองและเห็นว่าเธอหลับไปแล้วพร้อมน้ำตาและใช้มือเช็ดให้อย่างเบามือ

'สงสัยจะเหนื่อยจากเมื่อคืน' เขาพูดเบาๆ ก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มให้เธอเพราะเธอชอบนอนหลับบนรถและเธอก็ชอบหนาวบ่อย

"อื้อ~" เธอครางอื้ออึงออกมาเบาๆ เพราะถูกรบกวน 

"นอนเถอะอีกเกือบสองชั่วโมงถึงบ้านแม่ จุ๊บ" เขากดจูบศีรษะเล็กเบาๆ เอนตัวลงเล็กน้อยเพื่อให้เธอกลับสะบาย

ในสมองเขาคิดเพียงแค่ว่าเธอเปลี่ยนไป เธอต่อต้าน เธออยากได้ชีวิตอิสระ "มุกแค่อยากไปอิสระคืน แค่สักนิแค่สักนิดก็ยังดี" เขายังจำสีหน้าอ้อนวอนของเธอได้ดี แต่จะให้เขาปล่อยเธอก็คงจะเป็นไปไม่ได้ เขาไม่มีทางปล่อยเธอไปแน่ เขาจะเก็บเธอไว้ให้อยู่กับเขาตลอดไปยิ่งคิดไปถึงวันที่เธอหนีในใจเขายิ่งร้อนรุ่ม

'ต่อให้เธออยากไปจากฉันมากแค่ไหนเธอก็ไม่มีทางไปจากฉันได้ มุกดา เธอเป็นของฉันคนเดียวและจะเป็นของฉันคนเดียวตลอดไป' 

เขาจึงต้องขู่เธอเอาไว้เขารู้ว่าเธอรักเขาเขารู้ว่ายังไงเธอก็จะไม่ไปจากเขาเเต่เขาก็อดที่จะคิดไม่ได้อยู่ดี แค่เธอพูดว่าอยากได้อิสระคืนเขาก็ไม่พอใจแล้ว

'มุกแค่อยากทำตามใจตัวเองบ้าง ฮรึก' เธอสะอื้นละเมอจนเขานิ่งเงียบไป

"ฉันปล่อยเธอไปจากฉันไม่ได้จริงๆ"