Chapter 5

Si Aaliyah ay inuubo nang inuubo.

Halos hindi na siya makatayo dahil sa malakas niyang pag-ubo.

Paluhod siyang bumagsak sa sahig at sa isang ‘puff’ lang, isang bungkos ng dugo ang lumabas sa kanyang bibig.

“Aaliyah!” Dagling lumapit si Isabella sa anak habang nanginginig ang boses.

Namumutla ang labi ni Aaliyah kahit na namumula ang kanyang mga pisngi.

“Ayos lang po ako, Mommy…” pilit niyang pinapakalma ang ina upang hindi ito mag-alala nang husto.

“Pupunta tayo sa ospital, anak.”

Agad binuhat ni Isabella ang anak.

Mahigpit na kumapit si Aaliyah sa kanyang ina, habang mapupula ang kanyang mga mata.

Agad na dinala ni Isabella ang anak sa pinakamalapit na ospital.

Sinuri agad ng doktor si Aaliyah pagkapasok nila sa klinika.

Pagkatapos ng pagsusuri, naghintay muna sila sa labas para sa resulta.

“Mommy, galit ba sa akin si Daddy?”

Sa wakas, nailabas din ni Aaliyah ang kanyang tunay na nararamdaman tungkol sa ama.

Hindi agad nakasagot si Isabella.

Sinarili na lamang niya ang mga gustong sabihin sa anak.

Hindi.

Hindi galit ang Daddy mo sa’yo.

Sa akin siya galit.

‘Sigurado ako, kung si Bree Morgan ang iyong ina, magiging masaya ka.’

Magsisinungaling na lang siya.

Umiling siya habang may luhang namumuo sa kanyang mga mata.

“Aaliyah, hindi galit ang Daddy mo sa’yo. Busy lang siya sa trabaho…”

Kahit maputla at pagod, nakuha pa rin ni Aaliyah na ngumiti. Inilapit niya ang kanyang maliit na kamay sa buhok ng ina at marahang hinaplos ito.

"I'm happy, baby," bulong ni Isabella sa anak.

Muntik nang tumulo ang kanyang luha, pero pinigilan niya ito.

Pinilit niyang ngumiti—ngiting mas masakit pa kaysa sa pag-iyak.

“Doctor—”

Isang malamig na boses ang umalingawngaw.

Naistatwa si Isabella nang makilala kung kanino galing ang tinig.

Sabay silang napatingin ni Aaliyah—si Adam.

Ang lalaking abala sa trabaho ay naroon ngayon sa ospital, buhat-buhat ang isang babae.

Si Bree Morgan.

Mabilis na tinawag ni Aaliyah ang ama, “Daddy—”

Narinig iyon ni Adam kaya siya ay natigilan.

Natumbok ng kanyang mata ang mag-ina.

Gaya ni Adam, nakita rin ni Bree ang mag-ina. Bago pa makapagsalita, hinigpitan niya ang kapit sa manggas ng damit ni Adam.

“Ah, Adam… ang sakit…” saad nito habang nangingiwi sa sakit.

Mas lalong nagseryoso ang ekspresyon ni Adam.

“Nandiyan na ang doktor,” mahina niyang sabi.

Tama nga, dumating na ang doktor.

Nagbaba ng tingin si Adam at kinausap ito.

Sumunod siya habang buhat pa rin si Bree—hindi man lang nilingon ang kanyang mag-ina.

Tila naging blangko ang isipan ni Aaliyah.

“Mommy, bakit po may kargang babae si Daddy?”

Nabigatan si Isabella sa dibdib. Nagbuntong-hininga at ngumiti.

“Kasamahan siguro iyon sa trabaho ng Daddy mo.”

“Talaga?” saglit na napatulala ang bata. “Pero nasa ospital din tayo. Bakit po inaalala niya ang iba pero hindi tayo?”

Doon napagtanto ni Isabella:

Kahit magsinungaling siya, pareho pa rin silang mahina.

Kahit bata pa si Aaliyah, marunong nang makaramdam.

Namumula ang mata ni Isabella.

“Baka malala ang sakit ng kasama ng Daddy mo, anak.”

Nanatiling tahimik si Aaliyah.

Pero habang tumatagal ang katahimikan, lalong hindi mapakali si Isabella.

Makaraan ang isang oras, kinuha na nila ang resulta ng check-up.

Ngunit sa hindi inaasahang pagkakataon, muli nilang nakita si Adam—katabi si Bree na ngayon ay nasa wheelchair.

Bahagyang natigilan si Isabella. Parang may bumara sa kanyang dibdib.

Sa sandaling iyon, pinagsisihan niya ang muling pagkikita nila ni Adam.

Matagal na niyang tinanggap ang sakit at kahihiyan, na hindi siya kayang mahalin ni Adam.

Ang hindi niya matanggap ay ang parehong sakit na nararamdaman ngayon ni Aaliyah.

“Daddy,” tawag ni Aaliyah.

Sabay lumingon sina Adam at Bree.

Nag-iba ang ekspresyon ng mukha ni Adam ngunit nanatiling kalmado.

“Bakit?”

“Daddy, sino po siya?” tanong ni Aaliyah habang nakatingin kay Bree.

Ang malamig na mukha ni Adam ay lalong tumigas.

Ilang saglit bago siya sumagot, “Siya ay—”

Ngunit bago pa siya makatapos, pinigilan siya ni Bree. Hinawakan ang kanyang kamay at ngumiti.

“Close friend. Kaibigan ako ng Daddy mo.”

Nanginginig ang boses ni Bree. Parang nagpapaawa.

Kahit si Isabella ay nakaramdam ng kirot sa kanyang puso.

Biglang dumilim ang mukha ni Adam.

At sa puntong iyon, nagsalita si Isabella sa mahinang tinig.

“Aaliyah, girlfriend siya ng Daddy mo.”

Pagkasabi nito, tila nag-init ang kanyang katawan. Hindi niya kayang maging kalmado.

At tulad ng inaasahan—hindi niya matiis na makitang mapahiya o masaktan si Bree.

“Siya si Tita Bree, anak. Girlfriend siya ng iyong ama.”

Kalmado ang kanyang boses, ngunit ang mga salitang binigkas ay masakit.

Unti-unting namutla ang mukha ni Aaliyah.

Lumuhod si Isabella sa harapan ng anak at hinaplos ang pisngi nito.

“Anak, may mga bagay na hindi pa nasasabi ni Mommy sa’yo. Kami ng Daddy mo ay matagal nang hiwalay...

Pero anak, kahit gaano pa katagal ang lumipas, ako at ang Daddy mo ay mananatiling magulang mo.”

Samantalang si Adam, inakala niyang sinadya ni Isabella na dalhin ang anak sa ospital para gumawa ng gulo.

Pero sa huli, alam niyang hindi ito pakana kundi katotohanan.

Ang hindi niya inaasahan ay ang diretsahang pag-amin ni Isabella.

Baka mali nga siya ng akala.

Samantala, si Aaliyah ay malungkot at litong-lito.

“Paano ka na, Mommy?”

Natigilan si Isabella sa narinig.

“Meron akong Mommy at Daddy… pero ikaw, Mommy… wala kang kahit na ano.”

Kasabay ng linyang iyon ang pagbagsak ng luha ni Aaliyah.

Parang nadurog ang puso ni Isabella.

Parang pira-piraso ang kanyang puso, pero buo rin ito sa bawat yakap ng anak.

Alam niyang unti-unti na siyang nawawala sa mundo ng mga mahal niya.

Hinaplos niya ang ulo ni Aaliyah.

“Nandito ka pa rin, anak. Kasama mo si Mommy. Sige na, tawagin mo na siyang Tita Bree.”

Nakaramdam ng pait si Aaliyah. Nanikip ang kanyang dibdib.

Pinigilan niyang umiyak nang makita ang ama na hawak ang kamay ng ibang babae.

Ngumiti pa rin siya, kahit nasasaktan.

“Hello po, Tita Bree…”

Masakit, pero kailangan niyang maging magalang.

Napansin ni Bree na tila napipilitan lang ang bata.

Hindi maganda ang kanyang mood, ngunit dahil katabi si Adam, pinilit niyang ngumiti.

Si Adam naman ay natigilan sa mga nasaksihan.

Tahimik na umupo si Aaliyah sa tabi ng ina.

Hindi na niya ito nilingon.

Tila chill lang ang eksena, pero ramdam ni Isabella na may bumabagabag sa kanyang puso.

Dumating si Secretary Lyra matapos bayaran ang bills.

Nagkaroon ng pagkakataon si Isabella, kaya iniwan muna si Aaliyah sa sekretarya.

Lumapit siya kay Adam.

“Pwede ba tayong mag-usap?”

“For what? Bakit kailangan mong gumawa ng eksena sa harap ng bata?”

Agad siyang tinanggihan ni Adam—hindi man lang pinag-isipan.