Novel-novel oleh BlueSoda

ตอนพิเศษสองปีต่อมา...“หวัดดี เป็นไงพ่อนักแข่งอันดับหนึ่งระดับเอเชีย” พายุเดินเข้ามานั่งลงตรงหน้าตามนัดของเพื่อนชายที่ไม่ได้เจอกันนานนับปี โดยข้างกายมีแฟนสาวอย่างมีอานั่งอยู่ข้าง ๆ พร้อมกับเอ่ยทักทายแซวตามประสาหนึ่งปีที่ไฟได้เดินทางรอบเอเชียเพื่อแข่งรถตามความฝันโดยมีมีอาตามร่วมไปให้กำลังใจและคอยอยู่เคียงข้าง“ส่วนมึงพ่อลูกอ่อนสินะ” ไฟเอ่ยปากแซวพ่อลูกอ่อนหมาด ๆ กลับเพราะเมื่อกลับมาเจอกันอีกทีก็พบว่าเพื่อนชายมีลูกไปแล้วหนึ่งคนที่เพิ่งคลอดไม่กี่เดือนที่ผ่านมา“น้ำยาไม่ดีเท่ากูอะดิ” พายุเอ่ยอวดพลางยักคิ้วใส่เพราะเขาที่ได้เจอได้รักกับแม่ของลูกหลังเพื่อนทุกคน แต่กลับได้เป็นพ่อคนก่อนใครเพื่อน“แค่กูยังไม่ปล่อยเว้ย แต่ต่อจากนี้แหละ หัวปีท้ายปีมาแน่” ไฟยกแขนพาดไหล่โอบกอดมีอาที่นั่งอยู่ข้างกายอย่างที่เขาพูดบอกเป็นเพราะที่ผ่านมาเจ้าตัวมีภารกิจต้องเดินทางแข่งรถไปมาหลายประเทศ ทั้งมีอาและไฟต่างเห็นตรงกันว่าทั้งคู่จะยังไม่ปล่อยให้มีลูก แต่จะถือโอกาสนี้ขอเที่ยวสวีทกันให้หน่ำใจกันเสียก่อน“แล้วมึงจะเอาเวลาไหนไปแข่ง” พายุเอ่ยถามอย่างสงสัย เพราะการมีลูกและการเลี้ยงลูกไม่ใช่เรื่องง่าย ถึงเขาจะไม่ได้เ

Bad Engineer 52 - รางวัลของคนรักกันไฟยิ้มกว้างรับรู้ถึงความรักของป๊าที่รักเขามาตลอดและรักมากแค่ไหนข้อนี้ไฟรู้ดีไม่ว่าจะเป็นตอนที่ไฟเคยทำผิดอะไรต่อมิอะไรในหลาย ๆ เรื่อง ป๊าก็เป็นคนที่คอยเตือนคอยสอนในแบบฉบับของป๊าให้เขาอยู่กับร่องกับรอยมาตลอดดีไม่ดีเรื่องรถคันโปรดของเขา บางทีก็อาจจะเป็นฝีมือของป๊าที่สั่งให้คนตามมาคืนให้ตั้งแต่แรก แต่แกล้งสั่งให้คนเอาไปจอดทิ้งในโกดังร้างและให้เขาตามไปเอาคืนมาเองคงประมาณนั้น…“แล้วม๊าล่ะ ว่าไงให้ผ่านไหม” เจตต์หันไปเอ่ยภรรยาที่นั่งอยู่ข้างกาย คนเป็นแม่มักจะหวงลูกชายเป็นธรรมดา และกับไฟที่เธอเลี้ยงของเธอมา เธอทั้งหวงและเป็นห่วงไฟไม่ต่างอะไรกับลูกแท้ๆ“อืม ม๊าทดสอบมาแล้ว ผ่าน” เธอหันไปส่งยิ้มให้สามี ก่อนจะหันยิ้มอ่อนโยนให้มีอา ทำเอามีอาปรับสีหน้าไม่ถูก ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนที่เคยเอาเงินฟาดหัวเธอในวันนั้นจะเป็นคนเดียวกับที่มองเธอและยิ้มอ่อนโยนในวันนี้“ทดสอบอะไรครับ แล้วไปทดสอบกันตอนไหน” ไฟมองมีอาสลับกับม๊าตัวเองอย่างงง ๆซึ่งแบบทดสอบที่ว่าคือวันนั้น…วันที่เธอเจอกับมีอาและชวนเธอเข้าไปบ้าน เธอกับสามีรู้กันอยู่ก่อนแล้วว่าทั้งคู่กำลังอยู่กันในสถานะอะไร แ

Bad Engineer 51 - ไม่อยากห่างเลย @บนรถ“ขับรถก่อนไหม” มีอาหันไปบอกคนตัวโต เพราะระหว่างทางเขาเอาแต่จับมือเธอขึ้นมาหอม อย่างคนติดกลิ่นประมาณนั้นเชื่อเลย เธอไม่คิดว่าเขาจะเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ "ก็ขับอยู่ แต่ไม่อยากปล่อยมือไปไหนอีกเดี๋ยวหาย" ไม่ว่าเปล่าริมฝีปากหนาจูบลงที่หลังมือของเธอก่อนจะดึงมาหอมซ้ำแล้วซ้ำเล่าเชื่อแล้วว่าคลั่งรักมากจริง ๆ “หรือไม่ชอบให้ทำแบบนี้"มีอาหัวเราะไม่ตอบเพราะเริ่มจักกะจี้ ที่ไฟแกล้งใช้ลิ้นเลียที่หลังมือของเธอ "บ้าไม่ชอบทะลึ่ง""หรือชอบให้เลียตรงอื่น""ไฟ!" มีอาอายจนหน้าแดง แต่ไฟกลับขำออกมาอย่างชอบใจที่ได้แกล้งจะว่าไป นี่เป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ ที่ทั้งคู่พูดคุยกันอย่างมีความสุขแบบไม่มีอะไรมาขวางกั้น ผิดกับก่อนหน้านี้ที่เต็มไปด้วยสีหน้าเย็นชาและเรียบเฉยของทั้งคู่ซึ่งบรรยากาศแบบนี้ มันดีกว่าเป็นไหน ๆ“ไม่อยากห่างเธอเลย” “บ้า พรุ่งนี้ก็ได้เจอกันแล้ว”“พรุ่งนี้ขออีกนะ” ประโยคนี้ของเขามีอารู้ดีว่าหมายถึงอะไร“แต่นายต้องแข่งรถนะ” นั่นเพราะเขามีโปรแกรมแข่งรถทุกวัน“ก่อนแข่งรอบ หลังแข่งรอบ ไหวอยู่จะได้มีแรงขับรถ” เป็นข้ออ้างที่ยกขึ้นมาแบบมึน ๆ ทำเอามีอาได้แต่ส่า

Bad Engineer 50 - คนเดียวเท่านั้น“อื้อ กี่โมงแล้ว”มีอาขยับตัวตื่น เหมือนเธอเพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้ดึกมาแล้ว แต่ก็นะ เธอเพลียมากจริง ๆ เพราะไฟไม่ปล่อยให้เธอได้พักเลย ไม่สิ เธอเองก็ไม่ปล่อยให้เขาได้พักเหมือนกัน“ตอนนี้เหรอ...สามทุ่ม” ไฟมองไปที่นาฬิกาดิจิตอลที่หัวเตียงก่อนจะหันมาบอกคนตัวเล็ก พร้อมกับหอมลงที่หัวของเธอหนึ่งที“ห้ะ ทำไมไม่ปลุกอะ” มีอาลืมตาตื่นด้วยความตกใจ เธอผละจากอกแกร่ง เงยหน้าขึ้นมองนาฬิกาบนหัวนอนพลางขมวดคิ้วขึ้นมาในทันที“เดี๋ยวที่รัก เราปลุกเธอมาสี่รอบแล้วนะแต่ไม่ยอมตื่น อีกอย่างเห็นเธอดูเพลีย ๆเลยปล่อยให้เธอนอนพัก” "ก็นั่นแหละแล้วทำไมไม่ปลุกให้ตื่น""ก็...”"เถียง" มีอาหน้ายู่ ทั้งที่รู้ตัวเองว่าผิด แต่ก็อยากลองใจไฟว่าเขาจะเปลี่ยนไปได้มากแค่ไหน แค่จะดีกับเธอตอนอยากได้ หรือว่าถ้าได้ไปแล้วจะดีกับเธอเหมือนเดิมไหม“เปล่าครับ” ไฟรีบส่ายหน้าไปมาแถมยังพูดสุภาพไม่มีหลุดอาการของคนที่เคยอารมณ์ร้อนหงุดหงิดง่ายออกมาเลยมีอาลอบยิ้มมุมปากเมื่อเห็นท่าทีคนตรงหน้าเขาดีขึ้นจริง ๆแต่ก็เพียงแค่เสี้ยวนาที ก่อนที่ใบหน้าสวยจะดึงหน้ากลับมาเป็นปกติ“เมื่อยอะอยากนอนต่อ” มีอาซุกใบหน้าล

Bad Engineer 49 - แมวขี้อ้อน NC++ ไฟเอ่ยเสียพร่า ขยับตัวแทรกเข่าลงกลางหว่างสองเรียวขาของคนตัวเล็กก่อนจะแยกออก ก่อนที่จะถูกไถท่อนเอ็นท่อนเอ็นที่เต็มไปด้วยเส้นเลือดโปนปูนขยายใหญ่จนเต็มลำ ค่อย ๆ กดแทรกเข้าไปในโพรงหวานที่เริ่มมีฉ่ำไปด้วยน้ำใส และดันเข้าไปจนสุดปึก! “อื้ม” มีอานิ่วหน้าให้กับความใหญ่โตที่สอดลึกเข้าไป ใบหน้าหวานกัดปากอย่างเสียวซ่าน ก่อนที่ไฟจะโน้มตัวลงใช้ปากอุ่นร้อนครอบงับที่ยอดอกสีหวานเพื่อปลุกเร้า เขาตะโบมจูบดูดงับสลับไปมาซ้ายขวา พร้อมกับมือหนาบีบเคล้นเต้าอวบอย่างเมามัน คนตัวเล็กนอนบิดเร้าอยู่ใต้ร่าง ในขณะที่ไฟค่อย ๆ ขยับเอวสอบใบหน้าหวานแดงระเรื่อ ปรือตามองส่วนที่สอดประสานกันเข้าออก ตัวตนขนาดใหญ่ของเขาผสานเข้าหาช่องทางรักของเธอจนรวมเข้าเป็นหนึ่งเดียว สะโพกแกร่งเริ่มขยับเข้าออกเนิบนาบอยู่ชั่วครู่ ก่อนที่ไฟจะใช้สองมือรั้งเอวบางไว้แน่นแล้วรัวกระแทกกระทั้นอย่างสุดกลั้น กระหน่ำลึกเข้าไปใจกลางร่างเธออย่างเอาเป็นเอาตาย ให้สาสมกับที่เขาคิดถึงเรือนร่างที่แสนหวานมาหลายวันเป็นจังหวะเดียวกับที่ไฟเงยหน้าขึ้น สองสายตาสบตากัน"แรงอีกได้ไหม""ครับได้อยู่แล้ว" ริมฝีปากหยักยิ้มร้ายก่อ

Bad Engineer 48 - ฉันรักเธอ NC++@คอนโดไฟสองแมทต์ที่เหลือไฟไม่ได้แข่งต่อ แต่ยกให้เป็นหน้าที่เพลิงช่วยแข่งแทน เพราะตอนนี้เขามีสิ่งที่สำคัญกว่านั้นรถยังต้องการการบำรุงรักษาด้วยน้ำมันหล่อลื่นนานเท่าไหร่ ร่างกายของเขาก็เช่นกัน มันต้องได้รับการเยียวยาและบำรุงรักษาจากเธอมีอา ได้เวลาแล้วที่ต้องถ่ายน้ำมันเครื่องและเติมเชื้อเพลิงให้กับร่างกายเมื่อมาถึงคอนโดไฟช้อนร่างมีอาขึ้นมาอุ้มพาเธอเดินไปยังห้องนอนในทันที เขาวางคนตัวเล็กลงบนที่นอนนุ่มอย่างเบามือ ก่อนที่จะขยับขึ้นเตียงตามมาคล่อมเธอให้อยู่ใต้ร่างของเขา“ฉันรักเธอนะ มีอา” ดวงตาคู่คมมองสบนัยน์ตาคนตรงหน้า ก่อนจะไล่สายตาไปที่ริมฝีปากระเรื่อสีชมพูระเรื่อก่อนจะกดจูบเบา ๆ แล้วผละออกมา“แล้วเธอละ”“ฉันก็...” ดวงตากลมโตคูหวานสีน้ำตาลอ่อนกะพริบถี่สบสายตากับไฟจนใบหน้าหวานเขินอายแดงระเรื่อ“ก็?” คิวเข้มเลิกคิ้ว ลุ้นฟังกับคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ“รักนาย เหมือนกัน”มีอาเอ่ยพูดพร้อมกับรอยยิ้มน้อย ๆ พอ ๆ กับที่ไฟยกยิ้มที่มุมปากอย่างพอใจกับคำตอบที่ได้รับ แทบไม่อยากเชื่อหูตัวเองว่ามีอาจะรู้สึกเหมือนกับที่เขารู้สึก แต่เธอก็ให้คำตอบที่เขาอยากฟังแล้ว“มีอา”“อื้อ

ห้าปีต่อมา“เดซี่”“พ่อคะแม่คะ” ใบหน้าสวยหวานโบกมือทักทายผู้เป็นพ่อกับแม่ด้วยรอยยิ้มใสเด็กตัวน้อยที่หน้าตาน่ารักเหมือนนางฟ้านางสวรรค์คนนี้มีชื่อว่าเดซี่และแน่นอนว่าเอิงเอยคือลูกสาวของเอิงเอยและเจย์“ขอบคุณพ่อกับแม่นะครับที่ดูแลเดซี่ให้” เจย์เอ่ยขึ้นมองพ่อกับแม่ที่เริ่มแก่ลงแต่ก็ยังมาคอยช่วยเลี้ยงหลานในวันที่เขาและเอิงเอยติดธุระ“ไม่เป็นไรลูกแล้วเอิงเอยไปไหนล่ะ” ผู้เป็นแม่เอ่ยถาม“หลับน่ะครับสงสัยเดินเยอะแล้วคงจะเพลีย” เจย์เอ่ยบอกพร้อมกับหอมแก้มลูกสาวตัวน้อยด้วยความคิดถึง“ดูแลกันดีๆ นะลูกพ่อกับแม่ขอตัว” เจย์โบกมือลาพ่อกับแม่รวมถึงเดซี่ที่ยิ้มส่งลาทั้งคู่อย่างน่ารัก“แม่หลับเหรอคะ” เดซี่เอ่ยถาม“ครับสงสัยน้องน่าจะกวนทั้งคืน” เขาเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้มวันนี้เขาพาเอิงเอยไปตรวจครรภ์ครบแปดเดือนมา ท้องของเอิงเอยใหญ่มาก เนื่องจากใกล้จะคลอดเต็มที่เด็กในท้องเป็นผู้ชายร่างกายสมบูรณ์และคึกมากๆ เพราะเจ้าตัวถีบท้องเล่นตลอดจนเอิงเอยต้องตื่นกลางดึกอยู่บ่อยครั้ง“น้องดีน่ะเหรอคะ” คำพูดของลูกสาวทำเขาขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะวางเดซี่ลงนั่งบนโซฟาและเดินไปหาน้ำมาให้ลูกสาวดื่ม“น้องดีเหรอใครเป็นคนตั้งชื่อ” เขาเอ่

วันต่อมา“พ่อคะแม่คะ หนูพาลูกเขยพ่อกับแม่มาหาแล้วนะ” เอิงเอยเอ่ยด้วยน้ำเสียงสดใสกับหลุมศพของพ่อกับแม่ซึ่งเจย์ก็ได้แต่ยืนนิ่งแม้จะรู้ว่าเอิงเอยในตอนนี้กำลังยิ้มอยู่แต่ภายในของเอิงเอยก็คงเศร้ามากอย่างแน่นอน“สวัสดีครับคุณพ่อคุณแม่ ผมเจย์ครับ” เขาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสุภาพก่อนจะวางดอกไม้เป็นการเคารพทั้งสองท่านเอิงเอยยิ้มและปัดไปที่รูปภาพเล็กๆ ของทั้งสองอย่างคิดถึง“ไม่ต้องห่วงหนูนะคะหนูใช้ชีวิตอย่างดีมาโดยตลอดและต่อไปนี้หนูก็จะมีคนมาดูแลด้วย” เอิงเอยพูดพร้อมหันไปหาเจย์ที่ส่งยิ้มและบีบมือของเอิงเอยอยู่“คิดถึงนะคะ..นะ..หนูคิดถึงฮึกก....พะพ่อกับแม่มากๆ เลย” เจย์มองเอิงเอยที่เริ่มร้องไห้ออกมาเขาโอบไหล่บางเป็นการปลอบเอิงเอยเข้มแข็งมากที่อยู่ตัวคนเดียวได้บนโลกใบนี้“ตะต่อไปฮึกหนูก็จะคิดถึงพ่อกับแม่อีกฮึกถ้าชาติหน้ามีจริงหนูขอเกิดมาเป็นลูกพ่อกับแม่อีกนะคะ” เอิงเอยเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้มเศร้าเจย์ดึงเอิงเอยมาก่อนพร้อมกับลูบผมของเอิงเอยอย่างแผ่วเบา ปล่อยให้เอิงเอยร้องไห้ออกมาจนพอใจก่อนจะผละตัวออกไป“พี่สัญญาว่าต่อจากนี้พี่จะเป็นคนดูแลเราแทนพ่อกับแม่ของเอิงเอง” เจย์พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนก่อนจะกดจู

“พร้อมไหม?” เจย์เอิงถามกับเอิงเอยตอนนี้ทั้งคู่มายืนอยู่หน้าบ้านของเจย์แล้ว สายตาคมจ้องมองบ้านตัวเองที่ไม่ได้มานาน ไม่รู้ว่าป่านนี้พ่อกับแม่จะแก่ไปมากขนาดไหนซึ่งก่อนมาเขาก็ฝากบอกน้องชายให้บอกพ่อกับแม่ไว้แล้ว“ค่ะ!” เอิงเอยเอ่ยตอบด้วยรอยยิ้มเจย์ประหลาดใจเล็กน้อยที่เอิงเอยดูไม่ได้ตื่นเต้นมากเท่าไหร่ และทั้งสองก็พากันเดินเข้าไปในบ้านทันที“ลูก/เจย์” ใบหน้าหล่อมองบุคคลทั้งสองด้วยความคิดถึง เอิงเอยปล่อยมือให้เจย์ได้เข้าไปกอดกับพ่อแม่ทั้งสามยืนกอดกันและเป็นแม่ของเจย์ที่ร้องไห้ออกมาด้วยความคิดถึงลูกชายส่วนเจย์ก็ยิ้มดีใจที่ได้กลับมาเจอพ่อกับแม่อีกครั้ง“ผมขอโทษนะครับ” เจย์เอ่ยขึ้นอย่างรู้สึกผิดแต่ถ้าหากย้อนเวลากลับไปได้เขาก็คงจะเลือกหนีออกจากบ้านเหมือนเดิมเพราะเขาคงทนอยู่ด้วยความอับอายกับความโง่เขลาของตัวเองไม่ได้เหรอ“ไม่เป็นไรลูกผิดพลาดแล้วก็ช่างมัน” แม่ของเจย์เอ่ยขึ้นอย่างอบอุ่นพร้อมกับกอดเจย์อีกครั้ง ส่วนพ่อของเขาก็ยกมือขึ้นลูบผมลูกชายด้วยความรักเช่นกันเอิงเอยมองภาพอบอุ่นด้วยน้ำตาคลอเบ้า เธอเองก็อยากกอดพ่อกับแม่แบบนี้บ้างจัง“แล้วแม่สาวน้อย..”“สวัสดีค่ะหนูชื่อเอิงเอยค่ะ^^” เอิงเอยเอ่ยขึ

เคร้ง!คำพูดของเอิงเอยทำเขาถึงกับทำช้อนตกใส่จานอาหาร เอิงเอยถึงกับหัวเราะออกมาเมื่อเห็นเจย์ทำท่าช็อก“พูดอะไรเนี่ย!” เจย์เอ่ยขึ้นพร้อมหัวเราะอย่างไม่เชื่อหู มีที่ไหนผู้หญิงจะขอผู้ชายแต่งงานก่อน“ไม่แต่งเหรอคะหนูให้สินสอดพี่เยอะๆ เลยก็ได้” เอิงเอยยังคงพูดต่อ เธอเกรงใจที่เจย์ต้องไปๆ มาๆ ที่คอนโดกับที่บ้านเอิงเอย สู้ย้ายมาอยู่บ้านเธอให้เป็นเรื่องเป็นราวก็สิ้นเรื่อง“เอิงครับ พี่สิต้องเป็นคนขอ ไม่ใช่เรา” เจย์เอ่ยตอบเสียงเรียบ“นี่มันสมัยไหนกันแล้วค่ะไม่สำคัญหรอกว่าใครจะเป็นคนขอก่อน นะๆ แต่งงานกันนะคะ พี่เจย์จะได้ย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านเอิงไง”เจย์ผ่อนลมหายใจด้วยความเหนื่อยใจต้องเป็นเขาสิที่เป็นคนขอเอิงเอยแต่งงานและต้องเป็นเขาสิที่ต้องพาเอิงเอยย้ายมาอยู่ด้วยกัน“น้าๆ ~” เอิงเอยยังคงเว้าวอนไม่เลิกดวงตาสวยกะพริบกันถี่ ๆ จนคนเจย์อมยิ้มออกมา“ไหนแหวนล่ะ” เขาเอ่ยถามเอิงเอยชะงักไปทันทีเพราะไม่ได้เตรียมมา“อะเอ่อเป็นจุ้บ ๆ ขัดไว้ก่อนได้ไหมคะแหะ ๆ ^^” เจย์มองเอิงเอยที่จำแห้งเขาลุกขึ้น ก่อนจะเชยคางเอิงเอยมาจูบอย่างดูดดื่มเอิงเอยจูบตอบด้วยรอยยิ้มเขินในทันทีไม่นานเจย์ก็ผละจูบออกไปสองสายตามองกันพร้อมกับ

“แย่จังนะคะ พอดีพ่อแม่เอิงทิ้งมรดกไว้ให้เยอะมากเสียด้วยสิ” เอิงเอยเอ่ยพร้อมยกยิ้มที่มุมปากเมย่าได้แต่กำหมัดแน่นด้วยความไม่พอใจ แต่ที่ไม่สามารถเอาชนะผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อย่างเอิงเอยได้แล้วตอนนี้ผู้หญิงตัวเล็กหน้าตาใสซื่ออย่างเอิงเอยก็กำลังควบคุมเอิงเอยจนอยู่หมัดเมย่ามองทั้งสองด้วยความแค้นก่อนจะเอ่ยขึ้น“ฝากไว้ก่อนเถอะ!” เมย่าเอ่ยขึ้นก่อนจะหันหลังเดินจากไป ส่วนเอิงเอยได้ยักไหล่ออกมาอย่างไม่แคร์ “ไม่รับฝากจ้าขี้เกียจถือมันหนักคิกๆ” เจย์ส่ายหน้าให้กับความขี้เล่นของเอิงเอยเขาถอนหายใจออกมาอย่างรู้สึกไม่สบายใจทั้ง ๆ ที่เขาเป็นผู้ชายแท้ๆ แต่ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนี้กับเข้ามาสะสางปัญหาให้เขาจนหมดสิ้น“ขอโทษนะครับ เรื่องทั้งหมดเป็นเพราะพี่แท้ ๆ” เขาเอ่ยขึ้นด้วยความรู้สึกผิด เอิงเอยมองใบหน้าหล่อก่อนฉีกยิ้มกว้าง“งั้นเอิงขอกอดจากพี่เจย์แน่น ๆ เป็นของรางวัลได้ไหม?”"แถมให้มากกว่ากอด ทั้งคืนเลยครับ"ใบหน้าหล่อระบายยิ้มออกมาก่อนจะสวมกอดอีกฝ่ายเต็มรัก เอิงเอยจมอยู่ในอ้อมกอดแกร่งด้วยรอยยิ้มและหวังว่าต่อจากนี้ผู้ชายของเอิงเอยจะมีแต่ความสุขในทุกๆ วันหนึ่งเดือนต่อมากระแสคู่จิ้นของเจย์และเควินได้ค่อย ๆ หาย

“นายแบบชิดกับนางแบบหน่อยครับ” เจย์ขยับตามคำสั่งเขาโอบเอวบางอันเปลือยเปล่าของเอิงเอยก่อนจะบีบเคล้นมันเบาๆ เอิงเอยเบ้หน้าด้วยความเจ็บเล็กน้อยเงยหน้ามองเจย์ที่ส่งสายตาดุให้กับเธอ แต่เจ้าตัวก็ได้แต่ส่งยิ้มหวานกลับไป“ดีครับน้องนางแบบขอยิ้มแบบสดใสเลยนะครับ” เอิงเอยทำตามอย่างว่าง่ายก่อนจะปรับเปลี่ยนท่าไปตามที่ช่างภาพบอกทุกคนต่างมองด้วยความอึ้งเพราะทั้งสองดูเข้ากันได้ดีมากประหนึ่งถ่ายแบบคู่รักก็ไม่ปาน“ดีครับเจย์กอดจากด้านหลังได้ไหมครับนางแบบโอเครึเปล่า” ช่างภาพเอ่ยถามเอิงเอยพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้มไม่นานเจย์ก็เดินไปทางด้านหลังของเอิงเอย ก่อนจะสวมกอดจากด้านหลังและใช้ใบหน้าหล่อเกยบนไหล่ของเอิงเอย“ดีมากครับยิ้มหน่อยครับนางแบบเอามือ แตะหน้านายแบบ เยี่ยมครับ” ทั้งสองถ่ายอยู่เกือบครึ่งชั่วโมงก่อนจะออกไปรอเปลี่ยนฉากเอิงเอยโดนช่างแต่งหน้าเรียกไปเติมหน้า เช่นเดียวกับเจย์ไม่นานฉากใหม่ก็ถูกจัดขึ้นและทั้งสองต้องลงไปนั่งในบ่อน้ำด้วยกันเอิงเอยลงนั่งเป็นคนแรกระดับน้ำอยู่ตรงช่วงอกของเอิงเอยพอดีไม่นานเจย์ก็เดินตามเข้ามา“กลับบ้านไปเจอแน่” เขาเอ่ยเสียงดุก่อนจะหันไปสนใจช่างภาพอีกครั้ง เอิงเอยที่ได้ยินแบบนั้นก็

Time & Lalin 38จากศัตรูทางธุรกิจสู่การเป็นลูกเขย (จบ) ไทม์ตักเข้าปาก โดยทุกคนก็ลุ้นไปกับเขาด้วย“เป็นไง ไข่เจียวไหม” ถ้าเขาทานไม่ได้ฉันก็ต้องไปเจียวไข่มาให้เขา“ไม่ต้อง อร่อยมากเลยครับ ที่จริงผมก็เคยกินตามร้านอาหารอีสานในห้างมาบ้าง แต่ไม่อร่อยเท่านี้เลยครับ” ประโยคแรกเขาเอ่ยกับฉันก่อนจะหันไปพูดกับพ่อและแม่ฉันรัว ๆฉันเข้าใจแล้ว ลืมไปว่าบ้านเขาเป็นถึงเจ้าของแบรนด์ไทม์ กรุ๊ป ที่มีร้านอาหารในเครือหลายร้าน ไม่แปลกที่เขาจะเคยกินอาหารอีสานมาบ้าง“ก็แน่อยู่แล้ว นี่มันรสมือคนอีสานแท้ ๆ” แม่ฉันก็ชอบใจใหญ่ที่เขาชม“อร่อยก็กินเยอะ ๆ นะ” และแล้วเราก็นั่งทานข้าวกันไป โดยที่พ่อและแม่ฉันก็เอาแต่นั่งตักอาหารให้ไทม์ปล่อยให้ฉันและน้องเป็นหมาหัวเน่าที่กำลังนั่งร่วมวงทานข้าวกับพวกเขาตกดึก“จะบอกให้ว่านายนอนกับฉันไม่ได้นะ” ฉันยืนขวางประตูห้องนอนตัวเอง เพราะไทม์ดูบอลกับน้องจนดึก พ่อและแม่ก็เข้านอนกันหมดแล้วด้วยเหลือเพียงเขาที่จะตีเนียนเข้ามานอนกับฉันในห้อง“ทำไม”“เพราะต่างจังหวัดเขาถือ นอนห้องเดียวกันมันจะดูไม่งาม”“แล้วให้ไทม์นอนไหนอะเธอ”“นอนกับลัน ไม่ก็...นอนที่กลางบ้าน” เพราะฉันเตรียมที่นอนให้แล้

Time & Lalin - 37 ลูกเขยสายเปย์ สามวันต่อมา...“แน่ใจนะว่าอยู่ได้ เปลี่ยนใจตอนนี้ยังทัน” ฉันหันไปเอ่ยถามคนข้างกายที่กำลังทำหน้าที่ขับรถพาฉันกลับบ้านใช่ค่ะ ตอนนี้เรากำลังมุ่งหน้าไปทางภาคตะวันออกเฉียงเหนือหรือภาคอีสาน ซึ่งเป็นบ้านเกิดฉันเองตอนแรกฉันตั้งใจจะมาคนเดียว แต่สุดท้ายก็มีไทม์ที่ตื๊ออยากมาด้วย“แน่ใจสิ มีโอกาสมาเจอพ่อแม่แฟนทั้งที” ความแน่วแน่ของเขา ฉันจะไปขัดได้อย่างไรมันก็เป็นเรื่องที่ดีอย่างหนึ่ง แสดงว่าเขาคิดกับฉันจริงจังพอประมาณ ถึงขนาดอยากมาเจอพ่อแม่ฉัน“ใครแฟน เราไม่ได้เป็นแฟนกัน ลินยังไม่ได้ตอบตกลงคุณเลย” ตั้งแต่วันนั้นเขาก็ไม่เคยขอฉันคบขอฉันเป็นแฟนอีกเลยไม่รู้ว่าจะน้อยใจดีไหม หรือเราสองคนเลยการขอคบเป็นแฟนมาแล้วแล้วอย่างนี้จะนับวันครบรอบอย่างไร“เราเลยขั้นนั้นกันมานานแล้ว” คำตอบที่ได้ก็อย่างที่คาดแอบน้อยใจอยู่นิด ๆ ที่ความสัมพันธ์ของเรามันดูไม่เป็นจริงเป็นจังเท่าไรแล้วฉันจะเอาวันไหนเป็นวันครบรอบดีล่ะ....ฉันเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ ตื่นมาอีกทีก็เกือบจะถึงบ้านแล้วเหรอเนี่ยเพราะฉันตั้งจีพีเอสไว้ ไทม์เลยขับมาถูกไม่นานรถก็ขับเข้ามาในหมู่บ้านฉัน“เลี้ยวซ้ายข้างหน้า

Time & Lalin - 36 เดี๋ยวก็ชินไม่ไหว วันนี้ไม่ไหว พรุ่งนี้ค่อยมาสู้กับมันใหม่ วันนี้ขอกลับไปพักผ่อนก่อนแล้วกันคิดได้ดังนั้นฉันจึงล้วงเข้าไปในกระเป๋า และยื่นบัตรเครดิตให้สกาย“นี่บัตร ใช้รูดได้เลย”“ขอบคุณครับ” สกายก็รับไปทันที“พี่ไปก่อน ฝากส่งสาว ๆ ถึงห้องด้วย”“รับทราบครับ”หมดธุระของฉันแล้วก็รีบเดินออกมาอย่างไว เพราะเริ่มจะปวดหัวมากขึ้นเรื่อย ๆ กับแสงสีและเสียงที่ดังเกินพอดี“อายุก็ไม่ได้เยอะเท่าไร ทำไมถึงไม่ชอบที่แบบนี้เลย” ฉันเดินออกมาตรงโซนร้านอาหารที่เดิม ก่อนจะบ่นกับตัวเองรู้สึกไม่ชอบที่คนพลุกพล่านเลย ชอบที่สงบ ๆ มากกว่าก่อนจะก้มหน้าหาโทรศัพท์เพื่อโทรบอกไทม์ว่าขอตัวกลับก่อน ตอนนี้เธอไม่ไหวแล้ว รู้สึกปวดหัวเอามาก ๆแต่แล้ว...“ออกมาเร็วจัง” เสียงไทม์ดังขึ้นมาจากทางด้านหลังเสียก่อน“อ๋อ ลินรู้สึกปวดหัวน่ะ ก็เลยจะกลับก่อน” ฉันหันหลังไปหาไทม์ พร้อมกับเงยหน้าคุยกับเขาพอฉันบอกออกไปแบบนั้น ไทม์ก็ยกมือขึ้นสัมผัสหน้าผากฉันเบา ๆ“เป็นอะไรมากหรือเปล่า” และเอ่ยถามออกมาพร้อมสายตาและน้ำเสียงที่แสดงถึงความเป็นห่วง“วันนี้น่าจะเครียดเกินไป ไมเกรนเลยขึ้น”“ไทม์ไปส่งที่คอนโด”“ลินยังไปเองไ

Time & Lalin 35 – ควรทำตัวให้ชินงั้นเหรอก๊อก ก๊อก“คุยอะไรกับน้อง ๆ หน้าตาตื่นเต้นดีใจกันใหญ่เลย” ไทม์เปิดประตูเข้าพร้อมกับเอ่ยถามนึกว่าเขาไปแล้วเสียอีก“หึ จะอะไรอีกคะ นอกเสียจากได้ไปเที่ยวได้ออกไปฉลองกัน” ฉันมองผ่านไทม์ไปยังด้านหลังของเขาห้องฉันเป็นห้องกระจก ซึ่งเห็นเด็ก ๆ กำลังมองเข้ามาด้านในอย่างอยากรู้อยากเห็นคงจะปิดเรื่องของเราสองคนไม่ได้แล้วสินะ ไม่รู้ว่าน้อง ๆ จะคิดอย่างไรที่เห็นไทม์เข้ามาแบบนี้“ที่ไหนครับ” ไทม์ถามขึ้น ทำให้ฉันกลับมาโฟกัสที่เขาซึ่งตอนนี้แขนทั้งสองของเขากำลังค้ำยันที่โต๊ะ พร้อมใบหน้าหล่อเหลากำลังโน้มเข้ามาใกล้กับใบหน้าฉันที่กำลังเห่อร้อนขึ้น“ที่ที่เราเจอกันครั้งแรกค่ะ” ฉันตอบคำนี้ออกไปโดยไม่ได้คิดอะไรแต่พอพูดออกไปแล้วกลับเขินขึ้นมาเสียอย่างนั้นไทม์ได้ยินดังนั้นก็ส่งยิ้มกว้าง คงจะชอบใจน่าดูฉันที่เขินจนทำอะไรไม่ถูกก็ได้แต่กัดปากตัวเองแก้เขิน พร้อมกับหลบสายตาจากเขา“อย่ากัดปากสิคะ เดี๋ยวก็เป็นแผล” และเป็นอีกครั้งที่เสียงของไทม์เรียกสติฉันกลับมาน้ำเสียงน่ะดูเป็นห่วงนะ แต่สายตาที่จ้องมานั้น...“ไทม์ไปทำงานก่อนนะ คืนนี้เจอกัน” ไทม์กล่าวพลางละแขนที่ค้ำโต๊ะอ

Time & Lalin - 34 รอยยิ้ม“มีท่านอื่นอีกไหมคะ” ฉันละสายตาจากเสียงค้านเพียงหนึ่งเสียง มองไปรอบ ๆ ห้องแต่ก็ไม่มีใครค้านอีก“มติเป็นเอกฉันท์นะคะว่าบริษัทจะเข้าไปอยู่ในเครือไทม์ กรุ๊ป” ฉันจึงด่วนสรุปทันทีและในตอนนั้นเอง“ไม่ได้นะ” ภีมลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้เพื่อค้านฉันมองหน้าเขานิ่ง เช่นเดียวกับเขาที่กำลังจ้องมองฉันด้วยแววตาแข็งกร้าว ดูไม่สบอารมณ์อย่างมากก่อนที่สายตานั้นจะเลื่อนไปสบตากับไทม์“ประชุมวันนี้จบเพียงเท่านี้ค่ะ ท่านที่ต้องการค้านขอให้อยู่ต่อก่อนนะคะ” ฉันหันไปเอ่ยกับผู้ถือหุ้นที่เห็นด้วย ส่วนประโยคหลังฉันหันไปมองยังภีมและพ่อของเขาทุกคนเดินออกไปโดยมีสายป่านและหมิวหมิวเดินนำไปส่งเหลือแค่เพียง ฉัน ไทม์ รุก สกาย และทนาย ที่รอคิดบัญชีกับพวกเขาสองคนพ่อลูก“ทำแบบนี้ไม่ได้นะ” พ่อของภีมเอ่ยขึ้นทันทีด้วยแววตาคัดค้าน“เพราะอะไรคะ” ฉันเอ่ยถามถึงเหตุผล ทั้งที่รู้อยู่แล้วก็ตามว่าเพราะอะไรก็เพราะต้องการอยากจะได้บริษัทนี้เป็นของตัวเอง หากเข้าไปอยู่ในไทม์ กรุ๊ปแล้ว พวกเขาก็จะไม่มีโอกาสอีกต่อไป“ก็เพราะ…” พ่อของภีมอ้ำอึ้ง“ทำอย่างนี้มันไม่เหมาะสมหรือเปล่าครับ ไหนคุณค้านการเทกโอเวอร์บริษัท ทำ

Time & Lalin - 33 ไม่กลัวอะไรอีกแล้ว“งั้นพวกเราขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ”“อืม” เมื่อจบธุระเด็ก ๆ ก็เดินออกไป แต่ก็ไม่วายได้ยินเสียงซุบซิบนินทา“แกคิดอย่างฉันไหม”“ต้องมีอะไรแน่ ๆ”ลลินยิ้มแก้มแดงอย่างเขินอาย พร้อมกับส่ายหน้าให้กับความรู้ดีของพวกเขา“พี่ได้ยินนะ” ก่อนจะตะโกนออกไปนอกห้อง“ค่า”เธอส่ายหัวไม่หยุด ได้แต่คิดในใจว่าเธอจะปิดบังอะไรพวกนั้นได้บ้างสักเรื่องก็คงไม่ได้สินะตกเย็น“กลับบ้านกันดี ๆ นะเด็ก ๆ”“ค่า/ครับ” ลลินยืนส่งรุ่นน้องที่หน้าตึก ทุกคนขึ้นรถพากันกลับบ้านเพราะถึงเวลาเลิกงานแล้วโดยปกติเธอไม่ได้ออกมาส่งน้อง ๆ อย่างนี้หรอก เพียงแต่ครั้งนี้เธอมายืนรอไทม์และเจอเด็ก ๆ เข้าพอดีเมื่อรถน้อง ๆ ขับออกไปได้ไม่นาน รถไทม์ก็ขับเข้ามารับเธอ“มาตรงเวลาดีนะคะ” มือเรียวเปิดประตูรถหรู ก้าวขาขึ้นรถพร้อมกับเอ่ยแซวคนด้านในที่ใส่สูทมาอย่างเต็มยศเขาก็คงไปทำงานมา แต่กลับมารับเธอได้ตรงเวลาตามที่นัดเป๊ะ ๆ“ต้องตรงเวลาสิคะ คิดถึงเธอแทบแย่” มือหนาคว้ามือเรียวของลลินไปกอบกุม พร้อมบอกกับเธอด้วยแววตาซึ่งเผยความคิดถึงออกมาชัดเจนลลินเห็นดังนั้นก็ยิ้มหน้าแดง รู้อยู่หรอกว่าเขาเป็นคนที่คิดอะไรก็พูดออก