ตอนที่ 9 อะไรที่ไม่ใช่...ทำแทนยังไงก็ไม่ได้(2)

อะไรที่ไม่ใช่...ทำแทนยังไงก็ไม่ได้

แบล็คจูงมือเธอเดินไปที่โต๊ะทำงานก่อนเขาจะนั่งบนโต๊ะ แล้วดึงคนตัวเล็กเข้ามายืนตรงหว่างขาของตัวเอง มือกระชับเอวบางเข้าหา โอบกอดหลวมๆ

“เอ่อออ คุณแบล็คพูดว่าใครเป็นเมียนะคะ?”

“ไม่เข้าใจที่ฉันพูดเหรอ”

“คุณแบล็คไม่มีภรรยาอยู่แล้วเหรอคะ ถ้ามีอยู่แล้วเรื่องเมื่อคืนวินซ์ขอโทษนะคะ วินซ์จะถือซะว่ามันไม่เคยเกิดขึ้น ขอโทษภรรยาคุณด้วย” วินเซ่ดันตัวเองออกจากหว่างขาเขา แต่ไม่เป็นผล เขากระชับวงแขนที่โอบรอบเอวเธอแน่นขึ้น เธอเพิ่งคิดได้ว่า ถ้าหากเขามีภรรยาอยู่แล้ว เรื่องเมื่อคืนจะเป็นเรื่องที่ผิดมาก

“เมื่อก่อนไม่มี จนเมื่อคืนถึงมี” เขาตอบ

“เมื่อคืน?”

“ก็เธอไง ‘เมียฉัน’ ” เขาตอบเธอ พร้อมกับจ้องไปที่ดวงตาหวานสีน้ำตาลอ่อน

“อะไรกัน นอนด้วยกันแค่คืนเดียว ต้องเป็นเมียเลยเหรอคะ” เขาขมวดคิ้วทันทีรู้สึกไม่ค่อยพอใจในสิ่งที่เธอพูด

“ต้องนอนด้วยกันกี่คืนถึงจะเป็นเมีย”

“เอ่ออ”

“งั้นคืนนี้ไปนอนด้วยกันอีก” เขาบอกเอาดื้อๆ

“ไม่เอาค่ะ ไม่ได้หมายความแบบนั้นสักหน่อย” เธอรีบปฏิเสธระล่ำระลัก

“แล้วแบบไหน”

“คือแบบว่า เรายังไม่ได้รู้จักกันดีเลย เพิ่งรู้จักกันวันเดียวเอง อีกอย่างเรื่องเมื่อคืนเพราะวินซ์เมาค่ะ ไม่ได้ตั้งใจ” เธอรีบอธิบาย

“ฉันรู้จักเธอดี และฉันก็ตั้งใจทำ” เขาบอกพร้อมจ้องมองเธอไม่ละสายตา

“ดียังไงคะ”

“one night stend หลายคู่ได้แต่งงานกันจริงๆก็มี”

“เอ๊ คุณแบล็คพูดไม่รู้เรื่องเลยค่ะ วินซ์จะบอกว่า ไม่ได้หมายถึงแบบนั้น แต่วินซ์แค่คิดว่า จะเรียกวินซ์ว่าเมีย เพราะการนอนด้วยกันครั้งเดียวน่ะไม่ถูกต้อง คนจะเป็นผัวเมียกัน ต้องเริ่มจากการจีบกัน คบกัน ศึกษาดูใจกัน หมั้นกัน แล้วแต่งงานเป็นผัวเมียกันค่ะ มันต้องเป็นลำดับขั้นตอนแบบนี้” เธอพยายามอธิบายยืดยาวให้เข้าใจในความหมายของเธอ

“ข้ามจีบ ข้ามศึกษาดูใจ ข้ามแต่งงานไปก่อน เป็นเมียเลย ระหว่างเป็นเมียค่อยทำที่ข้ามๆมาทีละอย่าง” เขาบอกคนตัวเล็กหน้าตาเฉย ก่อนกดฝังจมูกลงบนแก้มป่องด้วยความหมั่นเขี้ยว

“อุ้ย! คุณแบล็คเดี๋ยวใครมาเห็น” วินเซ่ยกมือขึ้นกุมแก้มด้วยความตกใจ

“เห็นก็เห็นไป ไม่มีอะไรต้องปิดบัง”

“หมายความว่ายังไงคะ”

“ตามนั้นแหละ” เขาตอบแบบไม่ยี่หระกับการที่คนอื่นจะมาเห็น

“ไม่กลัวคนรู้เหรอคะ ไหนตอนแรกจะให้วินซ์ห้ามบอกคนอื่นไง”

“ใครพูด เธอคิดเอง เออเองทั้งหมด ฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลย

“อ้าว”

“อ้าวอีกแล้ว ฉันซื้อต่อได้ไหมคำนี้ จะเอาไปทิ้ง”

“ได้ค่ะ ขายแพงนะคะ” เธอพูดยิ้มๆ หยอกล้อกับเขา

“เท่าไรว่ามา”

“อื้อหือออ ป๋าซะด้วย หนึ่งแสนค่ะ” เธอบอกเล่นๆ เพราะคิดว่าเขาคงไม่ได้คิดจะซื้อจริงๆ แค่พูดหยอกล้อเท่านั้น

เขาหยิบมือถือขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกง กดอยู่พักหนึ่ง ก่อนวางมันลงบนโต๊ะทำงาน

ติ๊ง!

เสียงแจ้งเตือนข้อความจากมือถือในกระเป๋าด้านหลังกระโปรงของเธอ วินเซ่หยิบมันออกจากกระเป๋าขึ้นมากดดูแจ้งเตือน แต่แล้วก็ต้องตกใจ

‘00/00/00 10:03 บช X-5312 เงินเข้า 100,000.00 คงเหลือ xxxxxxxxx.00 บ.’

“อะ อะไรเนี่ยยย หนึ่งแสนบาท!!” ชายหนุ่มตรงหน้ายิ้มแบบภาคภูมิใจ ยิ้มแบบผู้รับชัยชนะเมื่อเห็นคนตัวเล็กตกใจ

“คุณแบล็ครู้เลขบัญชีวินซ์ได้ยังไง ละ...แล้วตั้งหนึ่งแสนวินซ์ไม่คิดว่าจะซื้อจริงๆ เอาเลขบัญชีมาค่ะวินซ์โอนคืนให้”

“เอาไป ฉันซื้อ ถือว่าคำนั้นเป็นของฉันแล้ว”

“แต่มันเยอะเกินไปค่ะ รับไว้ไม่ได้” เธอปฏิเสธ

“ไม่เป็นไร ฉันรวย เอาไว้ก็ไม่ได้ใช้ อีกอย่างคำนั้นเป็นของฉันแล้ว เธอขายให้ฉันแล้ว ถ้าเธอเผลอพูดมันอีก ฉันจะปรับเธอ”

“งั้นวินซ์ก็เอาเงินนี้แหละค่ะเก็บไว้เป็นค่าปรับ”

“ใครบอกฉันจะปรับเป็นเงิน” เขายิ้มมุมปากเจ้าเล่ห์

“แล้วจะปรับเป็นอะไรล่ะคะที่ไม่ใช่เงิน”

“เดี๋ยวค่อยบอกตอนเผลอพูดไปแล้ว เดี๋ยวก็รู้เอง”

“อ้าว ก็บอกมาสิคะจะได้เตรียมไว้ถูก” วินเซ่เผลอพูดออกมาไม่รู้ตัว เขายิ้มเจ้าเล่ห์มองคนในอ้อมกอดที่กำลังพูดบ่น โดยไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองเผลอพูดออกไปแล้ว

วินเซ่ยกมือขึ้นปิดปากตัวเอง มองหน้าเขาอย่างตกใจเมื่อรู้ตัวว่าได้พูดคำนั้นออกไปแล้ว

“มาโดนปรับเดี๋ยวนี้” มาเฟียหนุ่มกระชับอ้อมแขนให้หญิงสาวในอ้อมกอดขยับชิดเข้ามามากขึ้น มือข้างหนึ่งของเขายกขึ้นจับท้ายทอยคอระหงส์ ออกแรงดันเข้าหาใบหน้าเขาช้าๆ ลมหายใจรินรดกัน ก่อนที่ปากหยักจะได้สัมผัสกับปากบาง

ก็อก ก็อก ก็อก

เสียงเคาะประตูดังขึ้น ส่งผลให้วินเซ่ผละออกห่างเขาโดยอัตโนมัติทันที ก่อนจัดเสื้อผ้าหน้าผมให้ดูเรียบร้อย กลัวว่าคนเข้ามาจะเห็น

“เข้ามา!” เขาเอ่ยอนุญาตเมื่อเห็นเธอจัดการตัวเองเรียบร้อย ความหงุดหงิดก่อเกิดขึ้นในใจเมื่อถูกขัดจังหวะ

“มีอะไร” เขาเอ่ยถามเลขาด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์

“อีก 30 นาที คุณแบล็คมีเข้าประชุมนะคะ” กันตาเอ่ยขึ้น พร้อมกับยื่นแฟ้มเอกสารการประชุมให้

“อีก 30 นาที เข้ามาเตือนตอนนี้?” เขาถามอย่างหงุดหงิด ปกติเธอจะเข้ามาเตือนงาน ตอนอีก 5-10 นาทีเท่านั้น แต่นี้ 30 นาทีกลับเดินมาเตือน

“เอ่อ คือ.. พอดีมีเอกสารที่คุณจะต้องอ่าน ต้องเซ็นต์คะ เลยต้องมาแจ้งเร็วกว่าเดิม” กันตารีบแก้ตัว ทั้งๆที่ความจริงแล้วเธอดูนาฬิกาอยู่ตลอด เห็นว่าวินเซ่เข้าพบแบล็คเกอร์ได้เกือบชั่วโมงแล้ว กลัวเขาและเธอจะทำอะไรเลยเถิดกันเกินงาม อีกอย่างเธอไม่อยากให้เขาชอบวินเซ่ หรือไม่อยากให้เขาชอบผู้หญิงคนไหนเลยก็ตาม

“ออกไปซะ! ไปทำหน้าที่ของเธอ อย่าทำเกินหน้าที่อีก อะไรที่ไม่ใช่ ทำแทนยังไงก็ไม่ใช่อยู่ดี” เขาพูด

“ค่ะ” กันตาก้มหน้ารับคำ

“วันนี้ไม่ต้องเข้าประชุมกับฉันนะ เดี๋ยวให้วินเซ่เข้าแทน” กันตาได้ยินแบบนั้นก็รีบเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยความตกใจที่ถูกปฏิเสธหน้าที่ที่เคยทำ เหมือนกับว่าเขากำลังผลักไสเธอออกห่างจากเขาทีละนิด

“เอ่อ คุณแบล็คคะ วินซ์ว่าไม่ดีมั้งคะ ให้พี่ตาเข้าเถอะค่ะ วินซ์ทำไม่เป็น เดี๋ยวงานจะพลาดเอา ให้พี่ตาทำหน้าที่พี่เขาเถอะค่ะ” วินเซ่เอ่ย เมื่อรู้สึกว่าสถานการณ์เริ่มไม่ดี ไม่ใช่ว่ากลัวกันตาจะไม่มีงานทำ แต่เธอกลัวว่าตัวเองจะถูกกันตาเกลียดที่โดนเธอแย่งงานมากกว่า

“ไม่หัด จะเป็นได้ยังไง เข้าไปเรียนรู้ ฉันจะสอน” แบล็คเกอร์ยังยืนยันคำเดิม

“ให้พี่ตาเข้าไปสอนก็ได้ค่ะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ น้องวินเซ่ พี่มีงานด้านนอกอีกหลายอย่าง ไม่เข้าก็ได้ค่ะจะได้เคลียร์งาน” กันตาบอกวินเซ่แบบรู้สึกไม่เต็มใจ แต่ต้องแสดงว่าไม่เป็นอะไร ทั้งๆที่ในใจโกรธแค้นแทบอยากจะหยุมหัวที่บังอาจมาแย่งทุกอย่างที่เคยเป็นของเธอไป

“เอางั้นเหรอคะ” วินเซ่ถามย้ำอีกครั้ง

“ค่ะ ตาขอตัวไปเคลียร์งานนะคะ” พูดจบเธอก็หันหลังเดินออกไปอย่างไว

วินเซ่หันไปมองค้อนคนตัวโตที่กำลังยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ ดวงตากลมๆสดใสๆจ้องเขม็ง ดุๆส่งไปให้คนตัวโต

“ทำไมไปพูดกับพี่ตาแบบนั้นคะ” ร่างเล็กหันมาดุมาเฟียเบาๆ

“แบบไหน” เขาถามกลับอย่างยียวน

“ก็คุณไปงดงานของพี่ตา แล้วเอามาให้วินซ์ แบบนี้วินซ์ก็โดนเพ่งเล็งสิคะ”

“กลัวอะไร เป็นเมียเจ้าของ” เขาย้ำคำว่า ‘เมีย’

“ย้ำจังนะคะ นอนด้วยคืนเดียวเนี่ยเรียกเมียตลอดไปจริงๆ คนอื่นเขาไม่รู้กับเราด้วยนะคะ ในสายตาคนอื่นวินซ์คือพนักงานใหม่”

“เดี๋ยวก็หลายคืน! คนอื่นไม่รู้ก็ประกาศสิ” เขาตอบกลับด้วยท่าทางกวนๆ

“คุณแบล็ค!” วินเซ่ส่งสายตาค้อนดุไปยังคนตัวโต

มาเฟียหนุ่มรีบหุบยิ้มทันทีก่อนยักไหล่เบาๆหนึ่งที แล้วเดินอ้อมไปนั่งเก้าอี้ทำงาน ตรวจเซนต์เอกสารรายงาน เตรียมเข้าประชุมไปสอนงานเด็กดื้อวันนี้...