ตอนที่1 ปั่นประสาท

เสียงเครื่องยนต์ดังกระหึ่มไปทั่วสนามแข่ง ที่ตอนนี้เจ้าของสนามอย่างไทเกอร์กำลังลองเครื่องยนต์รถยนต์ที่เพิ่งแต่งเครื่องยนต์มาใหม่ การออกตัวและการดิฟท์เข้าโค้ง ที่ต้องใช้ทักษะนักแข่งรถมืออาชีพ รถคันนี้ก็ทำได้อย่างลงตัว

“เป็นไงครับเฮีย”

พลช่างประจำสนามแข่ง เข้ามาถามไถ่ทันทีที่เขาขับรถมาจอดเทียบ“ก็ดี ว่าแต่รถคันนั้นของใครว่ะ”

ไทเกอร์หันหน้าไปเห็นรถยนต์สีขาวจอดอยู่ใกล้กับอัฒจันทร์ สองวันมานี้เขาเห็นรถคันนี้เข้ามาสนามแข่งบ่อยมาก แต่ทว่าไม่มีโอกาสได้สอบถามลูกน้องของตัวเอง เพราะช่วงนี้เขากำลังเตรียมสนามไว้จัดการแข่งขันในเดือนหน้า

“รถคันนี้มาจอดแบบนี้สองวันแล้วครับ ผมเองก็งงเหมือนกัน จ่ายเงินค่าเช่าสนามแต่ไม่เคยเห็นซ้อมเลยนะครับ”

“ผู้หญิง?”

“เฮียรู้ได้ยังไงครับ”

แค่เขาเห็นรถก็เดาออกว่าเป็นรถของผู้หญิงแน่นอน น่าแปลกที่เธอมาเช่าสนามไว้แค่ต้องการมาจอดรถ ถ้ามีการแข่งขันอะไรก็ว่าไปอย่าง ว่าเธออาจจะสนใจการแข่งขัน แต่นี่นอกจากเขาที่ลองเครื่องยนต์เมื่อกี้ ในสนามก็ว่างเปล่าไม่มีใครสักคน นอกจากพวกทีมงานเท่านั้น

“จะไปไหนครับเฮีย”

“กูว่าจะไปดูหน่อย เผื่อเป็นลมอยู่ในรถ”

ร่างสูงของไทเกอร์เดินตรงไปยังรถคันนั้น เสียงเครื่องยนต์ยังติดอยู่ แต่รถติดฟิล์มดำทำให้เขามองจากข้างนอกไม่เห็น เลยถือวิสาสะเคาะกระจกรถทันที

ก๊อก! ก๊อก!

เงียบ...ไร้เสียงตอบรับจากคนในรถ เลยเอามือจับประตูเพื่อเปิดออก แต่ปรากฏว่าล็อกไว้“เปิดประตู”

เสียงเรียกจากด้านนอก เรียกสติของหญิงสาวที่กำลังฟุบหน้าหลับอยู่ในรถให้รู้สึกตัว เธอเปิดเปลือกตาและหันไปมองกระจกรถ ก็เห็นชายหนุ่มคุ้นตาเจ้าของสนามแข่งที่เธอเคยเจอเขามาก่อน กำลังเคาะกระจกและยืนทำหน้าไม่สบอารมณ์ใส่เธออยู่ นิ้วเรียวเลยกดเลื่อนกระจกรถลงเพื่อให้เขามองเห็นหน้าเธอชัด ๆ

“นี่เธอ”คนตัวสูงทำสีหน้าตกใจทันที ที่เห็นหน้าเธอ ก็แน่ล่ะสิเขาดูไม่ชอบเธอตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว เธอก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าไปทำอะไรให้เขา ถึงได้ทำท่าทางเกลียดเธอนัก

“มีอะไรคะ?”

“เธอมาที่นี่ทำไม อย่าบอกนะว่ามาหาไอ้ฟรินท์”ไทเกอร์ออกแรงดึงประตูรถทันที แต่ทว่าเปิดไม่ออก เขาเลยเอื้อมมือเข้าไปหมายจะกดปลดล็อคจากด้านใน

“นี่พี่จะทำอะไร!!”

“เปิดประตูเดี๋ยวนี้!! ก่อนที่ฉันจะพังรถเธอ”

“เป็นบ้าอะไรว่ะ ฉันมาจอดของฉันอยู่ดี ๆ จ่ายเงินแล้วด้วย พี่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้เหรอว่ะ”

“อย่ามาขึ้นว่ะกับฉันนะ ยัยเด็กประสาท เธอกับฉันห่างกันกี่ปี”

“พี่ไม่มีมารยาทกับฉันก่อนนะ คิดว่าเป็นเจ้าของสนามแล้วจะทำอะไรก็ได้เหรอ”

มือหนายังคงพยายามเปิดประตูรถเข้าไป ถึงเธอจะออกแรงต้านเขา แต่ทว่าแรงผู้หญิงตัวเล็กแบบเธอไม่สามารถสู้แรงของผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่แบบเขาได้ เพราะไม่ถึงนาทีเขาก็สามารถเปิดประตูรถเข้ามานั่งข้างคนขับได้สำเร็จ

“ฉันไม่อยากยุ่งกับผู้หญิงแบบเธอหรอกนะ อย่าสำคัญตัวเองผิด แต่เธอควรรู้ไว้ว่าไม่ควรมายุ่งกับผัวพี่สาวฉันอีก”

“เหอะ ฉันไปอยากยุ่งกับผัวพี่สาวพี่ตอนไหน พูดให้มันดี ๆ นะ ไอ้ผู้ชายปากปีจอ”

“แล้วที่เธอมาจอดรถที่นี่สองวันแล้วมันหมายความว่าไง?"

"....."

"เธอคงหวังจะได้เจอไอ้ฟรินท์สินะ แต่เธอคงคิดผิดแล้วล่ะ ตอนนี้ไอ้ฟรินท์มันหลงพี่สาวฉันจนโงหัวไม่ขึ้นแล้ว แถมตอนนี้มันก็หลงลูกแฝดจนไม่มาทำงานแล้ว ป่านนี้ไม่รู้ตื่นจากนมเมียมันหรือยัง”

ใบเฟิร์นอ้าปากเหวอ ไม่คิดมาก่อนว่าเขาจะคิดอะไรเป็นเรื่องเป็นราวได้ขนาดนี้ เพราะอะไรเขาถึงได้มาตัดสินเธอทั้งที่ไม่รู้ความจริงแบบนี้

“ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนมีวุฒิภาวะขนาดนี้แล้ว จะคิดอะไรปัญญาอ่อนได้ขนาดนี้”

“…..”

“ถ้าฉันอยากเจอพี่ฟรินท์จริง ๆ คงไม่มาจอดรถคอยที่นี่หรอก ฉันมีเบอร์โทรพี่เขาและก็รู้จักบ้านพี่เขาด้วย อีกอย่างแม่ฉันกับแม่พี่ฟรินท์เป็นเพื่อนสมัยมัธยมกันค่ะ เผื่อว่าพี่ไม่รู้”

“แสดงว่าเธออยากเจอมันจริง ๆ สินะ หน้าตาก็ดี ทำไมไม่หาผัวเป็นของตัวเองว่ะ"

เพี๊ยะ!!!

ฝ่ามือเล็กฟาดลงบนแก้มซ้ายของไทเกอร์สุดแรง ในชีวิตสิ่งที่สิ้นคิดที่สุดและเธอไม่มีวันทำแบบนั้นคือการเป็นมือที่สามของคนที่มีครอบครัวแล้วหรือแม้แต่แค่เป็นแฟนกัน เธอก็ไม่คิดจะทำ เธอมองว่ามันต่ำและสกปรกที่สุด แต่ทำไมผู้ชายตรงหน้าถึงได้ด่าทอและดูถูกเธอขนาดนี้ ทั้งที่เราก็ไม่ได้สนิทกันถึงขนาดนั้น

"นี่เธอกล้าตบฉันเหรอว่ะ"

"ถ้าฉันมีมีดตอนนี้ ฉันไม่ลังเลเลยที่จะแทงผู้ชายแบบพี่ให้ตาย ๆ ไปซะ พี่มันคนจิตใจคับแคบที่สุดตั้งแต่ฉันเคยเจอมา"

"ปากเก่ง ปากดี เป็นใครก็พูดได้ทั้งนั้นแหละ แต่การกระทำต่างหากที่สำคัญกว่าคำพูด"

"......"

"ถ้าเธอไม่ได้มาดักรอไอ้ฟรินท์ เธอมาที่นี่ทำไมทุกวัน ตอบให้ดีนะ"

ใบเฟิร์นสะบัดหน้าหนีไปอีกทาง น้ำตาปริ่มจะไหลออกมา เธอไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องอธิบายเรื่องส่วนตัวของตัวเองให้ผู้ชายคนนี้ฟัง ที่จริงแค่เธอจ่ายเงินเพื่อหาที่สงบใจสักสองสามชั่วโมง มันไม่ควรต้องมีคนทำลายความสุขนี้ของเธอ โดยเฉพาะผู้ชายแบบเขา

"หึ สุดท้ายเธอก็ไม่มีข้ออ้างที่ดีพอ"

"อยากจะคิดอะไรก็เรื่องของพี่"

"ยอมรับแล้วสินะ"

"ถึงฉันพูดอะไรไป คนที่ตัดสินฉันไปตั้งแต่แรกแบบพี่คงไม่เชื่อหรอก ลงจากรถฉันไปได้แล้ว โอ้ยยย!!!"

คนตัวเล็กร้องเสียงหลง นิ่วหน้าด้วยความเจ็บเมื่อมือหนากระชากร่างเธอเข้าประทะกับแผงอกแกร่งของเขาอย่างแรง

"ฉันขอเตือนเธอ อย่ามายุ่งกับไอ้ฟรินท์ ตอนนี้มันกำลังมีความสุขกับเมียกับลูกมัน ถ้าเธออยากมากหาที่ลงไม่ได้ ฉันจะสงเคราะห์ให้เอง"

ตุ้บ! ตุ้บ!

กำปั้นเล็กยกขึ้นทุบอกแกร่งรัว ๆ คำด่าของเขามันเหมือนมีดเล่มเล็กที่กรีดหน้าเธอจนเป็นแผลเหวอะหวะ แต่ทว่าเธอไม่มีวันอ่อนแอให้เขาเห็น ผู้ชายแบบนี้จะไม่มีวันได้เห็นน้ำตาของเธอแม้แต่หยดเดียว

ใบหน้าสวยแดงก่ำเพราะความโกรธ ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มเยาะผู้ชายตรงหน้า"พี่จะสงเคราะห์ให้ฉันจริงเหรอคะ ถ้าฉันบอกพี่ว่าตอนนี้ฉันคันมากขนาดไหน พี่จะช่วยเกาให้หรือเปล่าคะ"

ไทเกอร์ขบกรามแน่น มือหนาออกแรงบีบแขนเล็กของเธอหนักขึ้น"ที่แท้เธอก็เป็นผู้หญิงแบบนี้เองสินะ ผู้หญิงร่าน!!!"

"ใช่ค่ะฉันร่าน ที่พี่พูดมาคือฉันเลยค่ะ พลาดหวังจากพี่ฟรินท์ ฉันก็ต้องหาที่ลงใหม่ แล้วตอนนี้..."

ฝ่ามือเล็กยกขึ้นลูบไล้แผงอกแกร่งด้วยสายตายั่วยวน"ฉันก็เริ่มสนใจพี่แล้วล่ะคะ"

พรึ่บ!!!

ชายหนุ่มผลักร่างเล็กออกห่างจากตัวเขาทันที ด้วยท่าทางรังเกียจ ในชีวิตไม่เคยรู้สึกรังเกียจผู้หญิงคนไหนเท่าเธอมาก่อน

"จะไปไหนคะ?"

"ออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้ แล้วอย่าให้ฉันเห็นว่าเธอมาที่นี่อีก"

นิ้วเรียวยาวชี้หน้าผากของเธอ เห็นแบบนั้นเธอก็แกล้งหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กดเข้าช่องแชทของฟรินท์แล้วหันหน้าจอให้เขาดู

"งั้นฉันทักไปหาพี่ฟรินท์ดีกว่า ป่านนี้ทำอะไรอยู่น้า"

ไทเกอร์รีบฉกโทรศัพท์ไปจากมือเธอทันที ทำให้หญิงสาวหัวเราะออกมากับท่าทางของเขา

"ต่อให้พี่ลบเบอร์ ลบแชทออกไป รู้ใช่ไหมคะว่าทำแบบนั้นไม่มีประโยชน์ บอกไปแล้วนิว่าแม่ฉันสนิทกับน้าปิ่น ยังไงฉันก็เอาเบอร์พี่ฟรินท์กลับมาได้อยู่ดี แค่บอกว่าน้องสาวคนนี้คิดถึงพี่ชาย..."

"เธอเป็นบ้าไปแล้วเหรอว่ะ!!!"

ไทเกอร์ตะโกนออกมาสุดเสียง ผู้หญิงคนนี้กำลังยั่วประสาทเขา ถ้าไม่ติดว่าเธอเป็นเพศแม่และเขาที่ถูกปลูกฝังมาทั้งชีวิตว่าห้ามรังแกผู้หญิง ป่านนี้เขาบีบคอเธอไปแล้ว