Kabanata 0002

Nakaramdam nang unti-unting kirot sa puso niya si Luciana sa mga oras na ito. Agad siyang pumasok sa cabinet at kumuha ng dark-colored na damit. Paglabas niya, rinig niya ang mahinang boses na nagmumula kay Maximo.

“‘Wag kang matakot at hayaan mong samahan ka ni Manang Victoria. Sisiguraduhin kong pupunta agad ako,” ani Maximo sa kanyang kausap sa kabilang linya.

Ang tila banayad na pananalita ni Maximo ay kakaiba at hindi kailanman narinig ni Luciana sa kanya noon. Pakiramdam niya ay nanigas siya sa kanyang direksyon habang ang tila'y tuwa na naramdaman niya sa kanyang puso ay mabilis na nawala.

“Maximo,” mahinang usal ni Luciana sa pangalan ng asawa. “S-Sino ang kausap mo sa cellphone?”

Nang dahil sa kanyang pagsalita, napalingon si Maximo sa kanyang direksyon. Ang malalim at malamig niyang boses ay tila yumanig sa loob ng kwarto.

“‘Wag mo na isipin pa ‘yon,” sagot sa kanya ni Maximo.

“Babae ba?” tanong ni Luciana kay Maximo.

“Wala kang pakialam.”

Imbes na magpaliwanag si Maximo, ito ang kanyang sinabi, at agad na kinuha ang damit mula sa kamay ni Luciana saka ito isinuot. Ang ginawang iyon ni Maximo ay tila isang pagbabago mula sa nakasanayan niyang hayaan si Luciana na tulungan siya.

Ang tila pagbabagong iyon ay hindi nakaligtas sa paningin ni Luciana.

‘Ganito ba ang kilos ng isang lalaki kapag nahulog na ang loob sa ibang babae sa pamamagitan ng pagsisimulang paglayo sa sarili niyang asawa?’ tanong ni Luciana sa kanyang isip.

May isang hindi maipaliwanag na sakit naman ang biglang gumapang sa tiyan ni Luciana. Tila biglang sumiklab na naman ang kanyang gastritis na siyang nagpalubha sa kanyang pagkabalisa ngayon.

Si Maximo na tuluyan nang nakabihis ay lumingon sa ibang direksyon para umalis na.

Isang bugso ng desperasyon ang biglang dumaloy kay Luciana sa mga oras na ito. Bihira lamang magkamali ang intuwisyon ng isang babae, at ang tila panganib sa kanyang kalooban ay hindi maitatanggi. Mabilis siyang pumunta sa pintuan kung nasaan si Maximo.

“M-Masama ang pakiramdam ko. Pwede ka bang manatili ngayong gabi, H-Hubby?” tanong ni Luciana sa asawa niya sa nanginginig at mahinang boses.

Napatigil naman sa akmang paglabas si Maximo saka muling tiningnan si Luciana.

Mababakas sa gwapong mukha ng lalaki ang isang larawan na tila walang pakialam. Ang mga maninipis nitong labi na likas na malamig ay tila sumasalamin sa likas na kawalan niya ng puso.

“Kung masama ang pakiramdam mo ay sabihan mo si Manang Bettina na tawagan ang family doctor natin. Oo nga pala, matagal-tagal pa bago ako makabalik agad,” ani Maximo sa malamig niyang boses bago ito tuluyang lumabas mula sa pinto ng kwarto.

Ang gintong liwanag ng mga ilaw na bumalot sa papalayong anyo ni Maximo ay unti-unting lumiliit hanggang sa tuluyan na nga siyang maglaho sa kanyang paningin.

Sa isang mabilis na sandali, naramdaman ni Luciana na tila hindi siya kailanman nakapasok sa puso ni Maximo. At dahil diyan, biglang sumama ang kanyang pakiramdam sa sikmurang bahagi ng katawan niya.

Nagmamadali siyang tumakbo sa banyo at inilabas lahat ng kanyang nakain sa gabing iyon. Ngunit, ang kasunod na sakit na kanyang naramdaman ay tila walang tigil.

Namumutla ang pisngi ni Luciana pero nagawa niya pa rin na makabalik sa kanyang kama. Ngunit, isa na namang panibagong alon ng sakit ang kanyang naramdaman na siyang dahilan upang mapilitan siyang bumalik sa banyo kung saan nagsuka na naman siya. Isang mapait na kulay berdeng likido ang kanyang iniluwa.

Alam niya na wala na itong kinalaman sa pagbubuntis, bagkus isa itong lason sa pagkain.

Nangininig ang mga kamay ni Luciana nang kinuha niya ang cellphone at tinawagan ang numero ni Manang Bettina. Mabuti na lamang ay sinagot ito agad ng katulong.

“M-Manang Bettina, masakit po ang tiyan ko. Nakikiusap ako sa inyo, dalhin po ninyo ako sa ospital…” pagsusumamo ni Luciana sa katulong.

Agad naman na nakarating si Manang Bettina at nakita si Luciana na nakahandusay sa sahig na puno ng pawis. Sa tulong ng driver, naisugod nila si Luciana sa malapit na ospital.

Sa ospital naman, tinulungan ni Manang Bettina si Luciana papunta sa silid ng konsultasyon. Pinainom na si Luciana ng doktor ng isang painkiller na gamot gamit ang injection at higit sa lahat, inirekomenda nito ang isang Abdominal Ultrasound upang matukoy kung ang sakit niya ay isang karaniwan o talagang may kinalaman ang gastritis.

Nang tumalab naman ang medikasyon sa kanya, nabawasan na ang sakit na nararamdaman ni Luciana na siyang dahilan upang makahinga siya nang maluwag.

Nang samahan ni Manang Bettina si Luciana patungo sa ultrasound room, may nakita silang isang pamilyar na hubog ng katawan ng isang tao ang biglang lumitaw sa daan.

“Ang senyorito Maximo, Senyorita!” natutuwang sambit ni Manang Bettina.

Napalingon naman si Luciana sa tinitingnan ni Manang Bettina at nakita niya ang isang matangkad na nakabihis na isang lalaki ang nakatayo hindi malayo sa kanilang direksyon. Nalaman ni Luciana na si Maximo nga ito.

Isang bugso ng tuwa ang namuo sa kanyang dibdib nang malaman iyon. Ngunit, paghakbang ng mga paa niya para tawagin ito, biglang napako ang tingin ni Luciana sa babaeng nakatayo sa tabi ni Maximo.

Ang babaeng ito ay biglang lumabas mula sa ultrasound room, hawak ang kanyang baywang, at mahigpit na hinahawakan ang isang medical report sa kamay.

“Ang sabi ng doktor ay maayos ang kalagayan ng baby, Max,” mahinahong sabi ng babae kay Maximo.

Ang tila malamig na ekspresyon ni Maximo ay biglang nagbago at napalitan iyon ng isang magaan na ekspresyon.

“Mabuti naman kung gano'n kaya sa susunod, mag-iingat ka sa mga kinakain mo. Buntis ka na ngayon at maraming pagkain ang kailangan mong iwasan lalo na ang pagkain na lamang dagat tulad ng hipon,” ani Maximo sa tila nag-aalalang boses nito.

“Alam ko naman ‘yon at sisiguraduhin ko na hindi na ako kakain pa ng mga hipon sa susunod,” tugon naman ng babae sa nakangiting reaksyon niya.

Si Luciana ay nananatiling nakatayo sa kanyang direksyon. Ang tuwang naramdaman niya kanina ay napalitan ng isang hindi makapaniwalang reaksyon. Nanlaki ang kanyang mga mata at nakapako pa rin sa babaeng kausap ng asawa niya.

Sa suot na isang light-colored at pambabae na kasuotan, ang babaeng nakikita ni Luciana ay tila nag-uumapaw ang kagandahan at kariktan. Ang mukha nito na nakamamangha ang angking ganda at banayad na katangian ay nagbigay ng isang impresyon ng isang tila unang pag-ibig.

Ang kanyang buhok na sing-itim tulad ng isang uling ay bumalot sa mga mata niyang kumikislap sa liwanag, at ang malamig niyang awra ay tila ba may taglay na isang hindi maipaliwanag na alindog.