All Chapters of Beneath The Billionaire's Suit: Chapter 1 - Chapter 9

Malamig ang aura ng paligid ng kwarto, pagmulat ko ng aking mga mata, wala na siya, sanay naman na ako pero bakit ganito lagi kong nararamdaman? Parang laging bago. Kagabi, hinayaan ko na naman ang sarili kong mahulog sa init ng mga halik niya, sa bigat ng bisig niyang parang kandado na ayaw akong pakawalan. Sa bawat ungol na pinilit kong ikubli, umaasa akong kahit konti, may halaga ako sa kanya. Pero paggising ko ngayong umaga, ang naiwan lang ay malamig na unan at amoy ng kanyang pabango.Ganito na lang ba palagi?Humigpit ang hawak ko sa kumot habang pinipigilan ang pangingilid ng luha. Kung sa paningin ng iba ay ako ang “pinakamapalad na babae” dahil asawa ko si Sage Carden, ako naman ang pinakanalulungkot sa tuwing narerealize kong hindi niya ako kayang mahalin.Pagdating ko sa opisina, sinubukan kong ibaling ang atensyon ko sa trabaho. Bilang entertainment reporter, sanay na ako sa mga celebrity launches at press events. Pero ngayong araw, ramdam kong mabigat pa rin ang dibdib k

Minsan, nakaka-paralyze lang isipin na pupunta ako sa isang event na ang pinaka-highlight ay ang taong dapat sana’y pinakamalapit sa akin pero pakiramdam ko’y pinakamalayong nilalang sa mundo.Nakaharap ako ngayon sa salamin, tinititigan ang manipis kong make-up at simpleng damit na pinili ko para hindi gaanong mapansin. Kahit entertainment journalist ako, hindi ako sanay sa mga glamorous na pagtitipon. Lalo na ngayong alam kong sa gitna ng lahat ng ilaw at camera, makikita ko si Sage—hindi bilang asawa, kundi bilang business tycoon na hinahangaan ng lahat.Niyakap ko sandali ang press ID ko bago lumabas. Para itong reminder na kahit anong mangyari, narito ako bilang reporter, hindi bilang asawa.Pagdating ko sa hotel ballroom, halos manlagkit ang mata ko sa dami ng chandelier at sa kintab ng sahig. Magarbo, masikip, puno ng camera at recorder. Lahat ng tao ay naka-focus sa stage kung saan nakalagay ang malaking banner: “Carden Inc.: Expanding Horizons.”“Phoebe!” tawag ng isa sa mga

The familiar hum of keyboards and the faint chatter of reporters filled the newsroom. The scent of coffee clung to the air, mixed with the ink-and-paper aroma of freshly printed broadsheets piled at one corner. Dito ako komportable, dito ako masaya—dapat. Pero ngayong araw, kahit anong pilit kong itago, ramdam ko pa rin ang bigat ng gabing nagdaan.I tried to look presentable, a cream blouse, simple slacks, light makeup. Pero kahit gaano ko itago, halata pa rin ang pamumugto ng mga mata ko.“Phoebe, you okay?” tanong ng seatmate kong si Liza, hindi inaalis ang mga mata sa screen.“Yeah, just… puyat lang. Deadline kasi kagabi,” sagot ko, forcing a weak smile.Before she could press further, a deep, warm voice called my name.“Good morning, Miss Jimenez. Hindi ka yata natulog?”I turned, and there was Luca—tall, broad-shouldered, with that casual charm he always carried. Effortlessly good-looking, the kind of man people couldn’t help but notice.“Good morning,” I greeted, adjusting the

Walang nagsasalita, tahimik ang byahe namin.There was no sound but the soft hum of the engine and the sound of the signal lights at each turn. Beside me, Sage was a statue of control. His hands were tight on the steering wheel, his jaw set, and his eyes… not even looking at me.Parang wala ako.Pero ramdam ko. Ramdam ko ang galit niya sa bawat paghigpit ng hawak niya sa steering wheel. Sa bawat mabigat na paghinga na parang pinipigilan niya ang sarili niya.I gripped my bag on my lap, staring straight ahead. Hindi ako magsasalita. Hindi ako ang mauuna.Minutes stretched like hours. Hanggang sa wakas, siya ang bumasag sa katahimikan.“Do you enjoy testing me, Phoebe?”Mababa, malamig, walang emosyon.My throat tightened. “I wasn’t—”“Don’t lie.” His knuckles turned white sa manibela. “You knew I was there. And yet you chose to smile at him.”Parang nanikip ang dibdib ko. “I chose to do my job.” ito naman talaga ang totoo. Finally, he turned to me, just for a second, eyes sharp and bl