2: Anniversary

Ngayon ang ikaapat na araw mula nang umalis si Jeremy. Panay naman ang text at tawag nito sa akin mula ng makaalis. Pakiramdam ko nga ay mas marami pa siyang time sa cellphone kaysa sa pakikinig sa seminar niya.

At apat na araw na rin mula nang may nagpapadala sa akin na mga larawan niya na may kasamang babae. Wala namang malisya ang mga larawan kaya naiinis ako sa patuloy na nagse-send. Halatang gusto lang kami sirain na dalawa.

(Guess what?) bungad niya ng magsimula ang panibagong video call namin.

Nakapantulog na siya at mukhang wala ng balak lumabas kahit maaga pa. Minsan nagi-guilty ako na hindi na siya masyadong nakiki-socialize. Hindi naman ako selosa at may tiwala naman ako sa boyfriend ko, but he just don't want to create an issue. Ayaw niya rin naman daw lumabas na hindi ako kasama.

"You look happy," puna ko at nakangiti siyang pinagmasdan.

(Pinayagan ako ni dad magbakasyon sa anniversary natin. Saan mo gusto pumunta? Should we go abroad? Kahit saan mo gusto, babe.)

That's what he is like. Palaging ako ang nauuna. Ano ang gusto ko, saan ko gusto, anong plano ko, anong schedule ko, anong araw ako pwede...

It's always me.

Minsan natatakot ako na ganito siya, na ako lagi ang inuuna niya. Kaya rin hindi ko na sinasabi sa kanya ang mga nagsesend sa akin ng mga photos niya na kasama ang ibang babae sa iba't ibang anggulo. Gawa-gawa lang iyon, alam ko.

"Huwag na tayong lumayo. We can just go to the beach or camp. Basta kasama kita ayos na ako roon."

(I love you so much, baby.)

Pagkatapos ng ilang araw ay natapos na rin ang seminar niya roon.

Ngayon ang nakatakda kong pagsundo sa kanya sa airport pagkatapos ay pupunta kami sa bahay nila para kumain ng lunch at saka kami tatambay sa condo niya.

Masaya akong gumising kanina, maganda ang mood ko. Pero nasira iyon ng panibagong larawan na pumasok sa email ko.

It's my boyfriend entering his hotel room with some other girl.

Alam ko hindi ko siya dapat pinaghihinalaan. I trust him with all my life and I should not doubt him even a little.

Pero paano kung ang nagse-send nito sa akin ay hindi para sirain kami? What if he or she is on my side? Paano kung...

I mean...

Jeremy is just too perfect for me. He is too good to be true. He's like a prince charming and a knight in shining armor in one.

Natatakot ako na katulad ng fairytale ay wala pa lang katotohanan ang lahat ng ito.

"Baby!"

At kahit na ganoon ay masaya ko pa rin siyang sinalubong. Patakbo siyang lumapit sa akin at niyakap ako ng mahigpit. He kissed my head and he hugged me again.

"I missed you so much," paulit-ulit na sabi niya at kanina pa ako napapangiti dahil doon.

"Well you have me whole night," pabirong sabi ko. "Gutom ka na ba? Sa inyo tayo magla-lunch, 'di ba?"

"Yes, in-arrange na ni mommy." Inilagay niya ang mga gamit niya sa trunk ng sasakyan niya. Iniwan niya sa akin iyon pati ang susi kaya iyon ang pinangsundo ko.

I know how to drive but I do not have a car.

Pinagbuksan niya akong muli ng pinto katulad ng palagi niyang ginagawa. He looks so fvcking handsome in his blue polo shirt. Tinitigan ko ng ilang segundo ang mukha niya. Sa isang linggo naming paghihiwalay ay napansin ko agad na pumayat siya.

Hinaplos ko ang mukha niya, napapikit siya sa ginawa ko at idiniin pa ang pisngi sa palad ko. Oh, such a baby.

"Ako na ang magda-drive, mukhang pagod ka," suhestyon ko.

Umiling siya agad. "No, baby, I'm fine."

"Jeremy--"

He gently pulled my head and kissed the tip of my nose. "Come on, don't be so nosy. Now put your sexy ass in there and we'll go."

Ngumuso ako. "Fine. I won't ride you later."

Now, that's how you do dirty talk.

He chuckled. Hinayaan niya akong makasakay ng maayos saka niya ipinasok ang kalahati ng katawan niya at inayos ang seat belt ko. He gave me that look again, pure love and admiration.

"I'll do the riding, then." Kumindat siya bago umalis sa harap ko at isinara ang pinto.

Nag-blush ako sa sinabi niya. Unang kita pa lang namin pagkatapos ng isang linggo tapos ganito agad ang landian? His parents will be so disappointed if they hear it. My parents, too.

Pero nasa tamang edad naman na kami kaya walang mali roon. We both have jobs and we both have secured plans.

Pagdating sa bahay nila ay nakaramdam na naman ako ng kaba na sa tingin ko ay normal naman. Kahit ilang beses ko ng na-meet ang parents niya ay kinakabahan pa rin ako.

His parents are billionaires. Sinong hindi kakabahan doon?

"Come here," hinigit niya ang bewang ko at sabay kaming pumasok.

My baby is an only child. Kaisa-isa ring tagapagmana at malamang, paborito ng mga magulang.

"Hi, mom. Hi, dad," bati niya sa kanila.

"Hello po," I greeted.

"Welcome back, son," sabi ng mommy niya at saka ngumiti sa akin. "Hello there, sweetheart."

We ate our lunch together with his parents before we hit the road and went home to his place.

At pagkarating namin doon ay naalala ko na naman ang mga pictures na s-in-end sa akin. I printed those pictures and I showed it to him.

"Ano iyan?" tanong niya.

"Ako dapat ang magtanong sa iyo kung ano iyan," sagot ko na hindi ko inaasahang medyo naging pabalang.

He didn't like my tone of voice, that was sure. Umasim ang mukha nito bago tiningnan ang mga larawan. Kumikibot-kibot ang labi niya bago ako hinarap.

His mouth opened but he closed it again immediately.

I sighed.

"Jeremy?"

"That was nothing, babe. Why do you even have this picture? Are you suspecting me? Do you have anyone following me?"

"Woah? Bakit parang ang defensive mo naman?"

Pagod ang mga matang ipinukol niya sa akin. "I'm tired to talk about this--"

"Was it true, then? Did you entered the room together?"

"That was nothing--"

"Was it true?"

"Yes."

Napahilamos ako ng mukha sa sinabi niya.

"W-what?"

Hinawakan niya ang kamay ko at pinaupo ako sa tabi niya.

"Babe, it's really nothing. May pinasabi lang ang dad niya sa akin. Pumasok siya pero pinaalis ko rin siya agad. I'm sorry I did not tell you, I don't want you to worry." He kissed my temple. "Please don't be mad..."

Naulit pa ng dalawang beses ang pagtatalo na iyon dahil may picture na naman na nai-send sa akin. Mabuti na lang at doon sa huli ay pagdating nung babae tinawagan niya agad ako.

But something's off with that girl. What's her deal? I trust my man but not that woman.

And then our anniversary came...

Napapayag ko siya na mag-spend na lang kami ng isang gabi sa beach at hindi na lumayo pa o mangibang-bansa. Alam ko na pera niya at ipon ang gagastusin, he don't want me to pay, kaya ayaw ko ring ubusin ang pera niya. I know he's a heir of a billion-dollar company but that's not an excuse to broke him.

Tanghali nang dumating kami sa resorts.

"Happy anniversary, baby," bati niya.

I chuckled. "Bukas pa. Pero advance happy anniversary."

"Two years down, forever to go," pahayag niya.

I smirked. "I love you."

Hindi kami tumambay sa hotel at ang ginawa namin ay naglakad-lakad sa dalampasigan habang magkahawak ang aming mga kamay. I'm wearing a one piece swimsuit with a white cover up while my man is wearing a fitted pink shirt and beach shorts.

"Balak na ipasa sa akin ni dad ang lahat ng karapatan niya sa company," kwento niya. "I'm nervous. Paano kung hindi ko magampanan ng maayos?"

I squeezed his hand. "Kayang-kaya mo iyan, babe. Ikaw pa ba? Nandito lang ako sa tabi mo palagi."

"Kapag ba mag-asawa na tayo, titigil ka na magtrabaho sa coffee shop?" nananantiyang tanong niya. "But of course it's fine if you still want to."

"Gusto ko pa ring magtrabaho," sabi ko. "Pero kung magkakaanak na tayo, ayos na kahit nasa bahay na lang ako."

Ngumiti kami habang nakatingin sa isa't isa.

We were always contented with that.

Iyon ang guston-gusto ko sa relationship namin. We always compromise. We always meet halfway. We always listen. We always explain.

Kaya hindi ko na rin nakikita ang sarili ko na hindi siya ang makakasama ko sa future. It's him or no one. It's us or nothing.

Pagkatapos maglakad-lakad ay bumalik na kami sa hotel para matulog dahil balak naming salubungin ang anniversary namin mamaya.

We bought wine and a cake to celebrate. Magluluto rin ako ng pasta at okay na iyon. Dalawa lang naman kami kaya tama na iyon kaysa masayang ang mga pagkain.

Pagsapit ng alas-dose ay sabay naming binati ang isa't isa. Nasa may balcony kami ng hotel room habang nakatingin sa bilog na bilog na buwan. Our balcony is romantically designed with fairy lights and a well-arranged table. Hindi ko alam kung saan galing ang table at fairy lights dahil paggising ko ay naka-set up na ang mga ito.

He even bought a speaker which is now playing a music in the background.

Niyakap niya ako mula sa likod at dito pa lang ay kuntento na ako. Dito pa lang ayos na ako.

"Saan mo gustong mag-celebrate ng third year anniversary?"

Natatawa akong umiling. "Hindi pa nga natatapos ang second year nasa susunod ka na agad."

Pinatagilid niya ako at mabilis na nagnakaw ng halik sa labi ko bago niya inayos muli ang pagkakayakap mula sa likod ko.

"Masyado mong tinipid ang anniversary natin ngayon, of course, I know. Kaya hindi ako papayag ng ganito sa susunod na taon. Either we will go and spend a month in a cruise ship, have a trip in Paris, go to Spain, visit Japan..."

Ngumuso ako nang marinig ang mga pamilyar na bagay na iyon. "Binasa mo ang bucket list ko."

He guiltily chuckled. "Yeah, sorry. Gusto ko lang sabay nating tuparin lahat ng iyon."

Habang tumatagal ay unti-unti ng natutunaw ang puso ko. He's a man of words and actions. Kaya kapag tinatanong ako kung ano ang love language niya ay wala akong maisagot. He does everything for me. Words of affection, he do love services, he gives me gifts...

He's everything that my ideal man in my mind is like.

Unti-unti niyang kinalas ang kamay niyang nakagapos sa katawan ko. Akala ko ay sandali lang siyang hihiwalay pero nagulat ako nang ilang minuto na ay hindi pa rin niya binabalik ang yakap sa akin. Lumingon na ako at...

Napaatras ako at gulat siyang tiningnan habang unti-unti siyang lumuluhod sa harap ko. A red velvety box is on his hand and I'm shivering at the sight of it.

"Oh my gosh!" Napatakip ako ng bibig sa sobrang gulat. Wala pa man siyang sinasabi ay umiiyak na ako at humihikbi.

"Baby," he started. Nagbabadya ang luha sa mga mata bagaman wala pa siyang sinasabi. "The two years we've been together? That's the best two years of my life. You are the best thing that every happened to me."

"Jer..."

"I'm not good at this," sabi niya at tinawanan ang sarili at pasimpleng pinunasan ang luhang nakawala sa kaliwang mata niya. "I can't imagine my life without you. I want to make this relationship in a more serious level. I want to make it official on papers. And I fvcking want to wake up everyday and the first person I'll see is you. I want to serve you everyday of my life, to drink wines and coffee with you, to share you my ups and downs... Baby, would you like to settle down with me and spend the crazy ride to forever with this man?"

Hindi ako nakasagot agad dahil pinoproseso ko pa rin ang mga sinasabi niya.

The ring looks so gorgeous but it's the least of my concern. Damn. I'm so in love with this man.

"Babe," ninenerbyos na tawag niya. "Will you marry me?"

Umiiyak akong tumango. Tumayo siya at niyakap ako bago niya isinuot ang singsing sa daliri ko.

And everything felt like a fairytale. Like no ending was about to happen.