CHAPTER 39

“We're here, Madame," saad nito. Kaagad ko siyang binalingan ng tingin, sa hindi inaasahan ay umipon ang mga luha mula sa gilid ng mga mata ko. Na sa kahit anong oras ay maaaring kumawala na alam kong hindi ko mapipigilan pa.

Napamaang ako sa kinauupuan at marahang tinanggal ang seatbelt. Nasa passenger seat ako nakaupo but I decided to wear a seatbelt, mabilis kasi ang pagpapatakbo niya kanina.

“H'wag ka nang bumaba. Dito ka na lang." I gulped, marahan kong ibinaling ang paningin sa labas ng sasakyan. Walang gaanong tao sa labas. At ang tanging nakikita ko lang ay ang mga pulis na nakabantay sa gate.

Kumunot ang noo niya. “Huh? Hindi kita pwedeng iwanan, Madame. Ayokong may mangyaring masama sa ‘yo katulad noon," she uttered. Tinanggal niya ‘yung seatbelt na nakapalupot sa kaniya.

Umiling ako. “H-hindi, ako na. Kaya ko nang mag-isa at isa pa, h'wag mo nang ibalik ‘yung nangyari sa ‘kin noon. Alam ko, may sarili ka nang pamilya, Rebecca. Naranasan ko na ang lahat nang ‘yon, n-na ma