CHAPTER 8 อุบัติเหตุ

“สามหมื่นเลยเหรอคะ?”

“นี่ถือว่าน้อยไปแล้วนะ เพราะยังไงเธอก็ไม่ยอมรับมากกว่านี้ เอาเป็นว่าถ้ามีงานออกแบบอีก ผมจะติดต่อผ่านอาจารย์นะครับ ผมขอตัวก่อน” เขาพูดจบก็เดินออกไปทันที ทำให้ฉันไม่สามารถปฏิเสธได้อีก

อาจารย์หันมาพูดกับฉันอย่างเหนื่อยๆ “รับๆ ไว้เถอะฟ้า ถ้าเธอเข้าใจมากกว่านี้จะรู้ว่ามันมีค่ามากนะ”

“ขอบคุณนะคะอาจารย์” ฉันพูดด้วยความซาบซึ้งยกมือขึ้นไหว้อาจารย์

อาจารย์ยิ้มบางๆ “เอาไว้มีงานออกแบบอีกจะบอกนะ แล้วคราวหน้าอาจารย์จะช่วยตีราคาให้ก่อนนำไปให้ลูกค้า ต่ำสูงยังไงจะได้พิจารณาถูก”

ฉันคุยกับอาจารย์สักพักก็เดินออกมา เมื่อได้เช็คแล้ว ฉันตัดสินใจไปขึ้นเงินและเก็บเข้าบัญชีทันที สามหมื่นบาทถือว่าเยอะมากสำหรับฉัน ถือว่าเป็นงานใหญ่ชิ้นแรกที่สำคัญที่สุดในชีวิต ส่วนเงินนี้จะเก็บไว้ในบัญชี คงไม่ได้ใช้อะไรมากมายขนาดนั้น ที่ทำงานอยู่ตอนนี้ก็พอใช้ได้อยู่แล้ว เอาเป็นว่าตอนนี้ฉันยิ้มออกมาไม่หุบเลยทีเดียว

Ray Part

วันนี้ผมมีนัดดูงานเขียนแบบของเด็กชื่อฟ้า รุ่นน้องที่มหาวิทยาลัย เธอรับทำงานออกแบบให้ผม แต่ดันมีนัดกับสาวๆ ซะก่อน เลยต้องให้ไอ้บิลไปคุยแทน พร้อมกับเช็คอีกหนึ่งแสนบาท สำหรับผม แค่นี้จิ๊บๆ เพราะธุรกิจตอนนี้กำลังไปได้สวย

“เรย์คะ มินนี่ว่าเราไปกินไอติมร้านนั้นกันดีกว่าค่ะ” สาวสวยหุ่นเอ็กซ์ที่เดินเคียงข้างผมพูดขึ้น

“ไว้ไปกินไอติมผมที่ห้องไม่ดีกว่าเหรอที่รัก” ผมหัวเราะในใจ คงรู้นะว่าผมหมายถึงอะไร…

“อันนั้นต้องเก็บไว้กินหลังอาหารนะคะ”

“ได้ครับ รับรองอร่อยกว่าไอติมธรรมดาแน่ๆ”

“แน่นอนค่ะ เพราะมินนี่ชอบ”

ก่อนที่เราจะเดินเข้าร้านไอติม โทรศัพท์ของผมก็ดังขึ้น ใครโทรมาตอนนี้วะ?

“เออว่า” ผมกดรับสายด้วยน้ำเสียงที่แสดงความรำคาญอย่างที่สุด

“กูไปเอาแบบให้แล้ว สวยถูกใจ” เสียงไอ้บิลตอบกลับมาอย่างนิ่งๆ

“แล้วไง?”

“เย็นนี้ที่ผับมึง กูจะเอาแบบไปให้”

“เออๆ ได้ เวลาเดิม แค่นี้นะโว้ย...ขัดความสุขกูจริง”

“สัด!” ไอ้บิลด่ากลับอย่างหงุดหงิด เออดี! เพื่อนกันนี่แหละ เพื่อนเอง

หลังจากวางสาย ผมก็หันไปหามินนี่ที่ยืนรออยู่ “ไปกันเถอะที่รัก” ผมพูดพลางโอบไหล่เธอไว้แน่น คืนนี้คงเป็นอีกคืนที่เต็มไปด้วยความสุขแน่นอน เรื่องงานเดี๋ยวค่อยว่ากันต่อ ส่วนเรื่องส่วนตัว...คงต้องกลับไปหาที่กิน หึ!

@Night club

“ไหนวะแบบกู” ผมถามทันทีที่มาถึง

“เอาไป” ไอ้บิลตอบอย่างไม่ใส่ใจพร้อมโยนกระดาษม้วนหนึ่งมาให้ผม

“ให้ดีๆ จะตายไหม”

“เรื่องมาก” เอ้า…นี่กูผิดเหรอว่ะ?

“นี่เงินมึง” มันพูดต่อพร้อมยื่นเช็คคืนให้ผม

“เงินอะไร? อ่าวมึงไม่ได้จ่ายเงินเหรอวะ”

“มึงโอนคืนดูมาเพราะน้องมันเรียกแค่สามหมื่น กูเลยโอนให้น้องมันไปก่อน”

“แต่ว่ากูให้มึงจ่ายเขาแสนนึง ไม่ใช่สามหมื่น ไอ้สัด!” ผมโวยวาย ให้ไปตั้งแสนหนึ่ง แต่มันดันจ่ายแค่สามหมื่น

“ก็น้องเขาไม่เอา เขาบอกแค่ห้าพันก็พอ”

“ห้าพัน? กูชักอยากเจอหน้าเขาแล้วสิ ค่างานเขียนแบบบ้าบออะไร...ห้าพัน” ผมบ่นพลางเปิดดูงานเขียนแบบที่ได้รับ ก็ต้องยอมรับว่ามันสวย ฝีมือขนาดนี้…แสนหนึ่งยังน้อยไปด้วยซ้ำ

“กูพยายามพูดแล้ว เขาบอกเยอะไป”

“แปลกคนจริงๆ”

“อืม แปลกมากด้วย” ไอ้บิลพูดพลางส่ายหัว

อะไรของมันวะ? ผมคิดในใจ ยังไงก็ต้องหาทางเจอเจ้าของงานนี้สักครั้ง ไม่ใช่แค่เพราะสงสัย แต่เพราะอยากรู้ว่าคนที่ทำงานดีขนาดนี้แต่กลับเรียกร้องน้อยนิด เขาเป็นคนแบบไหนกันแน่?

“เอาเป็นว่า ขอบใจละกันที่ช่วยไปจัดการให้” ผมพูดพลางเก็บเช็คเข้ากระเป๋า โอนเงินคืนไอ้บิลแล้วมองงานด้วยความชื่นชม

“สวยว่ะ” ผมยังไม่หยุดชื่นชมกับแบบที่ได้รับมา มันทำออกมาได้ดีมากจริงๆ

“คนเขียนก็สวยนะ” ไอ้บิลพูดขึ้นมา ซึ่งทำให้ผมประหลาดใจ เพราะมันไม่เคยชมใครมาก่อน

“ถามจริง! รู้งี้กูไปเองก็ดี” ผมพูดด้วยความเสียดาย แอบคิดว่า ถ้าผมไปเอง เธออาจจะได้มากกว่าแสนบาทก็ได้

“ไปตรวจโรคบ้างนะมึง” ไอ้บิลพูดพลางหัวเราะ ก่อนเดินออกไปหาสาวๆ ข้างล่างทันที

ผมส่ายหัวขำๆ แต่ก็แอบคิดว่า มันน่าจะบอกตัวเองด้วยไหมเพื่อนรัก 

Fah Part

ฝนตกเบาๆ ในเช้านี้ทำให้การเดินทางไปเรียนของฉันลำบากมากกว่าปกติ ฉันปฏิเสธข้อเสนอของกองทัพที่จะมารับ เพราะไม่อยากรบกวนเขา ตอนนี้ยืนรอแท็กซี่อยู่ตรงล็อบบี้คอนโดนานแล้ว แต่ก็ยังไม่มีคันไหนมาสักที แต่มันกลายเป็นปกติไปแล้วฝนตกคนก็แย่งกันขึ้น ทำให้ฉันต้องรอนานแบบนี้

“น้องฟ้า แท็กซี่มาแล้วค่ะ” พี่ทิพย์ที่เป็นคนช่วยเรียกแท็กซี่ให้พูดขึ้น

“ขอบคุณนะคะพี่ทิพย์ ฟ้าไปเรียนก่อนนะคะ” ฉันยกมือไหว้พี่เขา

“จ้า ตั้งใจเรียนนะ”

“ค่า~”

ฝนตกไม่หนักมาก แต่ถ้านั่งวินก็คงเปียกแน่ๆ เดือนนี้ก็หมดไปกับค่าแท็กซี่เยอะมากแล้วด้วย

“พี่จอดตรงหน้าตึกเลยนะคะ” ฉันบอกพี่แท็กซี่เมื่อใกล้ถึงมหาวิทยาลัย

“ครับๆ”

เมื่อถึงที่หมาย “ถึงแล้วครับน้อง” พี่แท็กซี่บอก ฉันรีบจ่ายเงินแล้วเปิดประตูลงจากรถทันที โดยไม่ทันดูว่ามีรถคันหนึ่งขับมาด้วยความเร็วจากด้านข้าง!

เอี๊ยดดดด~~~