Chapter 5

Pagpasok ni Allison sa condo nang gabing iyon, dala niya ang bigat ng buong araw. Gusto na lang niyang mahiga at kalimutan ang lahat. Pero sa sandaling isinara niya ang pinto, agad siyang sinalubong ng tunog ng basang tela sa marble floor.

Lumabas si Zion mula sa kitchen area, hawak ang basang tuwalya, walang suot na coat, at bahagyang nakabukas ang unang dalawang butones ng polo nito. Tumigil ito sandali at tiningnan siya.

"You’re late," sabi niya, kalmado ang boses pero halatang may hint ng concern.

"May pinuntahan pa akong botika. Naubusan si Papa ng gamot." Tuloy-tuloy siyang naglakad papunta sa guest room. Gusto na sana niyang isara ang pinto pero nagsalita ulit si Zion.

"We need to talk."

Napabuntonghininga siya, bumalik sa sala at naupo sa dulo ng couch na parang ayaw masyadong mapalapit. Naupo rin si Zion, pero sa kabilang dulo. May pagitan. May hangganan.

"This arrangement," panimula niya, "only works if we have boundaries."

"Sinabi ko na 'yan sa kontrata,” wika niya.

"Yes, pero hindi sapat ang papel. Kailangang linawin natin ngayon."

Tumango si Zion. "Go on."

"Number one: Walang physical contact maliban kung may media appearance."

"Noted."

"Number two: Sa public events, you don’t speak for me. Hindi ako props."

"Fair."

"Number three: Sa bahay na 'to, guest room ko, territory ko. Wala kang karapatang pumasok nang walang paalam."

Napangiti si Zion, halos imperceptible. "You're very specific."

"Ayokong magkaroon ng grey areas."

Tumango ito. "Then here are my rules."

Napalingon siya. Hindi siya in-expect na may ambag din ito sa listahan.

"One: When we’re out in public, you call me 'honey' or 'babe.' Hindi 'Sir Zion.'"

Napataas ang kilay niya. "Excuse me?"

"We have to sell the marriage. We can't look forced."

"Fine," sagot niya, malamig. "Pero 'pag walang tao, back to Zion.' Walang 'honey-honey.'"

"Deal,” labag sa loob nitong wika.

"Ano pa?"

"Number two: Don’t lie to me. Kahit na scripted ang lahat, I expect honesty pag tayo na lang."

Napatitig siya sa lalaki. Para saan pa ang honesty kung ang relasyon nila ay kasinungalingan?

"Number three," dagdag ni Zion. "If something feels wrong, sabihin mo. Don’t bottle it up."

Hindi siya agad nakasagot. Parang may bigat ang mga huling sinabi nito. Wala sa script. Wala sa kontrata. Pero may laman.

"Okay," mahina niyang sagot. "Anything else?"

"None for now."

Tumayo na siya, bitbit ang tote bag. "Goodnight."

"Allison, wait."

Napalingon siya. Tiningnan siya ni Zion, this time walang kayabangang CEO. Parang... tao lang.

"Thank you. For doing this. Kahit kontrata lang. Kahit alam kong hindi mo gusto,” may bigat sa bawat bitaw nito ng salita.

Hindi siya nagsalita. Pero sa loob niya, may bahagyang gumalaw. Hindi pa damdamin, pero isang tanong: Sino ba talaga si Zion Almonte kapag wala ang camera, pera, at titulo?

Pumasok siya sa kwarto. Isinara ang pinto. At doon lang siya huminga nang malalim.

Sa kabilang bahagi ng condo, nanatiling gising si Zion.

Nakatayo siya sa terrace, hawak ang isang basong may whiskey, malamig ang hangin pero mas malamig ang isip niya. Ang daming tumatakbo sa isipan niya: ang board, ang eskandalo, ang piling-piling imahe na ilang taon niyang binuo para lang mapanatili ang posisyon.

Pero ngayong kasama na niya si Allison, isang babaeng malayo sa mundo niya, pero mas totoo kaysa sa lahat ng taong nakapaligid sa kanya, bigla siyang napapaisip: Anong halaga ng lahat ng iyon kung gabi-gabi siyang nauuwi sa tahimik at bakanteng unit na ito?

Noon, sapat na sa kanya ang kontrol. Ngayon, hindi na siya sigurado kung sapat pa rin ba.

Naalala niya ang mga mata ni Allison habang sinasabi nitong gusto niyang respetuhin ang mga boundaries nilang dalawa. Matigas. Klaro. Pero sa ilalim no'n, may pagod. May takot. May pangarap.

At sa hindi niya maipaliwanag na dahilan, gusto niyang tuparin ang pangarap na 'yon. Kahit hindi siya parte nito.

Nilapag niya ang baso sa railing ng terrace. Sa ibaba, tanaw niya ang mga ilaw ng syudad. Sa taas ng mga gusali, sa tahimik na langit, doon niya naramdaman ang bigat na matagal na niyang itinatanggi. Hindi lang ito tungkol sa imahe niya. Hindi lang ito tungkol sa posisyon na meron siya.

Ito na rin ay tungkol sa kanya. Sa pagkatao niyang unti-unting binabaklas ng isang babaeng hindi naman dapat naging bahagi ng mundo niya. Pero ngayon, siya lang ang may lakas ng loob na tumingin sa kanya, hindi bilang CEO, kundi bilang taong may mali rin, may kulang, may kailangan.

Napahawak siya sa leeg niya, parang may gustong sabihin pero hindi mailabas. Tiningala niya ang langit.

"Ano bang ginagawa ko?"

Tahimik ang gabi. Pero sa isip niya, ang sagot ay malinaw.

Unti-unti na siyang naaapektuhan.

Bumalik siya sa loob. Tumigil saglit sa harap ng pintuan ng guest room.

Hindi niya ito binuksan. Hindi rin siya kumatok.

Pero doon niya unang tinanong ang sarili: hanggang saan niya kayang panindigan ang kasunduang walang damdamin, kung gabi-gabi ay sa babaeng ito rin siya palaging bumabagsak ang tingin?

Sa unang gabi nila bilang mag-asawa sa batas, pareho silang hindi mapakali. Pareho silang gising. Pero hindi dahil sa isa’t isa. Kundi dahil sa mga alituntuning sarili nilang itinayo—mga pader na akala nilang magpoprotekta sa kanila, pero baka siya ring unang bumagsak kapag dumating na ang totoong unos.

At habang lumalalim ang gabi, ang katahimikan sa pagitan nila ay hindi tanda ng kapayapaan. Kundi ng paghihintay kung sino ang unang tatawid sa linya.

Sa kontrata, may hangganan. Pero sa puso, wala.