Shiro Yuki Taranza
Alam ko na sa una pa lang ay hindi ko na mararanasan ang pagtanda, ang magkaroon ng kulubot sa mukha, ang magkaroon ng sariling anak at mga apo. Hindi ko na mararanasan ang maging normal.Having albinism disorder is difficult. I have sensitive skin and a number of vision defects. Some people think that I've been cursed. Some got captivated by my eye color. They said that I was possessed by beauty, but I just couldn't believe them. Paano ako maniniwala sa sinasabi nila kung alam ko sa sarili ko na naiiba ako?
I was born in a tropical country but my parents were forced to move to a cold place because of my condition. My skin is so sensitive. Hindi kami mayaman o mahirap. Ang papa ko ay isang mekaniko habang ang mama ko naman ay nasa bahay lang. Simple lamang ang pamumuhay namin. My mother is kind and very gentle while my father is playful and heâs always smiling, he can make my mother laugh whenever sheâs tired or angry. I can say that my family is perfect. I am 17 years old already and I am their only child. Hindi na nasundan pa. Marahil ay natatakot din silang sumubok magka-anak ulit dahil takot sila na magaya sa akin. Hindi maipagkakaila, pero alam ko na gusto ng papa ko ng lalaking anak. Unti-unti, umaayon na ako sa sinasabi ng ibaâthat I am a cursed child and I am a burden to my parents. Hindi naman nila sinasabi sa akin pero pakiramdam ko ay nahihirapan sila dahil sa kondisyon ko. Bibihira lamang ang nakikipagkaibigan kay mama dahil sa takot na baka mahawa sila sa akin. But my disease is not contagious. I'm also a victim of bullying. As a kid, I also dreamt of going to school, playing with other kids and making many friends. Pero dahil sa kakaibang kulay ng aking balat ay hindi natupad ang nais ko. Tukso, takot at kakaibang tingin ang nakukuha ko. May mga batang mapuputi rin naman, pero itim ang kanilang buhok. Sa akin kasi ay puti. Maging ang kilay at pilik mata ko ay puti.This was the other reason why my parents were forced to leave our old village and moved here to a place away from civilization. At first, it was hard to adapt to the new environment, pero habang tumatagal ay nasasanay na rin ako. Ilang linggo mula nang lumipat kami rito pero hindi pa ako lumalabas ng bahay. Pero alam ko na mas maganda rito.Tahimik, walang bully, malamig ang klimaâhindi na masakit sa balat. Isa pa, tahimik na ang aming pamilya. "Anak.â Napabaling ako sa may pinto at doon nakita ko ang aking ina. "Ilang oras ka na nagbabasa, pag pahingahin mo muna ang mata mo." I yawned and closed the book. Naglakad papunta sa aking gawi ang aking ina habang dala-dala ang baso ng gatas. Napabaling ako sa bintana ng kwarto at doon ko lang nalaman na gabi na pala. It's a bit foggy outside, but I can still see the brightness of the moon. "Salamat po..." sabi ko at tinanggap ang gatas. My mother smiled at me softly as she caressed my hair and combed it. "My daughter is so beautiful..." She got the hair brush off the table and started to brush my hair slowly. "Was the story good?" Sandali akong nag-isip at inalala ang bawat tagpo sa kwento. Kakaiba ang nabasa ko ngayon, tila ba nasa loob talaga ako ng kwento dahil sa ganda ng pagkasusulat.I nodded my head. "Opo, may mga salita nga lang na hindi ako gaanong pamilyar kaya kinailangan ko pang hanapin sa diksyunaryo. But I enjoyed the story. It has amazing descriptions and a great plot twist.â Mababakas ang tuwa sa boses ko habang nagsasalita.My mother chuckled and she put a soft kiss on my temple. "I'm glad that you enjoyed it. Sa susunod ay bibilhan kita ulit ng libro sa oras ka matapos mo 'yan, maraming libro sa bayanâ" Pinutol ko ang sasabihin ng aking ina. Nag-aalala ako na baka maubos ang pera namin dahil sa pagbili niya ng mga libro ko. "Ma? Hindi n'yo naman po kailangan bilhan ako lagi." My eyes fell on my glass of milk. "Alam ko po na sakto lang ang pera natin sa pagkain kaya ayos lang po sa âkin kahit 'di niyo ako mabilhan ng libro." Inangat ko ang aking tingin at ngumiti. "Pwede ko pa naman po basahin ulit ito..." Kita ko ang pamamasa ng mga mata ng aking inay, ngunit agad niyang pinigilan ang mga luha bago pa ito bumagsak mula sa mga mata. Alam ko at hindi ako bulag sa hirap ng buhay namin. Kahit na pilit itinatago ng aking magulang na hirap na hirap sila, pero nakikita ko sa kanilang mga mata. They were smiling, but their eyes spoke otherwise. I always see the tiredness in their eyes and I felt guilty because I canât do anything to help them. I am just⌠a girl with a disease. I am useless. Sandaling katahimikan ang namutawi sa amin hanggang sa maubos ko ang aking gatas. Bumaling ako kay mama at maya-maya ay nagbaba ulit ng tingin. Dalawang beses ko iyong nagawa hanggang sa mapansin niya iyon at nag-angat siya ng kilay.Gusto ko talaga itong hilingin sa aking ina, pero natatakot ako. Takot ako sa kung ano ang magiging desisyon niya at kung sakaling papayag naman siya ay natatakot ako na baka maging mahal ang gastos. I opened my mouth to say something, but I just shut it and repeat it again. Sasabihin ko ba? I am so nervous. Ilang beses ko na ito sinabi sa kaniyaâ alam ko na ang isasagot niya pero gusto ko pa rin subukan.Maybe she changed her mind.âMay sasabihin ka?" My thin lips slightly pouted. "Alam ko po na hindi ka papayag..." My eyes fell on my finger and play with it."Depende... Ano ba ang gusto mo?" Kinagat ko ang aking pang ibabang labi. "Gusto ko pong mag aralâ""No!" I startled. I sighed. "Ma, I just want to live like a normal teenage girlâ" "You're normal, Shiro." She uttered."But I don't feel like one!" I averted my eyes from her and they started to water. "This disease... makes me feel like I am cursed! Gusto ko rin po makasalamuha ng ibang tao... maliban sa inyo. " I heard her long sighed before she pat my head and kissed my temple. "Anak, soon you'll understand. Matulog ka na muna ngayon, bukas na tayo mag usap," sabi niya at lumabas ng kwarto. Gaya ng dati natulog ako na may dalang mabigat na damdamin sa dibdib. Kinabukasan, nagising ako dahil sa usapan at tawanan ng mga tao sa labas. Hindi pamilyar ang boses kaya dahil sa kuryosidad ay sumilip ako sa labas. Napuno ng galak ang mga mata ko ng makakita ng ibang tao. May isang bata na wari'y kasing edad ko at ang isang babae at lalaki na tila mga magulang niya. Masaya silang nag-uusap ng pamilya ko habang nagtsa-tsaa. Dahil sa tuwa ay napagpasiyahan ko na lumabas sa aking kwarto. Ngunit hindi ko inaasahan ang magiging reaksyon ng ina ng babae. Sumigaw ito sa gulat habang nakaturo sa akin."H-halimaw! Isinumpa!" sigaw niya sa akin at punong-puno ng takot ang mata. Nilukob din ako ng takot dahil sa naging reaksyon niya. Gusto kong magpakain sa lupa dahil sa hiya at takot. "Mama, stop it!" usal ng anak niya.Tumayo ang aking ina upang lumapit sa akin at itinabi sa kaniyang likuran. Napayuko ako dahil sa takot, nakaduro pa rin sa akin ang babae habang sumisigaw at takot na takot sa akin. I felt my heart twisted and I donât know how to react. This is too much. I am a human, too and I have feelings just like the others. Why canât they understand it?!My mother tried to use her body as my shield just like she always do when I was a little."Hindi halimaw ang anak ko! Umalis na nga kayo! Umalis kayo sa pamamahay ko! " sigaw rin ni mama. Naiiyak na ako dahil sa nasaksihan ko. Bakit ganito? Kalilipat lang namin, pero may ganitong nangyari agad. We donât deserve this kind of treatment! I clenched my fist as my eyes watered. Kasabay ng pagbagsak ng aking luha ay ang biglang pagdagundong ng kulog at kidlat at kasabay ang pagbuhos ng malakas na ulan. Nagkataon lang ba ang biglang pagkulog at kidlat? "Pasensiya na, pare... Aalis na kami. " "Biglang kumidlat at umulan samantalang ang ganda ng klima kanina! Sinabi ko na nga ba, totoo ang sinabi ng nakatatanda. Dumating na sa lugar natin ang paâ" "Mama, I said stop it!" "I'm sorry, we got to go..." the man said to my father. I bit my lower lip. Am I really a cursed child
ShiroAfter that incident, my mother refused to talk about it again. A part of me blames myself. Kung hindi sana ako lumabas ng kwarto at nagpakita ay hindi mangyayari ito. Siguro, kung maulit man ang pagkakataon na iyon ay hindi na ulit ako lalabas. Siguro hahayaan ko na lang sila na mag-usap at makikinig na lang ako sa mga tawanan nila.Habang lumilipas ang araw ay patuloy ang pagbili sa akin ni mama ng libro. Ang sabi niya ay mura lang ang mga kuha niya rito dahil naging suki na rin siya ng tindahan na iyon.Weeks passed like a whirlwind. Habang lumilipas ang mga araw ay mas lumalapit ang araw ng pasukan dito. Gusto ko talagang mag-aral sa paaralan. Gusto ko talagang maranasan ang mga nababasa ko sa mga libro. Gusto ko talagang maging ordinaryong babae. I always imagined myself as a young teenage girl, wearing a school uniform, running as the President of the class—or being a valedictorian in our school. Pero ang lahat na iyon hanggang
ShiroThe side of her lips go up. She smirked devilishly. "I'm a mind reader.”"Y-you got to be—" I was interrupted when I heard my mother's furious voice. I automatically looked at my back."What is she doing here, Shiro? I told you not to let anyone in!” she said in a very furious tone.Napatayo si Liam at tumabi sa akin. Mas lalo akong natakot nang maglakad ang ina kong papalapit sa pwesto namin. Using my peripheral vision, I saw Liam remained calm. Can't she feel the tension or is she just not really scared?My heart beats again and I felt my body getting cold."It's my fault, Mrs. Taranza—""I'm not talking to you." She averted her eyes from me. "We will talk, Shiro,” she said and eyed at me. "I'll make some snacks for your visitor."I took a deep breath and sighed in relief when she stepped out of my room. Nakahin
Shiro"Shiro!"Dinig ko ang bawat pagtawag nila sa pangalan ko ngunit hindi ako nag-abalang lumingon. Mga baliw! Anong akala nila sa akin? Uto-uto? Mukha lang akong inosente at walang alam, pero hindi ako mangmang!I gritted my teeth while running away from them. They were all insane!Those abilities they have were talking about was pure lies—at hindi makatotohanan. Walang tao na nakababasa ng isip! Walang tao na nakakikita ng nakaraan! Walang ganoon sa mundong ito. Balak ba nilang higitan ang Diyos?Nagkamali ako na isipin na maayos ang mga nakatira rito, ang mga tao pala dito ay mga baliw! Akala ko ako lang ang hindi normal dito, pero iba sila."Shiro, sandali! Let us explain.” Naramdaman ko ang paghatak sa braso ko dahilan upang mapatigil ako. "Shiro, maniwala ka—"Iwinaksi ko ang kamay niya dahil sa inis. Bumalatay ang sakit sa mga
ShiroThe loud sound of crickets in the middle of the night while rain is falling from the clouds, cold weather equals a cup of hot chocolate made by my mother is one of the best memories I have from my previous room and house. We have an old cassette and my mother always uses it every morning with her favorite songs.The sounds of raindrops are like a lullaby in my ears that can make me fall asleep in an instant, with a thick blanket covering my body and listening to my mother’s favorite music. I am always left in awe when I see water droplets on my windows. However, this place is different. I didn’t experience rain, but the weather was always cold. Even if it’s sunny, the weather doesn’t change. It is colder at night. Maybe, in this kind of place, it is possible to rain snow.I get my favorite books and also a ton of clothes that can be used inside the
Shiro"Help..." I uttered I'm not sure if my conclusions are right, but this is the only reason I know. "I think he was poisoned... help him before he died!" I shouted.Nagka-gulo sa loob ng bus dahil sa sinabi ko. Hindi ko na rin alam ang gagawin ko, bigat na bigat na ako sa kaniya at hindi na rin ako komportable sa position namin ngayon. Kung saan-saan na din napupunta ang walang buhay niyang kamay na mas lalong nagpapailang sa akin. Mukhang hindi na niya alam ang ginagawa niya.Sigurado ako na kapag hindi siya naagapan, maya-maya lamang ay mamamatay na siya. Depende sa lason na nakain niya.Isang marahas na paghatak ang dahilan kung bakit kumawala ang lalaki sa pagkaka dagan sa akin. Bumungad sa akin ang nag-aalalang mukha ni uno habang naka tingin sa akin, kapagkuwan ay nilinggon niya ang lalaki at dahan-dahan na inihiga sa
ShiroKinuha si Marga at hindi na pinatuloy pa sa academy. Hindi ko alam ang gagawin sa kaniya matapos nito at hindi rin sinabi sa akin ni Prof. Wyatt, pero sinugurado niya sa amin na magiging maayos si marga. Naka-hinga ako ng maluwag dahil doon. Nakakaawa nga lang ang kalagayan niya ng kinuha ng otoridad, nagmamakaawa at umiiyak. Hindi ko man gustong kunin siya pero kailangan niyang pagdusahan ang ginawa niya.Buhay ang kinuha niya kaya kailangan niyang pagyaraysn ito, pero… sapat ba itong kabayaran?After the incident, all of us became silent and no one dared to talk about what happened. Tres and Liam were silent and in deep thoughts while Leora fell asleep in Uno's arms. Sobrang dinibdib niya ang pagkawala ng buhay.Leora has a pure heart, I guess.Bahagya akong pumaling sa likuran upang makita si leora ngunit hindi ko inaasahan ang sumalubong sa akin. Nakatulala si uno sa
ShiroHindi pa sumisikat ang araw ngunit mulat na ang aking mata dahil sa ingay na naririnig ko na nagmumula sa kusina. For Pete's sake, isang pader lang ang pagitan ng kusina at kwarto. Hindi naman pangit ang boses niya. She actually owns an angelic voice, but damn, she's so clumsy. Ilang ulit na ba niya nabagsak ang pitchel, kawali at sandok na stainless? Those sounds echoed throughout the whole room. I felt like my eardrums were going to break sooner or later.Mariin akong pumikit at saka tumayo sa kama. Inayos ko muna ang higaan ko saka lumabas sa kwarto na may dalang tuwalya at hygiene kit. Maliligo muna ako and since Leora woke up early, I assume that she had already taken a shower. When I stepped out of the room, her bright smile was the first thing I saw. "Hey, good morning Shiro! Nagluto ako ng fries. " Sinakop niya ang takas na buhok at isinabit sa tainga. "Let
ShiroIlang beses kong binukas sara ang aking mga mata upang makumpirma talaga na naka balik na ako, baka isa nanaman itong ilusyon sa pagsusulit. Hindi pa rin ako maga moved-on sa pagsusulit kahapon, especially the scene in the room with Uno. I slapped my cheeks. Ramdam ko ang panlalamig ng aking katawan pati na ang mga pawis na nansisibagsakan mula sa aking noo. Bakit may ganong pagsusulit? Parte ba talaga iyon at pati ang inosenteng tao ay nababoy sa aking isipanâ hindi naman iyon pambababoy iyon, pero bakit kasi nandoon si Uno! I gasped. Hindi naman siguro, baka talagang ginamit lang si Uno at naging parte lang siya ng pag susulit. I creased my forehead as I lifted my gaze when the door slowly opened. Napapikit ako dahil sa liwanag na bumungad sa akin. Ngunit hindi nag tagal ay nasanay rin ako. "You can leave now. Thank you."