Chapter 47

Moments

Napasulyap ako sa bintana, at doon ko pa nalaman na umaga na pala at nakalabas na ang haring araw.

“Dave, Dave, Dave! Hoy, gising . . .” Niyuyugyog ko ito at inistorbo sa kanyang masarap na pagtulog. “Hoy, Dave. Gising na!”

“Baby, ano ba . . . inaantok pa ako,” bulong nito.

“Baby mong mukha mo,” sabi ko rito nang tinampal ko ang pisngi nito. But he hauls me into his side. “Dave, bangon na—”

“Isa pa ba? Mamaya na . . . mamaya na, okay?” sabi nito na pilit minumulat ang mata.

Umalis ako sa tabi nito at inabot ang roba na tinapon nito sa isang tabi kagabi.

“I don’t need more, Dave. Tayo. Bilis. Nand’yan ang anak mo sa labas. Nambubulahaw na. So get up.”

“Come here, Brii. Hindi ’yan mabubuksan ng anak natin dahil dinoble lock ko ’yan kanina bago natulog sa tabi mo,” sabi nito na tumihaya.

“Oh, magaling naman pala na ama,” sabi ko rito.

“Ako pa ba. Mabubuo ba ’yon kung hindi?” nakangisi ito at kumindat pa sa akin.

Kumunot ang noo ko but I didn’t pay attention to it. Kasi lumakas