Chapter 2: The Script (Samantha)

Samantha's Point of View

Maaga akong pumasok ngayon dahil baka makarinig na naman ako ng hindi kaaya-ayang salita galing kay Walter. Wala naman talaga akong ibang gagawin ngayong umaga, unless may iutos sa akin ang lalaking iyon.

Mag-iisang oras na rin simula nang dumating ako sa office. Ngayon ay nakaupo lang ako sa sofa—mariing nakasandal ang likod habang nakaharap sa ceiling ang mukha. Nakapikit din ang aking mga mata, sinusubukang itulog ang mga pangamba dala ng hirap ng buhay. Ramdam ko ang bigat ng aking mga mata, pero hindi ako makatulog. Magka-college na rin kasi si Erwin, ang nakabatatang kapatid ko. Samantalang si tatay naman, may tatlong session ng dialysis sa isang linggo.

Dahil sa rami ng iniisip at nakapikit pa ako, hindi ko namalayan na pumasok na pala si Walter. Nalaman ko lang nang magsalita ito, dahilan para kumulo ang aking dugo.

“I hired you to work, not to get paid while you sleep,” saad nito. Bahagya kong iminulat ang aking mata at nakita itong naglalakad sa kaniyang puwesto habang nakasukbit ang kaniyang brown leather messenger bag. Hindi siya naka-coat ngayon. Tanging puting long sleeve na polo shirt lamang ang suot niya na pang-itaas. Sana lang din talaga mapunit itong black pants niya na mukhang wala na ring isisikip pa.

Pinagmasdan ko lang siya hanggang sa lumapit ito sa akin dala ang isang brown folder na kinuha niya mula sa kaniyang bag. Hindi naman talaga siya lumapit dahil ilang metro pa ang layo niya. Ihinagis niya sa mesa ang folder.

Nagtaas pa siya ng kaniyang noo nang sumakto ang folder sa mesa. Kahit iabot man lang 'di talaga kayang gawin ng lalaking ito. Napasulyap ako sa folder. Walang nakasulat sa cover kung kaya'y dinampot ko iyon at ibinaling ko ang tingin sa kaniya.

Nakahalukipkip itong nakatingin sa akin. Ang mga mata niya'y nakatutok na para bang hindi siya makapaghintay na buksan ko iyon. Ang istrikto niya tingnan, pero natatakpan iyon ng kaniyang alindog. Nakakabuwisit lang na kahit inis na inis ako sa kaniya, hindi ko maipagkakailang naguwaguwapuhan ako sa kaniya.

“Ano 'to?” tanong ko sa kaniya habang pinapakita ang folder sa kaniya.

Iritado itong napasinghal. “You could’ve answered your own question if you had just opened the folder first.”

Huminga ako nang pagkalalim, pakiramdam ko ay malalagutan ako ng hininga. Sa halip na makinig sa boses sa utak kong kumutin ang iyon, binuksan ko ang folder.

Nagtagpo ang aking mga kilay habang kunot-noong nakatingin sa unang pahina. Kahit na alam kong wala akong makukuhang matinong sagot sa kaniya, tiningnan ko siya at nagtanong.

“Ano ang gagawin ko sa personal details mo?” naguguluhan kong tanong. Ano ba ang pakialam ko kung blue ang paborito niyang kulay? Kung allergic siya sa hipon?

Humakbang ito palapit sa akin. Napalunok naman ako dahil nasa isang metro na lang ang layo namin at tanging ang maliit na mesa ang nagsisilbing pagitan sa aming dalawa. Hindi naman iyon big deal dahil ang tunay na big deal, iyong nakaupo ako at nakatayo siya tapos magkaharap kami. Gustuhin ko man ipokus ang aking mata sa mukha niya, umaagaw talaga ng pansin ang pants niya lalo na sa bandang crotch nito.

“Since ipapakilala kita as my girlfriend, dapat ipakita mo sa kanila na you know me personally,” paliwanag nito. “For example, you’ll tell them you only realized you loved me when you saw me fighting for my life, after you accidentally gave me food with tiny, unrecognizable bits of shrimp.”

Dire-diretso siya sa kaniyang pagsasalita. Seryoso at hindi man lang nagawang tumawa sa ilusyon ng pinagsasabi niya. Kung sakaling makita ko siyang nag-aagaw-buhay, baka maghanda pa ako na parang may fiesta.

“Wow,” iyon na lamang ang sambit ko at kunwari ay binabasa ang nasa folder. Mas safe kung dito ko itutuon ang aking mga mata. “Pero kung magtanong sila kung sino ang unang na-in love? Or how did our relationship start?”

Napabuntonghininga ito. “It's on the next page.”

Patago akong napanganga sa sinabi niya. Hindi halatang prepared siya sa magiging pagpapanggap namin. Habang binabasa ko iyon ay nagsasalita siya.

“To make it realistic, we’ll make it seem like our love began here, at work. That I fell first. That I only came to know love again, something I hadn’t felt in years, when you walked into my life,” saad nito. Paano niya nagagawang magsalita nang seryoso? Natatawa nga ako habang iniisip pa lamang iyon. “And since I have a background in dancesport, we’ll make them believe it wasn’t your hard work or beauty that made me fall for you. . .”

Parang nag-init ang pisngi ko nang sabihin niya ang salitang “beauty” dahil parang sinasabi niya na maganda talaga ako.

“It was your talent for dancing,” dagdag pa nito.

Sa pagkabigla ay napatayo ako. “Ano? Talent for dancing?”

Humakbang ulit ito palapit sa akin. “Yes. Kunwari ay nahuli kitang sumasayaw dito sa office.”

Ibinaba ko ang folder at saka ay muling napatayo. “Wait!”

Itinapat ko ang aking dalawang kamay malapit sa kaniyang dibdib. May bumubulong sa akin na idikit iyon doon, pero hindi ko ginawa.

“Hindi ako sumasayaw,” giit ko. “Hindi ako marunong. Puwedeng ibang kasinungalingan na lang? Or mag-stick na lang tayo sa na-in love ka kasi maganda ako.”

Humakbang ulito ito, ngayong ay sobrang lapit na namin sa isa't isa. Lumakas ngunit bumagal ang tibok ng aking puso na para bang bawat tibok ay kalkulado. Napalunok ako nang hawakan niya ang aking baba at saka inangat ang aking mukha.

“I don't fall for beauty,” saad nito. Our faces were so close that I smelled and felt his breath. It smelt like mint and freezing as ice. Naglakbay ang kaniyang mata sa aking mukha na para bang sinusuri niya ang bawat detalye na mayroon iyon. Na-conscious ako bigla. “You have a talent for dancing because that's what we're going to make them believe. Get it?”

Parang lumulutang lang ang mga salitang sinabi niya dahil nakatuon ang atensyon ko sa kaniya mga mata. They were so dark and I could feel them slowly pulling me like a black hole.

Nanatiling ganoon ang posisyon namin nang ilang segundo hanggang sa sabay kaming kaming mapasulyap sa may pinto nang marinig ang pagbukas no'n.

“I should have knocked,” saad ni Sid, ang best friend ni Walter, habang kagat-kagat ang ibabang labi at nanlalaki ang matang nakatingin sa amin.