May special chapters pa po tayo, guys! Post po natin bukas. Maraming salamat po sa lahat! 😍🥰
Napangiti ako habang nakaupo at nakatingin sa sarili ko sa salamin, si Luna naman ay hindi rin maalis ang masayang ngiti sa mukha habang nilalagyan ako ng light na makeup. Huminga pa ako ng malalim dala ng konting kaba na nararamdaman. Hindi ko alam kung kinakabahan ba ako, o excited o ano. Ni hindi ko nga rin alam na puwede palang magsabay-sabay at maghalo-halo ang gano’ng mga pakiramdam. I mean, today’s our wedding day! Parang kailan lang mula nang mangyari ang lahat. Parang kailan lang ay… nasasaktan at nadi-disappoint ako dahil sa mga panloloko sa akin. Pero heto ako ngayon… nahanap na rin sa wakas ang tamang tao para sa akin at wala akong ibang maramdaman sa araw-araw kung hindi ang saya. “Ikaw Luna, hindi ka sumabay kay Attorney Marcus sa pagpunta rito! Hindi mo pa rin siya sinasagot at pinapatawad? I mean, ilang buwan na rin ang nakakalipas mula nang mag-away kayo, ilang buwan na rin siyang nagro-sorry at nanliligaw, hindi ba?” mahabang wika ko kaya na
Hindi ako mapakali at parang isang baliw na naglalakad ng pabalik-pabalik habang ang asawa kong si Aliyah, ay nasa loob ng delivery room at kasalukuyang nagle-labor. It’s been more than a year since we got married. Malinaw pa rin sa ala-ala ko ang lahat. Pagkatapos ng kasal namin ay nanatili pa kami ng tatlong araw kasama ang ilang kaibigan at pamilya sa Isla Amara. Pagkauwi naman namin ay agad kaming lumipad kinabukasan papunta sa Maldives para doon mag-honeymoon. It was actually a sponsored trip given to us by Youan and his wife, Alison, Aliya’s twin sister. Wedding gift daw nila sa amin. We stayed on Maldives for over a month, without thinking of anything but ourselves. Ipinagkatiwala talaga namin ang mga trabaho at kompanya sa mga malalapit sa amin. Ipinagkatiwala ko ang firm ko kay Attorney Marcus, at pansamantala namang bumalik ang dad ni Aliyah sa WGC at tinulungan din siya ni Lyn. Iyon ang naging pasya namin kasi desidido kami na makabuo
They say that time has always been the state of mind, which means when we want it to go fast, it slows down and vice versa. Pakiramdam ko ay totoo iyon. Sobrang bilis kasing lumipas ng oras sa bawat araw na kasama ko si Primo. It’s been more than five years since we got married and built our own family… Siguro ay iisipin ng iba ng sobrang tagal na naming magkasama at mag-asawa, pero para sa amin ni Primo ay maiksi pa ang mahigit limang taon. We still have a lot of time together. At hindi ako magsasawa na siya ang kasama ko, at ang mga anak namin. “Priyah, Pierre, stop running too fast, please!” pakiusap ko tapos ay medyo napangiwi pa at agad na napahawak sa tiyan ko. “Are you okay?” mahina pero may halong pag-aalala na tanong ni Primo sa akin. Kasalukuyan kaming nasa isang park at nagpi-picnic. It’s actually Sunday, and it’s our family day. Ganito na ang nakasanayan naming gawin tuwing linggo, lalo pa’t busy hanggang saba
I raised the shot glass that I am holding and shouted as the whole place negotiated with heavy background music. I’m currently on Dreamers, one of the well-known night bars in town. I don’t usually go to this kind of places but I feel like I want to get drunk and get wasted for tonight. May nabasa kasi ako sa isang magazine na nakakawala raw ng sakit na nararamdaman ang alak. Is that even true? I don’t know. I feel dizzy but I can still feel the pain, and it’s damn pounding on my chest. I winced as I felt the bourbon drew a thin line down my throat as I drank it straight. Pagkatapos ay sumigaw ulit ako ng malakas habang sumasayaw at sinasabayan ang indak ng masayang musika. Ang dami kong tanong sa sarili ko. Mga simpleng tanong pero parang sobrang hirap na hanapan ng kasagutan. Bakit kailangan nating masaktan? Bakit kung kailan handa na tayong sumugal ulit ay saka tayo paglalaruan ng tadhana? Bakit kailangang paulit-ulit tayong u
Kasalukuyan akong naka-upo sa swivel chair sa opisina ko at nagtatrabaho nang makarinig ng katok mula sa nakasarang pinto. “Come in,” saad ko habang hindi inaalis ang tingin sa mga papel na nasa harapan ko. “Miss, I’m sorry to interrupt you,” nag-angat ako ng tingin kay Lyn, ang sekretarya ko at isa sa mga pinagkakatiwalaan kong tao sa opisina nang sabihin niya iyon. “It’s okay, Lyn. Do you need anything?” Nagbuntong hininga naman siya na ikinakunot ng noo ko. “I really can’t find someone na sasama sa ‘yo next week, Miss. Kailangan ko po talagang umuwi sa probinsiya namin kasi may sakit ang Nanay ko,” ako naman ang napabuntong hininga sa sinabi niya. I suddenly remember that we have to go to Pangasinan next week to attend a business conference. Dad was actually the one that they invited but he asked me to take over and represent Williams Group of Companies. “Lyn, I know that company leave is your right but I really need
“Why do you look so uneasy? Is my presence making you uncomfortable?” tanong ni Primo. Nasa isang sikat na steakhouse na kami at kasalukuyang kumakain ng tanghalian. Nagulat naman ako dahil sa tanong niya. I mean, yes, I’m kind of uncomfortable to have him here with us. Pero wala naman akong balak na sabihin iyon kasi hindi ko gusto na ma-offend siya. Was I too easy to read for him to ask that? Was I too obvious? I don’t know. “Uhm, no. I just feel tired,” pagsisinungaling ko. “You should rest more. Success won’t be fulfilling if your health is on the line,” aniya. Saglit akong natahimik dahil sa sinabi niya. May punto naman siya. But in my case? I cannot say that I am already successful. Si Dad ang successful. Sa kanya ang kompanya at nagtatrabaho lang ako sa kanya. I have always lived my whole life under his shadows, afraid to go out of my comfort zone, afraid to try something new. Natatakot kasi ako na baka sa isang
“Anything else?” tanong ko. Kasalukuyan akong naka-upo sa swivel chair sa loob ng conference room ng WGC main office. Nandito ang halos lahat ng department heads, managers, shareholders of WGC and even Dad. Katabi pa nga niya si Primo. Every month kasi ay nagkakaroon kami ng meeting. We’re trying to get the employees side, opinions and suggestions on how to make everything better. Sa panahon kasi ngayon ay ang daming nagsisi-alisang mga empleyado sa iba’t ibang mga kompanya dahil hindi nila gusto kung paano makitungo sa kanila ang mga nasa higher ups, Being leader and being a boss are two completely different thing. Hindi naman namin gusto na laging may empleyadong aalis dahil sa gano’ng dahilan. So as much as possible, we’re trying to meet their expectations. “Uhm, ma’am?” nagtaas ng kamay ang isang empleyado, nilingon ko naman siya tapos ay marahan pang tumango. “Go ahead,” “Uhm, Rhea po, Head ng Customer S
Bago pa sumapit ang alas sais ay mabilis ko nang niligpit ang mga gamit ko. Halos patakbo pa nga akong nagpunta sa banyo at nag-apply ng face powder at lip tint. Huminga rin ako ng malalim habang nakatingin sa salamin, tapos ay agad na natigilan nang mapagtanto kung ano ang ginagawa ko. What the actual hell? Bakit parang excited ako sa dinner namin ni Primo? And why did I even listen to him? Pinangunhan niya ako kanina, isa sa mga bagay na hindi ko gusto! He just said that we’re having a dinner together and he didn’t even ask for my opinion about it! So what am I doing right now? You’ve gone real mad, Aliyah! Singhal ko sa sarili ko. Pero siya rin namang nakapag-ayos na ako ay nagpasya ako na lumabas na lang ng banyo. Balak ko sanang bumalik sa swivel chair ko at buksan ang laptop ko, para kunware ay nagtatrabaho pa rin ako pero laking gulat ko pagkalabas nang makitang nakaupo si Primo sa swivel chair ko. “What are you