EP 5 - คอนโดมิเนียมเดียวกัน ?

@คอนโดมิเนียมของเฟียร์

เจ้าของใบหน้าเฉี่ยวในชุดนักศึกษารัดรูปออกมายืนรอรถที่เธอเรียกอยู่ที่หน้าคอนโดมิเนียม มือเรียวหยิบแอร์พอดสวมเข้าที่หูพลางหยิบสมาร์ตโฟนออกมาเลื่อนหาฟังเพลงที่ชอบ

ทว่าอยู่ ๆ เสียงสนทนาจากบุคคลคนด้านหลังที่เพิ่งเดินมาถึง กลับรบกวนเสียงเพลงจากหูฟังของเธออย่างไม่ได้ตั้งใจ เรียวคิ้วสวยขมวดกันเป็นปมอย่างหงุดหงิด

มือเล็กที่จับสมาร์ตโฟนเอาไว้ก่อนหน้าตั้งใจกดเพิ่มเสียงเพลงในมือถือให้ดังขึ้นเพื่อกลบเสียงรบกวน

แต่เธอดันเผลอกดผิดกลายเป็นลดเสียงเพลงลง

“ไม่ให้พี่ไปส่งแน่นะ”

“ค่ะ ก็พี่ไม่อยากให้ใครรู้เรื่องระหว่างเรานี่คะ”

“พี่ไปส่งได้ แค่ไม่ให้ใครเห็นก็พอ”

เสียงทุ้มที่ฟังแล้วคุ้นหู จากตอนแรกที่ไม่คิดจะใส่ใจ ทว่าพอตั้งใจฟังเสียงนั่น…

ใช่ มันคือเสียงของ เพลิง

จากที่เฟียร์ต้องการจะเพิ่มเสียง เธอกลับกดลดเสียงเบาจนสุด

“อย่าลำบากพี่เพลิงเลยค่ะ พายไปเองง่ายกว่า”

แล้ว… เฟียร์ก็เผลอยืนฟังบทสนทนาของคนทั้งคู่ที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากเธอนัก สายตาคู่เฉี่ยวทำทีเป็นเมินเฉยและมองนิ่งไปยังถนนทางเข้าคอนโดมิเนียมด้านหน้าเหมือนไม่ได้สนใจ

แต่… สน

ความจริงเฟียร์ก็พอรู้อยู่บ้างว่าตลอดระยะเวลาหนึ่งสัปดาห์ที่ย้ายมาอยู่คอนโดมิเนียมใหม่นี้ เธอและเพลิงพักอาศัยอยู่ที่คอนโดมิเนียมเดียวกัน หญิงสาวเห็นเขาเดินผ่านตาไปบ้าง แต่ก็ไม่เคยได้ทักทายกันเลยสักครั้ง

อย่าว่าแต่เจอหน้ากันที่มหาวิทยาลัยเลย ถึงจะอยู่กลุ่มเดียวกันก็จริงแต่ใช่ว่าเธอกับเขาจะคุยกัน ด้วยนิสัยที่เป็นคนที่ไม่เข้าหาใครก่อนของทั้งคู่ และไม่ใช่คนเฟรนด์ลี่อย่างพายุ ซึ่งรายนั้นเข้ากับคนง่ายและมักจะชวนเธอคุยก่อนเสมอ

แต่กับเพลิงไม่ใช่ เขาเป็นคนนิ่ง ๆ ที่เธอมักจะบังเอิญสบตากับเขาแบบเงียบ ๆ นอกนั้นก็แทบไม่ได้เคยคุยกันเลยสักคำ

“งอนพี่ ?”

“พายไม่มีสิทธิ์งอนพี่อยู่แล้ว ที่ทำแบบนี้เพราะพี่เป็นห่วงพายนี่ พายฟังมาล้านรอบแล้วค่ะ ฟังจนจำขึ้นใจเลย”

เสียงหวานที่กำลังพูดคุยง้องอนกับคนข้างกายอยู่ทำเอาดวงตาเฉี่ยวหรี่ลงก่อนจะเบนหน้าหนีไปอีกทาง พร้อมกับทำปากคว่ำด้วยความรู้สึกหมั่นไส้อย่างบอกไม่ถูก

ไม่ใช่ว่าอะไร แค่รู้สึกเลี่ยนหูก็เท่านั้น

“งอนจริงสินะ ง้อยังไงดีล่ะ”

เสียงบทสนทนายังดังต่อเนื่องราวกับเขาไม่เห็นเธอที่ยืนหัวโด่อยู่ตรงนี้ และที่น่าหงุดหงิดใจคือน้ำเสียงแปดเสียงเก้าของเขานี่สิ

จำเป็นต้องทำเสียงหวานขนาดนั้น ?

เฟียร์เบะปากคว่ำก่อนจะยกแขนเรียวทั้งสองข้างขึ้นมากอดอก ใบหน้าเฉี่ยวยังคงมองตรงไปทางถนนเพื่อหารถที่จะมารับ หากแต่หูของเธอก็คอยฟังคนข้าง ๆ ต่อไป

“ไม่รู้ค่ะ”

“แล้วคืนนี้อยากมาหาพี่อีกไหม”

ช่างกล้า ? เฟียร์เบะปากให้กับการชวนกันมาค้างคืนแบบโจ่งแจ้งไม่อายใครของเพลิง

ดูเอาเถอะ เรื่องแบบนี้จำเป็นต้องพูดออกมาแบบนี้ ช่างไม่ให้เกียรติผู้หญิงเลยสักนิด ! แต่ดูท่าแล้วอีกฝั่งที่เป็นผู้หญิงก็เหมือนจะไม่คิดอะไร กลับมีสีหน้าดีใจเสียด้วยซ้ำ

“ล่อซื้อเด็กเหรอคะ”

“แล้วพี่ทำสำเร็จไหมคะ”

หวานเวอร์ หวานเกินเบอร์มาก เฟียร์ได้แต่แอบฟังอย่างหงุดหงิด ไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าจะฟังไปเพื่ออะไร แต่เธอก็ดันแอบฟังไปแล้วตั้งแต่ต้น

“แต่เราต้องกินยานะครับ”

“ก็ได้ค่ะ ยอม”

ทุเรศจริง ๆ คู่นี้ !!

ทว่าในตอนนั้นเอง

“อ้าวนั่น อุ๊บ พี่เฟียร์นี่คะ” สาวน้อยข้างกายของเพลิงหันมาเห็นเฟียร์ที่ยืนอยู่ไม่ไกล

‘แกก็ควรจะเห็นฉันตั้งนานแล้วไหม มัวแต่หลงผู้ชายอยู่นั่นแหละ’

“เรารู้จัก ?” เพลิงเลิกคิ้วตั้งคำถามพลางมองไปทางเฟียร์ที่ดูเหมือนจะไม่ได้สนใจเขากับสาวน้อยที่ยืนอยู่

“ค่ะ ที่มหา’ลัยพายพี่เฟียร์ดังมากเลยนะคะ ได้ยินว่าย้ายมหา’ลัย ที่แท้ไปเรียนมหา’ลัยเดียวกับพี่เพลิงนี่เอง” ที่เธอรู้เป็นเพราะเข็มกลัดกระดุมที่ติดอยู่บนเสื้อนักศึกษา

พะพายมองไปทางเฟียร์ด้วยสายตาชื่นชม เพราะรุ่นพี่สาวเป็นคนดังมากที่มหาวิทยาลัยของเธอ ชนิดที่ว่าไม่มีใครไม่รู้จักเฟียร์ ดาวคณะนิเทศศาสตร์

เพลิงมองแววตาเป็นประกายของคนข้างกายด้วยความประหลาดใจที่เห็นคนของตัวเองมองเฟียร์ด้วยความชื่นชมเหมือนกับเจอไอดอลประมาณนั้น ก่อนที่สายตาของเขาจะหันไปเห็นรถที่เรียกเอาไว้ขับเข้ามารับพอดี

“รถมาแล้วครับ” เขาละสายตาจากเฟียร์ก่อนหันไปบอกสาวน้อยข้างกายให้ขึ้นรถ

“เคค่ะ ไว้ดึก ๆ เจอกันนะคะ”

เพลิงเปิดประตูรถและส่งหญิงสาวขึ้นรถไป

แต่เมื่อเขาหันกลับมามองเฟียร์อีกครั้ง ก็ไม่เจอเธอแล้ว