เข้าสู่ระบบแชร์
ตอนที่ 8 อะไรที่ไม่ใช่...ทำแทนยังไงก็ไม่ได้(1)
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-01-28 22:09:52อะไรที่ไม่ใช่...ทำแทนยังไงก็ไม่ได้
ห้องนอนที่ตกแต่งโทนสีทึบ ความเงียบสงัดมีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศเย็นฉ่ำ ร่างบางเปลือยเปล่าหลับนิ่งบนเตียงคิงส์ไซส์ภายใต้ผ้าห่มหนาสีดำสนิท เปลือกตาบางค่อยๆปรือตามลืมขึ้น กระพริบตาถี่เพื่อสภาพการรับแสงที่ส่องมาจากทางหน้าต่างระเบียงที่เป็นกระจกทั้งแผง เผยให้เห็นบรรยากาศด้านนอกได้ดี “ที่นี่ที่ไหน” ร่างเล็กมองสำรวจไปรอบๆห้องเมื่อดวงตาสามารถรับแสงได้อย่างเต็มที่แล้ว วินเซ่ยันตัวลุกขึ้นอย่างช้า ร่างกายปวดหนึบระบมไปทั้งตัวโดยเฉพาะตรงส่วนนั้น หญิงสาวค่อยๆนึกทบทวนเหตุการณ์เมื่อคืน ถึงแม้จะเมามากแต่เธอยังคงจำเหตุการณ์นั้นได้ดี “เขาไปไหน หรือออกไปทำงานแล้ว” วินเซ่ลุกลงจากเตียงเพื่อเข้าห้องน้ำเพื่อจัดการตัวเองก่อนที่จะรีบออกจากห้องนี้ไป “โอ้ยยยย เจ็บๆๆ” วินเซ่พูดแบบเร็วๆเมื่อขยับตัวจะลงจากเตียงแต่กลับรู้สึกเจ็บที่ส่วนนั้น กลางคืนอย่างห้าว ตอนเข้าอย่างเจ็บ! ว้าวุ่นเลยทีนี้ หญิงสาวค่อยๆเกาะกำแพงเดินไปจนถึงห้องน้ำจัดการทำธุระส่วนตัว “ยืมชุดหน่อยนะคะ ชุดฉันคุณฉีกไม่มีชิ้นดีจนใส่ไม่ได้แล้ว แพงด้วยสิ” หญิงสาวยืนพึมพำมองชุดตัวเองบนพื้น ก่อนเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบเสื้อเชิ้ตสีดำของเขามาสวม ที่เลือกหยิบสีดำเพราะ ในตู้มีแต่สีดำเท่านั้น เมื่อเดินกลับมาถึงห้องอย่างทุลักทุเล วินเซ่ก็นึกขึ้นได้ว่าตัวเองต้องไปทำงาน สภาพของเธอจะทำงานได้ไหมเธอยังไม่แน่ใจ แต่คงต้องไปเพราะเธอเองยังเป็นพนักงานใหม่ อีกอย่างเจอเลขาหัวหน้างานที่คลับเมื่อคืน ถ้าเช้านี้เธอไม่ไปทำงานต้องโดนตำหนิว่าเที่ยวได้แต่ไปทำงานไม่ได้ไม่มีความรับผิดชอบ “ไปทำงานยังไงดีนะ ขับไปเองหรือแท็กซี่ ไปแท็กซี่ดีกว่า ขับเองไม่น่าจะไหว” ร่างบางจัดการเปลี่ยนชุดทำงานแล้วออกจากห้องไปขึ้นแท็กซี่ตรงไปยังบริษัทบูรณิมา ทันที “ขอโทษที่มาสายค่ะ พอดีรู้สึกไม่ค่อยสบายนิดหน่อยค่ะ” วินเซ่เอ่ยขอโทษหัวหน้างานอย่างกันตา “ไม่เป็นไร เมื่อคืนกลับบ้านปลอดภัยใช่ไหมจ๊ะ พอดีตอนเราเมาพี่จะไปส่งที่บ้าน แต่เราดันบอกจะกลับกับแฟน” กันตาโกหกวินเซ่ เพราะเธอเมาน่าจะไม่รู้เรื่องในสิ่งที่เธอทำ แต่ถ้าเธอจำได้ก็จะอ้างว่าเธอเมาแล้วบอกแบบนี้ “เอ๋ แฟนเหรอคะ หนูบอกแบบนั้นเหรอคะ” บอกแบบนั้นได้ยังไงนะ แฟนมีที่ไหนกัน “ใช่จ๊ะ พี่เลยปล่อยให้กลับไม่ได้ไปส่ง” กันตาย้ำ “อ่อ ช่างเถอะค่ะ วันนี้มีอะไรให้หนูช่วยไหมคะ” วินเซ่ปล่อยเลยตามเลย ให้กันตาเข้าใจไปแบบนั้น กริ๊งงงงงง กริ๊งงงงงง เสียงโทรศัพท์ที่โต๊ะทำงานของกันตาดังขึ้น เธอกดรับในทันที เพราะรู้ดีว่า สายนี้เป็นสายของใคร “ค่ะ...” ‘วินเซ่มาทำงานใช่ไหม’ “ใช่ค่ะ มาแล้วค่ะ” ‘ให้มาพบฉันที่ห้อง’ “ได้ค่ะ มีเรื่องอะไรไหมคะ”กันตาเผลอถามกลับเพราะความอยากรู้ ‘ต้องรู้?’ ปลายสายตอบกลับ ทำกันตารู้สึกสะอึกไปนิดนึง เหมือนตัวเองโดนด่ากลายๆว่า ‘เสือก’ “ขอโทษค่ะ” กันตาสนทนากับปลายสายสักพักก่อนจะวางหูโทรศัพท์ลงที่เดิม แล้วมองหน้าวินเซ่ พร้อมกับเอ่ยบอก “คุณแบล็คให้เข้าไปพบน่ะ” “เรื่องอะไรรู้ไหมคะพี่ตา” หญิงสาวถามกลับอย่างรวดเร็ว “ไม่รู้เหมือนกัน พี่ถามแล้วคุณแบล็คไม่บอก รีบเข้าไปเถอะ ช้าเดี๋ยวพี่โดนดุ” “อ๋อ ค่ะ” วินเซ่รับคำแล้วเดินออกจากห้องตามกันตาไปยังห้องของเจ้านาย วินเซ่เดินไปคิดไปตลอดทาง ทำไมเขาถึงเรียกเธอเข้าไปพบ หรือว่าเขาจะพูดเรื่องเมื่อคืน เขากลัวเธอจะเอาเรื่องเมื่อคืนไปบอกคนอื่นหรือเปล่า คงเรียกเธอเข้าไปพบเพื่อจะให้เก็บเรื่องนี้ไว้เงียบๆห้ามบอกใครแน่ๆ กันตาเคาะห้องแล้วรอเสียงอนุญาต จึงเปิดเข้าไปด้านใน “น้องมาแล้วค่ะคุณแบล็ค เรียกน้องมามีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ” กันตายังคงตั้งคำถามด้วยความอยากรู้ แต่ก็ยังไม่ได้คำตอบเหมือนเดิม ได้เพียงแค่สายตาคมกริบที่มองอย่างดุดันกลับมา กันตารู้สึกอีกครั้งว่าไม่ควรถาม “ฉันให้วินเซ่มาพบคนเดียว เธอไปทำงานของเธอ” แบล็คเกอร์เอ่ยเสียงเรียบ แต่แฝงไปด้วยคำสั่ง “ค่ะ” กันตารับคำอย่างจำใจก่อนเดินออกจากห้องไป ทิ้งวินเซ่ไว้กับเจ้านายของเธอ “มาทำงานไหวด้วยเหรอ” แบล็คเกอร์เอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ หลังจากกันตาออกไปแล้ว เหลือแค่เธอกับเขาสองคน “หวะ...ไหวค่ะ คุณแบล็คมีอะไรกับหนูเหรอคะ” เธอแทนตัวเองว่า ‘หนู’ อีกครั้งเพราะยังไม่คุ้นชินกับการแทนตัวเองด้วยชื่อเล่นสั้นๆกับเขา “จำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้?” เขาถามย้ำถึงเรื่องเมื่อคืน เมื่อเห็นว่าเธอแทนตัวเองเหมือนเดิม “จำได้ค่ะ แต่ว่าคุณแบล็คไม่ต้องกลัวนะคะ วินซ์จะไม่เอาเรื่องนี้ไปบอกใครค่ะ สบายใจได้” ร่างบางออกตัวก่อน เพราะคิดว่าเขาอยากจะห้ามเธอแบบนี้ “ใครบอกเธอว่าฉันจะห้าม?” “อ้าววว เรียกมาเรื่องนี้ไม่ใช่เหรอคะ” “ใช่ เรื่องนี้” “เอ้า” เธอทำได้เพียงอุทานเท่านั้น “ไม่ต้องเอ้า ที่เรียกมาเพราะตอนแรกไม่คิดว่าเธอจะมาทำงานไหว” เขาคิดว่าเธอจะมาทำงานไม่ไหวเลยไม่ได้ปลุกเธอมาด้วย แต่พอเห็นเธอมาทำงานได้จึงเรียกมาเพื่อจะถามด้วยความเป็นห่วง “วินซ์ขับรถไม่ได้ค่ะ เลยนั่งแท็กซี่มา” “เจ็บมากไหม” เขาถามพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้ๆเธอ น้ำหอมกลิ่นที่คุ้นเคยจากเมื่อคืนทำเอาคนตัวเล็กตรงหน้า หน้าแดงไปถึงใบหูเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน “เจ็บสิ ถามมาได้” เธอพึมพำเบาๆ แต่เขาได้ยิน “เจ็บแล้วมาทำงานทำไม” “วินซ์เป็นพนักงานใหม่ค่ะ ไม่ใช่เจ้าของ เที่ยวได้ก็ต้องทำงานได้ด้วย ต้องรับผิดชอบงานให้ได้” “เป็นเมียเจ้าของ ไม่ต้องทำงานก็ได้ ป่วยก็พัก ขี้เกียจก็นอน” เขาพูดพร้อมใช้นิ้วเกี่ยวผมคนตัวเล็กขึ้นทัดหู ทำเอาวินเซ่รู้สึกขนลุกวาบไปทั้งตัว ไม่รู้ว่าเธอควรจะตกใจอะไรก่อนดี ระหว่างสิ่งที่เขาพูดกับการกระทำของเขา “คุณ...ไม่สบายหรือเปล่าคะ” เพราะเขาพูดอะไรแปลกๆออกมา เธอถามแล้วเอามืออังหน้าผากเขาแบบไม่รู้ตัว “แหวนสวยดีนะ” เขาเอ่ยชมเมื่อเห็นแหวนระยิบระยับที่นิ้วของเธอ “ขอบคุณค่ะ” ร่างเล็กชักมือออก เมื่อรู้สักตัว “รอกลับบ้านพร้อมฉัน” เขาสั่งน้ำเสียงนุ่ม จนคนโดนสั่งยังไม่รู้สึกว่าโดนสั่งเลย “วินซ์กลับเองได้ค่ะ” “อย่าดื้อ ถ้าดื้อจะโดนไม่ใช่น้อย” “เจ้านายสั่งลูกน้องแบบนี้ทุกคนไหมคะ” เธอย้อนถามเขากลับพร้อมมองด้วยสายตาค้อนๆ “ฉันสั่งลูกน้องแรงกว่านี้ อันนี้สั่งเมียเบาๆ” เขาพูดหน้าตาเฉย
บทล่าสุด
BlackVinceจองรักคู่หมั้นร้ายลูกชายมาเฟีย ตอนที่ 55 พิเศษ 3 รักได้ไหม บอกพี่ที
พิเศษ 3 รักได้ไหม บอกพี่ที เช้ามืดของอีกวัน นัตตี้งัวเงียตื่นขึ้นมา รู้สึกเหมือนมีอะไรกดทับที่บริเวณหน้าท้อง นัตตี้ค่อยๆลืมตาตื่นขึ้น แผงขนตาหนากระพริบถี่เพื่อปรับแสงภายในห้อง เธอก้มลงมองหน้าท้องว่าสิ่งที่กดทับหนักๆนั้นคืออะไร ท่อนแขนแกล่งพาดทับกอดเอวเธอไว้อย่างหลวมๆ นัตตี้หยิบนาฬิกาจากมือถือขึ้นมามอง เป็นเวลา หกโมงเช้า เธอค่อยๆหันไปเขย่าตัวคนที่หลับพริ้มสนิทไม่รู้เรื่องให้ตื่น เพื่อไปทำหน้าที่ของตัวเอง “พี่โท ตื่นได้แล้ว เดี๋ยวนายตื่นจะถามหา” นัตตี้ปลุกคนร่างโตที่นอนหลับพริ้ม “อื้อ ไม่ตื่นหรอก นายน่าจะเพิ่งได้นอนเหมือนเราเนี่ยแหละ” ไม้โทงัวเงียพูด และจะหลับต่ออีกรอบ แต่โดนมือบางฟาดปลุกไปที่ไหล่แกร่งเสียงดัง จนทำให้ชายหนุ่มต้องสะดุ้งตื่นอย่างเต็มตา “ทำไมตื่นเช้า ไม่ง่วงเหรอ” “ไม่ง่วง ตื่นได้แล้ว” นัตตี้บอกก่อนยันตัวลุกขึ้น มองหาเสื้อผ้าเพื่อเอามาสวมใส่แต่กลับโดนท่อนแขนแกร่งคว้าหมับรอบเอวบางให้ล้มลงนอนเหมือนเดิม “นอนต่ออีกหน่อย เจ้านายไม่ว่าอะไรหรอก เจ้านายรู้” ไม้โทบอกนัตตี้ จนเธอใจอ่อนยอมล้มตัวลงนอนอีกรอบ แต่ไม่ได้
BlackVinceจองรักคู่หมั้นร้ายลูกชายมาเฟีย ตอนที่ 54 พิเศษ 2 กินได้เลย ฉันอนุญาต
พิเศษ 2 กินได้เลย ฉันอนุญาต “อยากกิน แล้วทำไมไม่กินล่ะ” ไม้โทเอ่ยแค่นั้น ก่อนจะจับใบหน้าหวานเกินผู้ชายทั่วไปของนัตตี้ให้แหงนขึ้นมารับริมฝีปากหยักได้รูปที่ทาบทับลงบนริมฝีปากนุ่มมีลิปสติกสีอ่อนทาไว้ นัตตี้เบิกตากว้างเพียงชั่วครู่ให้กับการกระทำของชายหนุ่มที่เธอไม่คาดคิดมาก่อนว่าเขาจะทำกับเธอ นัตตี้เริ่มหายใจติดขัดไม่ทั่วท้องเมื่อริมฝีปากหยักบดขยี้ริมฝีปากเธออย่างรุนแรง ก่อนจะเริ่มสอดแทรกลิ้นอุ่นที่มีกลิ่นจางๆของบุหรี่เข้ามาผสมผสานกับกลิ่นแอลกอฮอล์ ตวัดควานหาความหวานในโพรงปาก “อื้อออ” “จะกินหรือไม่กิน” ไม้โทถามขึ้นเมื่อถอนริมฝีปาก ปล่อยให้ปากบางได้รับอิสระ “กินได้จริงๆเหรอ” นัตตี้ถามเพื่อความแน่ใจ กลัวทำทำไปแล้วเขาเกิดเปลี่ยนใจไม่ทำ เธอจะค้างคามากกว่านี้ “ไม่กินฉันจะไปนอนข้างนอกแล้ว” ไม้โททำท่าจะเดินออกไป แต่โดนนัตตี้ดึงรั้งขอบกางเกงเอาไว้เสียก่อน “กะ...กิน ค่ะ” นัตตี้พูดค่ะกับเขาเป็นครั้งแรก คำตอบของเธอทำรอยยิ้มผุดขึ้นบนมุมปากหนาทันที ริมฝีปากหยักทาบทับบดขยี้ริมฝีปากบางนั้นอีกครั้ง ก่อนค่อยๆเลื่
BlackVinceจองรักคู่หมั้นร้ายลูกชายมาเฟีย ตอนที่ 53 พิเศษ 1 อยากจับไหม? อยากกินมากกว่า...
พิเศษ 1 อยากจับไหม? อยากกินมากกว่า... นัตตี้ หรือ นาที ลูกน้องคนสนิทของแบล็คเกอร์ นัตตี้เป็นสาวประเภทสองที่แต่งตัวดูดี ไม่ได้แต่งตัวเป็นสาวจ๋าเหมือนสาวประเภทสองทั่วๆไป ที่สวยเหมือนผู้หญิงจนแยกไม่ออก นัตตี้มีรูปร่างสูงโปร่ง ค่อนข้างไปทางบอบบางกว่าชายปกติทั่วไป ผิวขาวใส ทรงผมรากไทรประบ่าไม่แมนเกินไปและไม่ยาวจนออกสาวมากนัก แต่เรื่องการแต่งหน้านัตตี้จัดเต็ม เพราะเธอชอบดูแลตัวเองให้สวยดูดี ดูแพงอยู่ตลอดเวลา เนื่องจากเป็นบอดี้การ์ดให้นายหญิง แม้ว่าจะเป็นการดูแลอยู่ห่างๆก็เถอะ แต่เธอก็ต้องพร้อมอยู่ทุกสถานการณ์ จึงต้องแต่งตัวให้ดูทะมัดทะแมง เสื้อเชิ้ตขาวสวมทับด้วยสูทสีชมพูอ่อน กางเกงรัดรูปสีขาวดูดี นัตตี้เป็นสาวประเภทสองที่ทั้งเก่งศิลปะป้องกันตัวและเก่งด้านไอทีพอสมควร เธอมีหน้าที่ติดตามดูแลวินเซ่อยู่ห่างๆตามหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายมาจากแบล็คเกอร์ คอยรายงานเรื่องราวของวินเซ่ตอนที่ไม่ได้อยู่กับแบล็ค แต่ดูเหมือนว่าจะดูแลห่างๆได้ไม่นาน บางสถานการณ์ก็ต้องยื่นมือเข้าไปช่วยจนเธอเองรู้สึกอึดอัด อยากจะแสดงและติดตามอย่างเปิดเผยให้รู้แล้วรู้รอดไป จนแล้วจนรอดเธอก็ตัดสินใจแสดงตัวก
BlackVinceจองรักคู่หมั้นร้ายลูกชายมาเฟีย ตอนที่ 52 Special Bom Bay
Special Bom Bay 3 ปีต่อมา... เตาะแตะ เตาะแตะ เด็กชายฝาแฝดวัย 3 ขวบ สองคน ในชุดไดโนเสาร์สีเขียวมีฮู้ด เดินเล่นเตาะแตะ อยู่บนถนนแข่งรถ ในสนามแข่งรถของมิวนิค โดยมีสายตาอบอุ่น สองคู่มองดูด้วยความเอ็นดู “ปีนี้ บอม กับ เบย์ ก็ 3 ขวบแล้ว เมื่อไรมึงจะมีเป็นของตัวเอง มาแย่งกูเลี้ยงลูกอยู่เนี่ยแหละ” แบล็คเกอร์เอ่ยขึ้นกับเพื่อนท่ามกลางความเงียบ “อย่ามาหวง กูแค่มาเล่นด้วยเป็นครั้งคราว ทำบ่น” มิวนิคตอบกลับ “ครั้งละหลายวัน บางทีก็เอากลับบ้านด้วย และมาทุกวัน แทบจะย้ายมาอยู่บ้านกูแล้ว” แบล็คตอบอย่างกวนๆ “ก็เมียมึงชวนเมียกู กูไม่ได้อยากมาสักหน่อย” “สาบาน!” แบล็คเกอร์ถามห้วนๆ อย่างไม่จริงจัง เขารู้ดีว่าเพื่อนของเขาน่าจะติดหลานชาย เจ้าก้อนทั้งสองของเขาแน่นอน “ไม่! กูจะตายฟรี” มิวนิคตอบ แล้วเดินออกไปยังรถแข่งคันโปรดที่จอดไม่กลางสนามแข่ง เพื่อเช็คสภาพ เตรียมจะเอาไว้ลงแข่งในค่ำคืนนี้ แบล็คเกอร์ยิ้มๆ แล้วส่ายหัวให้กับความฟอร์มเยอะของเพื่อน ที่ไม่ยอมรับความจริงว่าตัวเองเห่อหลานขนาดไหน เขาเดินตามมิวนิคลงมาเช็ครถ ปล่อยให้ลูกชายทั้งสองเดินเล่นไปเรื่อยๆ “ป๊ะๆ นุงๆ” เสียงอ้อแอ้ร้องเรียกป
BlackVinceจองรักคู่หมั้นร้ายลูกชายมาเฟีย ตอนที่ 51 แผนการสุดท้ายสำเร็จ...(จบ)
แผนการสุดท้ายสำเร็จ... “อื้อออ~” วินเซ่ขยับตัวรู้สึกตื่น เมื่อรับรู้ความหนาวจากเครื่องปรับอากาศเย็นฉ่ำ วินเซ่พลิกตัวไปเมื่อ แขนเรียวควานหาคนข้างๆ แต่ก็พบแต่ความว่างเปล่า ทันทีที่สติกลับมาเกือบเต็มที่ เปลือกตาบางค่อยๆ ลืมขึ้นปรับแสงจากด้านนอก “ไปไหนของเขานะ หรือไปทำงานแล้ว” วินเซ่ลุกขึ้นจากเตียง เตรียมตัวลงไปด้านล่าง เพื่อหายากินก่อนแล้วค่อยหาอาหารกินจากด้านล่าง วินเซ่เหลือบไปเห็นแก้วน้ำเปล่าและยาคุมฉุกเฉินวางอยู่ หญิงสาวนึกแปลกใจที่เขาเตรียมยาไว้ให้เธอ โดยที่เธอไม่ต้องบอกกล่าว ร่างบางกินยานั้นเรียบร้อยจึงจัดแจงทำธุระส่วนตัวแล้วลงไปด้านล่าง ด้านล่างของคฤหาสถ์ใหญ่ ค่อนข้างเงียบไร้ผู้คน เธอเห็นเพียงแค่แม่บ้านที่กำลังจัดเตรียมอาหารไว้ให้เธอเท่านั้น “เอ่อ...” วินเซ่อยากจะเอ่ยถามแม่บ้าน เมื่อกำลังเดินลงมาจากชั้น “นายหญิง ตื่นแล้วเหรอคะ ป้าเตรียมอาหารให้เสร็จพอดีเลย” ป้าแข ป้าแม่บ้านของตระกูลบูรณิมาเอ่ยหขึ้นกับนายหญิงคนใหม่ของบ้านนี้ “เขาไปไหนกันหมดอ่ะคะป้า” วินเซ่เอ่ยถามป้า เมื่อหย่อนก้นนั่งลงบนเก้าอี้ที่ป้าจัดเตรียมไว้ให้ “คุณหนูแบล็คไปข้างนอกค่ะ สั่งป้าไว้ให้ดูแลนายห
BlackVinceจองรักคู่หมั้นร้ายลูกชายมาเฟีย ตอนที่ 50 จุดจบ...(2)
จุดจบ...(ต่อ) หมอภูทำแผลให้แบล็คเกอร์แบบไวที่สุด เพื่อเขาจะได้เข้าพิธีสุดท้ายของการแต่งงานให้เสร็จครบทุกขั้นตอนนั้นก็คือ การส่งตัวบ่าวสาวเข้าเรือนหอ “ลุงหมอครับ” แบล็คเกอร์เอ่ยเรียกหมอที่ทำแผลให้เขา “ว่าไง เจ็บเหรอ” หมอภูถามเขา ในขณะที่ยังก้มหน้าก้มตาทำแผลให้ชายหนุ่มรุ่นหลาน “ไม่เจ็บครับ ผมมีเรื่องอยากให้ช่วย” หมอภูหยุดทำแผล แล้วเงยหน้าขึ้นถามเขา ถึงเรื่องจะให้ช่วย “จะให้ช่วยอะไร” “ลุงหมอพอจะช่วยทำยาให้ผมสักตัวได้ไหมครับ” แบล็คตัดสินใจบอกความต้องการของตัวเองไป “ฉันเป็นหมอ ไม่ใช่คนผลิตยาบ้า” หมอภูพูดด้วยรอยยิ้มมุมปาก แล้วก้มลังไปพันแผลต่อ “ผมรู้ว่าลุงมีโกดังผลิตยา ถึงจะไม่ใช่ยาบ้าหรือยาเสพติด แต่ลุงก็เป็นคนคิดค้นยาได้หลายตัว ผมอยากให้ลุงทำยาตัวหนึ่งให้ผมเท่านั้น” หมอภูละสายตาจากแผลขึ้นมาสบตากับแบล็คแวบหนึ่ง ก่อนก้มลงไปทำแผลต่อ แล้วเอ่ยปากให้เขาบอกสิ่งที่เขาต้องการมา ภายในห้องนอนกว้างขวาง ที่ตกแต่งสีขาวโทนสีชมพูไว้สำหรับทำพิธีเข้าหอ บนเตียงสีขาวมีกลีบกุหลาบที่จัดเป็นรูปหัวใจอยู่กลางเตียง เมื่อพิธีเสร็จสิ้น ภายในห้องทั้งห้องก็เหลือแค่เพียงเธอและเขาเท่านั้น “พี่แบล
บางทีคุณอาจจะชอบ
Bompวิศวะมาเฟีย
คุณดอกไม้1.3K viewsสยบรักมาเฟีย
มดตัวจี๊ด1.9K viewsเสือร้ายพ่ายรัก
สโนว์ไวท์986 viewsสัมพันธ์ลับ(รัก)สุดยอด
เพลงมีนา1.6K viewsหัวใจผมยกให้คุณ ( DARK1 )
เกศิณีแอดมินสกั้ง149 viewsปีศาจคลั่งรัก
SS.WONDER814 viewsยัยตัวร้ายกับนายสายโหด
รอยหยัก - หนิงอัน289 viewsเฮดว้ากตัวร้ายกับยัยมาเฟีย
รอยหยัก - หนิงอัน531 views
