Walking Away From Pain

Okupado si Amy sa kanyang laptop nang biglang tumunog ang kanyang phone, halos hindi na niya pinansin dahil sa sobrang pagka-engas niya pero nagpasya siyang tingnan ang screen ng telepono nang malapit nang matapos ang tawag.

Nang makitang ang caller ID ay ang sekretarya ng asawa niyang si Joan, mabilis niyang kinuha ang telepono habang nagtataka kung bakit tinawagan niya ito. Nai-save lang niya ang number ni Joan dahil secretary siya ng asawa niya at sa mga araw na maaaring hindi niya makontak ang asawang si Callan, sa trabaho, tatawagan na lang niya si Joan para ipasa ang telepono sa kanya.

Ngunit sa pagkakataong ito ay ang unang beses na tinawagan siya ni Joan. Sinagot niya ang tawag habang dahan-dahang inilagay ang telepono sa kanyang tainga, ngunit ang maruruming tunog na kanyang narinig ay nagdulot sa kanya ng pagkataranta at pag-aalala.

Kinailangan niyang tingnan muli ang screen ng telepono upang masigurado na si Joan ang tumawag, muli niyang inilagay ang telepono sa kanyang tenga at narinig ang parehong maruruming tunog, ang mga ito ay matigas at malalakas na halinghing na malinaw na naglalarawan ng may nakikipagtalik sa kanya.

Sa ilang beses na nakausap ni Amy si Joan, nakilala niya ang boses nito at alam niyang ang mga halinghing ay tiyak na kay Joan. Nagkamali ba siya sa pag-dial ng kanyang numero sa intimate session nila ng kanyang boyfriend? Naisip ni Amy na maaring nagkamali lang ito kaya gusto niyang ibaba ang tawag ngunit sa sumunod na narinig ni Amy ay halos malaglag ang ulo niya sa leeg.

Kinailangan niyang itabi ang laptop para lang makasigurado na tama ang narinig niya, nakinig ulit siya ng malinaw at inulit ni Joan," fuck me, baby....Callan, go deeper, I'm loving it...oh my gosh !"

Nabagabag ang puso ni Amy, nabalisa na kailangan niyang tumayo. Hindi pwede yun! Pagkasabi nito at ibinaba na ang tawag. Pinagkakatiwalaan niya si Callan ng buong buhay niya at mahal na mahal niya ito. Bagama't hindi pa niya kayang magbuntis para sa kanya, ngunit pareho silang nagpakita ng pagmamahal at pagmamahal sa isa't isa.

Imposibleng niloloko siya ni Callan. Impossible iyon. Ipinilig niya ang ulo dahil ayaw niyang maniwala. Marahil, napagdesisyunan lang ni Joan na biglang gawing kontrabida ang sarili sa kanilang pagsasama ngunit sa kasamaang palad, hindi ito magtatagumpay.

Umupo si Amy sa likod at nais na huwag pansinin ang nangyari ngunit isang malumanay na boses na nagsasalita sa loob niya ay hindi makapag pahinga sa kanyang isipan. Sa mundo kung saan posible ang anumang bagay, paano kung niloloko nga siya ni Callan?

Habang malalim ang iniisip niya ay biglang tumunog ang phone niya at nakita niyang text message iyon, kinuha nito ang phone niya. Bumilis ang tibok ng puso niya nang mapagtantong ang nagpadala ng mensaheng ay walang iba kundi si Joan.

Nabasa niya ang mensahe na nagsasabi sa kanya na pumunta sa isang lokasyon, ito ay isang hotel at ang eksaktong silid na kanyang pupuntahan ay nakasaad din sa mensaheng iyon.

Ano ang nangyayari? Lalong gumulo ang isip ni Amy. Isinara niya ang kanyang laptop at mabilis na naglakad patungo sa kanyang wardrobe. Nakasuot lang siya ng pambahay at dahil balak niyang lumabas ngayon, kailangan niyang magpalit ng damit.

Nang matapos na siya, lumabas siya ng kanyang silid at gustong magpaalam sa kanyang biyenan na nakatira lang din kasama nila sa iisang bahay na may kailangan siyang asikasuhin.

Naglakad siya papunta sa kanyang silid at kumatok ngunit wala ang biyenan niya doon, saan pa kaya siya maliban sa kusina? Mabilis siyang humakbang patungo sa kusina at nang malapit na siya sa pinto ay narinig niya ang isang malakas na tawa mula doon. Ito ay mula sa kanyang biyenan.

Sunod-sunod ang halakhak nito, at may sinabi ang kanyang biyenan, habang wala itong kamalay-malay na si Amy ay nasa labas, "ang baog na 'yan ay napaka tanga. Nakapagtataka kung ano ang nakita ng aking anak sa kanya? Kumokonsumo lang ng pera ng anak ko at hindi nga magawang bigyan ito ng anak! Hindi pa ako nakakita ng ganyan ka walang hiya na babae."

Natawa ulit ang biyenan niya pagkasabi nun, halatang may kausap ito.

Hindi makapaniwala si Amy na masasabi ito ng kanyang biyenan, halos tumulo ang luha sa kanyang mga mata ngunit pinigilan niya ito, bigla siyang sumugod sa loob ng kusina at ang kanyang biyenan na si Wilma, ay biglang napa lingon sa kanya na may kalabog sa puso nito.

Trenta minutos lang ang nakalipas, ng sinabihan ni Amy si Wilma na magiging busy siya sa loob ng silid nito hanggang gabi, hindi naman inaasahan ni Wilma na papasok siya sa ganitong oras. Ito ang dahilan kung bakit ang biyenan ay nakakapagsalita ng malaya at walang ingat sa telepono.

Iniisip ni Wilma kung narinig ba ni Amy ang kanyang mga sinabi, pagkatapos ng ilang sandali ng matinding katahimikan sa pagitan nila, nagpeke si Wilma ng ubo at sinabing, "Amy, erm...Akala ko ba… Lalabas ka?"

"Ma, natatakot ka ba?" Nakangiting tanong ni Amy na parang walang sakit itong naramdaman.

"Natatakot...bakit?...bakit? Bakit naman?" Nauutal nitong sabi.

"Aalis po ako, may importante po akong gagawin, ma," sabi ni Amy at tumalikod, sinadya niyang iwan ang babaeng nalilito. Hindi rin sigurado ni Wilma kung narinig ba ni Amy ang sinasabi niya sa telepono o hindi.

Saglit na dumating si Amy sa hotel at naglakad patungo sa mismong pinto na nakasaad sa mensaheng ipinadala ni Joan.

Gustong kumatok ni Amy noong una ngunit hindi iyon isang matalinong hakbang. Pinihit niya ang knob at bumukas ang pinto, halos lumuwa ang mga mata niya nang makitang hubo't hubad sina Callan at Joan. Sa katunayan, sa oras na pumasok siya, binibigyan ni Joan si Callan ng blowjob.

Nalaglag ang handbag ni Amy at naging nanghina ang mga tuhod niya, sabay dasal na sana panaginip lang ito. Ang mainit na luha ay dumaloy sa kanyang pisngi at naramdaman niya ang matinding sakit na nagpapahirap sa kanyang puso.

"Call...an!" Nagawa niya pang tumawag sa pagitan ng kanyang sakit at paghihirap.

Gayunpaman, natawa si Callan na ikinagulat niya, nakisabay din si Joan sa pagtawa, nakasandal na ngayon si Joan kay Callan at wala ni isa sa kanila ang nakaramdam ng pagsisisi.

"Baog ka at bakit ka umiiyak?" tanong ni Callan. "Akala mo ba titiisin kita habambuhay? Naku! At ayaw mong magkaanak ako? Kung tadhana mong hindi magkaanak dahil baog ka, pwes hindi iyon ang aking kapalaran."

Lalong umiyak si Amy, hindi siya makapaniwala na masasabi iyon ng kanyang pinakamamahal na asawa. Niloloko ba niya ito sa lahat ng panahon? Nagsimula ba ito kamakailan lang? Pero dati mahal siya nito, ano ang nagbago?

"Ang galing niya talagang umiyak," sabi ni Joan kay Callan at nginisian.

Nakaramdam si Amy na sugurin si Joan at hampasin ng metal ang ulo niya pero kasalanan ba ni Joan na nanloko ang asawa niya? Ang may kasalanan ay si Callan. Ipinagkanulo niya ang pagmamahal at tiwala nito sa kanya.

She smirked all of a sudden and paused her tears," you betrayed me, Callan. It's over between us."

Dinampot niya ang kanyang handbag at lumabas ng silid, ngunit halos ilang hakbang pa lang siya sa hallway ay napasandal siya sa dingding at umiyak nang husto. Ang sakit na nararamdaman niya sa sandaling ito ay ang pinakamatinding sakit na naranasan niya sa buong buhay niya.

At ang tanging paraan upang makuha ito ay ang patayin ang kanyang sarili, hindi nagtagal ay sumakay siya sa loob ng kanyang sasakyan, galit na galit siyang dumiretso sa korte, nagsampa ng diborsyo at umuwi ng bahay.

Naabutan niya ang kanyang biyenan na umiinom ng isang mainit na tsaa sa hapagkainan. Inilagay niya ang papel ng diborsyo na siya lamang ang pumirma at wala pang pirma ni Callan sa harap ni Wilma at sinabing, "Ma, narinig ko ang mga sinabi mo sa telepono bago ako umalis."

Halos mabulabog si Wilma nang marinig niya iyon. Inilagay ni Amy ang papel ng diborsyo sa harap niya at sinabing, "Nahuli ko rin si Callan na niloloko ako kasama ng kanyang sekretarya. Halata na hindi ako nais sa pamilyang ito. Narito ang papel na diborsyo, nilagdaan ko na. Sa oras na umuwi si Callan ng bahay ,pakisabi sa kanya na pirmahan ito at sabihin rin na umalis na ako. "

Lihim na natuwa si Wilma dahil sa wakas ay aalis si Amy ngunit nagkunwaring maasim ang mukha niya na parang malungkot ito. 

"Huwag ka nang magkunwari, Ma. Alam nating pareho na ayaw mo ako sa iyong anak," sabi ni Amy at tumalikod sa isang pagtatangka na umalis ngunit tumayo si Wilma at nagsalita.

"Saan ka pupunta?" Tanong ni Wilma, wala nng rason na itago ang kanyang totoong kulay.

Hinarap siya ulit nii Amy at sumagot, "Kukunin ko ang mga gamit ko."

"Wala kang pwedeng bitbitin na mga bagay dito. Lahat ng meron ka dito ay binili galing sa pera ng anak ko, kaya umalis ka na lang," walang pusong sabi ni Wilma.

Matinding kirot ang naramdaman ni Amy nang marinig iyon ngunit nagawa niyang magpaskil ng ngisi sa kanyang mga labi, "sige!"

Ang pinakamahalagang bagay sa kanya ay ang pulseras na ibinigay sa kanya ng kanyang ina ilang taon na ang nakakaraan. Dahil sa hawak niya na ang bracelet, tumingin siya sa pintuan na patungo sa labas at dahan-dahang naglakad palabas na nasasaktan.