Capítulo Dos

Cápitulo Dos

Casa Console

Jorgina:

Pumayag si Ma'am Shi. Leave ka nalang daw at h'wag na mag quit. Anytime ka pwedeng bumalik. Nga lang leave without pay. Haha

Jorgina:

Hoy! Bumalik ka ah?! Ipapakilala mo pa ako sa pinsan mong gwapo. Madaya kang bruha ka! Haha jk, love you! Ingat!

Napailing ako ng mabasa ang text ng kaibigan na kanina pang isang oras ang lumipas. I typed my reply for a 'okay, ingat!' and immediately rose my eyes when I heard a fake cough.

Irap na naglakad ako palabas sa maliit na bakal na gate ilang hakbang sa maliit kong bahay. Ngiting-ngiti sa Gio habang tinitignan ako palapit sa kaniya habang nakasandal sa itim na Jeep Commander niya.

"Ready to go home, Princess?" tanong niya at agad na kinuha ang malaking itim na gym bag na tanging dala ko. Tumango nalang ako at pumasok sa sasakyan nang pagbuksan niya.

Dalawang araw magmula ng pinuntahan ako ng pinsan sa pinagtatrabahuan ko ay agad akong nagpaalam sa Boss namin na magre-resign ako.

Hindi ko alam kung kailan ako babalik, kung hanggang kailan ako mawawala kaya kahit na mahirap iwan ang trabahong naging tahanan ko na simula pa noong naguumpisa pa lang ako ay kailangan.

Siguro ganun talaga, pumasok ako sa Café de Móira sa panahong iniwan ko ang Hacienda Illustracion. At ngayon, iiwan ko ito upang balikan ang iniwan ko noon. Ironic. How life can be so ironic.

Ang bumitiw sa isang bagay upang maabot ang pinapangarap na kalayaan. Ngayon ay babalikan ang pamilyang iniwan para sa kalayaan na minsan ko ng pinangarap.

Ganun siguro talaga, lumipas man ang panahon, lumayo man ang loob, babalik at babalik pa rin sa  pamilyang minsan ng pinaglaban ko.

Siguro pagkatapos ko nito, ang mahanap ang kakambal, ang mabawi ang Casa Console, at matigil na ang akala ko'y nabigyan na ng tuldok na alitan noon, ay babalik ako. Babalik ako sa buhay na pinili ko, sa buhay na malayo sa aming pangalan, sa hacienda, malayo sa alitan ng dalawang pamilya.

Kaso hindi sa lahat ng pagkakataon ay may babalikan ka, maraming pwedeng magbago sa bawat segundong wala ka, paano kung wala na pala? Paano kung may naipalit na sayo? Maraming pwedeng mangyare pero ang tanging magagawa lang natin ay ang umasa. Umasang baka pwede pa, baka may babalikan pa.

At sana nga, may balikan pa akong trabaho sa Café de Móira.

"Stay away from the sunlight, Cous. You'll hurt your eyes." rinig kong ani ni Gio pagkatapos ng ilang oras sa biyahe. Tatlo hanggang apat na oras ang tatahakin bago makarating sa Naawan na nasa paanan lang ng El Salvador, ang tahanan ng tatlong Hacienda.

Hindi ako nakinig kay Gio at sa halip ay humilig pa ako sa bintana sa gilid, tinatanaw ang liwanag na hatid ng haring araw.

Liwanag.

Nakakapanlinlang kung paano natin hinihiling ang liwanag ng araw kung sa bawat oras nito ay mas hinihiling natin matanaw ang kislap ng bawat bituin sa gabi. Ang pag-ibig sa katahimikan ng gabi kung sa bawat minuto ay hinihiling natin na sumikat ang panibagong araw. Na pilit natin hinahanap ang liwanag sa dilim pero di mapanindigan ang pansamantalang dulot nito. Ang pagtangkilik sa ganda ng buwan pero mas kinakailangan ang sinag ng haring araw.

Sun.

Minsan sa aking batang puso ay nahumaling ako sa taglay na liwanag nito. Nagmistulang mata sa lahat na tinatanaw ang bawat hakbang at pangyayare sa mundo. Minsan ko ng naisip, na siguro pag mawalan man ako ng memorya, araw-araw akong titingin sa haring araw dahil alam kong naging saksi siya sa liwanag ng buhay ko. Na minsan sa nagdaang buhay ko ay tinitigan ko ang sikat ng araw na ito.

Nakakainggit ang haring araw. Sabi nila, ang tanging permanente sa mundo ay pagbabago. Hindi, dahil sa bawat araw na dumadaan at dadaan, dumilim man sa kalangitan, umulan man ang alapaap, lalabas ang haring araw, sa parehong oras at sa parehong posisyon, hindi man makita dito sa lupa, pero andun siya, sa taas, patuloy na gumagalaw sa parehong oras at sa parehong dereksyon.

Napapikit ako nang nagtagal ang mata sa kakatitig sa haring araw. At unti-unti ay may pait na ngiti ang namutawi sa aking labi.

Nakakatakot sapagka't sa kabila ng sakit na dulot ng liwanag ng haring araw, may pagkakataon parin na titiisin mo ang sakit, maalala lang ang mga alaalang tanging dito mo lang matatagpuan.

Nang buksan ko ang aking mata ay ang mainit na sinag ng araw ang bumungad sa kabilang mata ko nang mapatingala at pilit na nilalabanan ng aking mata ang sakit na dulot nito. Sa wakas ay tuluyan nang lumabas ang araw sa pagtatago nito sa dilim. Di nagtagal ay nakita ko na sa wakas ang bilogang araw na napapalibutan ng napakasilaw na liwanag nito. Itinaas ko ang isang kamay upang ipang sangga sa nakakasilaw na araw nang sumakit na talaga ang kabilang mata ko dulot ng silaw nito. Napangiti nalang ako sa sariling kabaliwan.

"Ate Cai, bakit ka nandito?" isang maliit at malambing na tinig ang gumising sa akin sa katinuan. Napabaling ako sa aking likuran at nakita ang nakababata kong kapatid na nasa bungad ng pintuan.

"Stela, anong ginagawa mo dito?" tanong ko sa kaniya habang naglalakad pabalik sa bukana ng terrace kung saan siya nakatayo. Agad kong hinawakan ang malamig na pisngi ng kapatid at hinaplos iyon. Napangiti pa ako nang nanatiling nakanguso pa rin ang labi niya at ang inosenteng mata ay nakatutok sa akin.

"Ate, sabi ni Papa diba, bawal pumunta dito?" aniya at mas hinigpitan ang pagkakayakap niya sa malaking manika na hawak. Napangiwi pa ako nang napadapo ang tingin ko sa mala-Annabelle niyang doll. Pero agad din na ngumiti nang tumingin sa mga mata niya.

"Magagalit si Lola at Abuela nito po."

"Oo. Kaya bakit ka nandito ha? Ang aga-aga pa oh, tignan mo nga naka pantulog ka pa." wika ko habang pinasadahan ang puting mahabang bestidang suot niya tulad ng akin. Napangiti ulit ng dumapo ang aking mata sa parehong malikot niyang paa na may suot ng mabalahibong tsinelas pambahay.

"Eh ate, sinundan kita kanina. Akala ko nag s-sleep walk ka tapos hindi pa gaano lumalabas ang araw kaya madilim pa kaya nag-alala ako. Sinundan kita pero natagalan lang ako kasi may nakita akong mga puting paru-paro habang papunta dito." mas lalo akong napangiti sa malambing na boses na sinabi niya sa kabila ng nababahala niyang ekspresyon.

"Ate... di tayo pwede dito diba?" ang bawat pagpikit mata nang kaniyang mata ay nagdadagdag ng kapayapaan sa dibdib ko. Pabalik-balik kong hinahaplos ang kaniyang makinis at malamig na pisngi tsaka inaayos ang bahagyang magulo niyang bangs at buhok. Napahalakhak pa ako dahil mapupungay pa ang kaniyang mga mata na nagpapatunay na inaantok pa ang bunso namin.

"Halika," tumayo ako ng tuwid tsaka hinawakan ang isang kamay niya. Sa una ay parang ayaw niya pang magpatianod sa hila ko ngunit ng nginitian ko siya at tinanguan ay dahan-dahan siyang naglakad pasunod sa akin.

Nagpapatiuna ay dinala ko siya sa pwestong kinalalagyan ko kanina.

"Ate..." sambit niya muli. Ramdam ko ang pinaghalong takot at pag-aalinlangan sa higpit ng kapit ng kaniyang kamay sa aking braso. I smiled at her to assure her.

"Andito lang si Ate, h'wag kang mag-alala." hinihimas ang kaniyang bagsak na buhok ay minuwestra ko ang tahimik at payapang kapaligiran.

"Tignan mo, Stela. Napakapaya nang daloy ng tubig sa ilog, pakingan mo ang huni ng bawat ibon, at ramdamin mo ang bulong ng mabining hangin ng puno."

"Tignan mo ang liwanag na dulot ng parating na haring araw. Pagmasdan mo ang ganda na dulot ng liwanag nito sa mga nakahilerang puting rosas doon. Hindi ba ang ganda?" tanong ko tsaka ko nginuso ang direksyon kung saan ang mga numumulaklak na puting rosas.

Nandoon iyon sa kabilang bakod ng kabilang hacienda. Pinagbabawal man ay hindi ko pa rin naiwasang mamangha sa ganda na liwanag na dulot ng mga nagkukumpulang puting rosas doon.

"Ate! That's bawal!" biglang halos pigil na tili niya iyon. Madiin ang kaniyang pag-iling at pilit na kinakabig ang aking kamay upang mapalapit sa kaniya na tila malalayo ako nito doon. She was being aggressive as if she wanted to remind me our familia consigna.

"Puting rosas iyan, Ate. Bawal! Abuelita and Lola will get mad."

Namumungay ang aking mata habang tinitignan ang mata ng aking mahal na nakababatang kapatid. Nakakalungkot na sa murang edad ay namulat siya sa isang bagay na tulad nito. Oo, minsan sa buhay ko ay namulat ako sa paniniwala ng pamilya.

Puting rosas, bawal. Casa Console, bawal. Ang may dugong Valiente ay ang mga walang puso at mga walang kwentang tao. Kaaway.

Pero naisip ko, paano ko magiging kaaway ang mga taong ni minsan ay hindi ko pa nakita ni anino nila.

But of course, I can't voice that out. That is just close to killing my family with my bare hands.

Aatakihin sa puso si Lola at mamamatay ng wala sa oras si Abuelita. Itatakwil ako ng buong angkan ng Illustracion.

So, I kept my mouth shut and rebel on that on my own way.

"Ma'am Caenaella!" biglang umalingawngaw ang maliit na boses na iyon. Kilalang-kilala ko iyon at gusto ko nalang mapatampal sa noo.

Bahagya akong tumingin sa baba kung saan ang daanan pabalik sa sentro ng lupain at doon ay nanggaling ang lakad-takbo na si Nana.

"Diyos ko, bata ka! Sinasabi ko na nga na at nandito ka. Bakit ka ba naparito ng ganito ka-?-- M-Mari Stela?!" natigil sa pagsasalita si Nana nang may natanaw sa kakatingala sa akin. She moved closer to the house just enough to see who I am holding beside me. Agarang nanlaki ang mata niya at halos sugurin kami sa loob.

"Caenaella Solace! Bakit mo dala si bunso! Naku talaga, Ma'am! Mapapagalitan tayo nito!" halos sabunutan niya ang sarili habang tumitingin sa paligid at muwestra sa aming bumaba at lumabas na.

I held Mari Stela's hand and guide her our way out. Nang nasa gitnang hagdanan na sa labas ay dali-daling bumutiw si Stela sa hawak ko upang salubungin si Nana.

Isa din itong sipsip kay Nana eh.

"Dito-dito! Baba kayo jan, diyos ko! Bakit kayo nasa Casa na yan!" salubong niya sa yakap ni Stela. Tagong ngiti na napakamot ako sa noo habang hinahawakan ang sumasayaw sa hangin na puting bestida ko.

Nana was wearing her uniform, the same with those who also works on the Casa Llorona.

"Si ate Cai po, Nana..." tila nagsusumbong pa ang walanghiyang Prinsesa.

"Oh bakit ako? Hindi ko po siya sinama, Nana ah. Sinundan niya po ako." baling ko kay Nana na mabilis na umiiling. She shook her head at me and I wanted to laugh. Buti nalang napigilan ko ang sarili kundi ay talagang makukurot ako ni Nana sa singit.

"Kaya nga Ate, sinundan lang kita." nguso pa ng kapatid kong akala ko'y tutulungan ako sa pagpapalusot tsaka mahigpit na kumapit sa mga bewang ni Nana bago tila nagtatagong humihikab. Laglag ang panga ko nang matalim na tinitigan ako ni Nana tsaka nalang umiiling na natatawa.

Walanghiyang bata 'to!

"Ma'am Caenaella..." tahimik na tawag ni Nana makalipas ang ilang segundo. Nagsimula kaming tumulak pabalik sa daanan.

"What?" I innocently asked without looking at her. Ang paningin ay nasa harap lang kahit na tinitignan niya ako habang naglalakad kami ng sabay. Alam na alam ko ang klase ng intisidad ng tingin na iyon. At pagod na ako na makita iyon sa kaniya. Ang tingin na puno ng pagkaawa at walang magawa.

"Alam mong mahigpit na pinagbabawal ang pagpunta sa Casa na iyon diba?" mahinang aniya na para bang maingat na pinapaalala sa akin ang isang bagay na simula sanggol pa lang ay nilagay na sa mga utak namin.

"Nana wala naman sina Mama at Papa tsaka, kakasikat pa lang ng araw oh. Tulog pa panigurado sina Lola at Abuelita." ani ko nalang.

"Nasa hapag na ang mga magulang niyo, pati ang kakambal mo ay naghihintay na rin doon."

"Huh?! Ang aga naman nila?!" pabirong nagulat ako na nanlalaki pa ang mata. Gusto kong matawa ng wala man lang reaksyon sa mukha ni Nana. Alam na alam ang ugaling tahimik na pagkasutil ko.

"Yan pa talaga ang inaalala mo ah?" she rolled her eyes and carried Mari Stela properly on her arms. Agad na pinalibot ni bunso ang mga kamay sa nagmistulang pangalawang Ina namin sa Hacienda at hikab na sinandal ang ulo sa balikat ni Nana na tela antok na antok pa.

Natawa nalang ako.

"Bakit ka ba kasi balik ng balik jan, bata ka? Pinagsasabihan at pinagtatakpan kita tuwing nawawala ka at pumupuslit dito dahil anak na rin  ang turing ko sainyo." I smiled at what she said.

Tinignan ko ang mukha ni Nana. She was actually beautiful, like a beauty of a modern Filipina when she was on her younger years. Bata siya ng ilang taon kina Mama at Papa, na alam ko'y noon ay naninilbihan din ang kaniyang mga magulang sa kabilang Hacienda ng matalik na kaibigan ni Abuelita noon, ngunit lumipas ang ilang taon ay umalis sa ibang bansa ang pamilya ng taga kabilang Hacienda.

At dahil matalik na kaibigan ni Abuelita iyon ay sa amin lumipat ang ilang mapagkakatiwalaang tauhan ng mga Del Mundo, lalo na ang mga magulang ni Nana na Mayordoma ng taga kabila.

Malaki ang naging utang na loob nila sa pamilya namin na masyadong dinibdib ni Nana at nakalimutan ng bumuo ng sariling pamilya.

She was one of my comfort inside the land of our Hacienda. For years of being home-schooled and too isolated in the suffocating borders of our land, she was there with us. She knew how much I wanted to fly high away from the ties but she was there to keep my wings from flying, reminding me everytime I wanted to forget.

Soothing the rash of the chains around our necks. My partner-in-crime everytime I wanted to escape and breathe. The comfort I wanted from our parents but too scared to see the hint of disappontments in their eyes when I speak.

"Hindi ka ba natatakot? Ilang taon mo na itong ginagawa, anak. Matakot ka naman sa Lola at Abuelita niyo kahit h'wag na sa mga magulang niyo dahil mahal na mahal kayo panigurado. Pero si Señora Llorona at Doña Celeste?" I stared at her as she shook her head in disappointment with the hard truth of our elders.

"Walang sasantuhin iyon kahit apo kayo. Kahit pa na isa ka sa unang apo ng ikatlong henerasyon niyo."

"I..." I trailed off.

I look back at the white solemn house that seems so glowing when the rays of the rising sun reflected its haunted medievalist aura. Like a white abandoned castle in the middle of the forest beside the silent stream of the small river beside. The majestic view of what seems like a field of white roses beyond the borders of those dangerous bobwires. Everything was just so dreamy. A reincarnation of a perfect setting from a novel. Like an epitome of peace and contentment.

I sighed and turn my back to walk again. Nasa hulihan na ako nang naglalakad na si Nana bitbit ang natutulog na kapatid. Sa gitna ng nagtataasan at naglalakihang puno, pabalik sa gitna ng lupain ng Hacienda Illustracion, palapit sa Casa Celeste at Casa Llorona. Palayo sa payapang hatid ng Casa Console.

Sa hindi mabilang na pagkakataon, humigit ako ng malalim na hininga nang unti-unti ko na naman nararamdaman ang paninikip ng dibdib na tila sinasakal ako tuwing nasa paligid ako ng dalawang Casa na ito.

The pressure from the Illustracion sisters was too much and sometimes, its suffocating.

But...

I'm just so in love with Casa Console and everything that surrounds it.