ครืดดด...ครืดดด...ครืดดด
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ทำให้ร่างบางที่นอนหลับอยู่สะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก ก่อนที่จะคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาดู ปรากฏเบอร์ที่หน้าจอคือแม่ของเธอ
"ฮัลโหล"
(แม่โทรมารบกวนลูกใช่มั้ยของขวัญ)
"แม่มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ"
(ตอนนี้ขวัญเอยยังไม่กลับบ้านเลย แม่เป็นห่วงน้องมากๆ)
"......" ของขวัญมองนาฬิกาก็เห็นว่าเป็นเวลา5ทุ่มแล้วพลางคิดในใจว่าทำไมน้องสาวของเธอยังไม่กลับบ้านอีก
(ขวัญช่วยตามให้แม่หน่อยได้มั้ยลูก แม่เป็นห่วงน้อง)
"เดี๋ยวขวัญจะลองโทรหาน้องเองค่ะ"
(แม่ฝากด้วยนะลูก ถ้าได้เรื่องยังไงโทรหาแม่ด้วยนะขวัญ)
"ได้ค่ะ แม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ"
หลังจากที่คุยกับแม่ของเธอเสร็จ ร่างบางจึงรีบโทรหาน้องสาวของเธอทันทีและคนที่รับสายนั้นไม่ใช่น้องสาวของเธอ แต่เป็นเพื่อนของขวัญเอย เธอจึงคุยต่อและรู้ที่อยู่ของน้องสาวจึงลุกขึ้นจัดการตัวเองเพื่อออกไปหาน้องสาวทันที....
____________
Mystic Pub
ตอนนี้ร่างบางยืนอยู่หน้าผับแห่งหนึ่งที่เธอรู้จัก เพราะทุกครั้งเธอก็ผ่านทางนี้ตลอดเวลากลับคอนโด แต่ไม่เคยเข้าไปเลยและไม่คิดจะมาที่นี่แบบนี้ด้วย
"ขอดูบัตรหน่อยครับ"
"อ่อ ค่ะ" ฉันยืนบัตรประชาชนให้คนที่ดูแล ก่อนที่เขาจะมองหน้าฉันนิ่งๆ จนฉันอดถามเขาไม่ได้ "มีอะไรหรือเปล่าคะ?"
"เปล่าครับ เชิญครับ"
"ขอบคุณค่ะ"
ร่างบางเดินเข้าไปข้างในผับด้วยความรู้สึกที่แปลกใหม่อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เสียงดนตรีที่ดังมากรวมถึงนักท่องราตรีที่กำลังดื่มกันอย่างนึกสนุกพลางคิดในใจ
ฝนตกหนักขนาดนี้ทำไมถึงมาดื่มกันได้นะ...
ตุบ!
"อะไรเนี่ย!"
"ขอโทษค่ะ"
"แต่งตัวแบบนี้มาเที่ยวผับเหรอเนี่ย! เหอะ!"
"ขอตัวค่ะ" ของขวัญพูดเสร็จก็เดินเลี่ยงออกมาจากกลุ่มผู้หญิงที่เธอเดินชนเพราะความไม่ตั้งใจ
หมับ!
"พี่ของขวัญคะ"
"อ้าว! นารา แล้วขวัญเอยล่ะ?"
"ตามนารามาดีกว่าค่ะ ยัยนั่นเมาหนักมากเลยค่ะพี่ขวัญ"
"ดื่มหนักขนาดนั้นเลยเหรอนารา" ของขวัญถามนารา เพื่อนของน้องสาวเธอพร้อมกับเดินตามเพื่อไปหาขวัญเอยที่กำลังฟุบบนโต๊ะนั้นกับกลุ่มเพื่อนอีกหลายคน
"สวัสดีค่ะพี่ของขวัญ"
เพื่อนของน้องสาวทักทายของขวัญที่เป็นที่รู้จักดีในมหาวิทยาลัยและเป็นคนที่ใครๆ ต่างชื่นชอบ
หมับ!
"ขวัญเอย" ฉันแตะไหล่น้องสาวเบาๆ เพื่อปลุก
"ยัยเอยคงเมาแล้วหลับไปเหมือนทุกครั้งน่ะค่ะ พี่ขวัญมายังไงคะ?"
"พี่มาแท็กซี่น่ะ แล้วเอยล่ะ ได้เอารถมามั้ย ถ้าเอามาพี่จะขับพาเอยกลับเอง"
"ยัยเอยมากับเพื่อนนาราเองค่ะ ส่วนรถของเอยอยู่ที่คอนโดนารา"
"งั้นเหรอ งั้นช่วยพี่พาเอยไปด้านนอกหน่อยได้มั้ย เดี๋ยวพี่จะเรียกรถมาเอง"
"ให้ผมไปส่งมั้ยครับ พอดีผมว่าจะกลับแล้วเหมือนกัน" เสียงผู้ชายคนหนึ่งที่อยู่ในกลุ่มพูดแทรกขึ้นมาก่อนที่เขาจะลุกจากที่นั่งแล้วมาประคองขวัญเอยขึ้น
"เอ่อ...แต่ว่า..."
"ให้พี่ไมค์ไปส่งเถอะค่ะพี่ของขวัญ พี่ไมค์เป็นญาติกับนาราเองค่ะ ปลอดภัยหายห่วงค่ะ นารารับประกัน"
"พี่ว่าพี่พา..."
"ข้างนอกในตกหนักเลยนะครับ ให้ผมไปส่งคุณกับน้องสาวคุณดีกว่านะครับ"
"เอ่อ...งั้นรบกวนด้วยนะคะ"
"ไปกันเถอะครับ"
"นาราจะกลับเลยมั้ย พี่ว่ามันดึกมากแล้วนะ" ก่อนที่จะเดินออกไป ของขวัญไม่บืมที่จะถามเพื่อนน้องสาวของเธออีกครั้ง เพราะดูจากท่าทางแล้วเด็กคนนี้ก็คงอยากจะกลับแล้วเหมือนกัน
"งั้นนารากลับด้วยเลยดีกว่า ไปก่อนนะเพื่อนๆ"
"ไว้เจอกันครั้งหน้า สวัสดีค่ะพี่ของขวัญ"
หลังจากนั้นทั้งสี่คนก็พากันออกไปจากผับแห่งนี้ แต่ระหว่างที่ร่างบางกำลังจะเดินออกไปนั้นเธอก็ได้ยินเสียงคนทะเลาะวิวาทกันด้วย นั่นทำให้เธอรีบเดินออกไปทันทีโดยไม่ได้หันหลังไปมอง.....
บรื้นนนนน!
ทันทีที่ร่างบางออกมาจากผับก็เห็นว่ามีรถคันหนึ่งขับเข้ามาจอดด้านหน้าของพวกเธอและทำให้เธอแปลกใจได้ไม่นานก็ทำให้เธอเข้าใจได้ในทันที เพราะเป็นรถของคุณไมค์นี่เอง
"ไปกันเถอะค่ะพี่ของขวัญ"
"จ๊ะ ^_^"
ระหว่างทางที่นั่งมาบนรถ ร่างบางไม่ได้พูดอะไร เพราะเธอแค่นั่งฟังเพื่อนของน้องสาวของเธอที่ชวนคุย
"ขอโทษอีกครั้งนะคะพี่ของขวัญที่พายัยเอยมาเที่ยวที่แบบนี้"
"ไม่เป็นไรหรอก พี่รู้นะว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกของพวกเรา"
"แหะๆๆ" นารายิ้มแห้งเมื่อของขวัญรู้ทันเธอ "อ่อ ยังไม่แนะนำอย่างเป็นทางการเลย นี่พี่ของขวัญ พี่สาวขวัญเอยค่ะพี่ไมค์"
"ครับ"
"พี่ไมค์ เพิ่งกลับมาจากต่างประเทศน่ะค่ะพี่ขวัญ"
"พอดีบังเอิญเจอนาราน่ะครับ ผมก็เลยมาทักทายน้องสาวสักหน่อย"
"อ่อ ค่ะ รบกวนคุณด้วยนะคะที่มาส่งฉันกับน้องสาวแบบนี้"
"ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมก็อยากจะกลับแล้วเหมือนกัน"
หลังจากนั้นรถยนต์ก็ขับมาจอดที่หน้าคอนโดของเธอแล้ว ร่างบางไม่อยากรบกวนทั้งสองคนจึงให้รปพ.มาช่วยประคองน้องสาวของเธอแล้วจึงบอกลาพร้อมกับกล่าวคำขอบคุณกับทั้งสองคน....
แกร๊ก!
"อื้อออ!"
พรึ่บ!
"เฮ้อออ...."
ของขวัญมองน้องสาวของตัวเองอย่างเป็นห่วง ก่อนที่จะเช็ดตัวให้กับขวัญเอยและไม่ลืมที่จะโทรศัพท์บอกแม่ของเธอ
___________
อีกด้านหนึ่ง
พรึ่บ!
"พี่ไมค์คะ"
"หืม"
"คืนนี้อยู่กับนาราได้มั้ยคะ" เสียงอ้อนของนาราพร้อมกับมือที่จับแขนเขาไว้อย่างหวงแหน ทำให้ไมค์ปรายตามองนิ่งๆ
"คืนนี้พี่ไม่ว่างครับน้องนารา"
"แต่ว่านารา..."
"พรุ่งนี้พี่จะมารับไปส่งที่มหาวิทยาลัยดีมั้ยครับ"
"จริงนะคะ!" นาราตื่นเต้นมากเมื่อได้ยินที่ไมค์พูดขึ้น
"ครับ ว่าแต่นั่นพี่สาวเพื่อนเราเหรอครับ"
"ใช่ค่ะ พี่ของขวัญ สวยใช่มั้ยล่ะคะ"
":-)"
"พี่ของขวัญเป็นที่รักของพวกรุ่นน้องเลยนะคะ ทั้งสวย ทั้งเก่งแล้วก็นิสัยดีมากๆ เลยนะคะ"
"ขนาดนั้นเลย"
"ใช่ค่ะ ไอดอลนาราเลยนะคะพี่ไมค์" นาราพูดพร้อมกับยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงพี่สาวของเพื่อนสนิทเธอ ที่เธอมักจะชอบมองอยู่บ่อยๆ
"ชักอยากรู้จักมากขึ้นแล้วสิ"
"ไม่ได้นะคะ!"
"หืม"
"ก็พี่ไมค์น่ะต้องมองแค่นาราคนเดียวสิคะ อีกอย่างพี่ของขวัญไม่มองผู้ชายคนไหนเลยนะคะ นาราจะบอกให้"
"หรือว่าผู้หญิงคนนั้นจะชอบ..."
"มีแต่คนคิดแบบนั้นค่ะ นาราก็คิดแบบนั้นนะคะ เพราะฉะนั้นพี่ล้มเลิกความคิดนี้ไปเลยนะคะพี่ไมค์"
"ถึงแล้วครับ"
จุ๊บ!
"ขอบคุณที่มาส่งนะคะ" นาราจูบปากไมค์พร้อมกับบอกลา
"น้อยไปนะครับนารา"
"บ้า >.<"
"ต้องแบบนี้ครับ"
จุ๊บ!
จ๊วบ! จ๊วบ! จ๊วบ!
"อืมมม"
"หึ! พรุ่งนี้เช้าพี่จะมารับนะครับ"
"ค่ะ >.<"
🔹🔹🔹🔹🔹🔹
💢แม๊...
💢เอ๋? เอ๊ะๆๆๆ
🔶อะไรยังไงคะ....
ตอนนี้ลีวายและของขวัญมาอยู่ที่เกาะแห่งหนึ่งหลังจากใช้เวลาเพียง 30 นาทีเท่านั้นที่เรือออกจากฝั่งแล้วมาถึงที่นี่ ซึ่งเป็นเกาะที่สวยและเงียบสงบมาก จนเธอแอบสงสัยว่าที่นี่ไม่มีคนเลยงั้นเหรอ เพราะเธอเห็นว่ามีที่พักเพียงที่เดียวเท่านั้น ซึ่งมันทั้งใหญ่และสวยมาก แต่บริเวณรอบๆ กลับว่างเปล่าพรึ่บ!"ทำไมถึงไม่มีคนเลยล่ะค่ะ""พี่เข้าเอาของไปเก็บก่อน เรารอพี่อยู่ตรงนี้" ลีวายบอกพร้อมกับยกกระเป๋าสองใบเข้าไปด้านในร่างสูงเหลือบมองหญิงสาวอีกครั้งก่อนที่เขาจะยิ้มออกมาแล้วเดินเข้าไปด้านในทันทีที่จริงเกาะนี้เขาเพิ่งจะซื้อได้ไม่นาน เพราะเขารู้สึกว่าที่นี่สวยและเงียบสงบมาก มันทำให้เขาอยากจะใช้ที่นี่เป็นสถานที่พักผ่อนของเขากับเธอในช่วงวันหยุด ส่วนรีสอร์ตที่เขาเคยพาเธอมานั้นเขาได้ขายไปแล้ว เพราะเขารู้สึกว่ามันเป็นความทรงจำที่เลวร้ายมากสำหรับเธอครืดดด...ครืดดด...ครืดดดจู่ๆ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ทำให้ชายหนุ่มที่กำลังเตรียมอะไรบางอย่างถึงต้องขมวดคิ้วมุ่นทันที"มีอะไร!"(เป็นไงบ้างวะ น้องเขาตกลงมั้ยวะไอ้ลีวาย แล้วมึงจะไม่ให้พวกกูไปร่วมแสดงความยินดี....)"พวกมึงไม่ต้องมา!" ผมรีบพูดขัดไอ้แจ็คกี้ทันที ผมไม่น่
บรื้นนนนน...เอี๊ยดดดด...กึก!"ขอบคุณมากนะเลียม""มันเป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้วครับ""นายกลับไปเถอะ เดี๋ยวพี่ลีวายก็คงจะเลิกคุยงานแล้วล่ะ""คุณไม่เป็นไรจริงๆ นะครับ" เลียมถามคนรักของเจ้านายของเขาอย่างอดเป็นห่วงไม่ได้"อื้ม กลับไปเถอะนี่ก็เย็นมากแล้ว ^_^"ร่างบางยิ้มให้กับเลียมเพื่อบอกเขาว่าเธอไม่เป็นไร ก่อนที่จะเดินเข้าไปในบ้านเมื่อรถของเขาขับออกไปพรึ่บ!ของขวัญนั่งลงที่โซฟาด้วยความเหนื่อยล้า วันนี้ทั้งวันเธอแทบทำงานไม่ได้เลย เพราะรู้สึกไม่สบายตัว อีกอย่างก่อนที่เธอจะออกจากบริษัทก็เกือบจะเป็นลมล้มลงกับพื้น แต่อยู่ๆ เลียมก็เข้ามาช่วย ทำให้หมอนั่นคงกลัวว่าเธอจะเป็นอะไรไปอีก จึงอยากจะอยู่เป็นเพื่อนเธอก่อน เพราะวันนี้พี่ลีวายออกไปคุยงานตั้งแต่เช้าและไม่ได้เข้าบริษัทเลย"เฮ้อออ...เป็นแบบนี้อีกแล้วเรา แล้วพรุ่งนี้จะไปเที่ยวกับพี่ลีวายได้มั้ยเนี่ย" เพราะพรุ่งนี้เป็นวันหยุดและพี่ลีวายบอกว่าจะพาเธอไปเที่ยว แต่ไม่ได้บอกเธอเลยว่าที่ไหนทำให้เธอเริ่มกังวลกับเรื่องนี้ร่างบางสะบัดความคิดออก เพราะมันอาจจะทำให้เธอยิ่งปวดหัวหนักขึ้นไปอีก ก่อนที่จะมองนาฬิกาก็เห็นว่าตอนนี้เย็นมากแล้ว จึงลุกขึ้นเดินไปท
พรึ่บ!"พี่จอมคะ""หืม""ขวัญเอารายงานคลังสินค้าของเดือนที่แล้วมาคำนวณดูอีกที ดูเหมือนว่ามันจะไม่ตรงกันค่ะ" ฉันยื่นเอกสารให้กับพี่จอม ที่เป็นคนรับผิดชอบเกี่ยวกับการฝึกงานของฉัน รวมถึงเป็นคนให้ฉันลองคำนวณค่าใช้จ่ายของเดือนที่แล้วให้เธอดูซึ่งมันไม่ตรงกันเลย"ไม่ตรงงั้นเหรอ...""หรือว่าขวัญทำผิดพลาดตรงไหนหรือเปล่าคะ?""ขอพี่ดูก่อนนะ""ค่ะ"หลังจากนั้นร่างบางก็กลับมานั่งโต๊ะของตัวเองพร้อมกับเขียนรายงานต่อตอนนี้ร่างบางเข้ามาฝึกงานที่บริษัทแห่งนี้เป็นเวลา 1 สัปดาห์แล้ว ซึ่งการฝึกงานในครั้งนี้จะใช้เวลาฝึกงานเพียง 1 เดือนเท่านั้น เป็นการฝึกที่สั้นมากแต่เป็นแบบนี้ทุกคณะในมหาวิทยาลัยแห่งนี้ ทำให้เธอต้องเร่งเก็บเกี่ยวประสบการณ์เพื่อเอาไว้ใช้ในการทำงานในอนาคตที่กำลังจะจบในเดือนหน้า และที่บริษัทแห่งนี้พนักงานที่นี่น่ารักและเป็นกันเองมาก เธอรู้สึกดีมากที่ได้เข้ามาฝึกงานที่นี่"น้องของขวัญ ท่านประธานเรียกพบจ๊ะ""ขวัญเหรอคะ?""ใช่จ้ะ แต่พี่ไม่รู้หรอกนะว่าท่านเรียกทำไม เรารีบไปเถอะ เดี๋ยวจะโดนว่าเอา""เอ่อ...ได้ค่ะ" ฉันรีบลุกออกไปทันที แต่ทว่า...ก็ถูกพี่พรักงานอีกคนพูดขึ้นมาทำให้ฉันถึงกับต้องแปลกใจ"
พรึ่บ!"นี่ก็เทอมสุดท้าย อย่าลืมส่งเอกสารให้อาจารย์ด้วยนะคะ วันนี้วันสุดท้ายแล้วพรุ่งนี้อาจารย์จะประกาศสถานที่ฝึกงานของแต่ละคนในเว็บบอร์ดของคณะเรานะคะ"นักศึกษาปี 4 ที่กำลังนั่งฟังอาจารย์พูดในเรื่องของการฝึกงานที่ให้เวลาพวกนักศึกษาเลือกแหล่งฝึกเองในเทอมหนึ่งไปแล้วและนี่ก็เป็นวันสุดท้ายที่นักศึกษาทุกคนจะต้องส่งเอกสารสำหรับฝึกงานในปีสุดท้ายก่อนที่จะจบของทุกคนรวมถึงตัวเธอด้วย"พวกแกหาที่ฝึกงานกันได้หรือยัง""ฉันได้แล้วล่ะ ^_^""ฉันรู้อยู่แล้วล่ะว่าแกจะฝึกที่ไหน เพราะคู่หมั้นแกคงไม่ปล่อยให้ไปฝึกงานที่อื่นหรอกยะยัยขวัญ""เอาล่ะค่ะ วันนี้เลิกคลาสได้ค่ะ ขอให้สนุกแล้วก็โชคดีในการฝึกงานค่ะ"พออาจารย์พูดจบก็เดินออกไปทันที ตอนนี้ร่างบางและพวกเพื่อนๆ กำลังคุยกันเรื่องที่จะฝึกงาน เพราะเอกของพวกเธอนั้นสามารถเลือกที่ฝึกงานเองได้ แต่ละแหล่งฝึกจะต้องฝึกได้ไม่เกิน 3 คน"เฮ้อออ...ชีวิตในมหาลัยจะจบลงแล้วเหรอเนี่ย""จบที่ไหนยะยัยแจม เดี๋ยวเราก็ต้องกลับมาสอบอีก แต่ฉันนี่สิไม่อยากฝึกงานบริษัทของที่บ้านเลยอ่ะ" เรนโบว์บ่นทันที "ฉันขอไปฝึกกับแกได้มั้ยอ่ะแจม""แกคิดว่าแกเปลี่ยนที่ได้?""นั่นสิเรน ฉันว่าพ่อแม่
กุกกัก!พรึ่บ!"พี่ลีวายคะ ขวัญเก็บของเสร็จแล้วนะคะ" ของขวัญตะโกนเรียกชายหนุ่มที่กำลังแต่งตัวอยู่ในห้องน้ำวันนี้เป็นวันที่เขาสามารถกลับไปพักฟื้นที่บ้านได้แล้วหลังจากที่อยู่โรงพยาบาลมา 4 วัน ทั้งหมอและพยาบาลต่างแปลกใจที่แผลของเขาหายเร็วขนาดนี้ แต่นั่นมันก็ทำให้เธอรู้สึกดีมากๆ เพราะไม่อยากเห็นเขาเจ็บอีก"พี่ลีวายคะ"เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มเงียบ ไม่ตอบ ทำให้เธอรู้สึกเป็นห่วงเขาจึงรีบเดินไปเคาะประตูที่ห้องน้ำและเรียกเขาเสียงดังอีกครั้งทันทีแกร๊ก!"พี่...ว้าย!"หมับ!พรึ่บ!"เฮือกกก!"ร่างบางตกใจมากที่อยู่ๆ เธอก็ถูกเขากระชากเข้าไปในห้องน้ำทั้งๆ ที่ตัวเองยังไม่ได้ใส่เสื้อเลยทำให้เธอรีบปิดตาตัวเองทันที"พี่ลีวายทำอะไรคะ!" ฉันถามเขาเสียงดังพร้อมกับมือที่ยังคงปิดตาอยู่ด้วยความเขินอาย"เอามือออกได้แล้ว"ลีวายดึงมือของขวัญออก แต่เธอยังคงหลับตาอยู่และนั่นทำให้เขาทำเสียงในลำคออย่างไม่พอใจ ก่อนจะพูดย้ำกับเธออีกครั้ง"ถ้ายังไม่ลืมตาพี่จะทำอย่างอื่นแทน!"พรึ่บ!หมับ!"หยุดๆๆ เลยค่ะ นี่มันโรงพยาบาลนะคะ พี่จะมาหื่นแบบนี้ไม่ได้นะ >.ฉันลืมตาขึ้นมาแล้วรีบจับมือเขาออกเพื่อหยุดการกระทำของเขาจุ๊บ!"อื้อ
พรึ่บ!"พวกพี่จะกลับไปเคลียร์เรื่องทางนั้นก่อน ฝากดูแลไอ้ลีวายด้วยนะครับ""ไม่ต้องเป็นห่วงทางนี้นะคะ เดี๋ยวขวัญจะอยู่ดูแลพี่ลีวายเองค่ะ" ของขวัญพูดกับเพื่อนของลีวาย"เราก็ต้องพักผ่อนด้วยนะของขวัญ ถ้าไอ้ลีวายมันฟื้นขึ้นมาแล้วเห็นเราเป็นแบบนี้มันคงโทษตัวเองแน่ๆ ยิ่งคลั่งรักอยู่ด้วย" แจ็คกี้พูดเล่นกับของขวัญ เพราะไม่อยากให้เธอเครียด"ขอบคุณมากนะคะที่เป็นห่วง แต่ขวัญไม่เป็นอะไรจริงๆ ค่ะ""งั้นพวกพี่กลับก่อนแล้วกัน เคลียร์ทางนั้นเสร็จจะมาเยี่ยมมันใหม่ อย่าลืมพักผ่อนด้วยนะครับ" คาร์ลพูด"ค่ะ"หลังจากที่คาร์ลและแจ็คกี้เดินออกไปจากห้องพักฟื้น ตอนนี้ภายในห้องจึงเหลือเพียงแค่ของขวัญกับลีวายที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย โดยที่ตั้งแต่ที่เขาถูกนำมาส่งที่โรงพยาบาลจนถึงตอนนี้ยังไม่ฟื้นร่างบางเหม่อมองไปที่ชายหนุ่มอย่างเศร้าใจ เพราะเธอไม่รู้ว่าเขาจะฟื้นขึ้นมาตอนไหน ถึงแม้หมอจะบอกว่าเขาอยู่ในระยะปลอดภัยแล้วหลังจากที่ผ่าตัดเอากระสุนออกแล้ว แต่ก็ยังคงต้องรอดูอาการต่อไป เธอก็ยังคงอดเป็นห่วงเขาไม่ได้และไม่ยอมไปไหนเลยตั้งแต่เมื่อคืนจนกระทั่งถึงเช้าวันนี้"รีบๆ ตื่นสักทีสิคะพี่ลีวาย...." น้ำเสียงสั่นเครือเอื้อนเ