Break The Rule [5]

บรื้นนนนน...

บรรยากาศในรถที่เงียบสงบ ทำให้คนที่ทำหน้าที่ขับนั้นอยากที่จะทำลายบรรยากาศชวนน่าอึดอัดนี้จึงเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นมาก่อน

"จะทานอะไรกันก่อนมั้ยครับ"

"ไม่/ไม่"

"เอ่อ...ครับ งั้นผมจะขับไปมหาวิทยาลัยเลยนะครับ"

"รีบๆ ขับไปเลียม เดี๋ยวไอ้ลีวายมันจะเปลี่ยนใจ"

"มึงมาทำไมบ้านกู?" ลีวายถามเพื่อนที่นั่งกับเขาบนรถอย่างหงุดหงิด

"ก็กลัวมึงจะไม่ไปเรียนยังไงวะไอ้มาเฟียขี้เกียจ"

"ไอ้คาร์ล!" เสียงเข้มเอ่ยขึ้นอย่างนิ่งๆ

"รู้ครับว่าดุ โหด แต่นี่เพื่อนนะครับ"

"damn!!"

"มึงไม่ต้องมาสบถไอ้สัส!"

"หึ!"

"เลียม มึงก็เหมือนกัน ไปเรียนด้วยล่ะ" คาร์ลบอกลูกน้องคนสนิทของเพื่อนตัวเอง

"ครับคุณคาร์ล"

ตอนนี้รถหรูกำลังเคลื่อนตัวเข้ามาในมหาวิทยาลัยที่พวกเขากำลังศึกษาอยู่และเป็นปีสุดท้ายของพวกเขาในการเรียนมหาวิทยาลัย ถึงแม้ว่าพวกเขาจะเข้าเรียนไม่กี่ครั้ง แต่ด้วยความเก่งและความสามารถที่พวกเขามีก็สามารถเรียนจบได้ตั้งนานแล้ว แต่เพราะพวกเขาอยากที่จะจบพร้อมกับทุกๆ คน จึงไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก

ปัง!

พรึ่บ!

"กรี๊ดดดดด! นั่นพี่ลีวายกับรุ่นพี่คาร์ลนี่นา"

"อร๊ายยยย ในที่สุดฉันก็ได้เจอเขาตัวเป็นๆ สักที"

"แบบนี้ต้องถ่ายเก็บไว้แล้วล่ะ กรี๊ดดดด"

ทันทีที่ทั้งสองคนลงจากรถ เสียงนักศึกษารอบๆ ต่างดังขึ้นพร้อมกับโทรศัพท์มือถือของทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างยกขึ้นมาถ่ายรูปพวกเขาอย่างตื่นเต้นเมื่อเห็นรุ่นพี่หนุ่มสุดหล่อด้วยใบหน้าที่หาที่เปรียบไม่ได้

"น่ารำคาญ!"

"ไม่ต่างกันว่ะ"

ทั้งสองต่างหงุดหงิดกับเสียงดังหนวกหูรอบๆ แต่ก็ไม่อยากจะทำอะไรมาก นอกจากทำเป็นไม่สนใจและไม่แม้แต่จะปรายตามองเลย

"เดี๋ยว"

".....?"

"เลียม มึงเรียนอยู่ปี 3 แล้วใช่มั้ย" คาร์ลถามเลียม

"ครับ"

"งั้นก็ไปเข้าเรียนได้เลย ไม่ต้องตามไอ้ลีวาย"

"แต่ว่า..."

"ไปเถอะ" ลีวายบอกกับลูกน้องคนสนิท

"ครับ!" น้ำเสียงที่ตื่นเต้นของเลียมทำเอาลีวายแปลกใจไม่น้อย

"ตั้งใจเรียนล่ะ"

"ครับคุณคาร์ล"

"ดูเหมือนเลียมจะอยากเรียนจริงๆ มึงว่ามั้ย"

"หึ!"

ร่างสูงมองตามเลียม ลูกน้องคนสนิทที่เดินออกไปด้วยสายตานิ่งๆ

"ไว้เจอกันที่ห้อง กูมีประชุม"

"อืม"

ระหว่างนั้นทั้งสองคนก็แยกกัน โดยที่คาร์ลไปที่ห้องประชุมที่อยู่ตึกบริหาร ส่วนร่างสูงก็เดินมาที่ตึกคณะตัวเองที่แต่เขาเลือกที่จะไม่เข้าเรียน แต่กลับไปอีกทางที่ที่เงียบ สงบ นั่นก็คือดาดฟ้าบนตึก ที่ไม่มีใครขึ้นมาเลยนอกจากเขา

______________

ซุบซิบ! ซุบซิบ!

เสียงซุบซิบของเพื่อนในคณะต่างพูดคุยกันเรื่องของรุ่นพี่ที่มีรูปขึ้นในเพจของเช้าวันนี้จนเป็นที่พูดถึงอย่างไม่หยุด

"ทำไมฉันไม่เจอบ้างนะ!" เรนโบว์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด

"เห็นด้วย นานๆ ทีจะได้เจอพี่คาร์ล พี่ลีวาย เฮ้อออ"

"นั่นน่ะสิ อยากเจอจัง" ของขวัญพูดพร้อมกับเหม่อลอยมองภาพที่อยู่บนเพจของมหาลัยที่มีภาพของรุ่นพี่ทั้งสองคนที่ใส่ชุดนักศึกษามาเรียนในวันนี้

"อยากเจอใครคะคุณหนูของขวัญ" แจมเอ่ยขึ้นพร้อมกับยิ้มล้อเลียนเพื่อนของเธอ

"ไม่เห็นยากเลยก็ต้องเป็นพี่รหัสของยัยนี่น่ะสิ จริงมั้ยของขวัญ" เรนโบว์พูด "แต่สำหรับฉันน่ะขอเป็นพี่คาร์ลก็แล้วกัน เพราะยังไงอีกคนก็สู้ยัยของขวัญไม่ได้อยู่ดี"

"พูดอะไรของแกเรนโบว์"

"ก็แหม่ ถ้าแกชอบแล้วทำไมไม่จีบรุ่นพี่เลยล่ะ ฉันเชียร์พี่ลีวายนะ ถึงแม้ว่าเขาจะเข้าถึงยากมากก็เถอะ"

"แต่ฉันว่าถึงเป็นของขวัญก็คงไม่ง่ายหรอกนะ ใครๆ ก็รู้ว่ารุ่นพี่น่ะเข้าถึงยากมากแล้วก็ไม่สนใจใครด้วย ฉันล่ะอยากรู้จริงๆ ว่าคนอย่างรุ่นพี่ลีวายจะมีแฟนมั้ย" แจมร่ายยาวทันทีเมื่อนึกถึงรุ่นพี่ลีวายที่เป็นที่ขื่นชอบของพวกรุ่นน้องในมหาวิทยาลัย

"พูดยาวมากเลยนะแจม ^_^"

"ก็มันเรื่องจริงนี่นา"

"แต่ฉันชอบมานานแล้วนะรุ่นพี่ลีวายน่ะ คงเปลี่ยนใจยาก ^_^"

"เห็นมั้ยล่ะ งั้นแกจะเริ่มจีบรุ่นพี่เลยมั้ยยัยของขวัญ"

"ก็อยากจะเริ่มอยู่หรอก แต่...เฮ้อออ"

ที่จริงเรื่องที่ร่างบางแอบชอบพี่รหัสของตัวเองนั้น เพื่อนๆ ของเธอรู้มานานแล้วและเธอก็ชอบเขามาตั้งแต่ที่เจอกันครั้งแรก จนกระทั่งมารู้ว่าพี่ลีวายเป็นพี่รหัสของเธอ แต่ถึงแม้ว่าจะเป็นสายรหัสเดียวกัน แต่เราไม่เคยพูดคุยหรือทักทายอะไรกันเลยจนกระทั่งตอนนี้ เฮ้อออ...ยิ่งคิดก็ยิ่งเศร้า

ระหว่างที่ของขวัญกำลังคิดอะไรเพลินๆ เสียงของเรนโบว์ก็เรียกสติเธอขึ้นมา

"นี่! ได้เวลาเข้าเรียนแล้ว ไปกันเถอะ"

"เออใช่สิ ไปๆๆ"

"อื้ม!"

____________

ตึก...ตึก...ตึก

ทั้งสามคนเดินออกมาจากห้องเรียนซึ่งเป็นเวลาเกือบเย็นมากแล้ว เพราะวันนี้เธอทีเรียนทั้งวัน

"ไปก่อนนะพวกแก"

"งั้นฉันก็ขอกลับก่อนดีกว่า วันนี้มีธุระต่อ ไปก่อนนะของขวัญ"

"อื้ม!"

หลังจากที่ทั้งสามคนแยกย้ายกันกลับนั้น ของขวัญก็เดินไปที่รถของน้องสาวที่เธอเป็นคนขับมาตอนเช้า เพราะเธอไปเอารถที่คอนโดของเพื่อนขวัญเอยมาและขับมาที่มหาวิทยาลัยเลย

ตู๊ดดด...ตู๊ดดด...ตู๊ดดด

รอสายได้ไม่นาน ปลายสายก็รับสาย

"พี่เลิกเรียนแล้วนะ รอเอยอยู่ที่รถ"

(เอยยังไม่เลิก พี่อย่าเพิ่งไปนะ)

"ยังไม่เลิกอีกเหรอ" ฉันมองนาฬิกาก็ต้องแปลกใจ เพราะตอนนี้เป็นเวลาเกือบ 5 โมงเย็น

(ใช่ พี่รอฉันอยู่ที่รถก่อนก็ได้ เดี๋ยวถ้าเสร็จแล้วจะรีบลงไป แค่นี้นะ)

"อืม"

หลังจากที่วางสายเสร็จ ร่างบางก็นั่งมองรอน้องสาวอยู่ที่รถจนเวลาผ่านไปเนิ่นนานก็ไม่มีทีท่าว่าน้องสาวของเธอจะเดินออกมาจากตึก เธอจึงโทรไปหาอีกครั้ง แต่ก็ไม่ติด ทำให้ของขวัญตัดสินใจเดินเข้าไปในตึกอีกครั้งเพื่อหาน้องสาวของเธอ

ตึก...ตึก...ตึก

ร่างบางเดินเข้ามาในตึกของคณะก็สังเกตเห็นนาราเพื่อนของขวัญเอยที่เดินมาทางเธอพอดี

"อ้าว! พี่ของขวัญ"

"นารา"

"พี่เพิ่งเลิกเหรอคะ"

"เปล่า พี่รอเอยน่ะ นี่เราเพิ่งเลิกเรียนเหรอ"

"เอ๋? ห้องเราเลิกไปตั้งนานแล้วนะคะ"

"......"

"ยัยเอยอาจจะลืมบอกพี่ก็ได้นะคะ แต่ว่าพวกเราเลิกกันตั้งแต่บ่ายสองโมงแล้วค่ะ"

"ว่าไงนะ!"

"พี่มีอะไรหรือเปล่าคะ/ยัยนารา!" นารายังคุยกับพี่สาวเพื่อนตัวเองไม่จบ ก็มีคนเรียกซะก่อน "งั้นนาราไปก่อนนะคะ"

"ขอบใจมากจ๊ะ"

ทำไมต้องโกหกด้วยนะ...

หลังจากที่ของขวัญรู้เรื่องของน้องสาว เธอจึงกลับไปที่รถเพื่อขับกลับคอนโดทันที แต่ภายในใจกลับคิดถึงเรื่องของน้องสาวที่เธอไม่คิดว่าขวัญเอยจะโกหกเธอ

ตุบ!

ของขวัญมัวแต่ก้มหน้ามองโทรศัพท์ทำให้เธอไม่ทันมองทางจนเดินชนเข้ากับใครบางคน

"อ่ะ! ขอโทษค่ะ"

"damn!"

"ขอโทษค่ะ" ด้วยความที่เธอได้ยินเสียงสบถของคนตรงหน้าทำให้เธอรีบขอโทษเขาอีกครั้งและทันทีที่เธอเงยหน้ามองแผ่นหลังของผู้ชายร่างสูงคนนั้นก็ทำให้เธอจำเขาได้ทันที

นั่นรุ่นพี่นี่นา....

"พี่ลีวาย!" ของขวัญเรียกเขา แต่ร่างสูงกลับไม่ได้ตอบอะไรกลับ แต่กลับเดินออกไปจากตึกทันที....

เมินเราอีกแล้ว จะได้เจอเขาอีกตอนไหนกันล่ะทีนี้....

🔶🔷🔷🔶🔷🔷🔶

👍กดไลก์ ◻️คอมเมนต์กันเข้ามาด้วยน๊าาา

เพื่อเป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยน๊าา

🥰😘