Chapter 7

Maagang nagising si Allison kinabukasan. Isang linggo na siyang opisyal na "Mrs. Almonte," pero tuwing namumulat ang mata niya sa condo unit na iyon, hindi pa rin siya makapaniwala kasi para pa ring panaginip, o mas magandang sabihing parang bangungot.

Tahimik ang buong lugar. Malawak ang sala, minimal ang disenyo, halos walang bakas ng totoong pamumuhay. Parang hotel. Parang buhay na walang taong nakatira.

Lumabas siya ng kwarto, suot ang simpleng grey hoodie at leggings. Wala pa si Zion. Siguro nasa office na. O baka nasa gym sa baba. O baka... umiiwas.

Nagpakulo siya ng tubig para sa instant coffee niya. Habang naghihintay, tumingin siya sa isang frame sa gilid ng bar counter. Isa sa mga peke nilang couple photos ‘yon. Kinuhanan 'yon nung charity event. Mukhang masaya. Mukhang totoo.

Pero hindi.

Habang iniinom ang kape, naupo siya sa gilid ng malaking glass window at tinanaw ang magandang siyudad. Ang taas ng lugar, pero parang mas mabigat ang bigat ng dibdib niya. Sa tahimik na umagang ‘yon, muling bumulong sa isip niya ang tanong na, “Hanggang kailan ko ‘to kakayanin?”

Pagdating niya sa school, iba na ang ihip ng hangin. Kakaibang tingin na ang ibinabato ng mga kapwa guro niya sa kanya. Hindi na tanong. Hindi na chismis. Dahil kumpirmado na sa lahat.

"Good morning, Mrs. Almonte," nakangising bati ni Ma’am Les.

Napilitang ngumiti si Allison. "Good morning po."

"Ganda ng suot mo ah. Pang-CEO's wife talaga," sabay kindat.

Si Sir Anton naman, palihim lang siyang tiningnan, tila hindi makapaniwala. Narinig niya pa ang isa pang guro na bumulong, “Ang bilis naman. Dati tahimik lang 'yan.”

Hindi sumagot si Allison. Dumiretso siya sa faculty desk at binuksan ang lesson plan notebook niya. Pilit niyang ibinabalik ang sarili sa dati. Yung panahong teacher lang siya. Walang asawa. Walang intriga. Walang camera. Walang kasinungalingan.

Pero hindi na talaga siya 'yung dating Allison.

Sa kalagitnaan ng klase, habang nagpapabasa siya ng tula sa mga estudyante, may isang batang babae ang nagtaas ng kamay.

"Ma’am, totoo po ba na in love kayo kay Sir Zion?"

Halos mabitawan niya ang libro. Pero ngumiti siya, gamay na ang ganyang tanong. "Focus tayo sa metaphor, not gossip."

Tumawa ang buong klase. Pero hindi rin siya makatawa. Kasi kahit siya, hindi na niya alam ang sagot.

Sa kabilang bahagi ng lungsod, si Zion ay nasa board meeting. Tahimik siyang nakaupo habang pinapakinggang nag-uulat ang isa sa mga director tungkol sa school’s quarterly performance ng Northview Academy. Pero ang isip niya, wala roon.

Lumalaban sa pagitan ng imahe niyang pinangangalagaan at ng babaeng hindi dapat pumasok sa equation. Isang tanong lang ang paulit-ulit sa utak niya: Bakit si Allison ang naisip niyang piliin? Sa dami ng pwedeng bayaran, sa dami ng pwedeng manipulahin — bakit siya pa? Pero kahit anong gawin niyang pag-iisip, wala siyang makuhang sagot. 

Pagkatapos ng meeting, hindi siya agad bumalik sa opisina. Pumunta siya sa rooftop lounge ng building at naghintay doon. Kumuha ng tubig. Tumingin sa ulap.

“She's too honest,” bulong niya sa sarili. “Too pure.”

At iyon ang problema. Napabuntong hininga siya. 

Kinagabihan, dumating si Zion sa condo unit. Sinalubong siya ng katahimikan ng paligid. Inilapag nito ang briefcase sa lamesa at dumiretso sa kusina. Do’n siya sinalubong ng bumago sa routine niya bilang Zion Almonte.

"You haven't eaten?" tanong nito.

"Nagkape lang."

"I'll order something."

Walang kumikibo sa kanila. Hanggang sa pareho silang nasa dining table, magkatapat. Umiikot ang katahimikan sa pagitan nilang dalawa..

"Kumusta ang event kahapon?" tanong ni Allison, putol sa katahimikan.

"Okay. The board was pleased,” sagot niya.

"So 'yun lang ang mahalaga?"

"Allison..." he trailed.

"Napapagod na rin ako, Zion."

Tiningnan siya nito. Matagal. Malalim. Parang may gusto itong sabihin pero pinipigilan lang ang sarili.

"Ako rin," mahina nitong sagot. "Pero ito ang pinili natin, di ba?"

Namayani ang katahimikan sa kanila. At ang tanging naririnig lang nila ang tunog ng aircon at mahihinang kaluskos sa labas. Naglagay si Zion ng tubig sa baso ni Allison. Pinanood niya lang ang ginawa ng lalaki.

"You knew this wouldn’t be easy," dagdag niya. "Pero hindi ko rin inasahan na magiging ganito ka-ilang."

Napakunot ang noo ni Allison. "Ako lang ba? Kasi sa tuwing nandito ka, para kang... robot. May oras kang magsalita, pero wala ka namang sinasabi."

Zion looked away. "You want me to be someone I’m not."

"Gusto ko lang ng totoo," mahinang sagot niya.

"This whole thing is a lie. We agreed on that."

"Kaya nga siguro ang hirap. Kasi kahit sinungaling tayo sa harap ng iba, hindi ko na maitago sa sarili ko na apektado na ako sa nangayayaring ‘to,” buga niya.

Napayuko siya. Hindi na niya alam kung alin sa mga salitang iyon ang nais niyang bitawan, at alin ang dapat itikom.

"I'm not good at this," sabi ni Zion, mas mahina. "Relationships. Emotions. Being... vulnerable."

"At ako? Sa tingin mo ba madali rin to para sa'kin?"

Hindi ito nakasagot. Dahil maybe, deep down, alam niyang kung may taong mas may karapatang maapektuhan sa kanilang dalawa, si Allison ‘yon. He dragged her to this mess.

"Hindi ako binayaran para saktan ang sarili ko, Zion. Pero araw-araw, parang may bahagi sa pagkatao na parang nababali."

Hindi niya alam kung bakit siya nagsalita nang gano’n. Siguro dahil gabi na. O siguro dahil pagod na siya. Hindi lang sa trabaho, kundi sa pagiging hindi totoo sa mundong ginagalawan nila.

Zion slowly stood up. Tiningnan siya nang matagal.

"I’ll wash the dishes," mahina nitong sabi.

Hindi siya kumibo. Pinagmasdan lang niya ito habang dinala ang mga plato sa lababo.

Habang natutulog si Allison, si Zion ay muling bumalik sa terrace. Doon siya tumingin sa siyudad. Malayo. Mataas. Tahimik. Pero sa dami ng ilaw, ang isa lang ang paulit-ulit sa isip niya: ang liwanag sa kwarto ni Allison.

At ang tanong na pilit niyang iniiwasan.

What if this isn't pretend anymore?

At habang nakapikit si Allison sa kama, isang pangarap ang bumisita sa kanya. Si Zion. Hawak ang kamay niya. Hindi siya umiiyak. Hindi siya nagkukunwari. Totoo silang mag-asawa.

Pagmulat ng mata niya, wala na ang lahat. Pero ang tibok ng puso niya, hindi pa rin nagbabago.

At sa katahimikan ng gabi, parehong tanong ang bumalot sa kanila:

Paano kung hindi na ito laro?