Malalim ang buntong-hininga ni Alyssa habang pinapatay ang makina ng kanyang kotse sa parking lot ng malaking ospital kung saan siya nagtatrabaho. Saglit niyang tinitigan ang malaking signage sa tapat ng gusali: "St. Therese Medical Center". Napakaganda ng ospital, moderno ang arkitektura na may kombinasyon ng salamin at bakal. Ang harapan nito ay may malalaking glass panels na nagbigay ng natural na liwanag sa loob. Ang paligid ay puno ng berdeng halaman, at may fountain sa harap na tila nag-aanyaya ng kapanatagan sa mga pumapasok.
Matapos ang ilang segundo, binuksan niya ang pinto ng sasakyan at marahan itong isinara. Naglakad siya patungo sa main entrance, tinatamaan ng malamig na hangin mula sa centralized air conditioning system. Pagpasok niya, bumungad ang malawak na lobby na puno ng mga pasyente at staff na abala sa kani-kanilang gawain. Ang sahig ay gawa sa makintab na marmol, at ang dingding ay may malilinis at kulay puti ang pintura. Ang reception desk ay napapalibutan ng mga potted plants, at naroon ang mga receptionist na naka-uniform na kulay cream at navy blue, abala sa pag-aasikaso ng mga tanong at tawag. Napansin niya ang mga nurses na nakangiti habang inaasikaso ang kanilang mga pasyente, mga doktor na abala sa pag-iikot, at mga family members na naghihintay sa mga lounge area na puno ng komportableng sofa. Sa kabila ng dami ng tao, may katahimikan sa ospital na nagbibigay ng maayos na kapaligiran para sa lahat. Pumasok siya sa elevator at pinindot ang button para sa ikaapat na palapag, kung saan naroon ang kanyang opisina. Nang makarating siya sa kanyang kwarto, agad niyang binuksan ang pinto at tumambad sa kanya ang lamesang puno ng tambak na mga papeles. Mga medical records, appointment schedules, at administrative paperwork na kailangan niyang asikasuhin. Napabuntong-hininga siya, inilapag ang bag sa gilid, at kinuha ang mga papeles mula sa mesa. Isa-isa niya itong binaba sa sahig, nag-ayos ng puwesto, at saka umupo. Habang nakatitig sa kawalan, bumalik sa kanyang isipan ang nangyari kaninang umaga sa kanilang bahay. Dumating si Samantha — o Sam, ang dating kasintahan ng kanyang asawa. --- Nakaayos si Sam nang dumating sa bahay. Nakasuot siya ng isang simpleng floral dress na sa kabila ng pagiging simple, ay nagbigay-diin sa kagandahan nito. Lumuwa ang mga kurba ng katawan ni Sam, at ang kanyang tiyan na unti-unting umbok dahil sa pagbubuntis, ay hindi maitatanggi. "Alyssa," bati nito, na may ngiti sa labi ngunit may kakaibang intensity sa mga mata. Ang mga mata ni Sam, palaging may lakas ng loob at tapang, parang sinasabi na hindi siya natatakot sa kahit anong hamon. “Ang tagal na nating hindi nagkikita. Kamusta ka?” "Sam," sagot ni Alyssa, pilit na ngumiti, ngunit ramdam niyang may hindi maipaliwanag na tensyon sa kanyang dibdib. “Pasok ka.” Pinagmasdan ni Alyssa ang pagpasok ni Sam sa sala. Pumuwesto siya sa isang upuan, at habang hinihintay ang pag-aasikaso ni Yaya Mila ng kape, nag-usap sila. Ang bawat galak at tawa ni Sam ay parang isang malakas na tunog sa kanilang tahimik na bahay. Minsan ay nagkatinginan silang dalawa, ang bawat tanong at sagot ay tila naglalaman ng mas maraming hindi sinabi. "Alam mo, Alyssa, I heard you’re one of the best OB-GYNs here in the country," ani Sam, tinitingnan si Alyssa ng diretso sa mata. May kasamang paghanga ang tono ni Sam, ngunit may kahalong tanong sa kanyang mga mata. Parang nais niyang malaman kung ganoon nga ba ang buhay ni Alyssa sa kabila ng lahat ng mga taon nilang hindi nagkita. “I’m just doing my job,” sagot ni Alyssa, habang may simpleng ngiti sa labi, ngunit ang puso niya ay parang nagsisimula nang mag-alinlangan. Si Sam ay hindi siya makakayang maabot sa karera, at nakatatak na sa kanya ang mga mahihirap na laban na pinagdaanan niya upang makarating dito. "Ikaw naman," dugtong ni Alyssa. “Mukhang hindi ka na rin masyadong busy sa showbiz, ano?" Tumawa si Sam at hinaplos ang kanyang tiyan. “I have other priorities now,” sagot nito na may ngiti sa mga labi. Ipinagpatuloy ni Sam ang paghaplos sa kanyang tiyan, at Alyssa ay hindi nakaligtas sa malalim na pagbati ng kanyang mata. Maya-maya, napunta ang kanilang usapan sa pagbubuntis ni Sam. Tumagal ito ng ilang minuto, kung saan magaan nilang pinag-usapan. Si Sam, na palaging matatag, ay ipinagmalaki ang kanyang pagiging ina, ang mga bagong nararamdaman at mga kaganapan sa kanyang katawan. Nagbigay siya ng ilang detalye ng mga bagay na hindi madalas na ipinagdiriwang sa telebisyon o pelikula. “Masaya ako,” aniya kay Alyssa, na parang isang kwento na nais niyang ibahagi. “Ngunit, may mga araw din na hindi ko maiwasang mangamba. Kasi ang lahat ng ito ay bagong yugto ng buhay ko. Hindi ko alam kung paano ko haharapin.” “Nag-aalala ka ba sa future?” tanong ni Alyssa, na hindi nakalimutang magsalita ng mahinahon at magaan. “Hindi naman,” sagot ni Sam, subalit ang mga mata nito ay nagsasabi ng iba. “Ang magiging ama ng anak ko, yun lang ang nagiging komplikado.” Ang simpleng sagot na iyon ay tila nagpatuloy sa hangin, ngunit si Alyssa ay hindi nakaligtas sa hindi pag-pursige ni Sam sa mga detalye ng kanyang relasyon. Ang pagkakaroon ng buhay na ito, ng ganitong responsibilidad, ay tila nagiging malupit sa kanya. Nag-atubili si Alyssa at nagtanong, “Sam, pwede ko bang malaman kung sino ang ama ni baby?” Ngunit bago pa siya makuha ang sagot na inaasahan, biglang tumunog ang cellphone ni Sam. Tumayo si Sam at tinanggap ang tawag, at sa ilang sandali ng pagkakaroon ng silensyo sa kwarto, tinapos ni Sam ang usapan. Walang sagot sa tanong ni Alyssa, ngunit naramdaman niya na hindi pa sapat ang mga sagot na natamo niya. Habang nagsasalita si Sam sa telepono, napansin ni Alyssa ang mga kilos nito, ibang-iba na sa dating Sam na kilala niya. Matapos ang ilang minuto, humarap si Sam kay Alyssa. “I’ll see you around, Alyssa. I’m sorry, I have to go,” ani Sam bago maglakad papalabas ng bahay. Tinitigan ni Alyssa si Sam habang ito ay umalis. Ang puso ni Alyssa ay puno ng tanong—bakit kaya siya lumisan ng ganun na lang? Ano ang itinatago ni Sam? Ang usapan na kanina'y magaan at magiliw, ngayo'y nag-iwan ng kabuntot na kabalisahan. Gusto ni Alyssa na linawin ang mga hindi pagkakaintindihan, ngunit sa kabila ng lahat ng iyon, wala siyang nakuha ni isang kasagutan. Sa kanyang isipan, nag-uunahan ang mga tanong—tungkol kay Sam, sa ama ng bata, at higit sa lahat, sa kanyang sariling nararamdaman. Matapos umalis si Sam, tumambay si Alyssa sa sala, nakatanaw sa pintuan. Ang mga tanong ay patuloy na umiikot sa kanyang isipan. Ano ang ibig sabihin ng pagbabalik ni Sam? Bakit ganito siya ngayon? Bakit tila may mga bagay siyang hindi nasasabi—mga tanong na hindi natapos? Sa kabila ng lahat ng ito, nagpatuloy ang araw. Hindi pa rin alam ni Alyssa kung paano haharapin ang mga kaganapan. Ang magulo at kumplikadong mundo ni Sam, na puno ng mga tanong, ay nagsimulang maging bahagi na ng araw-araw niyang buhay.Tahimik silang lumakad hanggang makarating sa pinto ng kanilang kuwarto. Pagbukas ng pinto, napahinga nang malalim si Alyssa—at hindi niya napigilang mapa-wow.“Wow…” bulong niya sa sarili. “Totoo ngang couple’s suite…”Ang buong silid ay balot sa malabong kulay rosas na ilaw na para bang nagmula sa isang eksenang pang-romansa sa pelikula. Banayad ang ningning nito ngunit sapat para bigyang-diin ang kakaibang ambiance ng kuwarto. Sa gitna, namamayani ang malaking bilog na kama, napapalibutan ng mga unan at kumot na kulay puti at pula, tila ba nilikha para sa mga bagong kasal.Habang dahan-dahan siyang pumasok, napansin niyang ang mga dingding ay natatakpan ng hindi pantay-pantay na salamin, bawat isa’y kumakain ng bahagyang ilaw at ibinabalik ito sa iba’t ibang anggulo. Para siyang nasa loob ng isang malaking music lounge o KTV bar, at ang bawat sulok ay nag-aanyaya ng pagiging malapit.Hindi alam ni Alyssa kung saan siya titingin. Pakiramdam niya’y may mali sa lahat ng ito, ngunit wa
Isang Couple’s Suite?!Mabilis na nagpaliwanag si Ethan, “Hindi kami—”“Hindi ba kayo magkasintahan?” Tumigil sa pagta-type ang receptionist at tumaas ang kilay, may halong pagdududa sa tono. “Pero iisa lang ang kama sa loob, at ang disenyo ng kuwarto ay talagang para sa magkasintahan. Ibo-book n’yo pa rin ba?”Natigilan si Ethan at dahan-dahang napatingin kay Alyssa.Si Alyssa naman ay parang napatigil ang paghinga. Hindi niya alam kung ano ang gagawin. Kung hindi siya magbu-book ng kuwarto, saan siya pupunta? Grabe ang buhos ng ulan sa labas—wala na siyang ibang mapupuntahan kundi dito sa hotel. At higit sa lahat, iniingatan niya ang sanggol sa kanyang sinapupunan—isang maling galaw lang ay maaaring magdulot ng kapahamakan.Pero kung tatanggapin niya ang kuwarto, kawawa naman si Ethan na basang-basa na dahil sa kanya. Hindi ba’t parang magiging makasarili siya kung magpapahinga siyang mag-isa habang pinapabayaan ang lalaking tumulong sa kanya?Nahulog si Alyssa sa isang mahirap na s
Habang abala pa sa pag-uusap sina Alyssa at ang ina ni Alice, natapos nang makipag-usap si Ethan sa telepono at lumapit sa kanila. Basa pa rin ang dulo ng kaniyang buhok, marahil mula sa halumigmig ng ulan, ngunit maayos pa rin siyang nakatayo, dala ang karaniwang kalmado sa mukha nito—maliban na lamang sa pamumula ng pisngi na tila hindi pa rin nawawala mula kanina.“Tinignan ko ang lagay ng daan,” sabi niya, na parang nag-uulat kay Alyssa mismo. “Malakas ang ulan sa kabundukan at isinara na ang highway. Mukhang dito na tayo matutulog ngayong gabi at bukas na tayo makakauwi.”Napatingin si Alyssa sa kaniya, pilit pinapakalma ang sarili kahit may halong pagkailang sa dibdib. Wala siyang ibang nagawa kundi tumango na lamang, tinatanggap ang sitwasyon.“Mukhang maraming na-stranded ngayon sa bundok,” dagdag naman ng ama ni Alice, na may bakas ng pagkabahala sa mukha. “Baka maubusan tayo ng kuwarto sa hotel. Kailangan nating magmadali.”Nagpasya silang umalis agad mula sa water bar patun
Nararamdaman ni Alyssa na wala siyang ibang pagpipilian—si Ethan lang ang natitirang posibilidad. Kung babalik na rin lang ito sa lungsod, maaari naman siyang makisabay. Magkatrabaho naman sila, kaya’t hindi na iyon magiging malaking abala para rito.Napatingin si Alyssa kay Ethan, na bahagyang lumayo at kasalukuyang may kausap sa telepono. Tila abala ito, ngunit may kakaibang aura ng pagiging maasikaso at mahinahon na lalaking hindi madaling basahin.Parang nakaramdam ng mga matang nakatingin sa kaniya, biglang lumingon si Ethan at sinalubong siya ng isang banayad at magiliw na ngiti. Hindi iyon malapad, ngunit may init na nagbigay ng kakaibang damdamin sa dibdib ni Alyssa.Pinili ni Alyssa na ipalagay iyon bilang simpleng kabaitan lamang. Walang ibig sabihin, basta’t pormal na pakikitungo lamang bilang magkasamahan. Kaya’t gumanti rin siya ng isang mahinahong ngiti—wala namang mawawala, hindi ba?Ngunit laking gulat niya nang mapansin ang biglang pamumula ng mukha ni Ethan. Para ban
Nang makita ni River ang madilim na ekspresyon sa mukha ni Marco, saglit itong natauhan. Sa wakas, napagtanto niya na baka kailangan na niyang tumigil sa pangungulit. Dahan-dahan niyang inangat ang katawan mula sa pagkakasandal sa bintana ng sasakyan at marahang kumaway.“Marco,” aniya, may bahid ng pangungumbinsi sa tinig, “isang huling payo lang para sa ’yo. Kung itinuturing mo talaga si Alyssa bilang kapatid, huwag mong kontrolin ang bawat aspeto ng buhay niya. Alam mo ba kung ilang tao ang nanligaw sa kanya noong nasa eskuwela pa tayo? Kung hindi mo sila hinarang noon, baka hindi siya nanatiling single hanggang ngayon. Pero… kung tinitingnan mo siya bilang babae—”Hindi na hinintay ni Marco na matapos pa ang kaniyang sasabihin. Mariin niyang inapakan ang silinyador. Biglang umarangkada ang sasakyan, tila isang palasong kumawala mula sa busog.Matagal nang umuulan ng ambon, at dahil sa tuloy-tuloy na pagbagsak ng ulan, nag-ipon ng mababaw na tubig ang bahaging mababa ng paradahan.
Habang patuloy na binabaybay ni Marco ang kalsada, mahigpit ang hawak niya sa manibela. Ang bawat ikot ng gulong ay tila sinasabayan ng pag-ikot ng mga salitang naiwan ni River sa kaniyang pandinig. Paulit-ulit, parang sirang plaka na hindi tumitigil:"Kuya ka nga, pero mas inaalala mo ang asawa mo."Napangiwi siya, ramdam ang paninikip ng kaniyang dibdib. Kilalang-kilala niya si River—hindi ito kailanman marunong rumespeto. Mula ulo hanggang talampakan, animo’y nakatatak na sa anyo nito ang pagiging bastos. Laging may halong yabang ang tikas, laging may sarkasmo ang tinig, at ang bawat titig ay puno ng panlilibak at pangmamaliit.Naalala niya pa kung paano iyon binitiwan ni River kanina, malamig, mabigat, at may lasong nakatago sa bawat pantig.“Marco,” anito, nakangiti ngunit puno ng pang-uuyam, “ang dami nang taon ang lumipas, pero bakit hanggang ngayon, hindi ka pa rin gumagaling sa pagkabulag mo?”Dati, hindi niya siniseryoso ang mga birong ganoon. Alam niyang ganoon talaga si Ri