Chapter 20: Almost Killed

I envy those really close and happy family. I really do.

Kanina pa ako nakaupo dito sa bench kung nasaan yung makukulay na pailaw at mga designs. Pati mga puno may nakakabit ding LED Lights. Those LED fairy light that gives life to this place. I usually don’t want this kind of set up, I want something dark ever since. Pero ewan ko ba, lahat sakin nagbabago nang pumunta ako dito sa Pilipinas.

I cross my arms while watching families walking ang passing by, they are laughing and they all seems so happy. Hindi ko maiwasang makaramdam ng bitterness. I just smirked and brush the feeling off.

One of the Filipino cultures that I know is that, they are always smiling. Kitang kita ko yun sa mommy ko.

Naglakad lakad pa ako habang pinapanood ko yung mga batang naglalaro sa playing area. Kahit kasi gabi na maraming ilaw sa paligid at may mga umiikot ring mga security guards kaya safe ang mga bata dito kahit na wala silang kasamang magulang sa area.

Nang makaramdam na ako ng pagod, napagdesisyun