บทที่ 7

~Chapter 6~

“ฝน แกรู้ปะ ถ้าฉันไม่ได้เลิกกับเหนือ ปีนี้ก็จะคบ 7 ปีแล้วที่ฉันได้ใช้คำว่าแฟนกับเหนือ” ตอนนี้ฉันกำลังนั่งอยู่บนรถเมล์กับปลายฝน เธอไม่ได้ตอบกลับอะไรฉัน เพราะฉันก็พูดแบบนี้มาเกือบ 10 เดือนแล้วตั้งแต่ที่เลิกกับเหนือมา

“ในชีวิตหนึ่งเราไม่ได้ถูกกำหนดให้รักได้แค่คนเดียวหรอกนะพาย มีคนเข้ามาแล้วก็มีผ่านไป…เหนือก็เหมือนกัน” ฉันยกฝ่ามือขึ้นปาดน้ำตาที่มันไหลออกมาโดยอัตโนมัติเมื่อได้ยินคำพูดของปลายฝน

“แต่ฉัน…รักเหนือมาก” ฉันอิงศีรษะลงที่ไหล่ของปลายฝนพร้อมกับหลับตาพริ้มลง

“แต่เราก็ย้อนเวลากลับไปไม่ได้แล้วนะ ฉันก็ไม่อยากพูดถึงมัน เพราะแกก็ไม่รู้ว่าวันนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้าง”

“ใจที่มันพังไป มันกลับคืนมาไม่ได้หรอก ฉันรู้ ฉันไม่ได้อยากให้เหนือกลับมาคบกับฉัน…ฉันแค่ทำใจไม่ได้กับสิ่งที่เห็น กับสิ่งที่รู้ ฉันทำใจไม่ได้เลยฝน ฮือออ~”

ติ๊ง!

อยู่ ๆ เสียงแจ้งเตือนไลน์ในโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ทำให้ฉันสูดน้ำมูกพร้อมกับเช็ดน้ำตาออกอย่างลวกๆ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ก็พบว่าเป็นน้ำชาเองที่เป็นคนส่งไลน์มาหา

“อยู่ไหน”

“กำลังกลับ”

ติ๊ง!

“มาฟรายเดย์ จะให้ดูอะไร”

“คือ…พายไม่อยากไป” ฉันพิมพ์ตอบกลับน้ำชาทันที เพราะฉันไม่อยากเห็นน้ำเหนือกับเฌอรีนอยู่ด้วยกัน

ติ๊ง!

“มา จะให้ดูมือโซโล่ใหม่” ฉันอ่านข้อความที่น้ำชาส่งมาพร้อมกับถอนหายใจออกมา ฉันไม่อยากให้ใครมาแทนเหนือ เพราะอย่างนี้ฉันเลยให้สัมภาษณ์กับพี่วีเจคนนั้นไปว่าเหนือจะขึ้นเล่น ซึ่งตอนนี้ฉันก็ยังไม่รู้เลยว่าจะทำยังไงเหนือถึงจะยอมให้สัมภาษณ์

“ฝน ฉันต้องไปฟรายเดย์” ฉันหันหน้าไปพูดกับปลายฝน ก่อนที่เธอจะขมวดคิ้วให้ฉัน เธอคงข้องใจว่าฉันจะไปที่นั่นทำไม เหมือนจะไปให้เจ็บใจเล่น ๆ อย่างนั้นแหละ

“คือฉันมีธุระเรื่องวงกับน้ำชาน่ะ แกไปกับฉันนะ” ฉันว่าถ้าฝนไปด้วยมันคงดี แต่ทว่า

“คือ…”

“ลำบากใจเหรอ อืม โอเค” ฉันพูดตัดบทปลายฝนเพราะว่าเธอกำลังจะพูดว่าลำบากใจ ปลายฝนเข้าไม่ได้กับคนในบ้านสักเท่าไร เธอบอกว่าพวกฉันเป็นลูกคนรวย เธอรู้สึกลำบากใจเวลาต้องคุยด้วย ซึ่งฉันพยายามให้ปลายฝนเข้ากับทุกคนในบ้าน ชวนไปบ้านทุกครั้ง แต่เธอก็ไม่ยอม

“ขอโทษนะพาย ฉันอึดอัดจริง ๆ ของที่พวกแกกินฉันก็ไม่มีปัญญาหารด้วย” เดี๋ยววาโยจะจ่ายให้เธอเอง ฉันอยากพูดออกไปแบบนี้หลายครั้งเหมือนกัน แต่ไม่พูดน่าจะดีกว่า

“อ๊ะ! ถึงหอฉันพอดี ไปก่อนนะพาย มีไรก็โทรมา” ฉันพยักหน้าให้ปลายฝน ก่อนที่เธอจะเดินลงจากรถเมล์ไป สายตาของฉันมองตามแผ่นหลังบางของปลายฝนก่อนที่เธอจะเดินเข้าซอยซอยหนึ่ง ซึ่งฉันคิดว่าวาโยควรเปย์คอนโดให้ปลายฝนสักห้องเพราะดูหอพักของปลายฝนมันไม่ปลอดภัยสักเท่าไร..

@Friday night

-น้ำเหนือ-

“ชาแม่งโคตรเท่…” เสียงร้องเพลงร็อคที่ดังกระหึ่มในผับแห่งนี้มันมาจากวงดนตรีของคณะวิศวะที่น้องผมเรียนอยู่ แต่จริง ๆ ยัยนี่เป็นนักร้องนำวงที่ผมเคยอยู่ ผมรู้ว่าว่าน้ำชาแค่อยู่วงนี้ชั่วคราวเท่านั้น เพราะยัยนี่ชอบเล่นดนตรีมาก แต่หลังจากวงที่ผมเคยอยู่มันแตก เธอก็เลยมาเล่นให้ชั่วคราวมั้ง ถ้าผมคิดไม่ผิด

ผมชอบโซนนี้ที่สุดแล้ว แต่ตอนนี้เริ่มไม่ชอบซะแล้วล่ะ เพราะวงดนตรีพวกนี้มันกำลังทำให้ผมหวนคิดแต่เรื่องเหี้ย ๆ นั่น

“ชาอยู่วงนี้ก็ยังร้องดีเหมือนเดิม มึงอย่าเล่นตัวนานไอ้ห่าเหนือถ้าวงแตกมาจริง ๆ มันไม่ดีเลยนะเว้ย กูยังอยากตีกลองให้หายเครียดอยู่นะ” ผมว่าเวลาไอ้ห่าโยเมาแม่งชอบพูดมาก ตอนนี้ผมกับไอ้โยกำลังนั่งอยู่ในมุมมืดของผับแห่งนี้ และน้ำสีอำพันที่ไอ้วาโยเพิ่งยกกระดกไปสองแก้วกำลังเล่นงานมัน สองแก้วจอดคือฉายามันเลยล่ะ

“มึง เฌอรีนว่ะ” ผมค่อย ๆ หันหน้าไปมองตามสายตาของไอ้โย ชื่อของผู้หญิงคนนี้ทำให้ผมถอนหายใจออกมา และที่สำคัญยัยนี่กำลังเดินมาทางนี้ ชุดที่เธอใส่ มัน…อย่าเรียกว่าชุดเลย

“อ่อยมึงเต็มที่ กูว่ามึงอย่าเล่นด้วยดีกว่านะ ยังไงยัยนี่ก็เพื่อนพาย”

“_”

ผมไม่ตอบอะไรแค่ยกแก้วเหล้าขึ้นกระดกก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินออกไปหลังผับเพราะรู้ว่าเฌอรีนจะตามไป

“ไอ้ห่านี่ทิ้งกูตลอด” เสียงของไอ้โยดังไล่หลังผมมาแต่ผมก็ไม่ได้สนใจ น้ำเสียงแบบนี้ของมัน เชื่อเถอะ นับหนึ่งถึงสิบมันหมอบ..

ตามทางเดินมีสายตาหลายคู่มองมาที่ผม แต่ผมไม่ค่อยสนใจใครที่มองมาที่ผมสักเท่าไร เพราะค่อนข้างชินตั้งแต่มาเรียนที่นี่แล้วมีคนรู้จักมากมาย อาจจะเป็นเพราะวงดนตรีที่ผมเคยอยู่ จะบอกว่าดังมากก็ไม่ผิด ผมเพิ่งรู้ก็ตอนเลิกกับยัยนั่นเพราะมันทำให้ผมมองไปที่รอบตัวมากกว่ามองแค่ยัยนั่นคนเดียว

“เหนือ…” ตามมาจริงด้วย ผมไม่ตอบอะไรก่อนจะยกไฟแช็กขึ้นจุดไฟใส่ปลายแท่งบุหรี่ที่ผมคาบไว้อยู่ในปาก เธอเหมือนจะไม่เร่งรัดอะไรนะ ซึ่งผมก็คิดเอาไว้แล้วว่าเฌอรีนจะตามผมมาที่ผับ ก็ตั้งแต่ที่เธอส่งข้อความมาถามว่าทำไมผมไม่เข้าแล็บ และเย็นนี้ผมจะไปไหน ตอนแรกกะจะไม่บอก แต่พอเกิดเรื่องวันนี้ผมก็เลยคิดว่าจะคุยอะไรกับเธอสักหน่อย

“เหนือ…เรื่องเมื่อคืน เหนือยังไม่ตอบเราเลยนะ” ผมปรายสายตามองเฌอรีนก่อนจะพ่นควันสีขาวออกมาให้มันลอยฟรุ้งในอากาศ รสชาติข่ม ๆ กับความรู้สึกผ่อนคลายทำให้ผมไม่หงุดหงิดสักเท่าไร

“_”

“คือเราไม่ได้อยากให้เหนือรับผิดชอบอะไรหรอกนะ คืออย่างที่บอกเหนือนั่นแหละว่า…”

“หึ คิดว่าเพื่อนเธอจะรู้สึกยังไงล่ะถ้ารู้ว่าเธอมาขอฉันคบแบบนี้”

“แต่เหนือกับพายก็เลิกกันนานแล้วนะ เราไม่ได้คบซ้อนสักหน่อย” ผมขมวดคิ้วมองใบหน้าของเฌอรีน เธอก็สวยตามฉบับผู้หญิงที่พบได้ทั่วไปในมอนั่นแหละ ไม่ได้โดดเด่นอะไร

“เธอคงรอนานเลยสินะ กว่าจะมาพูดกับฉันแบบนี้” เพราะดูแล้วเธอน่าจะรอจังหวะเวลาที่ผมเลิกกับพายแล้วทิ้งเวลาห่างหน่อยถึงมาพูดอะไรแบบนี้ แต่ผมว่าไม่เนียน ยังไงดีล่ะ ผมเป็นคนถูกมองตลอดมั้งเลยรู้สึกว่ายัยนี่ชอบผมแต่ไหนแต่ไรแล้ว

“ไม่ใช่สักหน่อย เราเพิ่งมองเหนือมากกว่าเพื่อนเมื่อไม่นานมานี้เอง” เธออมยิ้มให้ผมเล็กน้อยอย่างเหนียมอาย ผมไม่ได้คิดว่าตัวเองหล่อแล้วอยากปฏิเสธใครก็ได้หรอกนะ แต่จะพูดแบบนั้นก็ไม่ผิด เพราะตั้งแต่เกิดมาผมเจอผู้หญิงมาพูดแบบนี้กับผมเยอะมาก ถึงจะรู้ว่าผมมีแฟนแล้ว แต่ก็ยังมี เพียงแต่ผมมันโง่ ซื่อสัตย์กับยัยนั่นไง หึ พอคิดแบบนี้แล้วอารมณ์คุกรุ่นของผมก็พุ่งขึ้นทันที ผมก็เลยคิดว่า…

“เอาไงดีล่ะ ฉันก็อยากคบกับเธอ”

“งั้นเรามาคบกันดีไหม”

“หึ ฉันว่ามันจะไม่ดีเท่าไรน่ะสิ เธอลองไปถามพระพายดูเป็นไง ว่าจะโอเคหรือเปล่าถ้าเราสองคนคบกัน” ผมพูดออกไปก่อนจะคีบบุหรี่เข้าปากอีกครั้ง ดูแล้วเฌอรีนคงรีบไปถามพระพายแน่ ๆ ซึ่งตอนนี้ผมชักจะอยากรู้ซะแล้วสิว่ายัยนั่นจะรู้สึกยังไง..

-------------------

เอ๊ะยังไง สรุปน้ำเหนือไม่ได้โทรหาเธอใช่ไหม 🧐🧐🧐

สำหรับนิยายเรื่องนี้ เค้าขอติดเหรีนญนะคะ ตอนละ. 3 บาท เริ่มตอนหน้าค่ะ