Episode 1

“Mabuti naman at naririto ka na, hija. Malalim na ang gabi.” 

Sinalubong ako nang isang may kaedarang babae, kinuha niya ang iba sa mga gamit na bitbit ko.

Ngumiti ako sa kaniya, nararamdaman ko ang namumuong kaba sa aking sistema.

Mariin akong napalunok nang magtama ang paningin namin. “Magandang gabi po. Kumusta po kayo?” iniipit ko sa tenga ang buhok kong nakaharang mula sa mukha ko.

“Hi, I'm Cindy!" Nakangiting bati niya sabay na iniabot ang kaniyang kamay para makipagkamay sa akin.

“Maayos naman, hija.” Pinasadahan niya nang tingin ang iba sa gamit ko. “Siya nga pala, ito ang kasama ko rito sa bahay.” Napatingin ako sa kaliwang bahagi niya.

“Hello, Brielle.” Panandaliang kumunot ang noo ko nang kilatisin ko ang hitsura niya, mukhang hindi nalalayo ang edad niya sa akin. 

“Madame, Cindy! Natigilan ako nang marinig ang mahinang pagbulong ng matandang babae sa kaniya, pasimple pa nitong siniko ang tagiliran ni Cindy.

Napangiti ako at bahagyang napailing. “Brielle, na lang ho ang itawag ninyo sa akin.” ani ko.

“Ikaw pala ‘yung binabanggit sa amin ni Mr. Zeke? ‘Yung–” hindi ko na siya pinatapos at nagpatango-tango na lamang ako.

“So, ikaw ‘yon?” nakabakat ang pagkagalak sa kaniyang mukha. Sinabayan niya pa ito nang palakpak na animo'y parang bata kung titigan. “Tama nga ang nabanggit niya noon, maganda ka nga talaga!” napalunok ako sa sinabi niya.

Nakapagtataka. Papa'nong niya naggagawang magsinungaling?

“Tama na ‘yan, Cindy. Itigil mo na ‘yan at ihatid mo na siya sa magiging kwarto niya at nang makapagpahinga na siya.” Natatawang anang matandang babae. 

“Nga pala, Ester ang pangalan ko.” Napangiti ako sa kaniya.

“Tara na nga, siguradong magkakasundo tayo!” mayroong pagkagalak sa kaniyang tinig nang sabihin niya ang mga kataga, ma-awtoridad niyang kinuha ang iba sa mga gamit ko.

Sumunod na ako sa kaniya nang simulan niya ang paglalakad. Huminto kami sa isang pintuan.

“Dito nga pala ang kwarto mo," kasabay no'n ang pagbaba niya nang bag sa tapat ng pinto. “Ito ‘yung magiging kwarto mo pansamantala." muli niya akong nginitian.

Pansamantala? May ibig sabihin ba ‘yon?

Magsasalita na sana ako ng bigla siyang magsalita. “Sabi kasi ni Mr. Zeke, conservative ka daw kaya nagpahanda siya ng kwarto para sa ‘yo, feel at home!" 

Pinagmamasdan ko lang siyang makalayo sa akin, pinagmamasdan ko ‘yung bawat paglakad niya nang bigla siyang huminto at lingunin ako. “Oo nga pala, kapag may kailangan ka ay puntahan mo lang ako sa kusina. See yiu later!” Makailang beses pa siyang kumaway bago tuluyang lisanin ang paningin ko.

Pumasok na ako sa loob pagkatapos, isa-isa kong ipinasok ang mga gamit ko mula sa harap ng pinto.

Ang ganda ng kwarto.

Maganda ang disenyo, ang ganda ng taste ng kung sino man ang nag-design nito.

Para akong nasa isang resort.

Teka...

“Wala ka sa bakasyon, Brielle.” Napabuga ako ng hininga matapos linawin ang isipan.

Hindi ako nandito para magpa-sarap, nandito ako para magtrabaho. Magtrabaho sa isang...estranghero.

Pansamanta kong inilibot ang paningin sa kwarto, pinagmamasdan ang mga magandang detalye ng mga ito. Napatutulala na lang ako sa mga nakasabit na paintings sa pader.

Ganito ba kayaman si Sir Ezekiel? Grabe naman pala ang kayamanan niya, ngunit bakit ganoon? Bakit parang hindi siya masaya? Kung tutuusin, nasa kaniya na ang lahat ng pinapangarap ng iba.

“Hi, Brielle.” Nasapo ko ang dibdib sa narinig na boses mula sa likuran ko, kunot noo akong napatitig rito. “Ang ganda ng kwarto mo ‘no? ‘Wag kang mag-alala dahil may igaganda pa ‘yan.” Nasalo ko ang kindat niya.

Napakunot ang noo ko. “Huh? Anong ibig mong sabihin?” bahagya akong napakamot sa ulo ko.

“Ang sabi kasi ni Mister Zeke, pansamantala lang ang kwarto mong ito dahil hindi pa kayo kinakasal, kapag ikinasal na kayo ay matutulog na kayo sa isang kwarto.” Pulado ang mukha niya sa sinabi.

Anong kasal? Anong fiancé ang sinabi niya kanina? Hindi.

Wala naman sa usapan ‘yon ah? Wala akong nabasa sa pinirmahan kong kontrata, ang alam ko lang ay magtatrabaho ako sa kaniya.

Oo, tama nga na gwapo siya ngunit wala siyang karapatang gumawa ng kwento at magsinungaling.

“Oo.” Ngumiti ako sa kaniya, hindi ko pwedeng sirain ang mga pinirmahan ko sa kontrata. Nakasaad roon na kinakailangan kong sumang-ayon sa mga sasabihin niya.

“Oo nga pala. Pinapatawag ka na ni manang. Kakain na tayo.” hindi ko na naggawang magsalita pa nang hilahin niya ang kamay ko dahilan para mapasunod ako sa kaniya.

“Hija, halika na. Maupo ka na rito't nang makakain ka na.” nakangiting salubong sa akin ni manang, katulad ng sinabi niya'y naupo na ako sa harapan nang lamesa.

Napakunot ako nang noo. Bakit wala si Mister Zeke? Nasaan siya?

“Wala siya.” Naibaling ko ang atensyon kay manang na ngayo'y nakatingin sa akin. “Marami kasi s'yang ginagawa kaya't hating-gabi na kung umuwi siya o minsan mag-uumaga na kung makarating siya rito.” ipinagpatuloy niya ang pagsasandok ng pagkain.

“H'wag kang mag-alala, Brielle. Nandito naman kami, tayo-tayo na lang muna ang magsabay kumain. So pa'no? Talo talo na ‘to?” natutuwang sambit ni Cindy.

Sa kalagitnaan ng pagkain namin ay biglang nagsalita si manang dahilan para maibaling ko ang paningin ko sa kaniya. “Balita ko, nanggaling ka sa simpleng pamilya?” namilog ang mga mata ko sa kaniya.

“Opo.” Tiningnan ko siya sa kaniyang mga mata. “Anong trabaho ng mga magulang mo?" tanong pa niya.

Ilang segundong napako ang paningin ko sa kaniya. “Farmer po, nagtatrabaho sila sa bukid!" muli akong ngumiti sa kaniya ngunit hindi rin nagtagal ay dumilim ‘yung hitsura ko.

“Bakit hija? May problema ba?" nag-aalalang tanong niya, hindi ako nakasagot, umiling-iling lang ako.

Namimiss ko lang kasi sila papa.

Limang taon na kasi silang wala, ang tagal na naming nangungulila sa kanila.

Naaawa din ako sa mga kapatid kong naulila sa kanila, paano lagi nilang hinahanap sa akin ‘yung mga magulang namin.

“Sure ka okay ka lang?" Napatingin ako kay Cindy, nakakunot ang kaniyang noo, tumango lang ako sa sagot niya.

Parang nawalan ako ng gana.

Nayamot na naman ako.

Iniisip ko na naman ‘yung mga kapatid ko.

“O siya, tapusin ninyo na iyang mga pagkain n'yo para makapag-pahinga na kayo."

Nakatapos na kaming kumain, naririto kami ngayon sa kusina, si Cindy ay nagliligpit ng mga pagkain habang si manang Ester naman ay lumabas saglit.

“Kamusta naman ang soon-to-be-wife ni Sir Zeke?" Pang-iinis iyon ni Cindy, saglit akong huminto sa ginagawa para titigan siya. “Okay naman." matipid na sagot ko.

“Maghanda ka na ngayon pa lang," Nanlaki ang mga mata kong napatitig sa kaniya. “B-bakit?"

“Iba ang ugali niya," tumawa siya, “siya ang living lion king dito sa earth!" natawa ako sa sinabi niya.

Sa bagay napapansin ko din naman ang ugali niya, may kakaiba sa ugali niya at napansin ko agad ‘yon kahit isang linggo pa lang kaming nagkakakilala.