CHAP 4

SA LIKOD NG APILYEDO

Tahimik na nakatingin si Elara sa labas ng bintana habang binabaybay nila ang daan. Ang tanging nasa isip niya ay ang lumayo—kalimutan ang lahat at magsimula muli.

Hindi niya malilimutan kung paano siya pinili ni Nathan na talikuran, sa kabila ng pagiging asawa niya. Mas pinanigan nito si Shaira—na buntis, at hindi niya alam kung sino ang tunay na ama ng dinadala nito. Hindi na niya nais pang ungkatin, ngunit sa paraan ng pagkilos ni Shaira, may pakiramdam siyang may itinatagong lihim ang dalawa. Totoo nga kaya ang sinabi ni Shaira na may relasyon sila sa kanyang likuran?

Bumagsak ang kanyang mga luha. Hindi siya ang tipo ng taong madaling umiyak, pero siguro dahil buntis siya, hindi niya mapigilan ang emosyon niya. Mas lalong tumindi ang sakit na nararamdaman niya sa nangyari kanina.

Nasaktan siya. Pinagtaksilan. Nagalit.

Gusto niyang maghiganti, ngunit hindi sa paraang kailangang manatili pa siyang konektado sa kanila—lalo na kay Nathan. Ang pinakamabuting paraan ng paghihiganti ay ang ipakita sa kanilang hindi na niya sila kailangan. Kaya niyang bumangon, kaya niyang lumaban, at kaya niyang buuin ang panibagong buhay niya nang wala sila.

"Heto," biglang sabi ng kanyang kapatid, sabay abot ng panyo.

Sinulyapan ni Elara ang panyo habang nakatingin lang sa harapan ang kanyang ate.

"Hindi ko talaga nagustuhan ang lalaking iyon mula noong una mo siyang ikinuwento sa akin," malamig at puno ng galit ang boses nito.

Kinuha ni Elara ang panyo at mabilis na pinahid ang kanyang mga luha. Saglit siyang tinapunan ng tingin ng ate niya, saka nagsalita ulit.

"Hindi ka umiiyak dahil lang sa isang lalaki, Elara. Sabihin mo sa akin… buntis ka ba?"

Halos mapatigil sa paghinga si Elara. Hindi niya magawang lingunin ang kanyang kapatid habang mahigpit na nagngangalit ang kanyang mga ngipin.

Oo. Buntis siya. At ang ama ng bata… walang kahihiyang pinili ang ibang babae kaysa sa kanya.

---

Lalong bumuhos ang luha ni Elara, naiinis siya sa sarili dahil hindi niya mapigilan ang pag-agos nito. Hindi siya madaling umiyak, lalo na sa harap ng iba. Alam niyang kailangan siyang masaktan nang matindi para lang bumigay sa emosyon. Mula pa noon, sanay na siyang maging matatag, kaya naman madalas siyang mapagkamalang malamig at walang pakialam sa iba—tulad ng sinabi ni Nathan.

"Hinihiwalayan ko na siya," mahina ngunit matigas niyang sabi. "Sabihin mo kay Glenda na tawagan ang abogado ng pamilya natin. Gusto kong siya ang humawak ng diborsiyo ko at siguraduhin niyang wala akong makukuhang kahit ano mula rito. Ibigay mo na lang sa abogado ang utos ko—ibinibigay ko ang lahat ng porsyento ko kay Nathan. Gusto kong nasa mesa niya ang divorce papers bukas ng umaga bago ako umalis."

Napatingin ang ate niya sa kanya, sinusuri ang ekspresyon niya. "Sisiguraduhin ni Glenda na pipirmahan niya ito... Pero sa tingin mo ba, gagawin niya?"

"He would," walang pag-aalinlangang sagot ni Elara. "Matagal na niya akong gustong hiwalayan. Ang tanging pumipigil lang sa kanya ay ang bahagi ko sa kumpanya. Gusto niyang mapasakanya ang lahat, kaya ibibigay ko na sa kanya nang buong-buo... para matahimik na siya."

Matigas ang tono niya, ngunit hindi niya mapigil ang pagpatak ng kanyang luha habang nakatingin sa labas ng bintana.

---

"Ikaw ay isang tagapagmana, Elara. Hindi mo kailangan ang maliit na halagang iyon. Hindi ba alam ni Nathan na galing ka sa isang napakayamang pamilya? Yun ba ang dahilan kung bakit ang kumpanyang itinayo niya ay patuloy na kumikita? Dahil karamihan sa mga kliyente niya ay sa atin pala?"

Tahimik lang si Elara. Ayaw niyang tanggapin ang katotohanang nabubuhay siya sa ilusyon na sariling sikap ni Nathan ang dahilan ng tagumpay ng kumpanya. Pero hindi pala. May invisible na tali siyang hinihila sa likod niya, nagpapadali sa lahat para kay Nathan—at hindi niya man lang ito napansin noon.

Medyo tumawa ang ate niya, pero sa tono nito ay ramdam ang pang-iinsulto at pagdismaya.

"Ah, so hindi alam ng bastardo?" patuloy ng kapatid niya. "Kasi kung alam niya, hindi ka niya hihiwalayan, Elara. Ikaw ang pinakamalaking yaman na maaari niyang makuha. Isa kang Lhuillier."

Sa napakatagal na panahon ng pagsasama nila ni Nathan, ginamit ni Elara ang apelyido ng kanyang ina upang maitago ang kanyang tunay na pagkatao bilang isang Lhuillier. Malaking pangalan ang pamilya nila. Walang sinuman sa bansa ang hindi nakakakilala sa kanilang pamilya, na tinaguriang business tycoons in the making.

Ang ama niya ay isa sa pinakamakapangyarihang negosyante—kinatatakutan at iginagalang sa industriya. Ang simpleng pagbanggit sa kanyang pangalan ay kayang baguhin ang takbo ng isang negosasyon. Walang matino at matinong negosyante ang gugustuhing maging kaaway ang mga Lhuillier, dahil halos lahat ay may koneksyon sa kanilang imperyo. Kaya naman, pinili ng pamilya nilang mamuhay nang tahimik at malayo sa mata ng publiko, upang maprotektahan ang kanilang seguridad at kapangyarihan.

"Masyado kang nabulag sa pagmamahal mo sa lalaking iyon, kaya kusa mong ibinigay ang lahat sa kanya," may halong panghihinayang at dismaya sa boses ng ate niya.

Pinunasan ni Elara ang kanyang luha. Bigla niyang naisip kung gaano siya naging hangal sa pag-aakalang darating ang araw na matututo ring mahalin siya ni Nathan. Na ang kasal nila—na nagsimula bilang kasunduan para sa negosyo—ay magiging totoo rin sa huli.

Ngunit nagkamali siya.

"Niloko niya ako nang palihim. Hindi—hindi niya ako minahal kailanman," mariin niyang sabi, nangingitim ang mga mata dahil sa matinding emosyon. "Pinagtaksilan niya ako at nakipagtalik sa babaeng may lakas ng loob na akusahan akong dahilan ng pagkawala ng anak niya."

Nag-init ang dugo ni Elara sa muling paggunita sa lahat ng panlolokong tiniis niya. Ngunit ngayong alam na niya ang katotohanan, hindi na siya magpapaloko pa.

---

"Hmm... Si Shaira na naman? Alam mo ba kung bakit siya nagustuhan ni Nathan? Dahil ang ama niya ay may impluwensya sa mundo ng negosyo. Well, kung tutuusin, wala siyang sinabi kung ikukumpara sa ating ama—kahit pa sa parte mong hawak—pero malamang iniisip ni Nathan na jackpot ang makasama si Shaira, Elara."

Napatingin si Elara sa kanya, bahagyang nagsalubong ang mga kilay. "Naghuhukay ka ng impormasyon tungkol sa kanya?"

"Curious lang, kasi kanina ka pa niya ginagalit, 'di ba?" Saglit na ngumiti ang kanyang kapatid.

Bumuntong-hininga si Elara. Alam niya kasing ang pamilya nila ay may sariling surveillance team na tahimik na sumusubaybay sa kanila at nag-uulat ng mga nangyayari upang matiyak na maayos ang lahat.

"Glenda, pwede bang sabihin mong ikaw ang nagbibigay ng impormasyon?" tanong niya habang ibinalik ang tingin sa bintana.

"Sort of. Kapalit ng pagpapaalam sa kanila kung nasaan ako." Tumawa ito nang bahagya.

Hindi tulad ni Elara, ang kanyang kapatid ay may pagkasutil at rebelde. Palaging nahihirapan ang kanilang sariling security team na matunton ito dahil sa galing nitong umiwas sa mga camera at magtago bilang ibang tao. Tila laro lang para sa kanya ang pagtakas sa kanilang mga guwardiya—isang bagay na ginagawa niya kapag naiinip at gusto lang mag-party nang walang bantay.

---

Si Elara naman ang kabaligtaran ng kanyang kapatid. Mas gusto niyang gawin ang lahat sa tamang paraan, kaya siya ang paborito dahil hindi siya sakit ng ulo. Pero ngayong buntis na siya, pakiramdam niya ay siya mismo ang dahilan ng sakit ng ulo niya.

"Mas mabuti para sa iyo kung aalis ka ng bansa nang walang bakas ng bastardo na iyon. Kailangan iyon ng sanggol mo kung plano mong itago ito," sabi ng kanyang kapatid.

Tahimik lang siyang nakatingin sa mga ilaw ng lungsod hanggang sa iparada ng kanyang kapatid ang sasakyan. Pagpasok nila sa tahanan ng mga Lhuillier—ang pinakamalaking mansyon sa bansa na pag-aari ng kanilang ama, si Jefferson Lhuillier—agad na binuksan ng security ang mga pinto.

Lumabas silang dalawa, at pagpasok nila, nakayuko ang mga kasambahay habang pumipila sa gilid. May ilang tauhan din silang sumunod sa kanila.

Naglakad patungo sa kanila si Glenda, ang pinuno ng security system ng pamilya at ang taong responsable sa pagsunod sa lahat ng plano.

"Kailangan nating mag-usap, Elara," sabi nito.

Ayaw sana niyang pag-usapan ang nangyari, pero alam niyang mas makabubuti kung ipapaalam niya kay Glenda ang kanyang mga plano para masigurong maisasakatuparan ang mga ito.

Agad niyang inutusan ang isang maid na ipunin at iempake ang lahat ng gamit niya. Pagkatapos, naglakad siya papunta sa garden upang makalanghap ng sariwang hangin, habang ang kanyang kapatid naman ay nagpunta sa swimming pool.

Maya-maya, inilagay ni Glenda ang isang bote ng champagne sa kanyang harapan at binuhusan siya ng inumin—ang paborito niyang alak—habang umiiling.

"Hindi ako makainom. Buntis ako," diretsong sabi ni Elara.

"Alam ko. Kinukumpirma ko lang kung aaminin mo sa akin." Ngumiti si Glenda at kinuha ang baso ng champagne bago ito tinungga.

Napangiti si Elara. Matagal nang kilala ni Glenda ang mga ugali nila—mahigit isang dekada na kasi itong nagtatrabaho sa kanilang pamilya. Naging bahagi na ito ng buhay nila mula pa noong pinagplanuhan ng kanyang mga magulang ang kasal nila. Lumaki si Glenda na pinagmamasdan siya.

"Ano ang plano mo?" tanong ni Glenda.

"Ihanda ang private jet bukas. Lilipad ako papuntang U.S–france. Gusto ko ng tahimik na lugar doon, kaya siguraduhin mong mahahanap mo ako mamayang gabi. Isa pa, si Shiela ang magsasabi sa iyo ng iba pang bahagi ng plano ko, kaya siguraduhin mong maisasagawa mo ito nang maayos."

"Diborsyo para kay Nathaniel Anderson?" pagtatapos ni Glenda.

---

Hindi na nagulat si Elara nang malaman niyang alam na ni Glenda ang tungkol sa kanyang plano. Alam niyang hawak ni Glenda ang sistema ng seguridad at sinusubaybayan sila dalawampu't apat na oras sa isang araw. Malamang, napansin nito na umiiyak siya paglabas ng ospital.

“Hayaan mo na lang ako. Bukas ng umaga, sisiguraduhin kong pipirmahan niya ito. ‘Yun lang naman ang gusto mo, hindi ba?” pagtiyak ni Glenda.

“Bukod diyan, siguraduhin mong wala akong makukuhang kahit isang sentimo mula sa kanya. Pero sa parehong oras, dapat pumayag siyang hindi na niya ako guguluhin pa o makipag-ugnayan sa akin na parang may koneksyon pa kami. ‘Yan ang magiging kapalit nito,” madiing sagot ni Elara.

Tapos na siyang magpaka-martir. Tapos na rin siyang magpakababa sa pag-aakalang pipiliin siya ni Nathan. Pero hindi. Nagkamali siya.

Nilapastangan siya ni Nathan mismo sa harapan niya. Mas pinili nitong ipagtanggol si Shaira kaysa panindigan ang pagiging asawa niya. At ngayon, malinaw na sa kanya—hindi siya kailanman itinuring ni Nathan bilang tunay na kabiyak. Isa lamang siyang business partner, isang estratehiya upang mapanatiling buo ang kumpanyang itinayo nito.

“Madali lang ‘yan,” makahulugang sagot ni Glenda. “Ang isang taong nabulag sa kapangyarihan, susunggaban ang anumang pain na magtutulak sa kanya pataas—kahit pansamantala lang.”

Alam ni Elara kung paano gagawin ni Glenda ang mga bagay. Isa itong eksperto sa pagpapanatili ng imahe ng kanilang pamilya. Anumang problemang maaaring lumabas, agad itong nasosolusyunan. Kahit sino pang magtangkang pabagsakin sila, wala silang mapapala.

Nasa loob siya ng banyo, hindi makatulog kahit isang saglit. Nakaimpake na ang lahat ng gamit niya. Sa loob ng bathtub, tinanaw niya ang kisame, iniisip kung paano biglang bumagsak ang mundo niya sa loob lamang ng isang iglap.

Ginawang bangungot ni Shaira ang kanyang buhay. Hindi lang siya pinagtaksilan ni Nathan—na mas piniling ipagtanggol ang ibang babae kaysa sa kanya—pinagbintangan pa siyang may kasalanan sa pagkawala ng anak ni Shaira.

Akala niya, ang pagbibigay kay Nathan ng benepisyo ng pagdududa ay makakatulong upang mapanatili ang kanilang relasyon. Pero nagkamali siya.

---

Hindi lang niya nakita ang mga mensahe ni Shaira—mismong si Shaira na ang umamin sa kanya tungkol sa relasyon nila ni Nathan. At paano siya hindi maniniwala? Mas pinili ni Nathan si Shaira kaysa sa kanya, ang lehitimong asawa.

Ang mas masakit pa, narinig niya mismo kay Nathan na ang tanging mahalaga rito ay ang negosyo, at ang paghihiwalay nila ay maaaring makaapekto sa kumpanya kung kukunin niya ang bahagi niya. Hindi siya minahal ni Nathan bilang asawa. Isa lang siyang hadlang na kailangang alisin.

Hinayaan niya si Glenda na pangasiwaan ang diborsyo. Hindi na siya nag-alinlangan pa. Hindi niya kayang isugal ang kinabukasan ng anak niya sa isang lalaking iniwan siya para sa ibang babae. Ipinangako niya sa sarili—palalakihin niya ang kanyang anak mag-isa. Hindi niya hihingin ang tulong ni Nathan. Hindi niya kailangang ipaalam rito na may anak sila.

At alam niyang hindi deserve ng anak niya ang ganoong klase ng ama—isang lalaking iniwan ang asawa at pamilya para sa sariling kapakanan.

Wala na siyang balak sabihin pa kay Nathan ang tungkol sa bata. Hindi na sila muling magkikita. Magsisimula siya ng bagong buhay—isang buhay na hindi kailanman mararating ni Nathan.

At higit sa lahat, may isang taong kailangan niyang ayusin—ang babaeng iyon, ang tusong unggoy na walang kahihiyang sumira sa kanyang buhay.

Napalunok siya ng galit. Ayaw na niyang makita pa si Shaira. Dahil kapag nakita niya ito, baka hindi niya mapigilan ang sarili na tapakan ito hanggang mawala sa mundo.

---

“Gusto niyo po ba ng inumin, Miss Elara?” tanong ng stewardess ng private jet. Nakatingin lang siya sa labas ng bintana, tahimik na pinagmamasdan ang ulap.

“Isang champagne… hindi, juice na lang,” agad niyang binago ang order nang maalala niyang buntis siya.

“Sige po, ma’am.”

Napabuntong-hininga siya. Masakit pa rin ang puso niya.

Sa unang pagkakataon, umiyak siya para sa isang lalaking minahal niya, isang lalaking pinagkatiwalaan niya, at isang lalaking tinalikuran siya. Alam niyang naging dramatiko siya—isang bagay na hindi niya karaniwang ginagawa.

Napatingin siya sa tiyan niya at marahang hinaplos ito.

“Ikaw ba?” bulong niya sa malambing na boses. “Nakipaglaro ka sa hormones ko kaya nagmakaawa ako sa daddy mo na piliin tayo?”

Napakasakit ng ginawang pagtataksil ni Nathan. Iniwan siya nito nang walang pag-aalinlangan. Mas pinili nito si Shaira.

“Pero huwag kang mag-alala,” bulong niya habang hinahaplos ang tiyan niya. “Hindi mo siya kailangan. Nasa akin ang lahat ng kayamanan para mabuhay tayo. Kahit dumami ka pa, mabibigyan kita ng marangyang buhay.”

Bahagya siyang ngumiti, kahit may kirot sa puso niya.

“Alam mo ba ang munting sikreto ko?” bulong niya sa anak niya. “Kapag lumabas ka sa mundo, dadalhin mo ang apelyido ko. Hindi ako papayag na gamitin mo ang pangalan ng lalaking iyon—isang lalaking hindi man lang tayo pinili.”

"Hindi ba ako karapat-dapat sa pagmamahal niya?" bulong niya sa sarili. "Bakit hindi ko maintindihan? Lahat ng ginawa ko… wala pa lang halaga sa kanya?"

Paulit-ulit na gumugulong sa isip niya ang mga tanong na ito, ngunit wala siyang makuhang sagot. Ang sakit ng katotohanan ay bumabaon sa puso niya—isang sugat na hindi niya alam kung kailan maghihilom.

Gusto niyang lumayo. Mula pa noong unang araw, pangarap na niyang manirahan sa Paris, France—sa lugar kung saan siya tunay na malaya.

May sarili siyang unit sa ika-labing-anim na arrondissement, isa sa pinaka-marangyang distrito sa buong Paris. Isang lugar kung saan hindi siya mahahabol ng multo ng kanyang nakaraan. Doon niya gustong magsimula muli.

At ngayong wala na si Nathan sa buhay niya, wala nang makakapigil sa kanya.

---

Hindi kailanman naging mahirap para kay Elara ang makibagay sa bagong lugar. Sa buong buhay niya, nasanay siyang mag-isa, gumala kung saan niya gusto, at magdesisyong hindi umaasa sa iba. Nasa kanya ang lahat ng kailangan niya, at ang pera ay hindi kailanman naging isyu—mula pa noong araw na isinilang siya bilang isang Lhuillier.

Ngayon, tahimik siyang namumuhay sa Paris. Malayo sa ingay ng lungsod sa U.S., kung saan niya iniwan ang lahat ng sakit at alaala. Kasama niya si Anna, ang tapat niyang kasambahay na mas lalong naging maalaga simula nang malaman nitong buntis siya. Mayroon din siyang driver na laging handang ihatid siya saanman, at siyempre, hindi mawawala ang mga lihim na guwardiyang nagbabantay sa kanya tuwing lumalabas siya.

Hindi pa niya nasasabi sa lahat ng pamilya niya ang tungkol sa kanyang kalagayan. Pero ngayong limang buwan na siyang buntis, hindi na niya ito maitatago nang matagalan.

At tila may nakatunog na nga.

Isang araw, pagbukas niya ng pinto, bumungad sa kanya si Mera, may dalang basket ng prutas. Nanlaki ang mga mata nito, at kasabay ng pagbagsak ng kanyang panga ay ang pagdako ng tingin sa kanyang tiyan.

“Totoo nga…” bulong nito, halatang hindi makapaniwala.

Napabuntong-hininga si Elara. Malamang, si Shiela ang nagsumbong. Siguro, nagpunta ito sa Paris para tiyakin ang hinala.

Walang paalam na pumasok si Mera sa loob ng bahay, iniikot ang paningin sa paligid.

“Hmm… very minimalist,” puna nito, habang sinusuri ang malawak at eleganteng espasyo ng bahay. Ang mga kulay—dirty white at beige—ay nagbigay ng kalmadong ambiance na bumagay sa katahimikan ng buhay ni Elara.

Tahimik siyang tumayo sa isang tabi, hinihintay ang susunod na sasabihin ng kaibigan. Alam niyang hindi pa tapos ang pag-uusap na ito.

Inutusan ni Elara ang kasambahay na ihanda ng meryenda si Mera habang ito naman ay kumportable nang nakaupo sa sofa, nanonood ng runway show sa TV habang nginunguya ang pizza.

Inabot ni Mera ang dalang basket ng prutas sa kasambahay bago ito lumapit kay Elara at umupo sa tabi niya. Hindi nito napigilan ang mapatitig sa bilugan niyang tiyan.

"Wow. Ang ganda mong tignan dahil sa pagbubuntis mo," komento nito. "Namumulaklak ka. At tumaba ka rin ng konti."

Napairap si Elara. "So, in short, mataba ako?"

Humalakhak si Mera. "Malaki na kasi ang tiyan mo! And don't worry about your weight, Elara. You're pregnant. Okay lang yan. Hindi mo kailangang i-maintain ang image mo—oh, teka. Hindi ka na nga pala nagpo-post sa social media tungkol sa sarili mo."

Napabuntong-hininga lang si Elara at kumagat muli sa pizza.

"Hindi ko naman iniisip ang timbang ko," bulong niya, tila hindi interesado sa usapan.

Samantala, si Mera naman ay dinilaan ang labi habang nakatitig sa pizza niya, halatang tinatakam. Akmang kukuha na ito ng isang slice nang biglang hampasin ni Elara ang kamay niya.

"Hoy! Huwag mong kainin ang pagkain ng buntis. Akin lang 'to," irap niya. "Mag-order ka ng sarili mo."

Napanganga si Mera. "Wow, ganito mo ba talaga tratuhin ang bisita mo?"

Napangiti lang si Elara bago muling lumamon ng pizza, tila wala nang balak makipagtalo.

"Hindi naman kita inimbitahan na pumunta rito, Mera ."

Tumawa si Mera at umiling. "Naku, nagdadrama na naman ang batang 'to. Huwag kang ganyan, baka mamana ng baby mo lahat ng kakulitan at katigasan ng ulo mo."

Bigla siyang napahinto at napaisip. "Ay, okay lang pala! Mas cute kung little version mo ang baby mo. Ang ayoko lang makita ay bakas ng kahit ano mula sa..."

Napangiwi siya at hindi na itinuloy ang sasabihin. "Hmp! Hindi siya karapat-dapat na ma-duplicate."

Hindi umimik si Elara, pero hindi niya napigilang sumagi sa isip niya ang mukha ni Nathan.

Napansin ni Mera ang biglang pagbabago sa ekspresyon niya at agad na nagbabala, "Kapag nalaman kong muling pumapasok sa buhay mo ang abnormal na 'yon..."

Napairap si Elara. "Relax ka lang. He's living happily with his so-called first love. Wala na akong pakialam sa kanila."

"Good. Huwag mo na siyang pag-usapan. Baka masira lang araw mo."