Chapter 5

Halos hindi ako makagalaw. Ang tanging tunog lang na maririnig ay ang pag-ikot ng doorknob at ang marahas na pagsara ng pinto.

Para akong naiwan sa isang battlefield na wala man lang armas.

Humagulgol ako nang hindi ko na kayanin pigilin pa. Wala akong laban sa bigat ng mga salitang iniwan niya. Kung kaya lang niya, matagal na niya akong iniwan. Hindi pa rin maalis sa isip ko ang mga salita niyang yun.

Umupo ako sa kama at niyakap ko ang sarili ko at paulit-ulit kong tinatanong ang sarili ko kung deserve ko bang makatanggap ng mga ganung salita mula pa sa kanya, sa asawa ko. 

Hanggang kailan ko pa kakayanin na mahalin ang isang taong hindi kayang mahalin ako pabalik?

Sa gabing iyon, pinilit kong makatulog, luhaan, habang ang asawa kong hinihintay kong bumalik para humingi ng pasensya sa mga nasabi niya ay hindi na talaga nangyari at kailanman hindi naman niya ginawa ang bagay na ganun, ang humingi ng pasensya sakin, lahat ng ito ilusyon ko lang. Dahil mas pinipili niyang matulog ng hinahayaan lang sa isip at sa puso ko ang mga masasakit na salita niya. 

Kinabukasan, nagising ako nang maga ang mga mata, masakit ang ulo. Pero imbes na humarap sa salamin at ayusin ang sarili, dumiretso ako sa study table na nasa living room, kung saan naroon ang laptop ko. Ilang minuto lang akong nakatulala bago ko napagtanto, kung hindi ko kayang sabihin sa kanya, kaya kong isulat.

Binuksan ko ang document na ginawa ko kagabi at nagsimulang mag-type.

“In the king's world, everyone obeys. But inside his palace, there is a queen who is slowly dying, not for lack of food or luxury, but from a lack of love.”

Huminto ako at pinunasan ang pisngi ko. Hindi ko alam kung paano ako nagkakaroon ng lakas ng loob na ilabas ang lahat dito, pero ito lang ang paraan para hindi ako mabaliw. Sa pagsusulat, kahit papaano, bumabalik ang boses ko.

Ilang oras akong nakalubog sa mga salita hanggang marinig ko ang pagbukas ng pinto. Bumalik na si Sage. Malamig ang kanyang presensya, gaya ng dati. Tinignan niya ako mula ulo hanggang paa, at walang pasabing dumiretso sa kwarto niya. Para bang invisible ako, para bang wala akong meaning sa kanya. Para akong wala talagang kwenta sa kanya.

At doon ko mas naramdaman ang pagkakaiba naming dalawa. Siya, laging nasa spotlight, laging hinahangaan. Ako, laging nasa dilim, nagtatago, nagdurusa.

Pero sa ilalim ng lahat ng iyon, nagkakaroon ako ng panibagong reason para magpatuloy. Hindi na lang ako si Phoebe Jimenez, ang babaeng iniwan ng asawa sa dilim ng kwarto. Hindi na lang ako si Phoebe na walang laban.

Kahit hindi ko pa kayang isigaw, alam kong dumating na ang umpisa ng isang bagay. Hindi ko pa alam kung saan ito hahantong—pero alam kong hindi ako mananatiling ganito.

At sa unang pagkakataon, nakaramdam ako ng kakaibang tapang.

Tahimik akong nakaupo pa rin sa study table, narinig ko ang bigat ng mga yabag ni Sage. Pumunta siya sa kitchen. Hindi ko siya tiningnan, pero ramdam ko ang bawat hakbang niya—parang dagundong na lumalapit, parang paalala na kahit sa sarili kong mundo, wala akong ligtas mula sa kaniya.

Dumaan siya sa likod ko, hindi man lang ako binati. Naamoy ko ang mamahaling pabango niya, umakyat siyang muli at ilang segundo lang, bumagsak ang malakas na tunog ng pinto ng kwarto.

Para akong naubusan ng hangin. Muli, invisible na naman ako.

Ngunit hindi kagaya ng dati, hindi na ako agad bumigay. Imbes na lumuha, tumuloy ako sa pagsusulat.

"Behind a king's smile, there is a wound hidden that no one else can see. And with every wound, the queen bleeds."

Nang matapos ko ang paragraph, napangiti ako ng mapait. Hindi ko alam kung tapang ba ito o simpleng paraan ng katawan kong lumaban para hindi matunaw sa sakit. Basta ang alam ko, sa mga salitang ito, kahit paano, ako ang may hawak ng kwento.

Ilang minuto ang lumipas, bumaba ulit si Sage. Basa ang buhok, suot ang maluwag na gray shirt at pajama pants. Tila handa nang matulog. Ngunit sa halip na dumiretso sa kitchen tumayo siya sa may sala at pinanood ako.

“Hindi ka pa ba matutulog?” malamig niyang tanong.

Nagulat ako pero pinilit kong hindi ipahalata. “Mamaya na. May tinatapos lang ako.”

“Writing again?” may halong pangungutya sa tono niya. “Tell me, Phoebe, sinusulat mo na naman ba ako?”

Nalaglag ang kamay ko sa keyboard. Alam kong joke iyon sa kanya, pero ramdam kong may halong inis sa tanong.

“Hindi,” mahina kong sagot. “Isinusulat ko lang ang pakiramdam ko.”

Umiling siya, napangisi na parang hindi makapaniwala. “Feelings. You and your feelings. Do you think the world cares about that?”

Pinikit ko ang mga mata ko, pinipigilan ang sariling sumagot ng masakit. Pero nang muling magsalita siya, tumama na sa pinakamasakit.

“Kahit anong isulat mo, Phoebe, hindi mo kayang baguhin ang katotohanan. You are my wife, and that is the only title the world will ever know you for kung sakali mang malaman na ng lahat.”

Para akong binuhusan ng malamig na tubig. Sa kanya, iyon lang pala ako—isang titulo. Hindi partner, hindi asawa, hindi niya ako mahal.

Tumayo siya at lumapit, mabigat ang presensya niya habang dahan-dahan akong inalalayan patayo mula sa upuan. Hindi iyon lambing, kundi pwersa. Hinawakan niya ang baba ko at pinilit na magtagpo ang aming mga mata.

“Look at me.” malamig niyang bulong.

Napalunok ako, ramdam ang tibok ng puso ko na halos lumabas sa dibdib.

“Stop hiding in your stories. I am here, Phoebe. Kung may problema ka, just tell me! Huwag mong isulat.”

Nag-init ang sulok ng mata ko. “Kapag sinasabi ko naman, hindi mo pinapakinggan,” mahina kong sagot.

Sandaling natahimik si Sage. Kita ko ang bahagyang pagkislap ng galit at—o baka pagkalito—sa mga mata niya. At bago ko pa maipaliwanag, bigla niya akong hinalikan.

Marahas, mapusok, puno ng tensyon. Tulad ng kagabi, pero ngayon may halong desperation. Parang gusto niyang patunayan na kaya niyang sakupin kahit ang mga salita ko, kahit ang kalayaan kong magpahayag.

Sinubukan kong kumawala. “S-Sage, tama na—”

Ngunit mas lalo lang niyang hinigpitan ang yakap. Ramdam ko ang init ng kamay niya sa bewang ko, ang marahas na paghila niya sa akin papalapit.

“You’re mine, Phoebe,” mariin niyang bulong sa pagitan ng mga halik. “Don’t forget that.”

At muli, bumigay ang katawan ko kahit ang isip ko’y tumatanggi. Ang bawat dampi niya ay parang apoy na sumusunog sa natitirang depensa ko. Ang bawat halik niya, parusa at gantimpala sa parehong pagkakataon.

Pero ngayong gabi, may kakaibang nangyari. Habang hinihila niya ako patungo sa kwarto, hindi ko na lang iniyak ang sakit. Imbes, pinikit ko ang mga mata ko at hinayaan ang sarili kong maramdaman ang lahat—hindi para sa kanya, kundi para sa sarili ko.

At sa gitna ng init at galit na ibinubuhos niya, isang kaisipan ang malinaw sa akin. Hindi ako mananatiling ganito habang-buhay.

Matapos ang lahat, tumalikod siya ulit, gaya ng nakasanayan. Ngunit sa halip na umiyak, tahimik lang akong humiga. Ang mga mata ko’y gising pa rin, at ang mga daliri kong nanginginig ay muling gumapang papunta sa laptop sa gilid ng kama.

I opened the document, and began to type.

"The queen is not always silent. The day will come, her voice will shake the throne."

Sa gabing iyon, alam kong hindi pa ako handa. Pero nagsimula na ang laban ko, kahit sa katahimikan lang. At hindi niya iyon makukuha sa akin.