Semua Bab Bad Trap กับดักรักร้าย: Bab 1 - Bab 10

เหล่าชายหญิงต่างจับคู่แล้วโยกย้ายเรือนร่างไปตามจังหวะของเสียงเพลงที่ดังกระหึ่ม มีเสียงหัวเราะดังลอยมาเป็นระยะ ๆ ส่งให้บรรยากาศยิ่งดูครึกครื้นสนุกสนาน แต่คงไม่ใช่ทุกคน..."เครื่องดื่มคุณยูกิหมดแล้ว เดี๋ยวผมไปหยิบมาให้นะครับ""ขอบคุณค่ะ"ยูกิกล่าวขอบคุณแล้วส่งยิ้มบาง ๆ ไปให้ รอจนอีกฝ่ายเดินหายไปในกลุ่มคนที่กำลังสนุกสนาน ร่างบางก็เอนกายพิงเข้ากับผนังโซฟา ถอนหายใจพรืดแล้ววางหน้ากากในมือลงชั่วคราวใช่...เธอทั้งเบื่อหน่ายและเหนื่อยล้ากับการต้องมานั่งปั้นหน้ายิ้มแย้มอยู่ท่ามกลางผู้คนที่ต่างก็สวมหน้ากากเข้าหากันเต็มทนนับตั้งแต่มีข่าวฉาวที่ไร้มูลความจริงเผยแพร่ออกไป แต่ละคนก็เข้ามาทักทายถามไถ่ แสดงท่าทีห่วงใย หากแต่สายตานั้นแวววับไปด้วยความปีติยินดีอย่างย้อนแย้งฮึ! วงการบังเทิงอะเนอะ เสแสร้ง จอมปลอมและไร้ความจริงใจสิ้นดี!คณินคือคู่สนทนาที่เจสซี่ ผู้จัดการส่วนตัวขอร้องกึ่งบังคับให้เธอช่วยนั่งร่วมโต๊ะด้วยสักครู่ แม้ว่าใจจะอยากลุกหนีออกไปตั้งแต่ห้านาทีแรก แต่เพราะคำว่า 'พี่ขอร้อง' เธอจึงต้องหักห้ามใจไม่ให้เผลอแสดงกิริยาไม่ดีเธอพยายามพยักหน้าตอบโต้บ้างในบางครั้ง เออออตามน้ำ ทำราวกับตั้งใจฟังสิ

( ยูกิ : พี่เจสอยู่ไหน!? หนูไม่รอพี่แล้วนะ เจอกันที่คอนโดเลย )กว่าจะพิมพ์จนครบทุกตัวอักษรได้ก็ใช้เวลาไปเกือบนาที ยูกิเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋าตามเดิมก่อนผุดลุกขึ้นยืนหวังจะพาตัวเองออกไปด้านนอก เพราะทางเดินหายใจติดขัดจนเธอต้องอ้าปากแล้วหอบเอาอากาศเข้าแทนขาเรียวสั่นเทาค่อย ๆ ก้าวไปข้างหน้าอย่างเชื่องช้า ใบหน้าซีดเผือดหันซ้ายหันขวาเพื่อหาทางเดินทะลุไปยังลานจอดรถอย่างร้อนรนถึงตอนนี้จะยังไม่สามารถขับรถด้วยตัวเองได้ แต่ด้วยสภาพที่ดูเมามายเสียจนเสี่ยงต่อการถูกเอาข่าวไปใส่สีตีไข่ ดังนั้นการเข้าไปหลบนั่งพักในรถยนต์จนกว่าสติจะครบถ้วนจึงเป็นทางเลือกที่ดีกว่า"คุณยูกิ?"เสียงทุ้มดังขึ้นด้านหลังทำให้ยูกิที่กำลังพาตัวเองออกจากโซนทางเดินชะงักกึก หมุนตัวกลับมามองจึงพบเจ้าของคำทักทายเป็นคู่สนทนาที่เธอตั้งใจหนีหน้ามาพร้อมกับผู้ติดตามด้านหลังอีกสองคนยูกิคลี่ยิ้มหวานพลางล้วงมือเข้าไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้ง ซ่อนความวิตกกังวลและตื่นตระหนกไว้ภายในสีหน้าที่ดูเป็นนิ่งสงบ ต่างจากหัวใจที่มันกำลังเต้นแรงไม่เป็นส่ำ"พอดีผมเห็นคุณยูกิออกมานานแล้วยังไม่กลับเข้างาน กลัวว่าจะเจอปัญหาอะไรก็เลยตามมาดูน่ะครับ""อ้อ พ

ใจแกร่งพาลเต้นเร็วขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงสวบสาบของเสื้อผ้าที่ดังอยู่ด้านหลัง ข่มใจให้ยืนนิ่งอยู่ไม่กี่นาทีทุกอย่างก็เสร็จสิ้น"เรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ""เสร็จแล้วก็ออกไป""เจ้าค่ะ"รอจนสาวใช้หอบเอาอุปกรณ์ต่าง ๆ เดินออกจากห้องไปแล้ว อาร์มจึงค่อยหย่อนสะโพกลงนั่งที่ข้างเตียง กายแกร่งเอนตัวลงนอนเคียงข้างแล้วสอดแขนเข้าใต้ร่างนุ่ม จากนั้นจึงค่อย ๆ รั้งให้เธอพลิกขึ้นมาซบอยู่บนแผงอกอย่างระมัดระวังความเย้ายวนตามธรรมชาติดึงดูดให้อาร์มค่อย ๆ โน้มใบหน้าลงไปใกล้ ริมฝีปากหนาหยักยกยิ้มน้อย ๆ ขณะกดปลายจมูกโด่งลงบนเรือนผมเงางามแล้วสูดเอากลิ่นกายหอมละมุนเข้าปอดฟอดใหญ่หอมชะมัด~อาร์มคิดในใจพลางกดใบหน้าให้จมหายเข้าไปในกลุ่มผมมากขึ้น เพียงแค่ได้ใกล้ชิดกับคนที่ปรารถนา กายแกร่งก็สั่นสะท้านและเกิดปฏิกิริยาตอบสนองอย่างง่ายดายเมื่อได้คืบก็คิดจะเอาศอกตามวิสัยเดิม ปลายจมูกโด่งเลื่อนลงมากดฝังเข้าที่พวงแก้มแดงระเรื่ออีกหลายหน ก่อนจะลากลงไปคลอเคลียตามซอกคอขาวผุด พร้อมกับมือไม้ที่เคยวางอยู่ข้างลำตัวก็เริ่มเลื้อยเข้าไปสำรวจผิวกายใต้เสื้อเชิ้ตตัวบาง"ฮืมมม"อาร์มร้องคำรามเบา ๆ ด้วยความรู้สึกดี ความสุขสมที่ได้รับจ

มือเล็กตวัดผ้าห่มขึ้นแล้วมองลอดเข้าไปสำรวจตัวเอง ดวงตาเบิกกว้าง ใบหน้าเลิ่กลั่กเหลอหลาขึ้นมาทันที"อ๊ายย ไม่ได้! จะให้เขาเข้ามาเจอในสภาพนี้ไม่ได้!"ยูกิหวีดลั่นแล้วลนลานคลานลงจากเตียง เพราะอะไรน่ะเหรอ ก็เพราะใต้เสื้อเชิ้ตที่เธอสวมใส่ มันมีแค่แพนตี้ตัวเดียวไงล่ะร่างอ้อนแอ้นวิ่งมาหยุดยืนอยู่กลางห้อง สองมือพยายามดึงรั้งชายเสื้อที่ปิดสะโพกอย่างหมิ่นแหม่ให้แนบลู่ไปกับต้นขาแล้วกวาดตามองหาทางหนีทีไล่ไปด้วยอย่างตื่นตระหนก"ทำอะไร หาไอ้นี่อยู่เหรอ?"ขาเรียวที่ตั้งท่าจะวิ่งเข้าไปหลบในห้องน้ำชะงักค้างพร้อมกับร่างกายชาวาบไปทุกส่วนหลังได้ยินเสียงทุ้มเอ่ยถามขึ้นจากด้านหลังเธอหยุดยืนอยู่กับที่ไม่ไหวติง ริมฝีปากบางเม้มแน่น สองจิตสองใจว่าควรจะหันกลับไปหรือหันหลังคุยต่อดี"คงไม่อยากได้คืนแล้วสินะ"เสียงแค่นหัวเราะท้ายประโยคทำให้ยูกิชักหงุดหงิด เธอสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ เรียกความมั่นใจก่อนจะตัดสินใจหันกลับไปเผชิญหน้ากับเจ้าของคำถามตรง ๆสายตาจับจ้องใบหน้าคมคาย แล้วคิ้วเรียวก็ขมวดเข้าหากันเล็กน้อยเมื่อรู้สึกคุ้นหน้าอีกฝ่ายอย่างประหลาด โดยเฉพาะดวงตาสีดำสนิทคู่นั้นเหมือน...เคยเห็นที่ไหนนะ?"ตื่นมาก็คิด

"อ่า บุญตาจ๊ะ ฉันอยากดื่มน้ำส้มน่ะจ้ะ""ขอโทษค่ะ พอดีนายใหญ่ไม่ได้สั่งไว้ งั้นเดี๋ยวบุญตาไปรินให้นะคะ""เอ่อ ฉันหมายถึงน้ำส้มแบบที่คั้นสด ๆ คือ....พอดีว่า มัน เอ่อ เป็นเมนูที่ฉันต้องทานทุกวันน่ะจ้ะ ได้ไหมจ๊ะบุญตาคนสวย~"เพียงเท่านี้สาวใช้ก็แทบยกหัวใจทั้งสี่ห้องให้กับนางแบบสาวไปเลย ใบหน้าแดงก่ำพยักหน้ารัว ๆ เสหลบสายตาแล้วอ้อมแอ้มพูดด้วยท่าทีขัดเขิน"งั้นคุณยูกิรอสักประเดี๋ยวนะคะ อีฉันจะรีบไปเตรียมให้เลยค่ะ""ขอบใจจ้ะ"ยูกิคลี่ยิ้มหวาน รอกระทั่งสาวใช้ถอยออกไปเตรียมน้ำส้มคั้นตามที่เธอร้องขอในห้องครัวแล้ว เธอก็กระโจนลงจากเก้าอี้แล้ววิ่งตรงไปยังบานประตูที่คาดว่าน่าจะเป็นห้องนอนส่วนตัวของนายใหญ่ที่ว่ามือเล็กวางครอบลงบนลูกบิด สายตาจับจ้องไปทางทิศของห้องที่สาวใช้เดินเข้าไปพร้อมกับค่อย ๆ บิดข้อมือเพื่อเปิดประตูอย่างช้า ๆแกรกเสียงดีดของกลไกประตูทำเอายูกิตื่นเต้นดีใจจนเกือบหลุดร้องเย่เมื่อพบว่าประตูไม่ได้ล็อก เธอหันซ้ายหันขวาพลางผลักมันให้เปิดออกกว้าง ก่อนจะกระโดดเข้าไปด้านในอย่างรวดเร็วสไตล์การตกแต่งทำเอายูกินิ่งอึ้งไปชั่วขณะ ทุกอย่างในห้องล้วนเป็นโทนดำเทาทั้งวอลล์เปเปอร์ ชุดเครื่องนอนหรือแ