Chapter 6

Linggo ng hapon, isang charity event ang ginanap sa Northview Academy na dinaluhan ng mga guro, magulang, at school benefactors. Hindi makaiwas si Allison sa official appearance na kailangan nilang gawin ni Zion bilang mag-asawa. Isa ito sa mga kondisyon sa kasunduan. Kumpleto ang media. Kumpleto rin ang panghuhusga sa tingin ng mga tao.

"You look tense," bulong ni Zion habang nasa gilid sila ng stage, naghihintay ng cue para sa photo op.

"I am tense," sagot ni Allison, nakaipit sa eleganteng beige dress na pinadala ng PA ni Zion noong umaga. "Alam mong hindi ako sanay sa ganito."

"Just smile. Pretend you like me."

"Ewan ko kung kaya kong umarte ng ganyan," bulong niya ulit, pero ngumiti rin.

Pag-akyat nila sa stage, agad kumislap ang mga camera. Ramdam ni Allison ang lakas ng tibok ng dibdib niya, pero pinilit niyang ngumiti. Humawak si Zion sa baywang niya, bahagya siyang inilapit sa kanya.

"Don’t be stiff," bulong nito. "They’re watching."

Napasulyap si Allison sa audience. Nandoon ang mga kasamahan sa faculty, mga magulang, estudyante, pati na rin ang mga taong dati ay 'di man lang siya pinapansin. Ngayon, lahat sila, nakatingin sa kanya at parang inaantay siyang magkamali.

Sa isang corner ng event hall, nakita niya si Ma’am Les na kunwaring nagkakape lang pero palihim na kinukunan sila ng video sa phone. Si Ma’am Cherry naman, may kausap na mommy ng student, parehong nakatingin sa kanila habang nakakunot ang noo.

"Grabe, totohanan na talaga," narinig niyang bulong ng isa sa mga estudyante. "Dati parang chismis lang."

Mula sa gilid ng kanyang paningin, napansin niyang napakunot ang noo ni Zion habang palihim na sinusuri ang paligid. Hindi man ito nagsalita, halata sa nanlalamig nitong ekspresyon ang inis sa mapanghusgang tingin ng mga tao. Lalo na sa ilang guro na halatang hindi kuntento sa nakikita.

“Let them look,” mahina niyang bulong, pero puno ng paninindigan. “They’ll get tired eventually.”

Nag-angat ng tingin si Zion sa kanya, saglit na natigilan. Hindi siya sanay makarinig ng kumpirmasyon mula kay Allison. Isang bagay sa tono nito ang tila tumama sa kanya.

Mas tumindi pa ang tensyon nang imbitahan silang mag-toast onstage. May tumawag pa sa kanila ng “power couple,” sabay sigawan ng ibang audience. Napilitan si Allison ngumiti at itaas ang baso, habang si Zion ay mahinang bulong sa kanya, "Just a few more minutes."

Matapos ang event, sinundan ni Allison si Zion sa parking area kung saan tahimik na silang dalawa.

"Hindi ba sobra 'yon?" tanong niya.

"You mean the hand on your waist?" balik nito, nakatingin sa susi ng kotse.

"This whole thing. Masyado nang lumalalim."

Tumigil si Zion. Tumingin sa kanya. "We have to make it believable."

"What if I start believing it myself?"

Sandaling katahimikan. Napatingin si Zion sa kanya. Hindi na ito nakangiti.

"Then we’ll both be in trouble."

Naglalakad na sana si Allison palayo nang bigla siyang hatakin ni Zion pabalik. Hindi marahas. Sakto lang para mapatigil siya.

"Allison," sabi nito, medyo pabulong pero mabigat. "If this is going to be too much for you... tell me now. I can adjust. I’m not trying to hurt you."

Napakurap si Allison. Hindi niya inasahan ‘yon. Hindi niya inasahan na kaya rin palang maging mahinahon ng isang katulad ni Zion Almonte.

"I’m just trying to survive," mahinang sagot niya.

"Same."

Habang naglalakad pabalik si Allison, nakasalubong niya si Sir Anton.

"Ma'am Allison, nakita ka namin kanina sa stage. Kayo talaga ni Sir Zion?"

Ngumiti siya. "Oo."

Napakamot ito sa batok. "Kakaiba. Pero bagay kayo, sa totoo lang."

Hindi niya alam kung paano sasagutin 'yon kaya tumango na lang siya at nagpatuloy sa paglalakad. Sa bawat hakbang niya, pakiramdam niya ay mas dumadami ang mata sa paligid. Hindi niya sigurado kung dahil sa hiya, kaba, o... excitement?

Pagbalik sa bahay, dumiretso siya sa kwarto. Hindi agad siya nakatulog. Bumangon siya, lumabas sa balcony, at tumingin sa mga ilaw ng siyudad. Doon niya naramdaman ang bigat ng lahat. Ang dami niyang kailangang panindigan ngayon. Hindi lang para sa sarili niya, kundi para sa Papa niya—at sa kasunduang unti-unti nang nagiging komplikado.

At sa kabilang kwarto, ganoon din si Zion. Kasi sa unang pagkakataon, pareho na silang hindi sigurado kung saan hahantong ang larong ito.

Sa loob ng silid ni Zion, nakatitig siya sa kisame habang hawak ang tablet. Naka-save doon ang isa sa mga official photos nila ni Allison. Ang ganda ng kuha. Nakatitig si Allison sa camera, pero si Zion, sa kanya nakatingin. Hindi sinasadya. Hindi scripted. Totoo.

Bakit nga ba siya nakatingin nang gano'n?

Hindi niya alam kung kailan nagsimulang maging komplikado ang simpleng plano. Ang mas masakit, hindi rin niya alam kung paano ito ititigil.

Napatingin siya sa terrace at naaninag si Allison na nakaupo roon, mag-isa. Tahimik. Malungkot. Ramdam niya ang distansya kahit ilang metro lang ang pagitan nila. Gusto niya itong lapitan—pero alam niyang kapag lumapit siya, baka wala nang balikan.

At sa gabing ‘yon, parehong nakaramdam ng takot ang dalawang taong nagpanggap lang.

Dahil baka nga totoo na ang lahat.