Chapter 5

Hindi ko alam kung paano ko ipapaliwanag kila mama ang lahat ako lang ang inaasahan nila, ayaw korin naman na mawalan ng customers ang resto ni Jason dahil saken.

Haysss, bahala na...

Nakasimangot akong naglalakad ngayon pauwi na ako ayokong magtagal pa dito. Napatingin ako sa harapan ng resto ni sir Jason nakita ko sya doon.

Nagkagulo ang mga tao ng makarating ito famous nga sya sobrang famous. Kaya siguro nagawa din akong alisin sa trabaho dahil karangalan nya ang nakataya.

Naiitindihan korin naman dahil alam kung mas mahalaga ang trabaho nya. Kaya hindi ako dapat mag reklamo pa.

Nagulat ako ng napansin ako nito ay nag-abot ang tingin namin sa isa't isa. Agad rin akong umiwas na parang nagulat ito base lang sa pag tingin nya saken. 

Medyo natataranta ako ng ang ibang mga media ay napatingin saken. Patay, hahabulin ba ako nito ma interview lang?.

“Sakay.”

Boses ng kung sino ang narinig ko, Isang kotse kase ang huminto sa harapan ko at bumukas ang isang pintoan at doon ko nakita ang kamay ng isang lalaki.

“Faster!.”Sigaw nito.

Napatingin ako sa kanila nagsisimula ng magsitakbuhan ang mga reporters. Agad akong sumakay sa kotse at kasabay non ang mabilis na pagpapatakbo ng lalaki. 

Sumilip pa ako talagang sinundan pa ako, nagpalabas ako ng malaking buntong hininga ng makaalis kami sa lugar na iyon. 

Napabuntong hininga ako na para bang tumatakbo din ako, tiningnan ko ang lalaking na nag drive at nagulat nalang ako ng makita kung sino ito.

“Ikaw?!.”Gulat kung sigaw.

At napasigaw panga talaga ako dahil sa bigla syang tumingin saken at nagulat siguro sa ginawa ko nabagok pa ang ulo ko.

“Arayyyyyyyy!!.”Malakas kung sigaw. 

“So very noisy!.”Sigaw din nito.

Napatingin ako sa kanya ng may gulat sa muka grabe din sya sumigaw ah parang babae ah. 

“Do you know me?.”Tanong nito. Napatingin ako sa kanya at pinagmasdan sya, Hindi kopa sya nakita ngayon lang.

“Hindi.”

“Ashhhh.”Inis nitong saad at napa hilamos pa sya sa sariling muka.

“Hindi kaba marunong mag thank you? Inalis nanga kita doon ang ingay ingay mopa, do you want me to bring you back there?.”Tanong nito.

“Ay hindi, salamat.”Wika ko. 

Bigla syang kumalma at nagmaneho ulit hindi na mabilis ang pagpapatakbo nya kundi mahina na tahimik lamang ako hindi ko kase maintindihan kung bakit nya ako tinulungan.

“Why do you help me? You don't even know me.”I ask.

Napangiti pa ako proud na proud na ako sa sarili ko kapag nakakapag english ako, kase naman hanggang isip kolang ang mga iyon at ngayon nasasabi kuna.

“My brother do me a favor.”Anya.

“Brother? Sino?.”

“Hendry is my brother.”

Hendry? Hmm familiar, oo tama sya iyong nakita ko sa news at iyong lalaking tumulong saken nong gabing iyon.

Tiningna ko sya na para bang nagulat sa mga nangyare, focus lang sya sa pag drive hanggang sa sinabi kung ihinto nya.

“Bakit nyo naman ako tinulungan?.”Tanong kopa.

“Because you save his life last night, and also I just want to say thank you for helping my brother.”Anya.

Ha?

Grabe naman ako nanga may kasalanan kung bakit napilay ang kapatid nya tapos mag thank you pa sila? Grabe naman ang ganon.

Pero masaya narin ang puso ko dahil sa ginawa nila hindi korin naman kase alam na mangyayare ang lahat ng 'yun.

“Kamusta na sya?.”Tanong ko.

Tiningnan nya pa ako na para bang may mali sa sinabi ko kaya kumunot ang noo ko. Nais kopa sanang magtanong pero naisip korin ang sinabi ko.

“Mali iyang iniisip mo, I just want to know how is he?.”I ask again. Humagikgik ito na kaya seryoso akong napatingin sa kanya.

“HAHAHA, Fine. Nasa bahay na nya sya ngayon inaalagaan naman sya ng girlfriend nya.”Anya.

Natahimik naman ako ng banggitin nito ang girlfriend ng kuya nya, iba kase talaga ang kutob ko sa babaeng iyon parang ayaw na nya kay Hendry.

“Good.”

“Sure kabang dito kalang?.”Paniniguro nitong tanong saken.

“Oo nga, umalis kana baka may makakita pa sa 'ten dito.”Saad ko.

“Ano naman? Tshaka if you change your mind don't hesitate to call me.”Anya.

Nais nya kase akong alokin ng trabaho sabi narin daw ng kuya nya. Nalaman nya rin kaseng natanggal ako grabe noh mas advance pa sya.

“Oo na, thanks kite.”Saad ko.

“No probs.”

Ng umalis na ito ay agad narin akong naglakad pa-uwi iniisip kodin kung pano ako magpapaliwanag kila mama. Sure akong magagalit iyon saken.

Tamad pa ako ngayong naglalakad malayo layo pa ako pero keri naman, matagal narin akong sanay sa paglalakad kaya wala lang saken.

Iniisip korin kung paano na kami ni Jason, ngayong alam na ng karamihan na may girlfriend ito at ako pa ang iniisip nila.

Well, totoo naman iyon pero hindi ko pwedeng ipagsigawan dahil masisira ang career ni Jason. Ayaw ko mangyare iyon dahil lang saken. 

Nais kopa syang makitang success na talaga, kahit naman alam ko na sobra na ang successful na nya ngayon. 

Napahinto ako ngayon ng napansin ko ang kotse ni Jason, hindi ako pwedeng magkamali sa kanya ito ng sumilip ako ay nakita konga sya.

Parang may inaantay sya may kasama din syang mga body guard kaya ang ibang tao na gustong lumapit sa kanya ay hindi nakakalapit.

Mas lalo akong kinakabahan mas mabuting hindi na muna ako magpakita sa kanya. Mas lalo lang din kaseng magkakagulo kung makikipagkita pako sa kanya. 

Iniba ko ang daan ko at doon nalang sa short cut dumaan kahit na alam kung sobrang hirap dumaan doon. Hindi na ako nag aksaya pa ng oras. 

Ng makauwi ako ay bumuntong ako hindi pa ako ready para harapin si mama. Talagang mapapagalitan ako nito mamaya. 

Ng buksan ko ang pintoan ang nakita ko si mama doon galit syang nakatingin saken. Alam na nya siguro ang nangyare. 

“Ano na naman itong ginawa mo, Sienna? Hindi ka talaga nag-iisip alam mo naman na ikakapahamak mo ginawa mo parin.”Sigaw nito.

Iyon talaga ang bumungad saken, tama nga ako alam na nila ang nangyare napatingin ako kay papa tahimik lamang sya.

“So-Paano muna kami bubuhayin ngayon? Alam mo naman na hindi na ako pwedeng mag trabaho dahil binabantayan ko ang papa mo.”Putol nito sa sasabihin ko.

“Mahal, tumigil kana wag mo namang sigawan ang bata kaya kopa naman eh kaya kopang mag trabaho.”Saad ni papa.

“Hindi mahal bawal iyan sayo alam mo naman yan.”

Malungkot akong napatingin kay papa, pinagtanggol nya talaga ako kapag nag-aaway kami ni mama kagaya lamang ngayon. 

“Pa! huwag mong gawin ‘yan nakakasama sa kalusugan mo.”Saad ko.

“Alam mo naman pala eh dapat inisip mo muna ang papa mo bago ka gumawa ng kalandian.”Saad nito na kina gulat.

Anong kalandian?.

“Wag kana magsinungaling sa 'min ng papa mo dahil alam kung alam mo ang mga pinaggagawa mo kaya natanggal ka sa trabaho mo. Inimpake kuna ang mga gamit mo, lumayas ka.”Saad nito.

“Ho?.”

“Mahal, hindi mo naman pwedeng ituloy ang balak mo.”Saad ni papa.

Tiningnan ko ang aming lumang sofa at andon nga ang dalawang bag, alam kung saken iyon. 

“Ma, hindi nyo naman ako pwedeng palayasin natanggal lang naman ako sa trabaho kaya kopa mag hanap ng iba.”Saad ko. 

Umiling iling si mama at pati sa sinabi ni papa ay ayaw nyang makinig doon. Parang gusto nya talagang lumayas na ako.

“Sa ginawa mo wala ng business pa ang tatanggap sayo.”Saad nito.

“Ma, naman.”

Napabuntong hininga ako mukang kailangan ko talagang umalis sa bahay na ito. Tiningnan ko si papa at sinubukan nyang kunbinsihin si mama.

“Sge sumama ka sa anak mong walang kwenta!.”Sigaw nito.

Nagulat ako sa sinabi nito ayaw kung hayaan si papa na mapalayas dito. May sakit si papa kaya mas mabuting manatili nalang sya sa bahay. 

Dahan dahan akong lumapit kay papa, hinawakan ko ang kamay nito at pilit na ngumiti ayaw kung nakikitang malungkot ang papa ko.

“Pa, hayaan muna ako nalang aalis.”Saad ko.

“Pero anak-pa, Ayos lang po mas kailangan nyong manatili sa bahay wag po kayo mag-alala maging maayos po ako.”Saad ko.

Bumuntong hininga ako at tiningnan si mama nagbabasakali na baka hindi na nya ako palayasin. Pero walang bahid na pagsisisi ang muka nya kaya pilit na naman ako ngumiti.