KABANATA 1

“How is he?” iyon ang tanong na namutawi sa mga labi ni Marcus. His voice steady, though a hint of unease betrayed the calm exterior he wore.

Deep down, he yearned for a miracle—some reassurance that his father was on the path to recovery, that the man who had once been his guiding light would return to him. His words were weighted with both hope and trepidation, a fragile mix of emotions that only those who loved deeply could understand. 

“He’s the same as before,” the doctor replied, his tone measured yet tinged with empathy.

Sandaling nabitin sa hangin ang iba pa nitong mga salita. Like an unspoken acknowledgment of the battle they both knew too well. As if to soften the blow, the doctor placed a comforting hand on Marcus’s shoulder.

“But I still haven’t lost hope,” he added with quiet conviction. The sincerity in his voice was unmistakable—a small flame of optimism burning in a sea of uncertainty. 

Mabigat ang buntong hiningang pinakawalan ng binata. Muli ay lumipad ang kaniyang paningin sa pigura ng isa lalaking ngayon ay nakaupo sa ilalim ng malagong puno ng akasya. Ang maganda at matingkad na kulay berde nitong mga dahon ay tila ba nangangako ng banayad at comforting na lilim. At naroon ang kanyang ama. Hindi ito gumagalaw, at katulad nang dati, katulad nang madalas, katulad noon, nakatitig lang ito sa kawalan. Sa kawalan na para bang may kung anong tanawin itong tinatanaw doon. Isang tanawin na posibleng nakikita nga nito. Tagpo o eksenang natitiyak niyang ito lamang ang nakakakita.

Sa naisip ay bahagyang nakaramdam ng panibugho si Marcus. Kung pwede lang sana, gusto niyang samahan ang ama sa mundong nakikita nito ngayon. Dahil para sa kanya, ang taong ito na nakaupo patalikod sa kanya ngayon, malayo at parang hindi niya maabot ay hindi lang ang kanyang ama.

He was his hero, his anchor in life’s stormy seas. And yet, seeing him now—a mere shadow of the man he had once been—brought a familiar ache to Marcus’s chest, a pain that time had failed to dull.

Sandaling pinanatili ni Marcus ang sarili sa ganoong ayos. Sa loob-loob niya ay ang panalangin na sana, sana pwede niyang tawirin ang malaking agwat ng mundo nilang dalawa. Dahil kahit hindi niya sinasabi, masyado na siyang nangungulila sa kanyang ama.

“I haven’t lost hope either, Dan,” sagot ni Marcus. Ang tinig niya ay kababakasan ng hindi maikakailang katatagan. Pero alam rin niyang hindi nawawala doon ang takot na nagawa naman niyang itago.

Ang paninindigan sa kanyang mga salita ay hindi lamang repleksiyon ng kanyang determinasyon bilang anak kundi pati ng kanyang matibay na paniniwala bilang doktor. Tiningnan niya si Dan, ang psychiatrist na nanatiling kasama niya nang magsimula ang pinakamadilim at pinakamasamang bangungot na ito sa kanyang buhay.

Habang inoobserbahan nito ang kalagayan ng kanyang ama ay nanatili ang matatag na dedikasyon ni Dan. Pinahalagahan iyon ni Marcus at doon siya patuloy na humugot ng lakas. Isang tahimik na lakas na sumasalamin sa pag-asang mahigpit niyang pinanghahawakan at kahit kailan ay hindi niya pakakawalan kahit kung minsan parang imposibleng mapagtatagumpayan pa niya ang pagsubok na ito.

“Oo nga, hindi ba’t iyan ang tungkulin nating mga doktor?” wika ni Dan saka ngumiti, nasa tinig nito ang pinaghalong paghikayat at paghanga. “Magbigay ng pag-asa, panatilihing buo at masaya ang mga pamilya, iligtas sila. Lalo na ikaw, Marcus. Napakarami mo nang buhay na nailigtas,” dagdag nito, bakas sa tono at tinig ang pagmamalaki.

Dan had always respected Marcus, not just for his unmatched skill in the operating room but for the compassion and resilience he brought to every challenge. Alam rin nito kung ano ang mabigat na pasaning dala niya. Balancing the expectations of his profession while shouldering the personal heartbreak of his father’s condition. 

Marcus couldn’t help but smile at Dan’s words, though the compliment stirred a bittersweet ache in his chest. Saving others came naturally to him—it was his life’s calling. Yet here, in the presence of his father, he felt powerless, unable to heal the one person who mattered most. He placed a hand on Dan’s shoulder, a silent gesture of gratitude for the psychiatrist’s steadfast support. Pagkatapos ay ibinalik niya ang atensyon at paningin sa pigurang nasa ilalim ng puno ng akasya.

 As he took his first step toward his father, a wave of emotion swept over him—hope mingled with fear, love intertwined with pain. With each step, he steeled himself for the familiar heartbreak that awaited, yet he pressed on, driven by an unspoken promise to never give up.

Nanatiling hinid gumagalaw ang lalaki. Katulad ng puno ng akasya, ang pagkakaupo nito sa ilalim niyon ay hindi natinag o nabago kahit bahagya. Nanatili itong nakatitig sa kawalan. Sa tanawing tanging ito lamang ang nakakikita.

Sinadya ni Marcus nag awing mas maingay ang kanyang mga hakbang habang papalapit. Nakatulong sa intensyon niyang iyon ang mga tuyong dahon na hindi niya iniwasang tapakan. Pero bigo siya makakuha ng anumang reaksyon mula rito. Wala ni katiting na pagkilala o kahit pa sandaling paglingon.

It was as if Marcus wasn’t even there, as if the world beyond his father’s mind had ceased to exist. Hindi pamilyar sa kanya ang tila nakabibinging katahimikang naging kasunod ng mga tuyong dahong nadaanan at natapakan niya.

Dapat sana kung tahimik kalmado ang lahat. Pero iba ang nangyari. Dahil nagdala ng hindi maipaliwanag na bigat sa kanyang dibdib ang katahimikang iyon. An unbearable weight, pressing down on Marcus’s chest as he halted a few paces away.

Tila isang matalas na kutsilyo ang nagsimulang sumugat sa puso ni Marcus. Sugat na nag-iwan ng matinding sakit na kung tutuusin ay pamilyar na sa kanya pero hindi niya nakasanayang pakibagayan.

The sensation wasn’t new, but its intensity never lessened. Dahil gaya ng nasabi na niya, sa maraming pagkakataon ay palagi niyang nararamdaman ang lungkot at kawalan ng pag-asa tuwing bumibisita siya rito.

Each encounter brought him face-to-face with the father he once knew and loved deeply, now reduced to a shell of the man who had once been his greatest inspiration. At kahit pa sabihing sa bawat paghaharap ay inihahanda niya ang sarili para sa posibleng sakit na pwede niyang maramdaman, tumatama pa rin iyon sa kanya.

It hit him with the same raw force as it had the first time. The heaviness in his chest was a reminder of everything he had lost and everything he couldn’t fix.