Chapter 4

Mukhang nakalimutan ni Lyra na i-block si Isabella sa kanyang social media account dahil nakita ni Isabella ang post niya.

Naningkit ang mga mata ni Isabella at napawi ang emosyon sa kanyang mukha.

Ang pares ng diamond earrings na ibinigay ni Adam ay ibinalik na kay Bree ngayong araw.

Para kay Adam, si Bree lamang ang mahalaga. Habang nakapikit si Isabella, gumuhit sa kanyang labi ang isang mapait na ngiti.

Lalakad na sana siya nang…

Biglang tumunog ang kanyang telepono. Agad niya itong tiningnan at binasa ang bagong mensahe.

"Isabella, babalik na ako sa Pilipinas."

Itim ang avatar.

Mga initial lang ang nakalagay: "MES."

Ilang taon nang nasa contact list niya ang numerong iyon.

Anim na taon na rin silang walang komunikasyon.

Nanatiling tahimik si Isabella, kahit na may bigat siyang naramdaman sa paghinga.

Samantala, sa loob ng kumpanya ni Adam...

Alas-4:20 ng hapon nang matapos ang isang mabigat at mahabang meeting. Saka pa lamang nakalabas si Adam mula sa conference room. Saka rin niya naalala si Aaliyah nang paalalahanan siya ni Lyra.

Nagmadali siyang lumabas ng Kingsley Group of Company at agad sumakay sa kanyang sasakyan papuntang kindergarten.

Habang nasa loob ng sasakyan, hinilot ni Adam ang kanyang sentido. Bumigat ang tono ng kanyang boses.

"Bilisan mo," utos niya sa driver.

Napansin ito ng driver kaya maingat na sumagot, "Opo."

Plano ni Adam na puntahan si Bree matapos masundo at maihatid si Aaliyah kay Isabella.

Ngunit nabasag ang katahimikan nang tumunog ang kanyang cellphone. Lumitaw sa screen ang pangalan ni Bree.

Naningkit ang kanyang mga mata bago sagutin ang tawag.

Narinig niya ang nanginginig at humahagulhol na boses ni Bree mula sa kabilang linya.

"Adam… si Shaw-Shaw, bumubula ang kanyang bibig. Mamamatay na yata siya. Malubha na raw ang kanyang sakit, sabi ng doktor. Baka hindi na siya magtagal..." umiiyak na sabi ni Bree.

Si Shaw-Shaw ay alagang aso ni Bree — regalo ni Adam noong kaarawan niya. Ito ang kasa-kasama ni Bree noong sila'y magkahiwalay ni Adam. Ito rin ang naging sandalan niya noong siya'y dumaan sa depresyon.

Tinuring ni Bree na anak nila ni Adam si Shaw-Shaw.

Naningkit muli ang mga mata ni Adam at malamig na tinig ang lumabas sa kanyang bibig, “Papunta na ako. Huwag ka nang matakot.”

“No… pakibilisan, please,” nanginginig ang boses ni Bree. “Baka hindi mo na siya abutan…” dugtong pa nito sabay hikbi.

Dahil sa sobrang lungkot ni Bree ay halos bumagsak ito habang nagsasalita.

Biglang sumagi sa isip ni Adam ang umaasang mga mata ni Aaliyah. Naalala niyang gusto ng bata na siya mismo ang sumundo ngayon. Gusto niya sanang pawiin ang lungkot ng anak.

Ngunit sa huli, mas nanaig ang pag-aalala niya kay Bree kaysa kay Aaliyah.

Alam niyang hindi kayang mabuhay ni Bree nang wala siya.

“Sige, bibilisan ko para makarating agad.”

“Mag-U-turn ka. Sa Animal Hospital tayo pupunta,” utos niya sa driver pagkababa ng tawag.

Bahagyang natigilan ang driver pero agad tumugon, “Opo, Mr. Kingsley.”

Dali-daling nag-type ng mensahe si Adam at ipinadala sa kanyang sekretarya — siya na lamang ang inutusan niyang magsundo kay Aaliyah dahil may mas mahalaga siyang pupuntahan.

Pagkababa ng cellphone, napatingin siya sa espesyal na strawberry cake — inihanda ito ni Secretary Lyra para kay Aaliyah.

Upang hindi na niya ito makita, ipinikit na lang niya ang kanyang mga mata.

Samantala, si Aaliyah...

Nakaramdam na siya ng lamig dahil sa malamig na hanging dala ng makulimlim na panahon. Nagsimula na ring umambon. Namumutla na siya. Tanging uniform at manipis na medyas lang ang suot niya.

Halos lahat ng kaklase niya ay nakauwi na.

May isang batang babae na paalis na sana, ngunit hindi napigilang magtanong:

“Aaliyah, sabi mo susunduin ka ng Daddy mo ngayon, di ba?”

Isang batang lalaki ang sumingit, nakangisi ngunit halatang nanunukso:

“Sinungaling 'yan e. Kailan ba siya nagkaroon ng ama? Nagsisinungaling lang 'yan. Huwag kayong maniwala diyan!”

Dahil sa narinig, nawalan ng kumpiyansa si Aaliyah at bumigat ang kanyang dibdib.

Nanatili siyang tahimik. Wala siyang napatunayan. Totoo naman ang sinabi ng batang lalaki — ilang school event na ang lumipas, at ni minsan ay hindi siya sinamahan ng ama. Samantalang ang ibang bata ay laging kasama ang parehong magulang.

Pagkatapos magsalita ng batang lalaki, agad siyang pinalo ng kanyang ama.

“Ano bang sinasabi mo?! Pasensya na po, Teacher. Aalis na kami.”

Hinila niya ang anak palayo habang humihingi ng paumanhin.

Dahil sa kahihiyan, nanatili na lamang si Aaliyah na nakayuko at walang imik.

“Aaliyah, hindi ka na ba susunduin ng Daddy mo?” tanong ng teacher habang yumuko sa kanya.

Gusto sana niyang sabihin na baka natraffic lang ang Daddy niya. Pero dapat, hindi na niya pinilit ito.

Ngumiti siya ng pilit bago nagsalita: “Si Mommy na lang po ang susundo sa akin, Teacher.”

“Okay, sige... tawagan ko ang Mommy mo,” malumanay na sagot ng guro.

Kahit nalungkot siya, pinilit niyang ngumiti. “Maraming salamat po, Teacher. Pasensya na po sa abala.”

Samantala, si Isabella...

Nang makatanggap ng tawag mula sa kindergarten, agad siyang nagmadali papunta roon kahit na malakas ang ulan. Napakalamig ng hangin at halos hindi niya maibuka ang mga mata sa lakas ng buhos.

Hingal na hingal siyang dumating sa school at nakita niyang si Aaliyah ay nakaupo sa isang sulok, yakap ang sarili, nanginginig sa lamig.

Parang sinaksak ang puso ni Isabella. Tila unti-unting dumudugo ito sa sakit.

Nag-flashback sa kanyang pandinig ang masayang tinig ni Aaliyah kaninang umaga — excited siya na susunduin siya ng kanyang ama.

Muling dumaloy ang mainit at mapait na pakiramdam sa kanyang lalamunan.

Pinahid niya ang luha sa kanyang mga mata at pinilit ngumiti.

“Aaliyah—”

Itinaas ni Aaliyah ang kanyang munting mukha. Nang makita niya ang kanyang ina, ang lahat ng hinanakit at lungkot ay napalitan ng isang mahina, ngunit malambing na boses:

“Mommy...”

Napakabata pa niya, pero hindi siya nagreklamo. Hindi siya nagsumbong.

Tinawag lang niya ang ina nang buong paggalang.

Sa sandaling iyon, pinagsisihan ni Isabella ang lahat.

Kung hindi niya ipinilit makasama si Adam noon, marahil ay lumaki si Aaliyah sa isang pamilyang punô ng pagmamahal — isang ama na nagmamahal at isang inang nag-aalaga.

Nang makalapit sa anak, mahigpit niya itong niyakap.

“Mommy is here, baby. Uuwi na tayo, anak. Huwag ka nang umiyak.”

Tumango si Aaliyah, tahimik na bumagsak ang luha sa kanyang pisngi.

Pagkarating sa mansion...

Biglang nanghina si Aaliyah at nilagnat agad.

Nang makapa ni Isabella ang mainit na noo ng anak, parang tinusok ang kanyang puso sa sakit.

Biglang tumunog ang kanyang cellphone — si Secretary Lyra ang tumatawag.

Binalot ni Isabella ng kumot si Aaliyah bago lumabas ng silid upang sagutin ito.

“Pasensya na po, Miss Russo,” agad na sabi ni Lyra. “May emergency si Mr. Kingsley. Sa akin niya inutusan ang pagsundo kay Aaliyah, pero naging abala ako sa mga dokumento at hindi ko agad nabasa ang mensahe. Pagdating ko sa kindergarten, nalaman kong nasundo niyo na po siya...”

Ayaw nang marinig ni Isabella ang paliwanag.

“Saan siya pumunta?” malamig at matatag na tanong niya.

Nagulat si Lyra, natigilan.

“Secretary Lyra, bilang asawa ng Kingsley Group... may karapatan akong malaman kung nasaan ang asawa ko.”

Nag-aalangang sagot ni Lyra, “Kay Miss Morgan po... may sakit ang aso niya. Umiiyak siya at humingi ng tulong kay Mr. Kingsley, kaya...”

Walang emosyon ang mga mata ni Isabella.

Mas mahalaga pa ang aso ni Bree kaysa sa anak niya?

Nakakatawa.

Muling dumaloy ang mapait na init sa kanyang lalamunan.

“Mommy...”

Lumingon si Isabella at nakita si Aaliyah, namumutla ngunit may pilit na ngiti.

“Mommy, huwag ka nang magalit kay Daddy, okay?”

“Alam kong hindi niya sinasadya...”

“Marami siyang ginagawa. Naiintindihan ko...”

Sa sandaling iyon, parang gumuho ang mundo ni Isabella.

Malakas na umubo si Aaliyah, ngunit lumapit siya at niyakap ang ina nang mahigpit.

“Mommy, gusto ko lang na maging masaya ka.”

At doon na bumagsak ang luha sa mga mata ni Isabella.

Napakasakit.