Chapter 1

Chapter 1

Ace POV

"Fuck that man."

Inis kong sigaw sa aking isipan nang malaman kong sinaktan niya si Ninang Ruth — ang babaeng matagal ko nang lihim na minamahal.

Tangina.

Ang kapal ng mukha ng lalaking ‘yon.

Live-in na nga sila, pero may gana pang maghanap ng ibang babae.

Hindi ba sapat si Ninang Ruth? Hindi ba sapat ang lahat ng sakripisyong binibigay niya rito?

Mabilis akong napahigpit ng kamao, halos bumaon ang kuko ko sa palad.

Ang init ng dugo ko habang naiisip kong umiiyak si Ninang Ruth… habang ang lalaking ‘yon, nakangisi pa sa tabi ng ibang babae.

Hindi ko alam kung selos o galit ang nararamdaman ko — o baka pareho. Pero isang bagay lang ang malinaw sa akin ngayon.

Hindi ko hahayaang masaktan pa siya.

Kung ayaw siyang pahalagahan ng nobyo niya,

ako ang gagawa niyon.

Ako ang mag-aalaga sa kanya.

At balang araw… ako rin ang mamahalin niya.

Hanggang sa isang tawag ang bumungad sa akin.

“Si Ruth… nasa night club ngayon,” sabi ng kaibigan kong bartender.

Agad akong napahinto.

Alam ko na kung bakit siya nando’n.

Alam kong gusto niyang uminom— para kalimutan ang sakit na iniwan ng walang kwentang lalaking ‘yon.

Tangina.

Bakit kailangan niyang masaktan ng ganito?

Hindi ko hinayaang magtagal pa ang inis at selos sa dibdib ko.

Agad akong tumayo, nagbihis ng itim na polo, at nagsuot ng leather jacket.

Kinuha ko rin ang itim na maskara sa drawer —ayokong makilala niya ako. Hindi pa ngayon.

Gusto ko lang siyang makita… siguraduhing ligtas siya.

Pero sa totoo lang, may mas malalim akong dahilan.

Gusto kong makita kung paano niya tinatanggap ang sakit.

Gusto kong makita kung gaano siya nasasaktan—

para maalala kong mas deserving ako kaysa sa lalaking ‘yon.

Paglabas ko ng bahay, malamig ang hangin pero mas mainit ang dugo ko.

At habang binabaybay ko ang daan patungong night club,

isang bagay lang ang tumatak sa isip ko:

Ngayon, hindi na siya nag-iisa.

Kahit hindi niya alam…

nando’n ako— ang lalaking handang protektahan siya, kahit sa dilim lang muna.

Maingay ang paligid nang makarating ako sa club.

Kumikislap ang mga ilaw, sabay sa malakas na tugtog ng musika.

Amoy alak, sigarilyo, at libog ang paligid — mga halimuyak ng mga taong gustong takasan ang sakit.

Pumasok ako, suot ang aking itim na maskara.

Hindi ako sanay sa ganitong lugar, pero ngayon, wala akong pakialam.

Ang tanging gusto ko lang… ay makita siya.

At nang tumama sa kanya ang mga ilaw sa stage —

parang huminto ang oras.

Si Ninang Ruth.

Nakaupo siya sa bar counter, hawak ang isang baso ng tequila, habang mabagal na umaalon ang katawan niya sa tugtog.

Namumula ang mga mata, halatang kakaiyak lang.

Pero kahit gano’n, napakaganda pa rin niya.

Ang bawat galaw niya ay parang tukso.

“Another shot, please,” narinig kong sabi niya sa bartender, sabay ngiti ng mapait.

Damn.

Kung pwede ko lang siyang yakapin ngayon, gagawin ko.

Lumapit ako, dahan-dahan, hindi inaalis ang tingin sa kanya.

Pero bago pa ako makalapit, may isang lalaking lumapit sa tabi niya.

Hinawakan nito ang baywang niya at ngumisi.

"Hey, gorgeous. Alone tonight?" sabi ng lalaki.

Nag-iba ang ihip ng dugo ko.

Gusto kong durugin ‘yung kamay na humawak sa kanya.

Pero si Ninang Ruth, ngumiti lang ng pilit.

“I’m fine… just drinking.”

Pero halata sa boses niya ang pagod at lungkot.

Hindi ko na natiis.

Lumapit ako at marahan kong hinawakan ang balikat ng lalaki.

“Back off,” malamig kong sabi.

Tumingin siya sa akin, medyo nagulat sa tono ko.

“Who the hell are you?” tanong niya, iritado.

Ngumiti ako sa ilalim ng maskara.

“Someone you don’t want to mess with.”

Tumalikod siya pagkatapos kong titigan nang matalim.

At nang makaalis na ito, saka ko lang tiningnan si Ninang Ruth.

Napakurap siya, tila nagtataka kung sino ako.

“Who are you?” mahina niyang tanong, lasing na lasing.

Lumapit ako nang bahagya.

“Just someone who cares,” sagot ko, halos pabulong kong sambit.

At sa unang pagkakataon, magkalapit na kami.

Ramdam ko ang init ng hininga niya,

ang bango ng alak na humahalo sa amoy ng kanyang pabango. At sa loob ng club na puno ng ingay,

para bang kami lang dalawa ang natitira sa mundo.

“Oh… hi, someone,” sabi niya sabay ngiti, halatang lasing na lasing.

“Name’s Ruth. You are?”

Bahagya akong natawa sa loob ng maskara.

“Just call me… Fire.”

“Fire?” napahagikhik siya, medyo pasuray-suray habang nakaupo.

“Like… apoy?”

Tumango ako. “Yeah. The kind that burns… quietly.”

Tumingin siya sa akin, diretso sa mga mata kong natatakpan ng maskara.

May luha sa gilid ng kanyang mata, pero ngumiti siya ng mapait.

“Fire… can you burn me too?” mahina niyang tanong.

“Make me forget… kahit ngayong gabi lang.

Ayokong maramdaman ‘tong sakit.

Gusto kong mapalitan ‘to ng kahit anong saya… kahit sandali lang.”

Natigilan ako.

Ramdam ko ang bigat ng mga salita niya — ang sakit, ang lungkot, at ang desperasyon.

Gusto kong yakapin siya.

Gusto kong sabihin na kaya kong palitan lahat ng sakit na ‘yon ng pagmamahal.

Pero alam kong mali.

Alam kong bawal.

At habang nakatitig ako sa kanya, isang parte ng sarili ko ang gustong tumanggi… pero mas malakas ang bulong ng puso ko na gustong sumuko.