EP14 พลั้งมือ

"คืนนี้คุณจะกลับบ้านมั้ยคะ" หญิงสาวเอ่ยถามในขณะที่เขากำลังติดกระดุมเสื้อเชิ้ตหลังจากที่มีอะไรกันกับเธอ

"นอนไปก่อนเลยคืนนี้ฉันไม่กลับ" เขาเดินมากดจูบบริเวณหน้าผากมนของเธอเบาๆ "พรุ่งนี้อยากไปไหนหรือเปล่า" มือหนาลูบใบหน้าเรียวเล็กของเธอเบาๆ

"ให้ไปได้หรอคะ" 

"แล้วอยากไปมั้ยล่ะ" เขาจ้องเข้าไปในดวงตาของเธอ

"อยากค่ะ มุกอยากไป" เธอยิ้มอย่างดีใจลุกขึ้นกดจูบปลายคางของเขาหนักๆ หนึ่งครั้ง

"ฉันให้อิสระเธอหนึ่งวันอยากไปไหนก็ไป" เขาพูดขึ้นเพราะเห็นว่าเธออยู่แต่ในห้องมาหลายวันหลังจากที่กลับมาจากทานข้าวบ้านแม่วันนั้นเขาก็บังคับเธอเกือบเช้าจนเธอป่วย

"ขอบคุณนะคะ" เธอจับมือเขาแนบไว้บนแก้มนวล

"แล้วมุกขอแวะไปหาเพื่อนที่มหาลัยได้มั้ย" เธอขออย่างมีหวังและมือหนาค่อยๆ ลูบไล้ศรีษะเล็กเบาๆ ก่อนจะใช้มือจิกดึงผมเธออย่างไม่แรงนักจนเธอเงยหน้าขึ้นมาจ้องตาเขา

"ฉันหวังว่าเธอจะจำได้ว่าฉันไม่ชอบอะไร และการที่ฉันให้ไปไหนได้ไม่ได้หมายความว่าเธอต้องไปคนเดียว"

"...."

"ฉันจะให้การ์ดตามไปสองคน และอย่าทำอะไรที่ฉันไม่ชอบ เข้าใจใช่มั้ย" เขาเลิกคิ้วสูงรอคำตอบจากเธอ

"ค่ะ มุกเข้าใจแล้ว" เธอไม่อยากต่อต้านเขาเพราะวันนั้นที่กลับมาจากทานข้าวเขาก็ทำร้ายเธออีกจนเธอไม่อยากจะให้มันเกิดมาอีกครั้ง

เขากดจูบริมฝีปากเล็กอย่างดูดดื่มและเร่าร้อนก่อนจะผละออกและเดินออกจากห้องไป

ด้านคนตัวเล็กเธอพยายามลุกขึ้นจากเตียงด้วยความยากลำบากเนื่องจากเธอเจ็บแสบบริเวณกลางกายสาวเป็นอย่างหนัก

"โอ๊ะ แสบจัง" เธอเดินเข้าไปในห้องน้ำเพราะว่าเธออยากจะเเช่น้ำอุ่นๆ เพื่อคลายความเครียดและเธอระคายเคืองกลางกายเป็นอย่างมาก

ใบหน้าสวยหลับตาลงอย่างผ่อนคลายก่อนจะเผลอคิดไปถึงวันนั้นวันที่กลับมาจากทานข้าวเขาก็ลงไม้ลงมือกับเธอมากกว่าครั้งไหนๆ

"ฟรีบ กรี๊ด" เธอตกใจเมื่อจู่ๆ เขาก็ผลักเธอลงบนพื้นห้อง

"ไปนอนบ้านมันได้มันกี่ครั้งแล้วล่ะ!! ห้ะ" มาเฟียหนุ่มตะโกนใส่เธอเพราะความโกรธเคืองจากคำพูดของนนทกุล

"เปล่านะคะมุกไม่ได้มีอะไรกับเขา คุณไม่เชื่อมุกเลยหรอ มุกสัญญาว่าจะซื่อสัตย์แค่กับคุณคนเดียวไงคะ" เธอคลานเข่ามากอดเขาของเขาไว้แน่นพร้อมทั้งน้ำตา

"เธอพูดมากี่ครั้งแล้ว ห้ะ มีฉันเป็นผัวแค่คนเดียวมันไม่พอหรอวะ" เขาพูดคำหยาบคายออกมา

"ฮรึก มุกไม่เคยมีใครนอกจากคุณ ทำไม่ไม่เชื่อมุกบ้า... " เธออ้อนวอน

เพี๊ยะ!! พูดยังไม่ทันจบมือหนาก็ตบเข้าที่แก้มนวลของเธออย่างไม่แรงนัก

"ฮรึก คุณตบหน้ามุกเลยหรอ" เธอจับบริเวณมุมปากของตัวเองเห็นว่ามีเลือดซึมออกมาไม่มากก่อนเอี่ยวตัวหันไปมองเขาทั้งน้ำตาอย่างตัดพ้อจะทะเลาะกันแค่ไหนเข้าก็ไม่เคยตบหน้าเธอสักครั้ง 

แต่ครั้งนี้มันต่างออกไปมาก

"ฉัน" เมื่อได้สติเขาก็เดินเข้ามาเพื่อที่จะจบดูใบหน้าเธอก่อนที่เธอจะขยับตัวถอยหลังหนีกอดตัวเองอย่างหวาดกลัว

"ฮรึกก อย่าเข้ามา ฮือ มุกกลัวแล้ว ฮรึก" เธอกอดเข่าสะอื้นไห้อย่างน่าสงสาร

"ฉันขอโทษมุก ฉันไม่ได้ตั้งใจ" เขาจะเดินเข้าไปกอดเธอเพื่อปลอบประโลมแต่ก็โดนเธอผลักออก

"ฮึก มุกเกลียดคุณ!!" เธอเผลอตะคอกใส่เขาจากอารมณ์ที่กำลังจะมีสติกลับกลายเป็นว่าเขาโมโหและทำรุนแรงกับเธอจนเธอป่วย

ก็อก ก็อก "คุณมุกครับ คุณมุก" ไคอาร์เดินเข้ามาในห้องและเรียกเธอจนหลุดจากภวังค์

"มีอะไรหรอคะ" เธอตะโกนกลับไป

"นายใหญ่สั่งให้ผมมาแจ้งว่าตอนเย็นๆ ให้คุณมุกแวะไปหานายที่บริษัทด้วยครับ" 

"ค่ะ"

"วันนี้คุณมุกจะไปไหนหรือเปล่าครับผมจะได้เตรียมรถ" อองเดรสั่งกับเขาว่าวันนี้ถ้าหญิงสาวจะไปไหนก็ไปได้เลย

"ค่ะ มุกจะไปหาเพื่อนที่มหาลัย" เธอไม่ได้แวะไปแค่นี้หรอก เธออยากไปเที่ยวเล่นตามประสาเด็กอายุเท่าเธอบ้าง

'ลอนดอนที่เที่ยวเยอะจะตาย ใครจะอยู่เพียงแต่ในบ้านกันล่ะ' เธอพูดออกมาเบาๆ 

"นี่ของที่นายใหญ่ให้เอามาให้นะครับ" พูดจบก็เดินออกจากห้องไปเงียบๆ 

เมื่อเธอเดินออกมาจากห้องน้ำก็พบกับเงินสด 3 พันปอนด์ บัตรเครดิตแบล็คการ์ด และเสื้อที่เตรียมไว้ให้ 

'เห้อเดรสอีกแล้วหรอ' เธอหยิบมาดูพร้อมถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมาอย่างปลงๆ

แต่เขาก็เลือกเข้ากับฤดูอยุ่หรอก เพราะเหมือนวันนี้ลอนดอนอากาศจะเริ่มหนาวแล้ว

ไม่รู้ว่าชีวิตเธอต้องเดินตามเส้นทางชีวิตที่เขาเขียนำไว้ให้สักเท่าไหร่

เธอให้ไคอาร์ขับรถไปมหาวิทยาลัยออกซ์ฟอร์ด เดิมทีเธอเรียนมหาวิทยาลัยเคมบริดจ์แต่ก็ได้ย้ายเพียงมีเพื่อนผู้ชาย

หลังจากที่เธอย้ายมาใหม่ๆ เธอก็ได้เพื่อนผู้หญิงที่เป็นลูกครึ่งไทยอักฤษเหมือนเธอสองคนเป็นเพื่อนก็คือมัดหมี่และแพรวา

"ถึงแล้วครับ พวกผมสองคนจะรอตรงแถวนั้น" ไคอาร์ชี้นิ้วไปที่สวนใกล้ๆ 

หญิงสาวพายกระเป๋าเดินเข้าไปตามหาเพื่อนทั้งสองของเธอดูเหมือนว่าจะหมดเวลาเรียนแล้วเนื่องจากตอนนี้เป็นเวลาพักเที่ยง

"แพร มัดหมี่" หญิงสาวเอ่ยเรียกเมื่อเห็นว่าเพื่อนทั้งสองกำลังเดินลงพร้อมกับเพื่อนร่วมห้องอีกหลายคนและใช้มือทักทายด้วยรอยยิ้ม

"ยัยมุก แกมาได้ไงเนี่ยไหนบอกว่าไม่สบาย" ใช่วันนั้นหลังจากที่เธอบอกเพื่อนว่าจะได้มาเรียนแล้วแต่สุดท้ายก็ไม่ได้มาเนื่องจากวันนั้นที่เธอมีอะไรกับเขาเธอก็ไม่สบายจริงๆ

"ฉันหายดีแล้ว วันนี้ฉันว่างน่ะมีเรียนอีกมั้ยไปเที่ยวกันนานๆ ฉันจะได้ออกมา น๊า ไปเที่ยวกัน" ใบหญ้าสวยออดอ้อนเพื่อนสาวทั้งสอง

"อือ ไปก็ได้ วันนี้ว่างไม่มีเรียนแล้ว" ทั้งสามคนเดินออกจากมหาลัยเพื่อที่จะไปขึ้นรถ

"ไปรถใครล่ะ" แพรวาถาม

"พี่ไคอาร์ขับมาส่งน่ะไปกับฉันนี่แหละ" หญิงสาวเสนอ

"โอเค งั้นพวกเราไปกันเถอะ" ทั้งสามคนเดินออกจากมหาลัยด้วยความดีใจที่ได้เจอเพื่อนรักอีกคนที่หายหน้าหายตาไปหลายอาทิตย์