Malalim ang buntong-hininga ni Alyssa habang pinapatay ang makina ng kanyang kotse sa parking lot ng malaking ospital kung saan siya nagtatrabaho. Saglit niyang tinitigan ang malaking signage sa tapat ng gusali: "St. Therese Medical Center". Napakaganda ng ospital, moderno ang arkitektura na may kombinasyon ng salamin at bakal. Ang harapan nito ay may malalaking glass panels na nagbigay ng natural na liwanag sa loob. Ang paligid ay puno ng berdeng halaman, at may fountain sa harap na tila nag-aanyaya ng kapanatagan sa mga pumapasok.
Matapos ang ilang segundo, binuksan niya ang pinto ng sasakyan at marahan itong isinara. Naglakad siya patungo sa main entrance, tinatamaan ng malamig na hangin mula sa centralized air conditioning system. Pagpasok niya, bumungad ang malawak na lobby na puno ng mga pasyente at staff na abala sa kani-kanilang gawain. Ang sahig ay gawa sa makintab na marmol, at ang dingding ay may malilinis at kulay puti ang pintura. Ang reception desk ay napapalibutan ng mga potted plants, at naroon ang mga receptionist na naka-uniform na kulay cream at navy blue, abala sa pag-aasikaso ng mga tanong at tawag. Napansin niya ang mga nurses na nakangiti habang inaasikaso ang kanilang mga pasyente, mga doktor na abala sa pag-iikot, at mga family members na naghihintay sa mga lounge area na puno ng komportableng sofa. Sa kabila ng dami ng tao, may katahimikan sa ospital na nagbibigay ng maayos na kapaligiran para sa lahat. Pumasok siya sa elevator at pinindot ang button para sa ikaapat na palapag, kung saan naroon ang kanyang opisina. Nang makarating siya sa kanyang kwarto, agad niyang binuksan ang pinto at tumambad sa kanya ang lamesang puno ng tambak na mga papeles. Mga medical records, appointment schedules, at administrative paperwork na kailangan niyang asikasuhin. Napabuntong-hininga siya, inilapag ang bag sa gilid, at kinuha ang mga papeles mula sa mesa. Isa-isa niya itong binaba sa sahig, nag-ayos ng puwesto, at saka umupo. Habang nakatitig sa kawalan, bumalik sa kanyang isipan ang nangyari kaninang umaga sa kanilang bahay. Dumating si Samantha — o Sam, ang dating kasintahan ng kanyang asawa. --- Nakaayos si Sam nang dumating sa bahay. Nakasuot siya ng isang simpleng floral dress na sa kabila ng pagiging simple, ay nagbigay-diin sa kagandahan nito. Lumuwa ang mga kurba ng katawan ni Sam, at ang kanyang tiyan na unti-unting umbok dahil sa pagbubuntis, ay hindi maitatanggi. "Alyssa," bati nito, na may ngiti sa labi ngunit may kakaibang intensity sa mga mata. Ang mga mata ni Sam, palaging may lakas ng loob at tapang, parang sinasabi na hindi siya natatakot sa kahit anong hamon. “Ang tagal na nating hindi nagkikita. Kamusta ka?” "Sam," sagot ni Alyssa, pilit na ngumiti, ngunit ramdam niyang may hindi maipaliwanag na tensyon sa kanyang dibdib. “Pasok ka.” Pinagmasdan ni Alyssa ang pagpasok ni Sam sa sala. Pumuwesto siya sa isang upuan, at habang hinihintay ang pag-aasikaso ni Yaya Mila ng kape, nag-usap sila. Ang bawat galak at tawa ni Sam ay parang isang malakas na tunog sa kanilang tahimik na bahay. Minsan ay nagkatinginan silang dalawa, ang bawat tanong at sagot ay tila naglalaman ng mas maraming hindi sinabi. "Alam mo, Alyssa, I heard you’re one of the best OB-GYNs here in the country," ani Sam, tinitingnan si Alyssa ng diretso sa mata. May kasamang paghanga ang tono ni Sam, ngunit may kahalong tanong sa kanyang mga mata. Parang nais niyang malaman kung ganoon nga ba ang buhay ni Alyssa sa kabila ng lahat ng mga taon nilang hindi nagkita. “I’m just doing my job,” sagot ni Alyssa, habang may simpleng ngiti sa labi, ngunit ang puso niya ay parang nagsisimula nang mag-alinlangan. Si Sam ay hindi siya makakayang maabot sa karera, at nakatatak na sa kanya ang mga mahihirap na laban na pinagdaanan niya upang makarating dito. "Ikaw naman," dugtong ni Alyssa. “Mukhang hindi ka na rin masyadong busy sa showbiz, ano?" Tumawa si Sam at hinaplos ang kanyang tiyan. “I have other priorities now,” sagot nito na may ngiti sa mga labi. Ipinagpatuloy ni Sam ang paghaplos sa kanyang tiyan, at Alyssa ay hindi nakaligtas sa malalim na pagbati ng kanyang mata. Maya-maya, napunta ang kanilang usapan sa pagbubuntis ni Sam. Tumagal ito ng ilang minuto, kung saan magaan nilang pinag-usapan. Si Sam, na palaging matatag, ay ipinagmalaki ang kanyang pagiging ina, ang mga bagong nararamdaman at mga kaganapan sa kanyang katawan. Nagbigay siya ng ilang detalye ng mga bagay na hindi madalas na ipinagdiriwang sa telebisyon o pelikula. “Masaya ako,” aniya kay Alyssa, na parang isang kwento na nais niyang ibahagi. “Ngunit, may mga araw din na hindi ko maiwasang mangamba. Kasi ang lahat ng ito ay bagong yugto ng buhay ko. Hindi ko alam kung paano ko haharapin.” “Nag-aalala ka ba sa future?” tanong ni Alyssa, na hindi nakalimutang magsalita ng mahinahon at magaan. “Hindi naman,” sagot ni Sam, subalit ang mga mata nito ay nagsasabi ng iba. “Ang magiging ama ng anak ko, yun lang ang nagiging komplikado.” Ang simpleng sagot na iyon ay tila nagpatuloy sa hangin, ngunit si Alyssa ay hindi nakaligtas sa hindi pag-pursige ni Sam sa mga detalye ng kanyang relasyon. Ang pagkakaroon ng buhay na ito, ng ganitong responsibilidad, ay tila nagiging malupit sa kanya. Nag-atubili si Alyssa at nagtanong, “Sam, pwede ko bang malaman kung sino ang ama ni baby?” Ngunit bago pa siya makuha ang sagot na inaasahan, biglang tumunog ang cellphone ni Sam. Tumayo si Sam at tinanggap ang tawag, at sa ilang sandali ng pagkakaroon ng silensyo sa kwarto, tinapos ni Sam ang usapan. Walang sagot sa tanong ni Alyssa, ngunit naramdaman niya na hindi pa sapat ang mga sagot na natamo niya. Habang nagsasalita si Sam sa telepono, napansin ni Alyssa ang mga kilos nito, ibang-iba na sa dating Sam na kilala niya. Matapos ang ilang minuto, humarap si Sam kay Alyssa. “I’ll see you around, Alyssa. I’m sorry, I have to go,” ani Sam bago maglakad papalabas ng bahay. Tinitigan ni Alyssa si Sam habang ito ay umalis. Ang puso ni Alyssa ay puno ng tanong—bakit kaya siya lumisan ng ganun na lang? Ano ang itinatago ni Sam? Ang usapan na kanina'y magaan at magiliw, ngayo'y nag-iwan ng kabuntot na kabalisahan. Gusto ni Alyssa na linawin ang mga hindi pagkakaintindihan, ngunit sa kabila ng lahat ng iyon, wala siyang nakuha ni isang kasagutan. Sa kanyang isipan, nag-uunahan ang mga tanong—tungkol kay Sam, sa ama ng bata, at higit sa lahat, sa kanyang sariling nararamdaman. Matapos umalis si Sam, tumambay si Alyssa sa sala, nakatanaw sa pintuan. Ang mga tanong ay patuloy na umiikot sa kanyang isipan. Ano ang ibig sabihin ng pagbabalik ni Sam? Bakit ganito siya ngayon? Bakit tila may mga bagay siyang hindi nasasabi—mga tanong na hindi natapos? Sa kabila ng lahat ng ito, nagpatuloy ang araw. Hindi pa rin alam ni Alyssa kung paano haharapin ang mga kaganapan. Ang magulo at kumplikadong mundo ni Sam, na puno ng mga tanong, ay nagsimulang maging bahagi na ng araw-araw niyang buhay.Naroon lang si Alyssa, tulalang nakatingin kay Marco, tila hindi agad makapaniwala sa sinabi nito. “Nakakatawa ba ako?” tanong niya, bahagya ang pagkunot ng noo.Umiling si Marco, ngunit halatang may inis sa tono. “Sabihin mo na lang na wala kang konsensiya,” reklamo niya, habang patuloy na naglalakad pababa ng bundok. “Naalala mo ba nung bata ka, nagkasakit ka, ang taas ng lagnat mo, hindi mo na nga makilala ang mga tao sa paligid mo? Halos nanginginig sa takot ang nurse na lalapitan ka. Ako na lang ang bumuhat sa’yo buong gabi sa ward.”Biglang nanumbalik kay Alyssa ang alaala. Naalala niya iyon.Hindi naman siya ganoon kabata noon—nasa high school na siya. Pero malalim ang tinatago niyang sakit sa panahong iyon.Bina-bully siya sa eskuwelahan. Isang araw, pagbukas niya ng pinto sa CR, bigla na lang may bumagsak na palanggana ng malamig na tubig mula sa itaas. Basang-basa ang buong katawan niya. Walang kasalanan si Alyssa. Wala siyang inaping tao, hindi siya nangaaway. Pero dahil so
Sa totoo lang, matagal nang gusto ni Alyssa si Marco. Ilang taon na ang lumipas, at kahit anong pilit niyang itago, hindi niya talaga ito kayang itanggi—ang damdaming iyon ay lumalim at nanatili.Pero sa paningin ni Marco… kapatid lang ang turing sa kanya.Kaya ngayong siya’y balak nang lumayo, ang inaasahan niya’y mabilis lang ang magiging paghilom ni Marco. Sa oras na wala na siya, babalik ito sa maayos na takbo ng buhay: may mainit na kama kasama ang tunay na asawa’t anak, may maunlad na karera, at panatag na araw-araw.Pero hindi iyon ganoon kadali para kay Marco.“Paano naging madali ‘yon?” bulalas nito, habang patuloy sa paglalakad. Hindi nagbabago ang ritmo ng kanyang mga hakbang, at mahigpit pa rin ang pagkakayakap ng kanyang mga braso kay Alyssa—buo, matatag, at walang bakas ng panghihina. “Hindi ako tulad mo. Ikaw, isang medical student na sanay sa dugo, sa trauma, sa pasyenteng nawawala araw-araw. Sanay ka na. Matigas na ang puso mo.”Nagkibit-balikat si Alyssa, tila hindi
Biglang nakahinga nang maluwag si Alyssa. Parang unti-unting naglabas ng hiningang matagal na niyang pinipigil. May kung anong bigat na bumaba mula sa balikat niya—at sa loob ng dibdib niya, para bang may matagal nang nakabigkis na ngayon lang tuluyang nabunot. Isa lang iyong simpleng “Okay,” pero sa likod noon ay maraming takot at pangambang nawala.“Ayos lang,” sabi niya, mahina ngunit malinaw. May bahid ng pagkalma sa kanyang tinig, na para bang pinipilit nitong huwag ipahalata ang totoong kabig ng dibdib.Napansin ni Marco ang bahagyang pagbabago sa kanyang ekspresyon. Kaya’t ngumiti ito—isang ngiting hindi pilit, hindi rin biro, kundi magaan at may tinatagong lambing.“By the way…” bungad ni Marco habang tuluy-tuloy pa rin sa maingat na paglalakad, “bakit ang bigat ng bag mo? Ano bang laman niyon?”Bahagyang natigilan si Alyssa. Napatingin siya sa kawalan, parang sinisilip sa kanyang isipan ang laman ng bag—isa-isang binibilang sa imahinasyon kung alin nga ba ang nagpapabigat.Na
“Ma, ano ba ‘yang sinasabi n’yo…” sagot ni Alyssa, pilit pinapakalma ang sarili habang hawak pa rin ang cellphone.Ngunit sa kabilang linya, mas lumambot ang boses ni Olivia. “Sige na, hindi na kita istorbohin pa. Mag-enjoy na lang kayo diyan, ha? Kung abutin kayo ng gabi at hindi na kayo makakabalik, ayos lang ‘yon. Mag-check-in na lang kayo sa hotel. Huwag mo na akong alalahanin.”Narinig ni Alyssa ang tunog ng paghikab at mahinang yawn ng ina, pero kasunod nito’y mga sunod-sunod pang bilin—karaniwang mga paalala mula sa isang mapagmahal na ina. Ngunit ang huling bahagi ng sinabi ni Olivia ay nagpataas ng kilay ni Alyssa, lalo na’t may halong pabulong itong dagdag: isang serye ng mga bilin na may kinalaman sa kung paano raw “mabuntis agad.”“Subukan mo raw ‘yung sabaw na may luya, tapos pakuluan sa ikatlong araw pagkatapos ng period mo,” sabi ni Olivia sa kabilang linya, tila nagbabasa pa ng reseta. “Tapos ‘wag kang iinom ng malamig, at dapat nakataas ang paa mo pagkatapos n’yong… a
“Hindi sinagot?” tanong ni Marco, kahit alam na niya ang sagot.Umiling si Alyssa habang hawak pa rin ang cellphone. “Hindi. Siya na mismo ang nagbaba ng tawag.”Napabuntong-hininga si Marco at simpleng umiling. “Kung binaba na niya, eh ‘di hayaan mo na. Huwag mo nang isipin. Kumapit ka na lang nang maayos—baka mahulog ka pa.”“Okay,” maikling tugon ni Alyssa. Kahit pa hindi ramdam sa boses niya, alam niyang parehong nilang naiintindihan kung gaano ka-komplikado ang simpleng tawag na ‘yon.Hindi pa man tuluyang nauupos ang katahimikan ay muling tumunog ang cellphone. Pareho silang nagulat—pero hindi si Sam ang tumatawag ngayon, kundi si Olivia, ang ina ni Alyssa.Hindi na nagdalawang-isip si Alyssa. Mabilis niyang inangat ang cellphone at agad sinagot ang tawag. “Hello, Mom?” Mahinahon ang boses niya, bagama’t ramdam ang pagod sa tono.Sa kabilang linya, agad sumagot si Olivia, ang kanyang ina—at sa tinig pa lang nito, dama na agad ang matinding pag-aalala. “Alyssa! Anak, bakit hindi
Ngayon, si Marco ay isa nang ganap na lalaki. Hindi na siya 'yung payat at payatol na batang kilala ni Alyssa noon. Malapad na ang kanyang balikat, matatag ang tindig, at halata sa bawat hakbang niya ang kumpiyansang dala ng panahon at karanasan. Sa kabila ng manipis lang na tela ng kanyang polo, ramdam ni Alyssa ang init ng katawan nito sa ilalim ng kanyang palad—mainit, hindi dahil sa init ng panahon, kundi marahil ay dahil sa lakad nilang pataas kanina.Tahimik lang siyang nakasandal sa balikat ni Marco habang binabagtas nila ang pababang daan. Umaayon ang kanyang katawan sa pag-indayog ng mga hakbang nito—pataas, pababa—parang sinasalo siya ng bawat kilos ng lalaki.“Marco,” tawag niya, halos pabulong.“Hmmm?” sagot nito, hindi man lang lumingon.“Ang bigat ko ba?” tanong niya, may halong biro ngunit may bahid din ng pag-aalalang baka pabigat siya.Napahinga ng malalim si Marco, hindi dahil sa pagod, kundi parang nagpipigil ng tawa. “Alam mo ba kung ilang kilo ang binubuhat ko tuw