Masuk“Hindi mo naman kailangan magtrabaho habang nag-aaral, anak. Pinaghandaan namin ng Papa mo ang tungkol dito. Matatapos mo ang Med School dahil sapat ang perang itinabi namin para sa iyo.”
Juliana’s voice was warm, but there was a clear note of worry underlying her words. Marcus could see the concern etched in her features—she wanted to protect him, to ensure he didn’t burn himself out by taking on too much. But as much as he appreciated their support, he also knew that he wanted to take charge of his own future.
Marcus shrugged, his gaze dropping to the last bite of the sandwich on his plate. “Ma, I’ll be okay, I promise,” he said, his tone reassuring but resolute.
Alam ni Marcus na hindi kumbinsido si Juliana sa sinabi niya. Pero buo ang desisyon niyang sundin ang kanyang plano. Finishing the sandwich, he wiped his hands on his napkin and looked back at his mother. Despite her concern, he could feel the pride and love in her eyes.
Alam naman niyang wala itong ibang hinangad kundi ang mapabuti siya palagi. Pero gusto rin naman kasi niyang ipakita sa mga magulang niyang kaya rin niya—na mayroon siyang sariling disposisyon sa buhay. Hindi dahil gusto niyang may mapatunayan siya sa kanyang ama. He wanted to show them that he could manage, that he could achieve his dreams on his own terms.
Juliana simply gazed at Marcus for a moment, her eyes filled with the kind of love that only a mother could have for her child. It was the kind of gaze that spoke of years of sacrifice, care, and an unbreakable bond. Marcus could feel the weight of her love, but it was a warmth he’d grown used to over the years. He could see the pride in her eyes, mixed with that trace of concern that always seemed to follow him—especially when he pushed himself too hard. As he met her gaze, he thought about how beautiful she was.
Despite the years that had passed, his mother seemed to possess an ageless elegance. She had a graceful aura that made her stand out wherever she went, and Marcus had always admired her for it. It wasn’t just her appearance that made her so captivating, though. She had a quiet strength that shone through every word and every gesture, a quality that had shaped him into the person he was today.
It wasn’t just about physical beauty for Marcus. As much as he admired his mother’s appearance, it was her intelligence and kindness that had made the biggest impact on him. She was more than just the woman who had raised him; Juliana was someone who inspired respect and admiration in everyone she met.
Her intellect was sharp, and her approach to life was grounded in a deep sense of empathy. Marcus could never recall a time when his mother hadn’t been a source of wisdom, not just for him, but for everyone around her. She had taught him that beauty wasn’t just skin deep—it was reflected in how one treated others, in how one approached challenges, and in the quiet strength of character.
Hindi na nakapagtatakang bagay na bagay ito at ang ama niyang si Mario. They complemented each other so well, each bringing out the best in the other, and together they created a foundation of love and stability. At ang klase ng pagmamahalang iyon ang nasaksihan niya habang siya ay lumalaki.
Ilan sa mga kaklase niya ang nagsabing kaya siya lumabas na gwapo at simpatico ay dahil na rin sa pagiging match made in heaven ng mga magulang niya. They would often joke that Marcus had inherited the best of both his parents, though he couldn’t help but feel that they were right. They’d always said he looked more like his father—his broad shoulders, his tall frame, and even the strong jawline that defined his face.
Pero sa paglipas ng panahon, unti-unting nakita ni Marcus ang mga katangian ni Juliana na humubog din sa kanya.His fair, mestizo complexion, and his soft yet striking brown eyes were a reflection of her heritage. It was a unique combination, one that made him look like the blend of both his parents' beauty and strength.
However, it was his eyes that seemed to tell the deepest story—a reminder of the quiet strength and kindness he’d inherited from Juliana. They were the kind of eyes that could soften the hardest of hearts and show a depth of feeling that many would miss at first glance.
“You look so much like your dad, sweetheart,” Juliana said, her voice breaking the comfortable silence that had settled between them.
Matamis ang ngiting pumunit sa kanyang mga labi. Feeling the familiar warmth of her gaze. Sa maraming pagkakataon, hindi lang iisang beses niyang narinig ang linyang iyon. At kahit pa sabihing simpleng compliment o obserbasyon lamang iyon, palagi ay binibigyan siya niyon ng dahilan pag mag-reflect. He could see it—his father’s features were so prominent in his own appearance. The same strong jawline, the tall stature, the way he carried himself.
It was as if his father’s presence had been etched into him in ways he couldn’t escape, and in many ways, he was proud of that. Si Mario ang noon pa man ay matibay na halimbawa ng katatagan at lakas para sa kanya. Bata pa lamang siya ay tinitingala na niya ito. Palagi niyang sinasabi na paglaki niya, gusto niyang maging katulad ng kanyang ama. Being compared to him was both an honor and a reminder of the high expectations he’d set for himself, to live up to the legacy his father had built.
“Yeah? But I got my eyes and skin tone from you,” Marcus replied with a soft laugh, feeling the easy camaraderie with his mother.
Ang mga sandaling gay anito—simple at walang komplikasyon ang isa sa palaging nilu-look forward niya kasama sina Mario at Juliana. His mom, Juliana, had always been a striking woman in her own right—her features a delicate mix of beauty and strength that had only grown more refined with time. The fair skin that ran through their family was one of her most defining traits, something Marcus had inherited without question.
His brown eyes, a rich, deep hue, were the most obvious giveaway of his mother’s influence. Habang gaya nga ng kanya nang nabanggit, ang iba pa niyang mga katangian ay malinaw na nagmula at namana niya sa kanyang ama. Those eyes were undeniably hers. It was a small, personal connection that always made him feel closer to her, and in that moment, he couldn’t help but smile at the thought.
“Well, maliban sa mga iyon ang lahat ay sa kanya na. Kaya hindi na ako nagtataka bakit maraming babae ang naghahabol sa iyo,” biro pa sa kanya ni Juliana sa magaang tonos aka mahinang tinapik ang kanyang kamay.
Nakangiting pinakatitigan lamang ni Marcus ang mukha ng kanyang ina. She was still as stunning as the day he was born, a timeless beauty who seemed untouched by the years. Her features, delicate and refined, had only become more graceful as time passed. Her brown, wavy hair cascaded just past her shoulders, the soft curls catching the dim light from the kitchen, giving her an almost ethereal glow.
Ang totoo, napakahirap paniwalaan na fifty years old na ito. Her youthful appearance belied her age, and to Marcus, she seemed to carry herself with the elegance of someone much younger. In every way, Juliana was the picture of poise and vitality, and it made Marcus feel incredibly lucky to have her as a mother. She was the kind of woman who drew admiration effortlessly, and yet, she had always been humble and unassuming.
Para sa kanya si Juliana ang epitome ng isang babaeng matagumpay sa karera at buhay pero nanatiling mababa ang kalooban. Who could excel in the professional world without losing the kindness and gentleness that made her who she was. Iyon ang isa sa napakaraming katangiang hinahangaan niya rito. Isa sa mga dahilan kung paano niya ngayon nakikita ang mundo maging pakikipagrelasyon.
“Pero wala pa sa plano ko ang ganoon, Ma,” aniya sa tinig at tono na siguradong-sigurado. Sandali niyang sinalubong ang mga mata nito saka nagpatuloy sa iba pang gustong sabihin. “Ang totoo kasi, kayong dalawa ni Papa ang priority ko,” aniya pa.
Hindi na iyon tungkol sa karera. Para sa kanya, gusto niyang tiyakin kina Mario at Juliana na may makakasama ang mga ito pagtanda at siya iyon. They had given him everything, and it was his turn to be there for them, to provide for them, just as they had for him.
His words were simple, but they carried a depth of gratitude and responsibility he had always felt but had never fully expressed.
“MEDYO matagal na rin mula nung huli nating nagawa ang ganito,” si Juliana iyon.Sunday at nagyaya ang Mama niyang mamasyal sa mall. Si Mario noon ay nasa bahay at busy sa tinatapos nitong report para sa conference nito kinabukasan.“Yeah, sayang nga lang at wala si Papa,” aniyang pinagmasdan ang magandang mukha ng kanyang ina.Nasa isang fast food sila noon at kumakain ng paboritong spaghetti at fried chicken ni Juliana. Ang kanyang ina, hindi niya masasabing lumaki itong may ginintuang kutsara sa bibig. Hindi rin naman ito galing sa mahirap na pamilya. Ang nakakatuwa lang sa Mama niya, ang mga paborito nitong pagkain noon pa man ay hindi nagbabago at hindi nito nakakalimutan. Isa sa maraming magagandang katangiang gustong-gusto niya rito. “Oh, bakit?” si Juliana nang marahil mapuna nito ang paraan ng pagtitig niya rito.Magkakasunod na umiling si Marcus. “Naisip ko lang, maswerte si Papa sa’yo, Ma,” pag-amin niya.Tumawa ng mahina ang kanyang ina. “Maswerte din ako sa kanya. Kasi ku
“WOW, ang taas ng grade mo ah! In fairness, nanghihinayang tuloy ako na hindi ko nakita ang presentation mo,” ang masayang komento ni Pauline.Katulad ng nauna na nilang napagkasunduan ay kumain sila ng pancit sa canteen pagkatapos ng presentation niya sa CAS building.“Ako nga rin hindi ko inasahan na ganoon ang magiging reaksyon niya sa presentation ko,” hindi niya napigilang sabihin habang ngiting-ngiti.“Hindi ba tama ako? Mabait si Sir Marcus. Kaya sana kahit kaunting appreciation lang magkaroon ka sa kanya. Kasi hindi mo makikita ang magaganda qualities ng isang tao hanggang nabubulagan ka ng galit at inis,” paliwanag sa kanya ni Pauline sa mabait at nagpapaunawa nitong tono.Ngumiti si Celeste. “Salamat, Pau,”aniya pa.Nagkibit ng mga balikat nito ang kaibigan niya. “Para ano pa at naging bestfriend kita kung hindi ko maitatama ang mga hindi magaganda at maling paniniwala mo,” anito sa kanya.Lumapad ang pagkakangiti ni Celeste. “Dahil dyan, sasabihan ko ulit si Mang Damian na
“ANO bang instruction niya, ite-text mo ba siya o tatawagan?” iyon ang magkasunod na naitanong sa kanya ni Pauline habang naglalakad sila papunta ng CAS building. “Wala naman siyang sinabi. Saka, hayaan mo na iyon, Pau, puntahan nalang natin siya para makaraos na ako,” pagtatapos na niya sa usapang iyon. “Okay, sige. Basta doon lang ako sa may bench sa labas. Maghihintay sa’yo,” anito sa kanya.Nilingon niya si Pauline at pagkatapos ay nginitian. “Kahit palagi mo akong kinokontra pagdating kay Sir Marcus, andyan ka pa rin naman talaga,” aniyang ngiting-ngiti saka sinundan ang sinabi ng mahinang tawa.Tinawanan lang din muna ni Pauline ang sinabi niyang iyon. “Pagkatapos ng presentation mo kain tayo,” anito.“Sure, iyon lang pala. Pansit, iyong sa canteen, libre ko,” aniya rito.Matamis ang ngiting pumunit sa mga labi ni Pauline. Sa totoo lang kagaya ng sinabi niya kanina kahit sa maraming pagkakataon ay mas panig si Pauline kay Marcus, hindi pa rin niyon nababago ang katotohnang i
“MABUTI naman kung ganoon. Sigurado akong matutuwa ang lolo mo oras na marinig ang mga salitang iyan mula sa iyo,” ani Mang Damian na halatang masaya rin sa isinagot niya.Hindi na nagsalita pa si Celeste pagkatapos ng sinabing iyon ng matanda. Isang oras din ang byahe mula SJU hanggang sa mansyon. At dahil nga inihatid pa nila si Pauline ay medyo na-extend ng kaunti ang oras. Kaya mas pinili nalang ng dalaga na abalahin ang sarili niya tanawing nasa labas ng bintana. Sandaling sinulyapan ni Celeste ang kanyang suot na relo. Malapit ng mag-six PM kaya madilim na rin. Pero ganoon pa man ay hindi pa rin nakaligtas sa paningin niya ang isang pamilyar na bultong bumaba mula sa isang kulay puting SUV. Walang iba kundi si Marcus.Nasa kabayanan na sila noon ng Mercedes. Medyo traffic at ang sasakyan ng binata ay nakatigil sa harap ng isang kilalang bangko. At dahil nga mahaba ang linya ng mga sasakyang hindi agad makausad ay nagkaroon ng chance si Celeste na panoorin ang lalaki. Napangiti
SANDALING tila nakiraan sa pagitan nilang dalawa ang katahimikan. Wala kasi siyang masabi habang si Marcus ay ay pansamantalang naging busy sa laptop nito. “Okay,” ang lalaki na siyang bumasag ng maikli pero nakabibinging katahimikan. “As I have said, gusto kitang bigyan ng chance,” pagpapatuloy nito saka tumitig ng tuwid sa kanyang mga mata.Hindi kumibo si Celeste. Pero sa isip niya ay nandoon ang side comment na– kung makapagsalita si Marcus ay parang masyadong magiging malaki ang utang na loob niya rito. At hindi rin naman niya maikakaila ang tungkol doon.“Gustong kong mag-ready ka ng presentation. Sa tingin ko kaya mo na iyon sa makalawa,” very considerate ang tono ni Marcus. At kahit pa sabihing may history siya ng inis sa lalaki ay na-appreciate niya ito sa pagkakataong ito. Bagay at katotohanan na kapag nalaman ni Pauline ay tiyak uulanin siya ng pang-aalaska nito. “Ano pong topic, Sir Marcus?” ang naging tanong-sagot niya.Kahit pa sabihing nakatitig si Celeste sa maiitim
“Yeah, okay lang iyon. Pero kung hindi mo ako masasamahan, okay lang din. Walang problema,” ang mabait at mahinahong paliwanag ni Celeste.Noon sandaling sinipat ni Pauline ang suot nitong relo. Pagkatapos ay nagbuka ito ng bibig para sagutin siya. “Sige, basta ihahatid mo ako ah. Ite-text ko na ang Tita ko na medyo mali-late ako ng uwi,” anitong pagkatapos ng sinabi ay saka nito inilabas sa loob ng bag nito cellphone saka sinimulang mag-text.Naging mabilis ang paglipas ng kalahating oras pero nanatili silang naghihintay pa rin doon. Kaya mas pinili niyang abalahin na lamang ang sarili sa pagbabasa ng novel na hiniram niya sa library. Hanggang sa nadagdagan na naman iyon ng another ten minutes nang sa wakas ay bumukas rin ang pinto ng faculty room. Pero dahil naiinis ay mas pinili ni Celeste ang magpatay-malisya nalang. Hindi siya lumingon kahit ang pa-cute na boses ng babaeng estudyante na nag-iinarte ang naririnig niya. “Ah–if you don’t mind po Sir Marcus, pwede ko po bang kayong







