ตอนที่ 105

น้ำเสียงกระเง้ากระงอดขัดกับรูปร่างบึกบึนสมชาตรีของชายหนุ่มทำเอายูกิหลุดหัวเราะพรืด ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มสากของคนหน้าง้ำ เอาอกเอาใจชดใช้ความผิดถึงสองฟอด

"แล้วทำไมตอนเจอกันพี่ถึงไม่พูดเรื่องนี้ให้กิฟังละคะ"

"โหวว ให้พูดยังไง ผ่านไปสี่ปีพอเจอหน้ากันอีกที นอกจากกิจะจำพี่ไม่ได้แล้วยังแยกเขี้ยว ทำเหมือนจะกัดพี่ตลอดเวลา!"

ยูกิหัวเราะเสียงใสเมื่อนึกถึงวันที่เขาหวนกลับเข้ามาในชีวิตเธออีกครั้ง ก็ห่างหายกันไปนานขนาดนั้นใครจะไปจำได้ล่ะ แล้วดูที่เขาพูดจากับเธอสิ ไม่เอาแจกันฟาดหัวแตกก็บุญแค่ไหนแล้ว

"คราวนี้จำพี่ได้แล้วใช่ไหม"

"ค่ะ ๆ จำได้ขึ้นใจแล้วค่ะคุณปกรณ์ ซีอีโอใหญ่ของโรงแรมไอซี"

ยูกิร่ายข้อมูลที่มีในหัว ทอดมองใบหน้าคมคายที่เคยจางหายไปจากความทรงทำเพราะกาลเวลา ก่อนเบนสายตาลงไปมองบาดแผลที่เป็นความไม่ประทับใจแรกพบด้วยแววตาที่อ่อนลง

"ถึงจะโคตรเกลียดที่มันทำให้กิผวาจนไม่กล้าขับรถเส้นนั้นอีก แต่กิก็ดีใจนะคะที่วันนั้นพี่ไม่เป็นอะไรมาก"

จากที่ลอบสังเกตพฤติกรรมการใช้ชีวิตประจำวันของเขาอย่างใกล้ชิดมาสักระยะ มันทำให้เธอพอจะเดาได้ว่านั่นคงไม่ใช่เหตุการณ์เฉียดตายครั้งแรก

คิดดังนั้นยูกิจึงห่อริมฝีปากบา