Chapter 6

“Ah, Adam… pag-usapan n'yo nang maayos 'yan ni Miss Isabella. Huwag kang gumawa ng eksena. Gusto ka lang namang kausapin ni Miss Russo,” saad nito habang hinihila ang sulok ng damit ni Adam.

Nakapaloob sa mga mata ni Bree ang bahagyang hinanakit, ngunit pinilit niyang ipakita na siya'y mahinahon at makatwiran.

Tila nabasa ni Adam ang tunay na damdamin ni Bree sa kanyang mga mata. Nakaramdam siya ng pagkainis, ngunit tumango pa rin siya at lumayo nang bahagya.

Habang si Isabella naman ay hindi alam kung paano sisimulan ang usapan. Hindi na niya maalala kung kailan ang huli nilang pribadong pag-uusap ni Adam.

Samantala, halatang nawawalan na ng pasensya si Adam kay Isabella.

“Ano ba talaga ang gusto mong sabihin? Dinadala mo ang anak mo sa ganitong lugar para manggulo? Isa ka pa bang ina?” bulyaw niya kay Isabella.

Matinding pagkasuklam ang naramdaman niya. Inisip niyang ginagamit ni Isabella ang kanilang anak upang muling makuha ang kanyang atensyon.

“Nangako ka sa akin, Adam, na sasamahan mo ang anak mo sa loob ng isang buwan. Ngayon, maaari mo bang hilingin sa babae mo na huwag magpakita sa harapan ni Aaliyah?” ani Isabella.

Hindi na niya inalintana ang masasakit na salita ni Adam. Ang nais niya lamang ay maging masaya ang anak sa mga natitirang oras nito.

“Ang pangako ko lang ay samahan ang bata. Huwag ka nang humiling ng iba,” saad ni Adam.

“Katulad ka pa rin ng dati—isang mandaraya. Ginamit mo ang lahat ng paraan para lang makuha ako. Hindi sana ako naging ama kung hindi dahil sa 'yo,” malamig ang kanyang tinig habang nagsasalita.

Bagamat hindi si Aaliyah ang kanyang kinamumuhian, hindi niya mapigilang magalit sa paraang isinilang ito.

Tama naman. Ilang taon na ang lumipas, ngunit kahit anong paliwanag ni Isabella, hindi pa rin siya pinaniniwalaan ni Adam.

Isang aksidente ang nangyari noon. Maging si Isabella ay hindi alam kung paano siya napunta sa kwarto ni Adam, at kung paano siya nagising sa kama nito.

Pagkalipas lamang ng isang buwan, nalaman niyang buntis siya. Inisip na lang ni Isabella na ito’y isang regalo ng langit.

Ngunit ngayon…

Naisip niya ang kalagayan ni Aaliyah—nakakaawa. Marahil, hindi talaga gusto ng anak ang mundong ito. Dumating lang siya para sumilip, at ngayon ay aalis na.

“Hindi mo kayang mahalin ang sarili mong anak, Adam? Dahil mas iniinda mo ang nangyari noon?” wika ni Isabella.

Mahirap para sa kanya ang magsalita. Tanggap niyang galit si Adam, ngunit mas masakit ang malamig na pagtrato nito sa anak nila.

Isang mabuting bata si Aaliyah, kaya minahal niya ito nang buong puso. Bakit hindi iyon makita ni Adam?

“Ang batang iyon ay hindi ko ginusto! Pinilit mo siyang ipagbuntis sa anumang paraan, kaya dapat alam mong darating ang araw na ito!” galit na galit si Adam, punong-puno ng hinanakit.

Paanong hindi siya magagalit? Lumaki si Adam na napapaligiran ng kasaganaan at respeto. Ngunit sa unang pagkakataon, nadungisan siya ng babaeng nasa harapan niya ngayon.

“Mommy!” bulalas ni Aaliyah.

Biglang narinig ni Isabella ang tinig ng anak—puno ng pagpipigil sa luha.

Kakarating lang ng bata kasama ang yaya, at narinig niya ang lahat ng sinabi ni Adam.

Matagal nang nararamdaman ni Aaliyah na hindi siya gusto ng ama, ngunit lagi siyang pinapalakas ng loob ni Isabella, sinasabing abala lang ang ama, ngunit mahal siya nito.

Ngunit ngayon, malinaw sa kanya ang lahat—ayaw ni Adam sa kanya, at hindi siya nito tanggap.

“Aaliyah?”

Nang marinig ni Isabella ang tinig ng anak, lumakas ang kabog ng kanyang dibdib. Agad siyang lumapit kay Aaliyah.

Nagbago ang ekspresyon ni Adam nang makita ang bata. Hindi talaga para kay Aaliyah ang kanyang mga sinabi, at wala siyang intensyon na saktan ito.

Ngunit huli na ang lahat. Nasabi na niya.

“‘Ikaw… ituloy mo lang,’” sabi ni Aaliyah sa ama.

“Aaliyah, bumalik na tayo. Huwag na nating istorbohin si Mommy at Daddy mo,” aya ni Bree.

Nagkunwaring natataranta si Bree habang pilit inaabot si Aaliyah kahit nakaupo ito sa wheelchair.

Ngunit galit si Aaliyah kay Bree. Tanging ang kanyang ina lang ang gusto niyang samahan. Nakita niyang umiiyak ito, at pakiramdam niya'y inaapi.

“Bitiwan mo ako! Gusto kong pumunta kay Mommy!”

“Ah!”

Biglang napasigaw si Bree at tinakpan ang mukha.

“Wag mo akong hawakan!” sigaw ni Aaliyah.

“Bree!”

Halos sabay na kumilos sina Adam at Isabella—bawat isa’y lumapit sa taong pinahahalagahan nila.

Mahigpit na niyakap ni Isabella ang anak. Kumunot ang kanyang noo habang sinusuri ang katawan ng bata. “Ayos ka lang ba, anak?”

“May dugo?”

Samantala, si Adam ay tumingin din kay Bree. May bahagyang galos ito sa pisngi mula sa mga kuko ni Aaliyah—may kaunting dugo ngunit hindi malalim. Gayunpaman, sapat na ito upang magalit si Adam.

Mabilis niyang nilapitan si Aaliyah, hinawakan sa braso, at hinila ito palapit kay Bree. “Mag-sorry ka!” utos niya.

Bahagyang niyugyog niya ang maliit na katawan ng anak. Nanginginig si Aaliyah sa takot at luhaang tumingin sa ama.

“Hindi ko sinasadya! Dinala ako rito ni yaya kahit ayaw ko! Gusto ko lang makita si Mommy!” nanginginig ang boses ng bata.

“Adam, huwag mo siyang sisihin. Kasalanan ko ito. Tama na. Huwag mo na siyang pagalitan,” mahina niyang wika habang tinatakpan ang galos sa pisngi.

Ngunit imbes na humupa ang galit ni Adam, lalong lumala. Lalo nang makita niya ang matigas na mukha ni Aaliyah—70% kahawig ni Isabella. Parang si Isabella mismo ang kausap niya.

Madiin ang kunot ng noo ni Adam habang tinititigan ang bata nang may poot. “Katulad ka talaga ng ina mo. Napakabagsik mo, bata ka pa lang!”

“Huwag mong pagsalitaan ng masama ang Mommy ko! Ang Mommy ko ang pinakamabait sa buong mundo!”

Matapang na tumayo si Aaliyah sa harapan ng ina. Nanginginig ang kanyang katawan sa takot, ngunit buo ang kanyang loob.

Gusto niyang ipagtanggol ang kanyang ina!

Noong una, gusto niya ang ama. Pero ngayon, ayaw na niya rito. Hindi siya nito gusto, hindi rin nito mahal ang ina niya. Kung gayon, ayos lang na wala siyang ama—basta’t kasama niya ang ina niya.

“Tsk.” Malamig na singhal ni Adam.

Hindi siya tumingin kay Aaliyah at diretsong lumakad palayo habang tinutulak ang wheelchair ni Bree.

“Aaliyah, patawarin mo ako…” Malamlam ang mga mata ni Isabella habang niyayakap nang mahigpit ang anak.

Pakiramdam niya ay inutil siyang ina—hinayaan niyang masaktan at maapi ang sariling anak.

“Mommy, alam ko namang hindi ako gusto ni Daddy.”

“Kahit binigyan niya ako ng pangalan, wala naman siyang pakialam.”

“Dati, gusto ko siyang makasama. Pero hindi niya tayo gusto, Mommy.”

“Mommy, hindi kita kayang iwanan. Paano ka na kung mag-isa ka na lang?”

Mahigpit siyang yumakap sa ina habang patuloy sa paghikbi. Ang kanyang inosenteng mata ay napalitan ng matinding lungkot at hinanakit.

Ayaw niyang iwan ang kanyang ina!

Hanggang sa biglang nanginig ang kanyang katawan. Isang bugso ng dugo ang isinuka niya. Napahigpit ang yakap niya sa ina habang unti-unting namumutla ang kanyang mukha.

Napapikit siya sa matinding sakit at panghihina.

“Huwag! Aaliyah!”

“Doktor! Tulong! Iligtas n'yo ang anak ko!”

“Aaliyah, huwag mong takutin si Mommy!”