Prologue

Mahimbing na natutulog si Mahalia nang may tumapik sa kanyang balikat upang gisingin siya. Nakita niya ang kanyang ama na nakatayo sa gilid ng kanyang kama.

“Tay, anong ginagawa mo dito? May kailangan ka ba sa akin?” tanong ni Mahalia na may pagkalito. Ito ang kauna-unahang pagkakataon na pumasok ang kanyang ama sa kanyang silid sa gabi. Naguluhan siya sa reaksyon sa mukha nito. Para bang may nangyayaring masama. “Tay, ikaw ba—” pinutol ng kanyang ama ang kanyang sinasabi.

“Huwag kang  maingay, Mahalia kung ayaw mong mamatay tayo,” pabulong na sabi ni Lando. “May mga armadong tao na naglalakad-lakad sa paligid ng ating bahay. Mukhang may balak silang masama para sa atin.”

Naramdaman ni Mahalia ang takot sa narinig mula sa kanyang ama. Agad siyang tumayo mula sa pagkakahiga sa katri at naging alerto  sa posibleng mangyayari.

Pinasunod ni Lando ang kanyang anak, at sumunod naman ito palabas ng silid. Dumeretso sila sa silid ng mag-asawa kung saan naghihintay si Tessa, ang ina ni Mahalia,  nag-iimpake ito ng mga damit sa isang bag.

“Dadaan tayo sa kusina at anuman ang mangyari, huwag kang titigil sa pagtakbo. Naiintindihan mo?” plano ni Lando.

Tumango si Mahalia habang mahigpit na hinawakan ang kamay ng kanyang ina. Huminto si Tessa sa kanyang ginagawa at tumingin sa kanya. Tinitigan siya nito na may pag-aalala.

“Mahalia, laging tandaan na mahal na mahal kita,” bulong ni Tessa.

“Mahal din kita, nay,” tugon ni Mahalia habang may mga luha sa kanyang mga mata.

Nang alas-diyes ng gabi,  sinag ng buwan ay ang nagbibigay liwanag sa buong kagubatan. Lumabas sila mula sa likod ng kubo at diretsong tumakbo sa gubat. Nakita ng mga armadong tao na tumatakas sila, hinabol sila ng mga ito. Nag-isip si Tessa ng plano upang iligtas ang anak. Alam niyang ang tanging nais laamng ng mga ito ay ang anak. Huminto siya sa pagtakbo at hinawakan ang mga kamay ni Mahalia.

Hindi naintindihan ni Mahalia ang nangyayari. Ang alam lang niya ay may mga tao sa labas ng kanilang kubo. May mga baril sila kaya sigurado siyang nasa panganib ang kanilang buhay.

“Ano bang ginagawa mo, Tessa? Tara na, umalis na tayo! Sinusundan pa rin nila tayo.”

Humarap si Tessa sa kanyang asawa. “Hindi natin siya maililigtas kung patuloy tayong nasa tabi niya, Lando. Kailangan nating magsakripisyo para sa kanya.”

“N-nay, anong sinasabi mo?” nahihirapang tanong niya sa takot. “Hindi! Hindi ako aalis dito nang wala kayo ni tatay!” iginiit niya.

“Umalis ka na muna, Mahalia! Ipromise mo sa akin na lalabas ka dito,” sabi ni Tessa habang may luha sa kanyang mga mata.

“Paano naman kayo, nay?” umiiyak si Mahalia. “Sama-sama tayong umalis dito.”

Nakasunod pa rin ang humahabol sa kanila. Sigurado siyang papatayin ng mga ito ang kanyang mga magulang kung hindi sila aalis kasama siya. Hinding-hindi siya papayag sa gusto nila. Mas pipiliin niyang mamatay din kung wala ang kanyang mga magulang.

“Hindi, mahuhuli tayo!” tutol ni Lando. “Makinig ka sa akin, Mahalia. Kailangan nating gawin ito para iligtas ka.”

Humarap si Mahalia sa kanyang ama, si Lando. “Pero tay—”

“Walang pero-pero, Mahalia. Kailangan mong sumunod sa amin!” itinutulak ni Lando ang kanyang anak na umalis. “sige na, huwag matigas ang ulo, umalis ka dito! Iligtas mo ang iyong buhay!”

Wala nang ibang pagpipilian si Mahalia kundi ang sumunod sa kanyang mga magulang. Tumakbo siya sa gitna ng gubat, hindi mapigilan ang mga luha na dumadaloy sa kanyang mga pisngi. Nawawalan na siya ng pag-asa. Nanalangin na sana ay may tumulong sa kanya.

Huminto si Mahalia sa pagtakbo nang marinig niya ang mga putok ng baril. Pumihit siya at tinakpan ang kanyang bibig gamit ang kanyang mga palad. Nais niyang bumalik sa kanyang mga magulang upang iligtas ang mga ito pero biglang may lalaking nakasuot ng itim na bonnet na humarang sa harap niya. Napahakbang patalikod siya, sinusubukang makatakas.

The man grabbed her waist. "Where are you going!? You can't escape from me now!" bulalas nito gamit ang britinong boses.

“Bitiwan mo ako! Nasaan ang nanay ko? Anong ginawa mo kay tatay? Nagmamakaawa ako, huwag mo akong saktan!” she begged.

Walang tugon mula sa lalaki. Tinitigan lang siya nito. Natatakot si Mahalia ngunit kailangan niyang maging matatag para sa kanyang mga magulang. Kailangan niyang malaman kung ano ang nangyari sa kanila.

“Nasaan ang mga magulang ko!? Huwag mong subukang saktan sila. Papatayin kita! Lahat kayo!” banta niya sa kanya habang nanginginig ang kanyang mga kamay.

“Patay na sila, kaya tumahimik ka na!” sigaw ng lalaki na may inis. “Kung hindi ka titigil, papatayin kita tulad ng ginawa ko sa mga magulang mo!”

Dumadaloy ang kanyang mga luha. “Hindi, hindi totoo 'yan! Hindi mo kayang gawin 'yan!” singhal ni Mahalia.

“Well, there's nothing you can do now except crying, young lady,” he said in a hard voice. “I already killed them.”

Kahit nasasaktan si Mahalia sinubukan pa rin niyang lumaban para makatakas ngunit sinuntok siya ng lalaki sa tiyan na nagdulot sa kanya upang mawalan ng malay.

Kinuha ng lalaki ang cellphone mula sa bulsa at tinawagan ang kanyang amo. Dialed niya ang numero nito ng dalawang beses bago ito sumagot. Inilagay niya ang cellphone sa kanyang tainga at naghintay na magsalita ang tao sa kabilang linya.

"What's the news?" tanong ng nasa kabilang linya. "I hope you have a good news to me," dagdag nito.

"They are dead, boss...don't worry. They are now rest in peace." he responded seriously. "And I have a gift for you. I know you would like it, boss."

"What is that? Tell me right now!" his boss asked again. "What kind of gift is it?"

Ngumiti siya habang pinapanood ang babaeng nawalan ng malay. Alam niyang magugustuhan ng kanyang amo ang kagandahan nito.

"Be patient, boss. You will find out later. Bye for now, boss..." sagot nito.

“What the f*ck, Crisostomo! Bumalik kana dito.” singhal ng nasa kabilang linya.

Pinutol ng lalaki ang tawag nang dumating ang kanyang mga kasama sa kinaroroonan niya. Inutusan niya silang ilagay ang babae sa loob ng sako at dalhin ito sa helikopter.