~Chapter 5~
นาฬิกาข้อมือเรือนหรูถูกยกขึ้นมองดูเวลาก่อนที่สายตาคมของชายวัยกลางคนจะจ้องมองไปยังชายหนุ่มสองคนที่กำลังนั่งอยู่กลางโรงอาหารคณะแพทยศาสตร์
“ชิบหาย พ่อมึงมาเหนือ” วาโยเอ่ยออกมาเบา ๆ เมื่อเขาเหลือบไปเห็นอาจารย์แพทย์ที่กำลังเดินตรงดิ่งมาที่เขาทั้งสอง
“ชิบ…” น้ำเหนือสบถออกมาเมื่อเขาเอี่ยวใบหน้าหันหลังกลับไปมองก็พบกับผู้เป็นพ่อที่เดินตรงมาที่เขา มีผลให้ใบหน้าหล่อเหลาส่ายไปมาเบา ๆ
“บางทีคุณคงมีคำตอบที่ดีสำหรับการมานั่งอยู่ตรงนี้นะ” น้ำเหนือลุกขึ้นยืนก่อนที่เขาจะค้อมศีรษะให้ผู้เป็นพ่อเล็กน้อย เช่นเดียวกับวาโย
“เลทได้สิบห้านาทีครับอาจารย์” วาโยเอ่ยพูดขึ้นแทนเมื่อน้ำเหนือทำหน้าบอกบุญไม่รับ แม้ว่าจะเป็นคนที่คุ้นเคยกันแต่เมื่ออยู่ในสถานศึกษาก็ไม่อาจทำตัวสนิทสนมได้
“ฝึกให้เป็นนิสัยหน่อย ชีวิตคนไข้ไม่มีคำว่าเลทได้นะ” น้ำเหนือพ่นลมหายใจออกจากปลายจมูกคมทันทีที่ได้ยินคำพูดของพ่อที่มาในคราบอาจารย์
“ครับ เดี๋ยวขึ้น” เขาตอบเพียงแค่นั้นก่อนจะหันหน้าไปหาวาโยเพื่อส่งซิกให้อีกฝ่ายรีบกินข้าว ซึ่งวาโยก็รีบโดยทันที แต่ทว่า
“มีไรหรือเปล่า พ่อ” น้ำเหนือมองใบหน้าของผู้เป็นพ่อด้วยความงุนงงเมื่อพ่อของเขาจ้องมองใบหน้าเขาไม่ละสายตา
“ทำไมวิลล์ถึงขอเรียนที่เมกาต่อ ทั้ง ๆ ที่มันจะหมดเวลาแลกเปลี่ยนแล้ว ไม่ได้มีไรเกิดขึ้นในบ้านใช่ไหม พ่อถามในฐานะพ่อไม่ใช่อาจารย์ของวิลล์”
“_” ดวงตาคมของน้ำเหนือกระตุกเล็กน้อยแต่เขาก็ไม่ได้เอ่ยอะไรตอบกลับมา
“บอกลุงได้ไหมโย”
“เอ่อ…สงสัยติดสาวมั้งครับ” วาโยตอบติดตลก ซึ่งไม่มีใครตลกเลยสักนิด
“พ่อว่าจะไม่เซ็นอนุมัตินะ ถ้าไม่มีปัญหาอะไร พ่ออยากให้วิลล์กลับมาเรียนนี่ อาของลูกคิดถึง ถ้ามีปัญหาอะไรก็บอกพ่อ โอเคไหม”
“ครับ”
“พ่อจะถือว่าไม่ได้มีปัญหาอะไรนะ”
“_”
“อาทิตย์นี้กลับบ้านหรือเปล่า พายบอกพ่อว่าเหนือจะกลับ” คิ้วหนาของน้ำเหนือขมวดเข้าหากันเมื่อเขาไม่เข้าใจว่าพระพายจะบอกแบบนั้นทำไมก่อนที่เขาจะตอบกลับไป
“ไม่ได้กลับครับ แล้วพ่อไม่มีสอนหรือไง นานาชาติเขาไม่เรียนกันหรือไง”
“หึ งั้นพ่อไปก่อน”
“ครับ /สวัสดีครับจารย์” ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาสองคนพ่นลมหายใจออกมาพรืดใหญ่เมื่ออธิการบดีคณะแพทยศาสตร์เดินห่างไกลออกไป
“มึงจะไม่บอกพ่อมึงเหรอวะ กูนึกภาพไม่ออกเลยถ้าไอ้ห่าวิลล์กลับมา”
“กลับมาควยไร มีมันต้องไม่มีกู”
“เห้อ ยังไงไอ้วิลล์ก็น้องมึง มึงไม่อยากมีปัญหามึงก็บอกพ่อมึงดิ” น้ำเหนือพ่นลมหายใจออกมาอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะออกตัวเดินออกจากโรงอาหาร ทำให้วาโยก้าวขายาว ๆ เดินตามออกไป
“ไปไหนวะ แล็บอยู่ทางโน้น”
“อยากโดดก็ตามมา”
“ตามห่าไร กูไม่อยากให้ฝนทำแล็บคนเดียว แล้วมึงจะให้พายทำแล็บคนเดียวหรือไงถึงจะโดด”
“อย่ามาทำตัวหล่อ กูรู้มึงโดดครบสามครั้งแล้ว”
“ฮ่า ๆ ตามนั้นครับ โดดอีกพ่อกูก็ช่วยไม่ได้ละ เพราะพ่อมึงจะรีไทร์กู…”
“หึ เย็นนี้ฟรายเดย์” วาโยส่ายศีรษะเบา ๆ เมื่อได้ยินคำพูดของน้ำเหนือ ปกติน้ำเหนือไม่ใช่คนที่จะไม่เข้าเรียนแบบนี้ แต่เรื่องแบบนี้มันก็พูดยาก เขาเองก็ไม่อยากพูดให้มันเสียความรู้สึกทั้งสองฝ่าย
-พระพาย-
“เหนื่อยชิบหาย” เสียงทุ้มลึกของวาโยทำให้ฉันที่กำลังล้างหลอดทดลองอยู่หันหน้าไปมอง
“ขอบคุณนะโยที่ช่วย” ฉันยิ้มให้วาโยก่อนที่วาโยจะทำตาทะมึนใส่ฉัน
“พาย ฝนโกรธไรกูเปล่าวะ แม่งไม่คุยกับกูเลย”
“ก็โยไม่อ่านบรีฟแล็บมา” ฉันขำเบา ๆ ให้กับใบหน้าหล่อ ๆ ของวาโย มีแค่ไม่กี่คนหรอกที่เห็นวาโยในมุมนี้
“โยอยากกินอะไรวันนี้ พายจะทำอาหารอร่อย ๆ ตอบแทนโยที่ช่วยพายทำแล็บแทนเหนือ”
“ไม่ละ ไอ้ห่าเหนือมันชวนไปเมา” ทันทีที่ได้ยินคำพูดของวาโยมันทำให้ฉันขมวดคิ้วที่ได้ยินอย่างนั้น เพราะก่อนหน้านี้
พรึ่บ!
“เห้ย! พาย! มึงจะรีบไปไหนวะ” เสียงของวาโยดังไล่หลังฉัน แต่ตอนนี้ฉันไม่สนใจแล้ว ฉันกำลังสนใจอย่างอื่น เพราะก่อนหน้านี้เฌอรีนบอกว่าจะไปฟรายเดย์ ฉันอยากรู้ว่าเธอจะไปกับเหนือใช่ไหม ฉันไม่รู้ว่าทำไมฉันต้องทำแบบนี้ด้วย หรือเป็นเพราะในใจของฉันมันกำลังกลัวเรื่องเหนือกับเฌอรีน แต่แล้ว
กึก!
“แกทำแบบนี้มันทำให้ฉันคิดว่าแกแอบชอบแฟนเพื่อนมาตลอดเลยนะเฌอ” เสียงพูดของปลายฝนมันดังออกมาจากห้องน้ำหญิงที่ฉันกำลังเดินผ่าน มันทำให้ฉันชะงักฝ่าเท้าทันที
“แกกำลังเข้าข้างพาย หึ แกไม่ได้คิดว่าฉันเป็นเพื่อนใช่ไหมฝน แกถึงพูดกับฉันแบบนี้”
“อย่าเบี่ยงประเด็นเฌอ แกก็รู้ว่าพายมันยังรักเหนืออยู่ อย่างน้อยถ้าแกจะชอบ จะรักอะไรเหนือก็อย่าทำอะไรออกหน้าออกตาได้ไหม”
“ฉันทำอะไร ฉันไม่ได้ทำอะไร”
“เมื่อเช้าแกก็มากับเหนือ”
“ก็จะทำไม ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด พายมันก็ต้องยอมรับความจริง เลิกกันไปแล้วก็เลิกไปสิ ยังจะมาพูดอะไรแบบนี้อยู่ได้…”
พรึ่บ!
“อึก…” เสียงกลืนก้อนสะอื้นของฉันมันดังขึ้นอีกครั้ง แม้ว่าจะพยายามที่จะควบคุมความรู้สึกตัวเอง แต่ฉันก็ทำไม่ได้…อีกแล้ว มันก็ถูกของเฌอรีน เพราะว่ามันถูก มันเป็นเรื่องจริงนั่นแหละ ฉันถึงอยากร้องไห้ออกมา
“จะมาโทษฉันก็ไม่ได้นะ ก็ต้องโทษตัวเอง พายมันทำตัวเองทั้งนั้น”
“เฌอ อย่าพูดแบบนี้ให้พายได้ยิน…”
“แกมันลำเอียงฝน”
“ก็แกทำแบบนี้ แกนั่นแหละที่ไม่เห็นใจเพื่อน” พอได้ยินน้ำเสียงที่เริ่มดังขึ้นเรื่อย ๆ ของทั้งคู่ ทำให้ฉันคิดว่าฉันควรออกไปห้ามไม่งั้นสัมพันธ์ของพวกเราต้องพังแน่ ๆ คิดได้ดังนั้นฉันจึงเอื้อมฝ่ามือไปเปิดประตูห้องน้ำทันที
แกร็ก~
แอ๊ดด…
“ฝน เฌอ อย่าทะเลาะกันเลย”
“พาย…”
“_” ฉันมองเพื่อนทั้งสองคนก่อนที่ฉันจะยิ้มให้ทั้งคู่ ฉันเข้าใจปลายฝนที่เธอเป็นห่วงความรู้สึกฉัน และฉันก็เข้าใจเฌอรีนด้วย ถ้าเธอจะเป็นรักครั้งใหม่ของเหนือ เธอก็ไม่ได้ผิดอะไร
ครืดดด ครืดด~
“เสียงโทรศัพท์น่ะ เฌอ” ฉันเอ่ยปากบอกเฌอรีนเมื่อโทรศัพท์ของเธออยู่ ๆ ก็กรีดร้องขึ้นมา ก่อนที่เฌอรีนจะล้วงโทรศัพท์ขึ้นมาจากกระเป๋าสะพายข้างพร้อมกับกดรับสาย
ติ๊ด!
“ฮัลโหล…เหนือรอเฌอที่หน้าคณะเลยก็ได้ เดี๋ยวเฌอไป”
หมับ!
“ไปกันเถอะ” ฉันก้มลงมองฝ่ามือของปลายฝนที่เธอยื่นมากุมมือฉันก่อนจะกระตุกให้ฉันเดินตามไป แม้ว่าฉันจะอยากอยู่ฟังว่าเฌอรีนคุยอะไรกับเหนือ แต่ปลายฝนก็ดึงแขนฉันอย่างแรงเหมือนกับกลัวว่าฉันจะทำใจไม่ได้
“ทำไมต้องพูดชื่อเหนือขึ้นมาด้วยก็ไม่รู้ ก็รู้ว่าว่าแกยืนอยู่ด้วย…”
ฉันไม่ได้ตังใจฟังเสียงบ่นของปลายฝนหรอก เพราะตอนนี้ฉันกำลังจมอยู่กับความคิดของตัวเอง การเป็นแฟนเก่ามันเจ็บมากที่สุดก็ตอนนี้สินะ ตอนที่รู้ว่าเขากำลังจะมีรักครั้งใหม่ มันเจ็บกว่าตอนที่เลิกกันอีก เพราะมันหมายความว่าเหนือไม่เหลือเยื่อใยกับฉันแล้ว…
———————————
มีคนแอบโดเนทให้เลซี่ด้วย ขอบคุณน่าา
LOGIN
Last Updated:
2025-10-23 17:37:08
