CHAPTER 37

“Does it hurt, wife?” I wiped my tears, hindi pa rin makapasok sa isipan ko ang mga nangyari kanina. Wala pa rin ako sa sariling wisyong nakatitig sa kawalan.

Nagpa-iling-iling ako. Hindi ko siya kayang titigan sa mukha. I felt anger towards him. Ayoko namang gumawa ng eksena dito sa loob ng kaniyang opisina.

Ngayon lang din ako nakapunta sa Empire na ito. Ito pala ang pinagkaka-busy-han niya kaya lagi siyang nawawala. What is this for, anyway? I mean–bakit nadadamay ako sa lahat nito? Bakit gusto niya akong magbago?

I sighed, letting myself look into him. Diretsahan ko siyang tinitigan sa kaniyang mga mata. “Why did you do that, Zeke? Muntik mo na akong patayin!” I said, pilit kong kinokontrol ang gigil sa tono ng pananalita ko.

Lumapit siya sa kinauupuan ko. “I'm sorry. I did that for you to not see the blood. It's my fault. Isa pa, ayaw kitang ma-stress kaya ginawa ko iyon. I'm sorry again.” He kissed my forehead.

“You could've just tell me, Zeke. Natakot ako–” Humikbi ako, ”Na