Kabanata 87
ā Nathan , pwede mo bang tulungan ang ama mo? Alam kong magre-resign ka na bilang CEO ng kumpanya at hindi na babalik. Nirerespeto namin iyon ng ama mo pero tumatanda na ang ama mo. Hindi na niya kayang patakbuhin ang kumpanya tulad ng dati. We can hire some professionals to help, but it's a transition that cannot happen immediately, Isang mahabang buntong-hininga ang pinakawalan ni Nathan, ang bigat ng pagsusumamo ng kanyang ina ay namamalagi sa hangin na parang makapal na ambon. Sa loob ng ilang linggo, nakikipag-ugnayan siya, na nagsusumamo sa kanya na muling pumasok sa mundo ng corporate responsibility na sadyang iniwan niya . āMom, I told you na hindi na ako gagawa ng kahit anong related sa company natin.ā Ang paulit-ulit na mga katiyakan ay tila nahuhulog sa mga bingi, at natagpuan ni Nathan ang kanyang sarili na nahuli sa isang loop ng parehong mga inaasahan. Salu-salo ng magkasalungat na emosyon ang bMichael POVPagkatapos naming mag-usap ni Nathara sa telepono at sinabi niyang dadalhin siya nito sa Italy, agad akong umuwi habang halos lumilipad ang kotseāpilit iniiwasan na mabalian ng leeg o mahuli ng mga pulis sa pagmamadali ko. Tumawag agad ako kay Nilo pagkatapos naming magdiskonekta. Bilang isang mabuting kaibigan, sinagot niya agad ang tawag."Nahanap mo na siya?" agad niyang tanong."Hindi pa, pare. Tumawag siya sa akin mga dalawang minuto lang ang nakalipas at sinabi niyang dadalhin siya ni Diman sa Rome, Italy.""So nakuha na niya ulit ang cellphone niya? Puwede mo ba siyang tawagan o i-text kapag nakalapag na siya para mabigyan ka ng detalye kung saan siya naka-check-in?""Hawak pa rin ni Diman ang phone niya. Naisahan lang niya si Diman habang natutulog at ginamit ang phone nito para tawagan ako, kaya hindi ko siya matawagan. Kailangan ko pang maghintay ng susunod na pagkakataon na makuha ulit ni Nathara ang phone niya.""Ang malas naman niyan, pare.""Wala kang idea ku
Chap-28Nathara POVNatutulog ako nang biglang may nakakainis na boses na nagpasya na oras na para ako'y gisingin. Sabihin na lang natin na mahal na mahal ko ang pagtulog ko, at ang gisingin ako agad-agad pagkatapos kong makatulog ay talagang masamang ideya. Yung boses na āyon ay parang gustong-gusto kong imulat ang mga mata ko, pero ang gusto ko lang naman ay yakapin ang unan ko at ang taong may-ari ng boses na āyon.āNathara baby, gising na.ā sabi ng boses, at ang ginawa ko lang ay tumalikod. Siguro kapag hindi ko ito pinansin, mawawala rin siya.āNathara, malapit na tayo. Kailangan nating mag-landing kaya kailangan mong isuot ang seatbelt mo.ā ulit ng boses, at ang iniisip ko lang ay bakit kailangan ng seatbelt sa kama ko, at bakit ang tigas ng kama ko ngayon.āDahil ayaw mong magising, ako na lang ang magsusuot ng seatbelt mo, huwag ka lang mag-panic, okay?ā dagdag pa ng boses, at isang minuto lang ang lumipas, naramdaman ko na lang a
Kabanata 27 [Jennifer's POV] Nagising ako sa pag-ring ng telepono ko. Nitong nakaraang buwan, sunod-sunod ang tawag ng mga nagpapautang na sinasabihan akong kailangan ko silang bayaran o mawawalan ako ng lahat. Kinailangan kong ibenta ang mga alahas ko para magkaroon ng kaunting oras, pero kung hindi ko mahahanap ang pera sa lalong madaling panahon, mawawala ang lahat. Perpekto naman ang lahat hanggang sa bumalik ang malandi. Kung nanatili lang sana siya roon sa Roseville, kasal na kami ni Diman ngayon at hindi na ako mag-aalala sa kahit ano. Susuportahan niya ako at magiging masaya ako. Marami akong pinaghirapan at kinailangan kong tiisin ang mga taong nagtsitsismis sa likuran ko dahil siya ay niyaya akong magpakasal, at nang sa wakas ay pumayag na siya, bumalik ang babaeng iyon. Sana hindi na lang ako nagpumilit na pumunta siya sa estupidong pagbisita sa gallery. Pagkatapos ng araw na iyon, wala nang bumalik sa dati. Tumunog ulit ang
Kabanata 26 " Walang umaapi ky Darkblackheart" [Nathara's POV] āItaly,ā dadalhin niya ako sa Italy. Sino sa palagay niya ang kanyang sarili? Hindi lang niya ako dinukot, dadalhin pa niya ako sa kabilang panig ng karagatan, palayo sa aking anak. Habang nasisindak ako na hawak pa rin niya ang singsing ko pagkatapos ng lahat ng ito, at sa isang sandali ay hindi ako nagsalita, hindi ibig sabihin na sang-ayon ako sa lahat ng ginagawa niya. Tinatrato niya ako na parang isang bagay na pwedeng laruan niya kung kailan niya gusto at itapon kapag nabagot na siya. Kung iniisip niyang mananahimik ako at magiging isang langaw sa dingding at sasabihing āopo sirā sa lahat ng oras, nagkakamali siya. Gagawin kong miserable ang biyaheng ito dahil makakasama ko siya sa eroplano sa loob ng maraming oras. āGusto mo ba ang ideya ng pagbisita sa Italy? Pwede tayong pumunta sa ibang lugar kung gusto mo,ā sabi ni Diman na nakatingin sa akin ng matamang-tam
Chap ā25 -I just want him teach a lesson" [Michael POV] The moment that my phone rang and I saw Nathara's picture in it napangiti ako. Nakilala ko siya ilang taon na ang nakalilipas noong nagboluntaryo ako sa mga doktor na walang hangganan at nagkaroon ako ng instant crush sa kanya. I learned that she was healing from a break up kaya hindi na ako nagpumilit masyado sa kanya pero nung nagkita ulit kami 6 months ago akala ko tadhana na. Sabihin na natin na siya at ang kanyang anak ay nakakuha ng isang mahalagang bahagi ng aking puso. Kahit na opisyal na kaming magkasama mga 4 na buwan na ngayon ay ligtas na mapagsasabihan na ako ay lubos na umiibig sa kanya at na siya ang The One para sa akin. Tinanong ko siya kung gusto niya akong manood ng sine dahil hindi kami nanood ng pelikula noong nakaraan dahil sinira ni Diman ang gabi ko sa pagsasabi sa akin na hinalikan niya si Nathara.
Chap ā 24 -Second chance š„ [DIMAN POV] Tinawagan niya siya. Inaasahan ba niya na darating siya at ililigtas siya? Natatakot ba siya sa akin o sadyang hindi niya ako matiis. Alam kong hindi talaga matino ang pagkidnap sa isang tao pero sa depensa ko ay desperado na ako. Minahal ko siya at gagawin ko ang lahat makuha lang siya. Damn it now para akong baliw. O baka ako. I'm insanely in love with my sweet Nathara that right now was killing me in 100 different ways in her mind. Kinuha ko na lang ang phone niya at pinatay matapos siyang kausapin. Nilagay ko sa trunk ng kotse ang mga bag na may junk food at saka sumakay at umalis ng hindi man lang tumitingin kay Nathara. Ramdam ko ang titig niya sa akin pero hindi ko na lang siya pinansin. Hayaang tumakbo ng ligaw ang kanyang imahinasyon. Matapos ang isang oras na pagmamaneho na hindi ko pa rin siya pinapansin ay sa wakas ay hindi na siya mapakali at hinampas niya ako sa aking braso. Hindi sapat para saktan ako pero sapat na para agaw