พรึ่บ!"นี่ก็เทอมสุดท้าย อย่าลืมส่งเอกสารให้อาจารย์ด้วยนะคะ วันนี้วันสุดท้ายแล้วพรุ่งนี้อาจารย์จะประกาศสถานที่ฝึกงานของแต่ละคนในเว็บบอร์ดของคณะเรานะคะ"นักศึกษาปี 4 ที่กำลังนั่งฟังอาจารย์พูดในเรื่องของการฝึกงานที่ให้เวลาพวกนักศึกษาเลือกแหล่งฝึกเองในเทอมหนึ่งไปแล้วและนี่ก็เป็นวันสุดท้ายที่นักศึกษาทุกคนจะต้องส่งเอกสารสำหรับฝึกงานในปีสุดท้ายก่อนที่จะจบของทุกคนรวมถึงตัวเธอด้วย"พวกแกหาที่ฝึกงานกันได้หรือยัง""ฉันได้แล้วล่ะ ^_^""ฉันรู้อยู่แล้วล่ะว่าแกจะฝึกที่ไหน เพราะคู่หมั้นแกคงไม่ปล่อยให้ไปฝึกงานที่อื่นหรอกยะยัยขวัญ""เอาล่ะค่ะ วันนี้เลิกคลาสได้ค่ะ ขอให้สนุกแล้วก็โชคดีในการฝึกงานค่ะ"พออาจารย์พูดจบก็เดินออกไปทันที ตอนนี้ร่างบางและพวกเพื่อนๆ กำลังคุยกันเรื่องที่จะฝึกงาน เพราะเอกของพวกเธอนั้นสามารถเลือกที่ฝึกงานเองได้ แต่ละแหล่งฝึกจะต้องฝึกได้ไม่เกิน 3 คน"เฮ้อออ...ชีวิตในมหาลัยจะจบลงแล้วเหรอเนี่ย""จบที่ไหนยะยัยแจม เดี๋ยวเราก็ต้องกลับมาสอบอีก แต่ฉันนี่สิไม่อยากฝึกงานบริษัทของที่บ้านเลยอ่ะ" เรนโบว์บ่นทันที "ฉันขอไปฝึกกับแกได้มั้ยอ่ะแจม""แกคิดว่าแกเปลี่ยนที่ได้?""นั่นสิเรน ฉันว่าพ่อแม่
กุกกัก!พรึ่บ!"พี่ลีวายคะ ขวัญเก็บของเสร็จแล้วนะคะ" ของขวัญตะโกนเรียกชายหนุ่มที่กำลังแต่งตัวอยู่ในห้องน้ำวันนี้เป็นวันที่เขาสามารถกลับไปพักฟื้นที่บ้านได้แล้วหลังจากที่อยู่โรงพยาบาลมา 4 วัน ทั้งหมอและพยาบาลต่างแปลกใจที่แผลของเขาหายเร็วขนาดนี้ แต่นั่นมันก็ทำให้เธอรู้สึกดีมากๆ เพราะไม่อยากเห็นเขาเจ็บอีก"พี่ลีวายคะ"เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มเงียบ ไม่ตอบ ทำให้เธอรู้สึกเป็นห่วงเขาจึงรีบเดินไปเคาะประตูที่ห้องน้ำและเรียกเขาเสียงดังอีกครั้งทันทีแกร๊ก!"พี่...ว้าย!"หมับ!พรึ่บ!"เฮือกกก!"ร่างบางตกใจมากที่อยู่ๆ เธอก็ถูกเขากระชากเข้าไปในห้องน้ำทั้งๆ ที่ตัวเองยังไม่ได้ใส่เสื้อเลยทำให้เธอรีบปิดตาตัวเองทันที"พี่ลีวายทำอะไรคะ!" ฉันถามเขาเสียงดังพร้อมกับมือที่ยังคงปิดตาอยู่ด้วยความเขินอาย"เอามือออกได้แล้ว"ลีวายดึงมือของขวัญออก แต่เธอยังคงหลับตาอยู่และนั่นทำให้เขาทำเสียงในลำคออย่างไม่พอใจ ก่อนจะพูดย้ำกับเธออีกครั้ง"ถ้ายังไม่ลืมตาพี่จะทำอย่างอื่นแทน!"พรึ่บ!หมับ!"หยุดๆๆ เลยค่ะ นี่มันโรงพยาบาลนะคะ พี่จะมาหื่นแบบนี้ไม่ได้นะ >.ฉันลืมตาขึ้นมาแล้วรีบจับมือเขาออกเพื่อหยุดการกระทำของเขาจุ๊บ!"อื้อ
พรึ่บ!"พวกพี่จะกลับไปเคลียร์เรื่องทางนั้นก่อน ฝากดูแลไอ้ลีวายด้วยนะครับ""ไม่ต้องเป็นห่วงทางนี้นะคะ เดี๋ยวขวัญจะอยู่ดูแลพี่ลีวายเองค่ะ" ของขวัญพูดกับเพื่อนของลีวาย"เราก็ต้องพักผ่อนด้วยนะของขวัญ ถ้าไอ้ลีวายมันฟื้นขึ้นมาแล้วเห็นเราเป็นแบบนี้มันคงโทษตัวเองแน่ๆ ยิ่งคลั่งรักอยู่ด้วย" แจ็คกี้พูดเล่นกับของขวัญ เพราะไม่อยากให้เธอเครียด"ขอบคุณมากนะคะที่เป็นห่วง แต่ขวัญไม่เป็นอะไรจริงๆ ค่ะ""งั้นพวกพี่กลับก่อนแล้วกัน เคลียร์ทางนั้นเสร็จจะมาเยี่ยมมันใหม่ อย่าลืมพักผ่อนด้วยนะครับ" คาร์ลพูด"ค่ะ"หลังจากที่คาร์ลและแจ็คกี้เดินออกไปจากห้องพักฟื้น ตอนนี้ภายในห้องจึงเหลือเพียงแค่ของขวัญกับลีวายที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย โดยที่ตั้งแต่ที่เขาถูกนำมาส่งที่โรงพยาบาลจนถึงตอนนี้ยังไม่ฟื้นร่างบางเหม่อมองไปที่ชายหนุ่มอย่างเศร้าใจ เพราะเธอไม่รู้ว่าเขาจะฟื้นขึ้นมาตอนไหน ถึงแม้หมอจะบอกว่าเขาอยู่ในระยะปลอดภัยแล้วหลังจากที่ผ่าตัดเอากระสุนออกแล้ว แต่ก็ยังคงต้องรอดูอาการต่อไป เธอก็ยังคงอดเป็นห่วงเขาไม่ได้และไม่ยอมไปไหนเลยตั้งแต่เมื่อคืนจนกระทั่งถึงเช้าวันนี้"รีบๆ ตื่นสักทีสิคะพี่ลีวาย...." น้ำเสียงสั่นเครือเอื้อนเ
กึก!ตุบ!"อ่ะ! ซี๊ดดดด!"เพราะถูกกระชากอย่างแรงจนทำให้เธอล้มลงไปกับพื้น ทำให้ร่างบางถึงกับร้องออกมาด้วยความเจ็บเธอมองไปรอบๆ ก็ถึงกับนิ่งไปทันที เมื่อเห็นว่ารอบๆ ท่าเรือที่คริสเตียนจับตัวเธอมานั้นเต็มไปด้วยชายชุดดำจำนวนมากที่เดินเข้ามา เธอคิดว่าคนพวกนี้คือคนของคริสเตียนอย่างแน่นอน แต่เธอไม่คิดว่าคนของเขาจะมีคนมากมายขนาดนี้ขออย่าให้พี่ตามขวัญมาเลยนะคะ ฮึก!ตอนแรกที่เธอถูกคริสเตียนจับขึ้นรถมาเธอภาวนาขอให้พี่ลีวายมาช่วยเธอ แต่ตอนนี้ในความคิดของเธอนั้นมันร้องห้ามไม่ให้พี่ลีวายมาที่นี่ เพราะถ้าเขาตามมาที่ท่าเรือแห่งนี้มันคงไม่ปลอดภัยสำหรับเขาแน่"พี่ลีวายไม่มีทางมาที่นี่!""หึ! เธอคิดอย่างงั้นเหรอ""ฮึก!""มาพนันกันมั้ยล่ะว่ามันจะมาตามที่ฉันล่อมันหรือเปล่า เธอนี่มันเหยื่อชิ้นดีเลยจริงๆ ฮ่าฮ่าฮ่า" คริสเตียนหัวเราะออกมาอย่างนึกสนุก เพราะที่เขาเอาตัวยัยนี่มาก็เพื่อจะล่อให้มันมาติดกับ เขารู้ว่ามันไม่มีทางปล่อยให้ผู้หญิงที่มันรักตายไปต่อหน้าต่อตามันอีกเป็นครั้งที่สองแน่ หึ!"ฉันกับพี่ลีวายเราไม่ได้เป็นอะไรกัน! คุณคิดผิดแล้ว!!"เพี๊ยะๆๆหมับ!"กรี๊ดดดด!""ใครมันดูไม่ออกบ้างว่าเธอเป็นอะไรกับมัน
ฟิ้วววว~~สายลมพัดผ่านหญิงสาวที่ยืนทอดมองไปยังเบื้องหน้าที่มีคลื่นน้ำทะเลซัดเข้ามาเป็นระยะ บรรยากาศที่เงียบสงบทำให้สมองเธอรู้สึกสบายใจอย่างมากที่ได้มาที่นี่หมับ!"ออกมาข้างนอกทำไมไม่เรียกพี่ หืม"ชายหนุ่มสวมกอดร่างบางจากทางด้านหลังพร้อมกับกระซิบถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาและอ่อนโยนเหมือนทุกครั้งที่อยู่ด้วยกัน"ขวัญเห็นพี่หลับอยู่เลยไม่อยากปลุกค่ะ"วันนี้เป็นวันหยุดของทั้งสองคนและเป็นเธอเองที่ชวนเขามาเที่ยวทะเล ทั้งสถานที่และที่พักเธอเป็นคนจัดการทุกอย่างด้วยตัวเองโดยได้รับความช่วยเหลือจากเลียมเล็กน้อยที่บอกว่าเขามีรีสอร์ตตากอากาศที่ชายทะเล ทำให้เธอคิดแผนได้อย่างง่ายดาย เพราะเธอรู้สึกว่าสองสามวันที่ผ่านมาเขาเหมือนมีเรื่องอะไรภายในใจและใบหน้าที่เคร่งเครียดของเขาที่เธอสังเกตเห็น มันทำให้เธอต้องชวนเขามาเที่ยวเพื่อให้เขาได้พักผ่อนและปล่อยใจไม่ให้คิดถึงเรื่องที่มันยังไม่มาถึงพรึ่บ!"นั่งลงสิ" ลีวายเอ่ยขึ้นมาพร้อมกับกระตุกมือเธอให้นั่งลงข้างๆ เขา "ทำไมถึงอยากมาเที่ยวที่นี่ ปกติทุกวันหยุดพี่คิดว่าเราจะของานพี่ทำซะอีก" ลีวายพูดพร้อมกับยิ้มออกมา เพราะทุกครั้งเมื่อถึงวันหยุดทีไร ของขวัญจะของานเขาทำต
เวลาผ่านไปหลายเดือนทั้งสองคนยังคงใช้ชีวิตตามปกติ และเมื่อหลายอาทิตย์ก่อนเมื่อลีวายและของขวัญเดินลงจากรถคันเดียวกันและเดินเข้าไปในตึกคณะพร้อมกัน จนนักศึกษาในมหาลัยต่างฮือฮากันมากและเรื่องนี้จึงตกเป็นที่พูดถึงมากที่สุดในเวลาหลายสัปดาห์เลยทีเดียวถึงแม้ว่าทั้งสองคนจะไม่ได้ออกมาพูดถึงหรือบอกความสัมพันธ์ของทั้งคู่ แต่การกระทำและการแสดงออกของชายหนุ่ม มันชัดเจนอยู่แล้วว่าเขาและเธอเป็นอะไรกันตึก...ตึก...ตึกหญิงสาวในชุดนักศึกษากำลังเดินมุ่งหน้าไปที่ลานกว้างภายในตึกของคณะ ซึ่งมีนักศึกษาบางส่วนกำลังนั่งทำงานกันอยู่สายตาของเธอเพ่งมองไปที่โต๊ะที่มีผู้ชายสองคนกำลังนั่งทำงานอยู่อีกมุมหนึ่งที่ไม่ค่อยมีคน และมันทำให้เธอยิ้มออกมาทันทีแล้วรีบเดินเข้าไปหาพรึ่บ!"ขวัญซื้อขนมมาฝากค่ะ ^_^" ฉันเดินเข้าไปนั่งข้างๆ คนที่กำลังนั่งหน้านิ่งพิมพ์งานอยู่ "ของพี่คาร์ลด้วยนะคะ""ขอบคุณครับ""เรียนเสร็จแล้ว?" ลีวายเงยหน้าขึ้นถามของขวัญ"ใช่ค่ะ พอดีขวัญเลิกเรียนเร็วน่ะค่ะ ก็เลยซื้อขนมติดมือมาด้วย"เธอรู้ว่าพี่ลีวายมาทำงานกับพี่คาร์ลที่ตึกคณะตั้งแต่บ่ายจนตอนนี้เริ่มเย็นแล้ว เธอจึงซื้อของกินเล่นมาให้พวกเขา"ของมึงเสร