Chapter Two

Zhai  POV

Twenty Years Later...

"Boss, may dumating na sulat galing sa isang academy," masayang balita ni Senko habang hawak ang liham.

Kagigising pa lamang ni Jhai noon. Agad niyang kinuha ang sulat at binasa ito. Sa sobrang tuwa, hindi niya namalayang halos masakal na niya si Senko sa yakap.

"Boss... sandali lang..." ani Senko habang ngiwi.

"Oops! Sorry! Masaya lang talaga ako, Senko. Sa wakas, matutupad na ang pangarap kong maging isang teacher."

"Masaya kami para sa inyo, Boss," nakangiting sagot ni Senko.

Masaya ang apat na kasama niya. Kita sa kanilang mga mata ang kasiyahan habang pinagmamasdan si Jhai na nagmamadaling mag-ayos. Ilang sandali pa, nagpaalam na siya.

"Aalis na ako!" masiglang wika ni Jhai.

"Mag-iingat po kayo, Boss!" sabay-sabay na sagot nina Senko, Whang, Luan, at Renko.

Matapos ang personal interview sa school director ng academy, nagtungo siya sa activity hall. Umakyat siya sa gitna ng stage at buong loob na isinigaw:

"Ako si Zhaine, ang magiging teacher ninyo. Simulan na nating abutin ang ating mga pangarap, aking mga estudyante. Pangako—gagawin ko ang lahat upang kayo ay maka-graduate!"

Bago umuwi, dumaan muna siya sa puntod ng kanyang mga magulang.

"Mama, Papa... matutupad ko na ang pangarap niyong maging guro ako. Hindi ko alam kung magiging kasinghusay ko kayo, pero gagawin ko ang best ko. Gusto ko lang maging proud kayo sa akin. Saka Papa, akalain mo bang pinayuhan ako ng director na itago ko raw ang totoong pagkatao ko?” ngiting sabi niya habang kinakausap ang puntod.

"Pero may punto siya. Para bang... kilala niya ako. At parang... kilala ko rin siya. Hay, ewan. Hahaha!"

Ngunit unti-unting nagbago ang kanyang ekspresyon. Mula sa maamong ngiti, naging matalim ang mga mata. Para siyang isang Leon na handang sumalakay.

"Sa oras na magkrus ang landas namin ng taong pumatay sa inyo, Mama at Papa… ipararanas ko sa kanya ang lahat ng hirap na ginawa niya sa inyo. Malas lang niya—hindi nila napatay ang batang Leon!" galit niyang sambit habang nakasuntok ang kanyang mga kamao sa lupa.

"Kring... Kring..."

Tunog ng alarm clock.

Marahan niyang kinapa at pinatay ito. "Five minutes pa..." bulong niya habang bumalik sa higaan.

Maya-maya, nagtuturuan sina Senko at Whang kung sino ang gisingin siya.

"Kuya, ikaw na!" bulong ni Whang.

"Dali! Anong oras na 'to? Kapag late na naman si Boss, lagot tayo!" sabat ni Senko.

Nginig at kaba ang bumalot sa dalawa habang dahan-dahan silang lumapit.

"Bo-boss... gi-gising na po kayo... mala-late na po kayo..." udyok ni Senko.

"Alas-siyete na po..." sabay na dagdag ni Whang.

Biglang bumangon si Jhai. Pagtingin sa orasan, alas-siyete na nga!

Naitulak niya ang dalawa sa pagmamadaling maghanda.

"Bakit ngayon n’yo lang ako ginising?!" sigaw niya.

"Kanina pa po namin kayo ginigising, Boss!" depensa ni Senko.

"Ipagpalamanan n’yo na lang ako ng tinapay! Dali! Late na ako!" utos niya.

Nagmadali ang dalawa habang si Jhai ay abalang nagbibihis. Habang naglalakad papunta sa kalsada, kinakain na niya ang kanyang almusal. Rush hour na—mabilis ang agawan ng pasahero sa jeep.

"Saglit! Hintayin n’yo ako!" sigaw niya.

Nang makasakay, napansin niya ang isang lalaking tahimik na nakaupo. Hindi siya pinansin nito, ngunit mula sa araw na iyon, hindi na niya maalis sa isipan ang mukha ng lalaking iyon.

Nagdisguise si Jhai bilang isang old-fashioned at weird-looking high school teacher. Mayroon siyang malalaking bilugang salamin at nakaponytail pa. Sadyang inayos niya ang kanyang anyo upang maitago ang kanyang tunay na pagkatao.

Ang hindi alam ng karamihan: si Jhai ay ang pinuno ng Lion Warriors—isang samahang kinakatakutan sa buong lugar.

Sa edad na lima, naulila siya. Pinatay ang kanyang ama, nadamay ang ina—mismong sa harap niya.

Simula noon, sina Senko, Whang, Luan, at Renko ang naging pamilya niya. Sa murang edad ay nagsanay siya sa pakikipaglaban, hanggang siya na ang humalili bilang pinuno ng Lion Warriors—isang samahan ng mahigit 50 angkan.

Noon, kilala ang grupo bilang mga mamatay-tao at kriminal. Ngunit sa ilalim ng pamumuno ng kanyang ama, si Lion III, pinagbawal ang karahasan, ilegal na droga, at armas. Maraming tumutol—maraming umaklas.

At doon nga pinatay ang kanyang ama.

Ngayon, sa kabila ng responsibilidad bilang lider, pinili ni Jhai ang landas na gustong ibigay ng kanyang mga magulang: ang maging guro.

Tinanggap siya ng All-Boys High Academy—isang paaralang puro lalaki.

Sa faculty room, ipinakilala ng vice principal ang mga bagong guro.

"Ating i-welcome ang bagong teacher natin. Si Ms. Santos, English teacher. Si Ms. Ferrer, school nurse. At si Ms. Tuazon—ang bagong Math teacher at adviser ng Section 12-D."

Laking gulat ng lahat.

"Bakit babae ang magiging adviser nila?" tanong ni Mr. Rodriguez.

Napakunot-noo si Zhaine.

"Bakit? Anong klaseng mga estudyante ba meron sa 12-D?"

Sumagot si Mr. Cruz, "Mga basagulero, walang respeto sa guro, walang alam, at walang pangarap sa buhay."

"In short, mga patapon," sabat ng vice principal.

"O sige. Tanong: sino ang gustong pumalit kay Ms. Tuazon bilang adviser ng 12-D?"

"Babalik na ako sa klase ko," sabi ng isang teacher.

"Ako rin," dagdag ng isa.

Isa-isa silang nag-alisan, at naiwan si Zhaine at ang vice principal.

"Sandali...!" habol ng VP, pero wala ni isa ang tumingin pabalik.

Napailing ito at lumingon kay Zhaine.

"So, Ms. Tuazon..." sabay tapik sa balikat niya, "ituturo ko na sa’yo ang classroom nila. Good luck."