Kabanata 5

Nagsisimula ng uminit ang hangin.

Niyakap ni Ace si Ashey sa kanyang mga bisig.

Nagising na din si Ashley mula bangungot at napasinghap, dahan-dahan siyang nagmulat ng mga mata.

Nakatingin sa bubida na sandaling natigilan.

Napakalungkot ng kanyang panaginip na hindi matukoy kung isa lamang iyong bangungot o katotohanan ng ilang sandali.

Hanggang sa maramdaman niya si Ace. At tuluyan na siyang nagising.

Nanlamig ang kanyang mukha at kumulo ang kanyang dugo.

Hindi na nakapag isip, itinaas niya ang kamay at itinulak ito.

“Ace, bitawan mo ako.”

Mas nalukot ang mukha nitong nakatingin kay Ace.

Sa nakalipas na limang taon, hindi kailanman sineryuso ni Ace ang kanyang nararamdaman.

Dahil mahal na mahal niya ito at ang kagustuhang magkaroon ng kompletong pamilya si Lesie ay naging sunod-sunuran siya dito.

At ngayong wala na ang kanyang anak ay gusto na niyang makipaghiwalay dito pero bakit hindi parin nito pinapansin ang kagustuhan niya?

“Ace, sinabi ko sayong bitawan mo ako. Naririnig mo ba ako?”

Pilit parin siyang kumakawala at nagpupumiglas dito.

Ngunit muli lamang siyang hinalikan ni Ace.

Kinagat niya ang labi nito.

Sa pagkagat niya ay nabahiran ng dugo ang labi niya.

Ang amoy ng dugo sa bibig ni Ace ang nakapagpatigil dito, at kinuha ni Ashley ang pagkakataong iyon pata itulak ito ng buong lakas.

Gumulong at umiwas sa pagkakahawak nito.

Dahil sa wala siyang naging magandang kain nitong mga nakaraang araw ay sa kunting kilos lang niya ay hinihingal na siya at nangingitim na din ang paligid ng kanyang mata.

Pero naging alerto parin siya, binalot ang sarili sa manipis na kubrekama at naging matalas ang tingin kay Ace.

At kung mangangahas parin itong hawakan siya, lalaban siya dito.

Dahil sa kanyang ayos ay tuluyang nawalan ng gana si Ace.

Mabilis na tumayo at umalis sa kama. Sa pagbibihis nito ay nalaglag sa kanyang bulsa ang cellphone at lumapag sa kama.

Umilaw iyon.

Mayroong mahigit labing dalawang tawag ang hindi niya nasagot at galing lahat kay Vinice.

Doon naalala ni Ace na may pangako siya kay Vinice na sasamahan niya ito.

Mabilis siyang nagbihis.

Hindi na muling tinapunan ng tingin ni Ace si Ashley at tuluyang umalis.

Hanggang sa maisara na ang pinto doon na tuluyang nanghina si Ashley at napaupo sa kama.

Inayos ang kanyang damit at nanghihinang umalis sa kama. Kinuha ang urn ng kanyang anak at nagsimula na namang namula ang kanyang mga mata.

.....

Nagpunta si Ace sa Tres-Reyes kung saan nakatira ang mag inang Belle at Vinice.

Agad siyang sinalubong ni Vinice pagkarinig pa lang ng ugong ng sasakyan niya.

Nang makitang bumaba ng kotse si Ace, inilayo ang ulo na tila umuusok ang ilong sa pagtatampo.

“Galit ba ang aking prinsesa?”

Lumakad palapit si Ace saka niya ito kinarga.

Agad na pumulupot ang kamay ni Vinice sa leeg ni Ace saka ito tumingala sa kanya na may pagyayabang na sinabi. “Papa, kung hahalikan mo ako, patatawarin kita.”

Nawala ang lamig sa katawan ni Ace at isang ngisi ang napaskil sa mga labi. Hinalikan niya ng paulit ulit sa pisngi si Vinice.

Agad namang ngumiti si Vinice, at mapaglarong ibinaon ang mukha sa leeg ni Ace.

Napatitig si Ace sa bata na nasa mga bisig niya ng puno ng pagmamahal.

Ito ang gusto niya sa isang anak.

Napakakyut talaga.

Madaling uminit ang ulo pero madali namang suyuin.

Naturaan ng husto ni Belle si Vinice.

Hindi tulad ni Sisi, hindi maganda ang mga naituro ni Ashley sa murang edad nito.

Minsan lang siya hindi nakasipot sa usapan nila at naniwala na sa mga salita ng mama nito na agad nagtampo at nagtago.

“Nakahanda na ang hapunan. Halika na kayo at kumain.” Inaalis ni Belle ang apron nito na lumapit ng pinto at marahang nagsalita.

Nang lumakad si Ace palapit ay mahina itong tumawa. “Nang tawagan kita kaninang umaga, narinig niya ako kaya inabangan ka niya. Dahil doon, nang hindi ka na niya mahintay, tinawagan kita ng paulit-ulit. Hindi naman kita naabala, diba?

“Hindi, may ginawa lang ako.” mahinang tugon ni Ace at binuhat si Vinice papasok.

Sa ilalim ng maliwanag na ilaw, napatingin si Belle kay Ace, napansin ang basag nitong labi.

Sa unang tingin, masasabing kinagat iyon.

Nawala ang mga ngiti sa labi ni Belle sa mga sandaling iyon.

Sinabi ni Ace na may ginawa lang ito, ibig ba nitong sabihin na ginamit niya si Ashley kaya ito hindi nakarating sa tamang oras?

.....

Alas otso y medya na ng gabi, oras na ng pagtulog ni Vinice.

Tinulungan ni Belle si Vinice na maligo at yakapin ito sa pagtulog.

Kinuha ni Ace ang bedtime story at umupo sa gilid ng kama para ito ay agad na makatuog.

Nagpakarga sa kanya ang bata, yumakap sa kanyang leeg at marahang ibinaon ang mukha. “Papa, huwag ka ng umalis ngayon, dito ka lang at samahang matulog si Vinvin at mama, okay?”

Narinig iyon ni Belle na tamang palabas sa banyo matapos makapaglinis ng katawan. Binabaan ng kilay at agad na pinagsabihan ang anak. “Vinvin, huwag kang maging pasaway.”

Pinagalitan ito ng kanyang ina at pakiramdam ni Vinice ay aping-api ito.

Agad na namuo ang luha nito sa mga mata. Tumingin kay Belle na lumuluha at sinabi. “Hindi naman pasaway si Vinvin, gusto ko lang naman na makatabi sa pagtulog ang mga magulang ko.” At habang sinasabi iyon ay tumutulo na ang luha nito. Malungkot na malungkot.

Humihikbi na tinanong. “Ang ibang mga bata ay katabing matulog ang mga magulang, bakit ako, hindi?’

Nalungkot si Belle ng makitang umiiyak ng ganito ang kanyang anak. Mabilis siyang nagbihis at lumapit sa kama. Niyuko ito para suyuin ang anak.

Walang kaalam alam si Belle na napupukaw ang atensyon niya sa pag iyak ng anak niya.

Ang makitang nababagabag ang mukha ng kanyang anak ay marahan niyang sinuyo si Vinice na umiiyak. “Mabait kang bata, Vinvin kaya tahan na. Sinabi sayo ni tito doktor kahapon na hindi ka dapat maging emosyonal, nakalimutan mo na ba?”

Hindi pinakinggan iyon ni Vinice at umiling ng paulit ulit at pilit paring pinapanatili si Ace.

Ang maliit nitong kamay ay humawak sa pulsuhan ni Ace, niyugyog at nagmamakaawang nakiusap. “Papa, sige na.”

Ngunit hindi agad nakasagot si Ace na lagi naman pumapayag sa gusto nito.

Ang makita iyon, nandilim ang mga mata ni Belle.

Bigla niyang pilit na niyakap si Vinice, na pilit din ang naging ngiti kay Ace. “Ace, huwag mo siyang pansinin, kahit na umiyak siya, gabi na, bumalik ka na at magpahinga.”

Ang umalis si Vinice sa bisig ni Ace ay mas lalo pa itong umiyak.

At habang nakatingin kay Ace ay mas lalo itong umiyak na nakakaawa, na para bang inibandona ito. “Papa kahit ngayong gabi lang, sige na.” mahina nitong sabi.

Ang bata ay umiiyak at humihikbi, na lubhang nakakaawa.

Kagagaling lang nito at kailangang hindi ito makaramdam ng mabibigat na emosyon.

Sa huli ay tumango si Ace at pumayag na manatili ng buong magdamag.

.....

Nakatanggap ng tawag si Ashley mula kay Belle kinaumagahan at sinabing makipagkita sa kanya sa cafeteria.

Hindi siya tumanggi.

Gaya ng naipangako, pagkapasok na pagkapasok niya ng cafeteria, kinawayan siya na may ngiti sa labi ni Belle at natural na binati siya. “Ashley, dito.”

Tulad ng nakaraan, ang taong sinampal ni Ashley ng ilang ulit sa hospital ay hindi ito.

Sanay na itong magpanggap.

Kalmado lang na lumapit si Ashley.

Pagkaupo pa lang ni Ashley ay nagsimula ng magsalita si Belle na nakakairita sa pandinig niya.

“Ashley, nag order ako ng mainit na cappuccilo, tingin ko kailangan mong uminom ng matamis, total, napakahirap ng buhay…”

“Anong gusto mong sabihin?” pinutol ni Ashley ang sinasabi nito sa malamig na tinig.

Hindi siya sumipot para lang makinig dito.

Hindi naman nainis si Belle na bahagyang ngumiti saka may kinuha ang laman ng shopping bag.

Binuksan iyon at ibinigay kay Ashley na may taas ang gilid ng labi. “Damit iyan ni Ace na naiwan sa akin kagabi, ibabalik ko lang sayo.”