ログイン“Ganoon ba?” anitong bahagya pang tumango. “O siya sige, hindi na kita ipagtitimpla ng kape. Baka mahirapan ka pang makakuha ng tulog mamaya,” pagpapatuloy nito.
With a decisive motion, she returned the cup she’d been holding back into the cupboard. Her understanding demeanor reminded Marcus of how supportive his parents had always been, encouraging him to pursue his ambitions without hesitation.
Agad na ibinalik ni Marcus ang paningin sa screen ng kanyang laptop habang hindi naman nawawala sa kanyang isipan ang totoong dahilan ng kanyang pagsusumikap. Graduating with a degree in BS Biology was just the first step on a long journey. His goal wasn’t just to finish school—it was to continue to medical school and eventually specialize as a cardiothoracic surgeon. It was a lofty ambition, requiring years of intense study and rigorous training, but Marcus welcomed the challenge.
Sampung taon mula ngayon nakikita niya ang sariling abala sa ospital, performing life-saving surgeries and making a tangible difference in people’s lives. Ang isiping iyon ang para sa kanya ay tila ba tunay na dahilan kaya siya ipinanganak. Making every late night and sacrifice worthwhile.
“Sandali nalang, Ma at matutulungan ko na rin kayo ni Papa sa mga gastusin,” ani Marcus habang ang tinig ay kababakasan ng totoong determinasyon.
Ngiti lang ang isinagot doon ng kanya ina. Kaya tahimik lang din niya itong pinanood habang nang ilapag nito sa kanyang harapan ang platong may lamang egg sandwich. Kakaibang damdamin ang humaplos sa puso niya nang masamyo ang mabangong aroma niyon.
His stomach growled in response, reminding him of how long it had been since his last meal. The gesture, simple yet thoughtful, was another reminder of his mother’s unwavering care. It wasn’t just any sandwich either—it was his favorite. Somehow, she always knew how to provide the exact kind of comfort he needed, even without him asking.
Kinuha niya ang sandwich saka iyon kinagat. Alam niya ang pagsusumikap ng mga magulang niya para sa kanya at sa kanyang pangarap. Branch manager ang kanyang ina sa isang kilalang bangko. Kung paano nito napagsasabay ang pagiging ina at career woman ay hindi masabi at hindi rin mahulaan ni Marcus.
His father, Mario, was a software engineer at a major telecommunications company, a career that required long hours and mental rigor. Together, their stable professions were the foundation of Marcus’s opportunities—enrolling him in a prestigious university, encouraging his aspirations, and ensuring he had everything he needed to succeed. The thought filled him with both gratitude and a sense of responsibility.
“Pagka-graduate mo, dumiretso ka na sa med school, anak,” ani Juliana sa malambing na tono at iyon ang humila sa kanya mula sa malalim na pag-iisip.
Her words carried both encouragement and an unspoken reminder of the expectations she and Mario had for him. Marcus glanced at her, her face reflecting pride and love. While he knew she and his father had saved enough to cover his education, he still felt a pull to contribute in some way.
He wanted to lessen their burden, to show them that their sacrifices had not been in vain. But for now, he simply nodded, savoring the sandwich and the quiet moment they shared in the kitchen.
“Gusto kong magtrabaho, Ma. Gusto kong magturo sa university kung saan ako nag-aaral ngayon. Sa tingin ko kaya ko namang pagsabayin iyon at ang med school,” iyon ang isinagot ni Marcus. Matatag ang tinig at kalmado.
He took another bite of the egg sandwich, savoring its comforting taste. His mother’s cooking always had that effect on him, no matter how tired or stressed he was. But as much as he appreciated the warmth of the meal, his mind was already racing ahead to his plans.
Balancing his studies with work had always been a part of his life—he’d done it through college, and he knew he could manage it in med school too. The idea of teaching was particularly appealing; it would not only provide him with some income but also help him stay connected to the academic environment he loved.
Juliana, however, wasn’t convinced. Her expression softened as she leaned back in her chair, the lines of concern creasing her brow despite the smile she wore.
“MEDYO matagal na rin mula nung huli nating nagawa ang ganito,” si Juliana iyon.Sunday at nagyaya ang Mama niyang mamasyal sa mall. Si Mario noon ay nasa bahay at busy sa tinatapos nitong report para sa conference nito kinabukasan.“Yeah, sayang nga lang at wala si Papa,” aniyang pinagmasdan ang magandang mukha ng kanyang ina.Nasa isang fast food sila noon at kumakain ng paboritong spaghetti at fried chicken ni Juliana. Ang kanyang ina, hindi niya masasabing lumaki itong may ginintuang kutsara sa bibig. Hindi rin naman ito galing sa mahirap na pamilya. Ang nakakatuwa lang sa Mama niya, ang mga paborito nitong pagkain noon pa man ay hindi nagbabago at hindi nito nakakalimutan. Isa sa maraming magagandang katangiang gustong-gusto niya rito. “Oh, bakit?” si Juliana nang marahil mapuna nito ang paraan ng pagtitig niya rito.Magkakasunod na umiling si Marcus. “Naisip ko lang, maswerte si Papa sa’yo, Ma,” pag-amin niya.Tumawa ng mahina ang kanyang ina. “Maswerte din ako sa kanya. Kasi ku
“WOW, ang taas ng grade mo ah! In fairness, nanghihinayang tuloy ako na hindi ko nakita ang presentation mo,” ang masayang komento ni Pauline.Katulad ng nauna na nilang napagkasunduan ay kumain sila ng pancit sa canteen pagkatapos ng presentation niya sa CAS building.“Ako nga rin hindi ko inasahan na ganoon ang magiging reaksyon niya sa presentation ko,” hindi niya napigilang sabihin habang ngiting-ngiti.“Hindi ba tama ako? Mabait si Sir Marcus. Kaya sana kahit kaunting appreciation lang magkaroon ka sa kanya. Kasi hindi mo makikita ang magaganda qualities ng isang tao hanggang nabubulagan ka ng galit at inis,” paliwanag sa kanya ni Pauline sa mabait at nagpapaunawa nitong tono.Ngumiti si Celeste. “Salamat, Pau,”aniya pa.Nagkibit ng mga balikat nito ang kaibigan niya. “Para ano pa at naging bestfriend kita kung hindi ko maitatama ang mga hindi magaganda at maling paniniwala mo,” anito sa kanya.Lumapad ang pagkakangiti ni Celeste. “Dahil dyan, sasabihan ko ulit si Mang Damian na
“ANO bang instruction niya, ite-text mo ba siya o tatawagan?” iyon ang magkasunod na naitanong sa kanya ni Pauline habang naglalakad sila papunta ng CAS building. “Wala naman siyang sinabi. Saka, hayaan mo na iyon, Pau, puntahan nalang natin siya para makaraos na ako,” pagtatapos na niya sa usapang iyon. “Okay, sige. Basta doon lang ako sa may bench sa labas. Maghihintay sa’yo,” anito sa kanya.Nilingon niya si Pauline at pagkatapos ay nginitian. “Kahit palagi mo akong kinokontra pagdating kay Sir Marcus, andyan ka pa rin naman talaga,” aniyang ngiting-ngiti saka sinundan ang sinabi ng mahinang tawa.Tinawanan lang din muna ni Pauline ang sinabi niyang iyon. “Pagkatapos ng presentation mo kain tayo,” anito.“Sure, iyon lang pala. Pansit, iyong sa canteen, libre ko,” aniya rito.Matamis ang ngiting pumunit sa mga labi ni Pauline. Sa totoo lang kagaya ng sinabi niya kanina kahit sa maraming pagkakataon ay mas panig si Pauline kay Marcus, hindi pa rin niyon nababago ang katotohnang i
“MABUTI naman kung ganoon. Sigurado akong matutuwa ang lolo mo oras na marinig ang mga salitang iyan mula sa iyo,” ani Mang Damian na halatang masaya rin sa isinagot niya.Hindi na nagsalita pa si Celeste pagkatapos ng sinabing iyon ng matanda. Isang oras din ang byahe mula SJU hanggang sa mansyon. At dahil nga inihatid pa nila si Pauline ay medyo na-extend ng kaunti ang oras. Kaya mas pinili nalang ng dalaga na abalahin ang sarili niya tanawing nasa labas ng bintana. Sandaling sinulyapan ni Celeste ang kanyang suot na relo. Malapit ng mag-six PM kaya madilim na rin. Pero ganoon pa man ay hindi pa rin nakaligtas sa paningin niya ang isang pamilyar na bultong bumaba mula sa isang kulay puting SUV. Walang iba kundi si Marcus.Nasa kabayanan na sila noon ng Mercedes. Medyo traffic at ang sasakyan ng binata ay nakatigil sa harap ng isang kilalang bangko. At dahil nga mahaba ang linya ng mga sasakyang hindi agad makausad ay nagkaroon ng chance si Celeste na panoorin ang lalaki. Napangiti
SANDALING tila nakiraan sa pagitan nilang dalawa ang katahimikan. Wala kasi siyang masabi habang si Marcus ay ay pansamantalang naging busy sa laptop nito. “Okay,” ang lalaki na siyang bumasag ng maikli pero nakabibinging katahimikan. “As I have said, gusto kitang bigyan ng chance,” pagpapatuloy nito saka tumitig ng tuwid sa kanyang mga mata.Hindi kumibo si Celeste. Pero sa isip niya ay nandoon ang side comment na– kung makapagsalita si Marcus ay parang masyadong magiging malaki ang utang na loob niya rito. At hindi rin naman niya maikakaila ang tungkol doon.“Gustong kong mag-ready ka ng presentation. Sa tingin ko kaya mo na iyon sa makalawa,” very considerate ang tono ni Marcus. At kahit pa sabihing may history siya ng inis sa lalaki ay na-appreciate niya ito sa pagkakataong ito. Bagay at katotohanan na kapag nalaman ni Pauline ay tiyak uulanin siya ng pang-aalaska nito. “Ano pong topic, Sir Marcus?” ang naging tanong-sagot niya.Kahit pa sabihing nakatitig si Celeste sa maiitim
“Yeah, okay lang iyon. Pero kung hindi mo ako masasamahan, okay lang din. Walang problema,” ang mabait at mahinahong paliwanag ni Celeste.Noon sandaling sinipat ni Pauline ang suot nitong relo. Pagkatapos ay nagbuka ito ng bibig para sagutin siya. “Sige, basta ihahatid mo ako ah. Ite-text ko na ang Tita ko na medyo mali-late ako ng uwi,” anitong pagkatapos ng sinabi ay saka nito inilabas sa loob ng bag nito cellphone saka sinimulang mag-text.Naging mabilis ang paglipas ng kalahating oras pero nanatili silang naghihintay pa rin doon. Kaya mas pinili niyang abalahin na lamang ang sarili sa pagbabasa ng novel na hiniram niya sa library. Hanggang sa nadagdagan na naman iyon ng another ten minutes nang sa wakas ay bumukas rin ang pinto ng faculty room. Pero dahil naiinis ay mas pinili ni Celeste ang magpatay-malisya nalang. Hindi siya lumingon kahit ang pa-cute na boses ng babaeng estudyante na nag-iinarte ang naririnig niya. “Ah–if you don’t mind po Sir Marcus, pwede ko po bang kayong







