Chapter 3

Huminga nang malalim si Shaina habang nakatayo sa harap ng salamin ng comfort room ng building ng papasukan na niyang trabaho. Pinagpapawisan ang palad niya, idagdag pa ang nanginginig niyang tuhod, at parang may maliit na martilyo sa dibdib niya na walang tigil sa pagpukpok. In short, kinakain na siya ng kaba. Kaya hindi niya alam kung kaba pa ba ‘tong nararamdaman niya ngayon o natatae na ba siya.

“Okay, Shaina. Kaya mo ‘to,” bulong niya sa sarili at sinabayan ng matamis na ngiti habang nakatingin pa rin siya sa salamin. “First day lang ‘to. Hindi ka matatae. Hindi ka matatae!”

Napailing siya sa sariling repleksyon. Kapag talaga kinakabahan ka kung ano-ano na lang ang nararamdaman mo.

Inayos niya ang kaniyang buhok. Hindi siya mukhang handa sa ayos niya. Hindi siya mukhang killer secretary na kayang tapatan ang supladong boss niya. Para siyang batang first time pumasok sa eskwela na naiwan ng nanay sa gate. Muli tuloy siyang napailing.

Kinuha niya ang pressed powder sa bag, nagretouch at pinilit magpout sa salamin. “There. Presentable ka ng tingnan. Hindi na halatang gusto mo nang tumakbo pauwi.” Inayos niya ulit ang buhok at kinindatan ang sarili. Kahit paano, gumaan ang loob niya.

Just when she was starting to breathe normally, biglang bumukas ang pinto ng CR. At muli na naman siyang nakaramdam ng kaba kaya sa hindi niya malamang dahilan ay nagawa niyang pumasok sa cubicle at doon nagtago. Dalawang babae ang pumasok, parehong naka-office attire at mukhang sanay na sa building. Hindi siya agad napansin na pumasok siya sa cubicle. dahil busy ang mga ito sa kwentuhan. Hindi ba napansin or hindi lang talaga siya worth it pansinin?

“Bes, narinig mo ba yong tungkol sa nag-apply kahapon?” panimula ng isa.

Wait, ako ba ang pinag-uusapan nila? Bulong niya sa sarili.

“Diyos ko, oo!” sagot ng isa pa, sabay tawa. “Nagpunta raw sa interview na may putik-putik ang damit. Walang ka-poise-poise daw, te! Parang hindi daw mag-aapply, eh. Kung ako ‘yon, magtatago na lang ako sa ilalim ng mesa kaysa humarap pa kay Sir Lukas.”

Narinig pa niyang nagtawanan ang dalawa kaya kating-kati ang mga paa niya na lumabas sa cubicle at ipag-untog ang dalawang chismosa. Porque hindi alam ang totoong dahilan kung bakit siya naputikan ay gagawin na ng mga ito na gawin siyang chismis for the day.

“At eto pa,” tuloy ng unang chismosa. “Ang chika, tinanggap daw agad ni Sir Lukas. Aba, anong meron? Baka naman may hidden talent si girl!”

At nagtawanan na naman ang dalawang bruha. Hindi na talaga niya napigilan kaya binuksan na niya nag pinto ng cubicle at lumabas. Walang pakundangang nilingon niya ang mga chismosa at tiningnan ang dalawa from head to toe.

Akala mo naman mga magaganda, mga mukha naming paa.

“Hi,” pakunwaring ngumiti siya sa dalawa, kahit sa loob-loob niya gusto na niyang ibalibag ang pressed powder case sa kanila.

Hindi makaimik ang dalawa. Kaya mabilis niyang isinara ang powder na kanina pa niya hawak, sinuksok sa bag, at dere-deretsong lumabas na ng CR. Taas-noo. Parang walang nangyari.

Pero habang nagmamartsa siya sa hallway, nagngangalit ang isip niya.

Unang araw pa lang, trending na agad ako as Miss Putikan. At sino dapat sisihin? Hindi yong dalawang bruha sa CR—kundi yong boss kong mayabang na parang hari kung umasta! Kung hindi niya ako nilublob sa putikan gamit ang luxury car niya, hindi ako magiging katatawanan ngayon. Kagigil!

Kumuyom ang kamao niya.

Kung hindi lang ako gipit, kung hindi lang kailangan ng pamilya ko, hinding-hindi ko tatanggapin ang trabahong ‘to. Pero dahil kay Lukas Vergara, ako na ngayon ang official office tea. At swear, gusto ko siyang ibaon ng buhay sa putikan kung saan niya ako unang bininyagan! Ilublob ko siya don nang paulit-ulit, tapos tabunan hanggang sa wala nang matira kundi yung mayabang niyang ngiti!

Mariin niyang kinagat ang labi.

Pero hindi pwede. Hindi ko siya pwedeng patayin. Joke lang ‘yon, mabait pa rin ako no! Dahil kung mawawalan ako ng trabaho, paano na ang nanay at tatay ko sa Cebu? Paano na lang ang pamilya ko?

Huminga siya nang malalim, pilit kumalma.

Fine. Hindi ko siya ibabaon sa putikan. Sa septic tank na lang para mas bagay.

HUMINGA siya ng malalim bago kumatok sa glass door na may nakasulat na CEO – Lukas Vergara.

Hindi niya alam kung bakit parang may kaba sa dibdib niya na para bang hinahabol siya ng multo.

Relax, Shaina. Trabaho lang ‘to. Trabaho na parang wala kang choice. Ganon lang, okay? Chillax.

“Come in.”

Narinig niya ang malalim pero kalamado na boses mula sa loob.

Pagpasok niya, parang ibang Lukas Vergara ang bumungad sa kanya. Hindi ito yong lalaking kahapon ay mayabang na nakasandal sa swivel chair nito na tila minamaliit siya mula ulo hanggang paa. Natatandaan pa niya talaga ang pag head to toe nito sa kaniya.

Muli niyang tinitigan ang lalaki na mala-prinsepe na parang hindi marunong manakit. Pakiramdam niya tuloy hindi ito yong boss na nagbansag sa kanya ng babysitter secretary.

Ang nasa harap niya ngayon ay isang gwapo, focused, almost intimidating professional boss. Suot nito ang puting polo, nakasara hanggang leeg, paired with a navy-blue blazer. Nakalapat ang mga mata nito sa laptop, pero nang itaas nito ang tingin sa kaniya ay diretso siyang natigilan.

“Sit.” Maikli pero buo ang boses nitong utos. Walang yabang, walang sarcasm. Just pure authority.

Umupo siya sa leather chair na malapit sa lalaki habang pilit na pinapakalma ang sarili. Patuloy pa rin siya sa pagtitig dito.

Ano ‘to? Doppelgänger? Clone? O baka naman may twin brother ang lalaki na mabait? Kasi impossible. Hindi ito yong Lukas na nakita ko kahapon eh!

“Since ikaw na ang magiging secretary ko, I’ll do the orientation myself,” wika ni Lukas. May halong authority ang pagkasabi nito na parang walang personal na kulay. “Hindi ko kayang ipaubaya ito sa iba. You’ll be handling everything about my schedule, meetings, calls, at correspondence. Confidential lahat ‘yon. Kaya kapag nagkamali ka, hindi lang ako ang maaapektuhan kundi ang buong kumpanya.”

Shaina nodded mechanically, pero sa loob-loob niya ay nag-aalboroto na ang utak niya.

Wow. Big word: confidential. So, hindi na siya Lukas the Jerk, ngayon siya na si Lukas the Gentleman Boss? Aba, ang bilis ng character development mo, Sir! Sigaw ng utak niya.

Habang nagsasalita si Lukas ay detalyado nitong itinuro sa kaniya kung paano gumagana ang filing system, kung kanino siya dapat makipag-coordinate samantalang hindi niya maiwasan na titigan ito. Ang bawat paggalaw nito ay parang pinag-isan at wala ni isang sablay. Pero sa paraan ng pagsasalita nito ay ibang-iba sa Lukas na nakausap niya kahapon.

At doon siya lalong nalito. Kasi bakit bigla niyang naisip na gwapo pala ito? Agad siyang napailing, hindi dapat ganito ang takbo ng utak niya. Dapat galit siya dito eh, kasi ito ang salarin kung bakit naging laman siya ng chismis sa sarili nitong kompanya.

“Miss Dela Cruz, are you listening?”

Napatigil siya. Nahuli siyang nakatitig sa lips nito at hindi niya alam kung paano itatama ang sitwasyon. Nahihiya siyang yumuko at nagkunwaring nakatitig sa kuko niya.

“Yes, Sir!” mabilis niyang sagot, halos napalakas pa ang boses niya.

Nagtaas ito ng kilay na parang hindi sigurado sa sagot niya. “Then repeat what I just said.”

Patay.

Kinagat niya ang labi niya at nagpanggap na nag-iisip. “Ah you said, confidential, ahm schedule? Meetings, calls, and uhh.” Muli siyang napakamot sa ulo niya. “Top secret and everything?”

Shit! Ano pa nga ba ang sinabi niya?

Nakita niya ang bahagyang pag-angat ng sulok ng labi nito, parang pilit na pinipigil ang isang ngiti. “Good enough.”

At doon siya mas lalo pang nainis. Kasi bakit parang tuwang-tuwa itong makita siyang nahihirapan? At bakit parang siya pa ang hindi mapakali sa simpleng pagtitig nito? Bakit parang nabaliktad pa yata ang sitwasyon?

Lukas Vergara, wag kang magpanggap na mabait. Kahapon lang, gusto na kitang ibaon ng buhay. Ngayon naman, parang gusto kong maniwala na may anghel kang kakambal.