CHAP 5

ANG ISANG PRINCESA AT ISANG REYNA

Si Meraang palaging bumibisita kay Elara sa loob ng mga buwang siya ay buntis—at kahit noong siya ay nanganganak, nasa tabi pa rin niya si Mera.

Noong gabing iyon, isinilang niya ang isang batang babae na pinangalanan niyang Nathara. Kahit nais niyang burahin si Nathan sa kanilang buhay, sa kabila ng hindi pagdadala ng kanyang apelyido, gusto pa rin ni Elara na magkaroon ng kahit anong koneksyon ang anak niya sa ama nito.

Ang unang pantig ng "Natha" ay mula sa Nathan, at ang "ra" naman ay mula sa huling pantig ng kanyang sariling pangalan.

Nasaktan siya, at alam niyang puno ng masasamang alaala ang relasyon nila ni Nathan. Ngunit sa hindi maipaliwanag na dahilan, may bahagi sa kanya na nagsasabing kailangan pa ring manatili ang isang ugnayan sa pagitan ng kanyang anak at ng ama nito—kahit hindi man lang alam ni Nathan ang tungkol sa kanya.

"Sa palagay ko, dininig talaga ng langit ang aking panalangin—ang anak ni Elara ay nagmana ng lahat mula sa kanya. Siya ay literal na may isang baby girl," natutuwang sabi ni Mera habang maingat na hawak ang sanggol.

Hindi lang si Mera ang nandoon, kundi pati ang buong pamilya Lhuillier. Agad silang pumunta sa private room niya sa ospital matapos niyang manganak.

Ibinigay ni Mera ang natutulog na sanggol kay Mr. Lhuillier, na bahagyang ngumiti habang tinitingnan ang kanyang apo.

"My little angel," aniya sa mahinang boses.

"She looks like Elara, sweetheart," sabi ni Mrs. Lhuillier na may malambing na ngiti habang pinagmamasdan ang sanggol. "Naku, bigla ko siyang naalala noong sanggol pa siya."

"Kaya ang maliit na brat ng Lhuillier ay sa wakas magkakaroon na rin ng sarili niyang anak," komento ni Louesi.

Tumawa si Mera. "Naku, hindi naman ganoon ka-spoiled brat si Elara kumpara kay Shiela," sagot niya nang pabiro.

"Shut up, asshole. May utang ka sa akin kung bakit mo nalaman na may anak na siya," inis na tugon ni Shiela.

Hangang-hanga si Elara habang pinagmamasdan ang kanyang pamilya sa mainit nilang pagtanggap sa kanyang anak—walang bahid ng pag-abandona, hindi tulad ng ginawa ni Nathan sa kanya noong siya ay buntis.

"Are you planning to stay longer here in Paris, Elara?" tanong ni Mr. Lhuillier habang dahan-dahang binuhat ni Shiela ang natutulog na si Nathara sa kanyang mga bisig.

Sinundan ni Elara ng tingin ang paglapit ni Shiela kay Louesi, na agad na lumapit upang tingnan ang kanyang pamangkin. Namangha siya—ang coldhearted na si Louesi ay tila natunaw sa harap ng sanggol.

"Nag-e-enjoy ako dito sa Paris, Dad," sagot ni Elara.

---

Naalala niya ang negosyong lupa na sinimulan niya—lahat ay dahil sa pagnanais niyang bumuo ng panibagong buhay. Ngunit ngayong wala na si Nathan sa kanyang isip, nagsimula na siyang mag-isip ng iba pang bagay.

"Baka interesado akong subukan ang negosyo ng pamilya kapag apat o lima na si Nathara. Baka magtrabaho na ako," sabi niya.

Napatingin sa kanya sina Louesi at Mera, kapwa natigilan. Sa wakas, naisip na rin ni Elara ang tungkol sa negosyo ng pamilya.

Si Elara ay hindi kailanman pinilit na humawak ng anumang posisyon sa kumpanya dahil siya ang pinakabata. Kaya niyang mamuhay sa karangyaan nang hindi man lang iniangat ang isang daliri.

Ngunit ngayon…

"Buweno, ang sarap pakinggan! Maganda ang posisyon mo sa kumpanya," masigasig na sabi ni Mr. Lhuillier bago lumingon sa asawa, na nakangiti rin.

"Take your time. You should be resting for now. Just focus on your baby for a while. She needs your full attention," sabi naman ni Mrs. Lhuillier.

---

"Dapat manatili ka muna sa bahay namin nang sandali, Elara. Hindi ko talaga iniisip na gabayan ka kasama ang iyong sanggol. I think I would love taking care of her," mungkahi ni Sheila.

" Five years"

Lumipas ang limang taon, at lumaking napakaganda ni Nathara. Palagi silang binibisita ng kanyang pamilya, at sinisigurado ni Mera na makipaglaro sa kanya. Tinatawag pa nga siyang Dada ni Nathara.

"Nag-enjoy ka ba sa amusement park?" mahinang tanong ni Elara habang nagsusuklay ng buhok. Samantala, si Nathara naman ay naka-squat sa kama na parang palaka sa suot niyang pajama pagkatapos maligo.

"Oo, Mommy! Maraming salamat sa pagdala sa akin doon," masayang sagot ni Nathara, itinataas ang ulo bago yumuko palapit upang halikan ang kanyang ina.

Napangiti si Elara habang hinahayaan itong halikan siya sa pisngi. Lumaki si Nathara na napakabait at laging nagpapasalamat sa lahat ng bagay—isang bagay na itinuro sa kanya ni Elara, at tila kusa na rin niyang inangkin bilang bahagi ng kanyang pagkatao.

"Natuwa ka rin ba sa kwento ng prinsesa na napanood mo kanina?" tanong niya.

---

Nakatakip si Nathara. "Oo..."

"Aling... nanay lang niya?" itinuro ni Elara.

Tumango si Nathara. "At ang iba ay may ama, pero ako wala."

Hinaplos ni Elara ang buhok ng anak. "Dahil may mga prinsesa na walang ama, at normal lang iyon. Minsan may mga bagay na nangyayari na hindi natin makokontrol, kaya may ilang prinsesa na walang hari."

Muling tumango si Nathara habang matamang nakikinig sa kanyang ina.

"Tulad mo. Wala kang ama, pero may ina ka. Iba ka sa ibang bata na may ama, pero tandaan mo, hindi ibig sabihin noon ay nag-iisa ka o may kulang sa buhay mo. Sa isang kastilyo, maaaring walang hari, pero kastilyo pa rin iyon. At kung walang reyna, nananatili pa rin itong isang kastilyo dahil may hari."

Ngumiti si Nathara. "Mayroon akong magandang kastilyo kahit walang hari—o ama—dahil may isang reyna ako, ang aking ina."

Napangiti si Elara at hinaplos ang pisngi ng anak. "Oo, baby. At sisiguraduhin kong magiging maganda ang kastilyo mo, hindi lang sa hitsura kundi sa kasiyahan. Kaya rin ng isang reyna ang mga bagay na ginagawa ng hari. Kung gusto ng prinsesa ng masayang pamilya, ibibigay ko sa kanya ang masayang pamilyang iyon."

"Mayroon akong masayang pamilya, Mommy," masayang sagot ni Nathara. "Maaaring wala akong hari, pero sapat na ang isang reyna, dahil alam kong ikaw ang pinakamahusay. Pinasaya mo ang prinsesa. Pinapaganda mo ang kastilyo. Mayroon akong masayang pamilya."

Naramdaman ni Elara ang kirot sa kanyang puso. Mahirap ipaliwanag sa anak niya ang kawalan ng ama, hindi dahil may mali sa bata, kundi dahil may ilang ama na hindi kayang manindigan sa kanilang mga responsibilidad.

"Ikaw ay perpekto, tulad ng isang tunay na prinsesa, baby. Maaaring wala kang hari, pero hindi ibig sabihin na hindi ka prinsesa. Isa ka pa rin—at laging magiging prinsesa."

Ngumiti si Nathara at tumango. "Gusto kong maging prinsesa, Mommy."

---

"Oh, ikaw ang pinakacute na prinsesa sa kastilyo ng Lhuillier."

Napahagikgik si Nathara habang nakangiti si Elara, kuntento sa kung paano napakatalino ng anak niya sa pag-unawa sa mga bagay-bagay. Matalino siyang bata, at sa maraming paraan, ipinaaalala niya kay Elara si Nathan. Nagmana siya sa kanyang ama.

"Pero curious ako, Mommy."

“Hmm?”

"Anong nangyari sa hari ko? Anong nangyari sa hari ng reyna?" Itinagilid niya ang kanyang ulo at tumingin kay Elara na may pagtataka.

Sandaling natahimik si Elara. Alam niyang darating ang tanong na ito, ngunit hindi niya akalaing ngayon na.

"Naalala mo pa ba ang masamang mangkukulam?"

Tumango si Nathara, agad na nagbago ang ekspresyon ng kanyang mukha.

"Ang Hari at Reyna ay nakatagpo rin ng isang malaking problema—parang sa mangkukulam sa mga kwento. Kaya sila naghiwalay ng landas. Bilang Hari, hindi niya nagampanan ang kanyang tungkulin bilang Hari sa Reyna. Kaya iniwan niya ang kanyang trono."

Lumuwag ang balikat ni Nathara. "The King had no choice, kasi masasama ang mga mangkukulam, at may powers sila, Mommy."

Ngumiti si Elara at hinaplos ang pisngi ng anak. "Oo, ganun nga. At hindi kasalanan ng prinsesa kung bakit umalis ang Hari. May mga bagay na hindi natin kayang kontrolin, dahil minsan, may mas makapangyarihan sa atin—parang mangkukulam."

Napaisip si Nathara. "Pero lahat ng kwento may happy ending, di ba? Lalabanan ng Hari ang mangkukulam at babalik siya sa kastilyo."

Napangiti si Elara. "Well, pwede rin mangyari 'yan. Pero paano kung hindi siya bumalik? Malulungkot ka ba?"

Tahimik na tumingin si Nathara sa kanyang ina, tila iniisip at iniimagine ang kuwentong kanilang nililikha.

"Kung malungkot ang Reyna, sana bumalik siya. Kasi kung malungkot ang Reyna, malungkot din ang prinsesa. Pero kung masaya ang Reyna na wala ang Hari—tulad ng sinabi mo na may mga kastilyong Reyna lang ang namumuno—masaya rin ang prinsesa. Masaya ang pamilya niya kasi masaya si Mommy."

Natigilan si Elara. Hindi niya inaasahan ang sagot ng anak niya.

Napaluha siya.

Sa kabila ng lahat ng sakit na idinulot ni Nathan, sa kabila ng pag-abandona nito sa kanya, alam niyang sa wakas, may isang tao sa buhay niya na hinding-hindi siya iiwan—anuman ang mangyari.

"Ang prinsesa ay mananatili sa kastilyo kasama ang reyna, Mommy," sabi ni Nathara sa kanyang maliit na boses, na para bang isang pangakong hindi niya sisirain kailanman.

Hindi man namumulaklak ang pagmamahal niya kay Nathan, ngunit kahit papaano, nakahanap siya ng tunay at wagas na pag-ibig—mula sa prinsesa niya.

---