CHAPTER 4

"Good morning, sir!" masayang bati ko kinabukasan noong dumating siya. Dumeresto na ako sa company dahil mali-late ako kapag umuwi pa ako sa condo.

Tumigil siya sa harap ko. "Umuwi ka sainyo ka hapon?"

Wala sa sariling tumango ako. Hindi ko naman sinabi sa kanya na uuwi ako. "Bakit alam mo? Hindi ko naman sinabi sayo na uuwi ako kahapon. Ako lang may alam noon."

"Pumunta ako sa condo mo," tipid niyang sagot.

My eyes widened in shocked. "Bakit ka pumunta sa condo ko?"

Umiwas siya ng tingin. "May ibibigay dapat ako sayo kahapon kaya dumaan ako sa condo mo. Pero ilang oras akong naghintay walang nagbukas ng pinto kaya siguradong wala ka."

"Pwede namang iba ang pinuntahan ko kahapon. Don't tell me may spy ka sir? Wala kaya akong ginagawang masama. At bakit hindi mo ako tinawagan or nag text ka sana."

"Lasing ako."

Noong paalis na siya nagmadali akong humarang sa daan. "Bakit ka naglasing? Hindi ka naman umiinom kung hindi ka stress. Noong isa nga ako ang inaya mo."

"Nagkayayaan lang kami ng mga kaibigan ko, matagal na rin noong uminom ako kaya sumama ako. Hindi ko alam na sayo na pala ako umuwi."

Mahina akong natawa kahit namumula ang pisngi ko. Ayos lang naman kung sa'kin siya umuwi. Naramdaman ko ang mga paru paru sa tyan ko, nagwawala dahil sa kanya.

"Mabuti na lang pala wala ako sa bahay," biro ko. Nakita ko ang kaagad na pagbusangot niya, napaawang ang labi ko. Hindi ko siya makapaniwalang tiningnan.

"Boss bakit ka nga ba nasa condo ko?"

"Bawal ba akong pumunta?" may bahid ng pagtatampong sagot niya. "Nakita ko lang ang sarili ko na naglalakad palapit sayo."

Tumikhim ako noong marinig ang sinabi niya. Umakto akong normal. "Ang swerte ko naman kung sa'kin ka uuwi," biro ko.

"I'm drunk..." pangatwiran niya.

Tumango-tango ako. "Yes of course!"

Nang pumasok siya sa opisina napahalakhak ako. Napapaisip tuloy ako kung tama ang hinala nila mama at papa.

Noong sumapit ang hapon maaga kaming umalis para bumili ng prutas na dadalhin sa opsital para sa mommy niya.

"Good afternoon ma'am may gusto ba kayong kainin ipagbabalat ko kayo ng prutas kung gusto mo."

Hindi ko alam kung anong gagawin niya dahil nakatitig ito sa'kin simula noong dumating kaming dalawa ni Gabriel. Maayos na ang pakiramdam nito hindi katulad kanina, muntik pa kaming mag panic noong sabihin na nahimatay si Mrs. Vergara.

Pero maayos na ang pakiramdam niya ngayon baka bukas ay makakabalik na siya ulit sa bahay nila. Nasa labas si Gabriel kasama ang kapatid niya kaya kami ang naiwan.

"May problema ba ma'am?"

"Wala naman. May naalala lang ako sayo. Secretary ka lang ba talaga ni Gabriel? Wala kang nararamdaman para sa kanya?" usisa niyang tanong.

Tipid akong ngumiti at tumango. "Yes po! We're both professional specially in work. Saka hindi kaming dalawa ni Sir Gabriel."

Mahina itong tumawa. "Mabuti naman."

Natahimik ako noong marinig ang sagot niya. Alam ko na hindi talaga kami bagay ni Gabriel lalo na mayaman ito. Mas gusto ng magulang niya ang babae na may nabuo rin na pangalan sa industriya.

"Ay naku hindi iyon ang ibig kung sabihin, baka isipin mo na ayaw kita para kay Gabriel." Nag-angat ako ng tingin. Nabawasan ang sakit.

"You know what I like you for Gabriel. I don't care about status in life, kung sino ang mamahalin ng anak ko suportado ko," paliwanag niya.

"Alam mo kasi puro naman lalaki ang anak ko mabuti nalang babae yung bunso ko. Masakit sa ulo ang mga lalaki lalo na si Gabriel."

Mahina akong natawa dahil totoo ang sinabi niya. Minsan talaga ay sakit sa ulo si Gabriel. "Hindi ko po iyan itatangi dahil minsan ay sumasakit din ang ulo ko kay sir Gabriel."

Pareho silang natawa. "Kaya nga. Alam mo naalala ko ang sarili ko sayo noon. Pero hindi nag work ang sa'min na dalawa ni Alejandro. Kahit pa pala mahal na mahal ko siya hindi iyon sapat."

"May mga pagmamahal po talaga na hindi nagtatapos sa masaya."

Naputol ang kanilang pag-uusap noong dumating si Gabriel. May dala itong pagkain na binili niya sa labas. Ang kapatid naman niya ay puro gamit sa school ang dala.

"Anong sabi ng doctor?"

"Maayos na ang pakiramdam ni Mrs. Vergara bukas pwede na siyang makalabas pwede na rin pala mamaya. Just to make sure lang siguro para bumalik kaagad ang lakas ni ma'am."

"Inaalagaan ako ng maayos ni Aviana anak. Would you mind if I borrow her for a week?" Nanlaki ang mata ko, kaagad kung nilingon si Mrs. Vergara. Talagang hindi ito nagbibiro, bumalik ang tingin ko kay Gabriel bakas din ang gulat sa mukha niya. Hindi niya ba inaasahan na magugustuhan ako ng mommy niya.

"Why? Wala akong ibang secretary kapag umalis si Aviana."

"Kaya mo na ang sarili mo Gabriel malaki ka na. Just for a week dahil wala akong kasama sa bahay."

"I'm sorry ma'am kahit gusto kitang makasama marami kasi ngayong trabaho sa opisina—" Hindi ko natapos ang sinasabi ko noong magsalita si Gabriel.

"Fine, just for a week!"

Kinabukasan sinundo ako ng driver ni Mrs. Vergara—tita. Iyon ang niyang itawag ko sa kanya. Close na kaagad kaming dalawa.

"My dear wellcome sa bahay, hindi ko alam kung anong gusto mong pagkain kaya nagpaluto ako ng marami."

Umawang ang bibig ko, ginaya niya ako sa mahabang dining table na may iba't ibang uri ng pagkain.

"Hindi po ako mahilig kumain," nahihiya kung sabi.

"Nahihiya ka lang siguro. Sabi ni Gabriel ay mahilig ka raw na kumain." Patago akong ngumiwi.

Bakit ba ang hirap na magpalusot, nakakahiya pero andaming masasarap na pagkain sa harap ko. As a person na mahilig kumain hindi ako hihindi.

Nahiya ako noong pinaghugot niya ako ng upuan. Siya mismo ang naglagay ng pagkain para sa'kin. Panay ang oo ko dahil lahat naman masarap sa mata ko.

"Mamaya sasama tayo kay Geyiel na pumunta sa concert. Hindi ako sigurado kung saan pero palagi naman akong sumasama sa kanya. Mabuti na lang kahit rush may nabili siyang ticket."

"Anong band?"

"My open mic lang sila. Palagi kaming pumupunta sa ganyan ni Gayiel dahil sinasamahan ko siya. Ayaw ko naman na maiwan ang anak ko sa mga uso ngayon." Napangiti ako at tumango. Naalala ko tuloy si mama dahil ganyan din siya sa'min.

"Ma'am nasa labas po si Miss Athena gusto niya kayong makita, hindi raw siya aalis." Nagkatinginan kaming dalawa ni Tita bakas ang pag-aalangan sa mukha niya.

Tumango ako at ngumiti ng may ka siguradohan. "Don't worry tita, pinuntahan ka niya. Sabi mo mga we should be nice to other people. Kung ako ang iniisip mo ay ayos lang sa'kin."