Hi May! Let start with a fresh beginning and a light chapter for the 1st day of May.
KABANATA 152Kahit sinabi ko sa kanya na wag gumawa ng kahit ano ay may sumilay pa ring ngiti sa aking labi lalo na ng marahan nitong inayos ang ulo ko para sumandal sa balikat niya. Hindi ko na namalayan ang oras dahil kahit hindi masyadong comportable matulog sa eroplano ay parang naibsan iyon dahil sa kanya. Ramdam ko rin ang kung anong itinakip nito sa aking tiyan, at ng magmulat ako ng mata ay nakita kong ito ang leather jacket na suot niya kanina. Kaya naman pagtingin ko kay Colton ay tanging white shirt na lang ang suot nito. Natititigan ko rin siya ngayon dahil nakaidlip ito sa kanyang upuan. Bukod sa itim sa ilalim ng mata niya ay walang pinagbago ang lalaking ito. “Hi, ma’am, would you like your lunch?” tanong ng flight attendant na bahagyang kinilig sa katabi kong lalaki. “Yes, please,” maikling wika ko at inirapan si Colton bago ako umayos sa aking kinauupuan. “Gising ka na agad? Did you sleep well Fily?” tanong nito sa akin na hindi ko sinulyapan. Ewan ko ba pero na
KABANATA 151“HAHAHAHAH wag ka mag-alala hindi naman kita iindianin no! Takot ko na lang na ilayo mo ang kambal sa pinakagwapo nilang tito,” pagbibiro nito na ikinasimangot ko. “Basta bilisan mo ha, lagot ka talaga sa’kin Craise,” pagbabanta ko. “See you in the airport miss sungit!” Bwisit! Hindi ko tuloy maka-usap si kuyang driver dahil hindi ko naman siya kilala pero magalang naman akong bumati sa kanya nung sumakay na ako. Buong byahe ay natulog lang ako, nagising na lang ako ng huminto ang sasakyan sa mismong tapat ng airpot. Tinulungan rin ako ni kuya na ibaba ang maleta ko bago ito nagpaalam na aalis dahil papasok na rin ako sa loob dahil sobrang init. “Nasaan ka na?” text ko kay Craise dahil tinatawag na ang flight namin. Kinakabahan na ako dahil baka ako lang ang mag-isang pumunta ng ibang bansa. Iniisip ko rin na huwag ng tumuloy kung hindi rin pala makakapunta si Craise. “You can go first, nasa parking na ako!” text nito kaya naman nakahinga ako ng malalim. “You bett
KABANATA 150Maaga pa lang ay gising na ako dahil ayoko namang ma-late kami ni Craise papuntang Japan. Nakatatak na sa isipan ko na magiging stress free ang bakasyon na ito lalo na at si Craise naman ang kasama niya. Kahit na sobrang daldal at ingay ng lalaking iyon ay sobrang na appreciate naman yung mga kabutihang ginagawa nito. Hindi niya lang talaga mawaglit sa isip niya na tumitig sa pagmumukha nito kase kamukhang kamukha ng lalaking gusto niya makita. Bago pa man ang gender reveal party para sa kambal ay nakahanda na ang mga outfit at gamit ko papunta sa Japan. “Mararamdaman niyo ang simoy ng hangin sa Japan mga anak. Kakain tayo ng madaming foods dun okay? Kaya naghanda pa ako ng listahan ng kakainin natin pagdating dun,” tumatawang wika ko habang hinihimas ang aking may kalakihang tiyan. Naka-save naman sa phone ko ang mga go to list ko ng pagkain katulad ng takoyaki, ramen at maging mga street foods. Mas nakadagdag pa ng cravings ko ang sunod-sunod na paglabas ng mukbangs
KABANATA 149Gender RevealI am very happy that everyone was really into the party, kahit nandito lang naman kami sa bakuran ng aming bahay. Nagmukhang maliit ang munti naming bakuran dahil sa mga kapitbahay, kaibigan at mga kakilala. “My gosh girl, namamalikmata ba ako? Bakit nandito yung Kassius na yun?” iritang saad ni Pam kaya naman mabilis na gumala ang mata ko sa buong bakuran. “H-ha nasaan? K-kasama ba si a-ano—” hindi na natuloy ang sasabihin ko ng simangutan ako nito. It’s been months and wala na talagang paramdam ang tatay ng anak ko. He sends money and groceries almost every week. Lahat yun ay sobra-sobra kahit hindi ko naman hinihingi iyon sa kanya. His brother has been always caring and accompanies me into my monthly check-up kaya naman mas naging close kaming dalawa. May times lang talaga na feel kong may tinatago siya sa akin na hindi niya masabi-sabi. “Siya pa rin talaga ang hinahanap mo no?” seryosong tanong ni Pam na ikinanguso ko lang. Baka kasi gusto niya rin
KABANATA 148His Last GoodbyeIt all ends here, he came here not for us but to close a chapter that should have never opened. The chapter where there is US, and it sinks to me. Alam kong mahirap at masakit pero mas kakainin lang kami ng mga emosyon na iyon kapag patuloy kong ipipilit ang sarili ko. Seeing him now should be good enough. I am thankful enough my memories came back. Ayun na lang siguro ang panghahawakan ko at ipapaalala ko sa anak namin. He might not be with us pero his memories, those funny faces he used to do before, his serious and jealous moments was a treasure me and my future baby can hold onto. “I hope you can find your happiness, Fily. I know I can’t give it to you, masyado na akong maraming ginawa para maging deserving ng pagmamahal mo,” nakayukong wika nito. Alam kong pinipigilan nitong maluha. Ganito siya palagi kapag sobra na yung emosyon na nararamdaman niya. Hindi ko alam kung bakit ngayong sumusuko na ako ay tsaka naman ganito ang reaksiyon niya. “K-kay
KABANATA 147Buong umaga tuloy ay sinisipag akong mag-abang hanggang ala-una ng tanghali. My inner self really wants to see him. I want to see him so badly, kaya sa mumunting pag-asa na iyon ay umasa ako. “Aba! Bakit parang masigla ka ngayon aber?” pang-aasar ni inay na marahan ko lang na inilingan. “Wala lang ‘nay, may hinihintay lang po ako,” nakangiti kong sagot sa kanya. “Sino ba ‘yan at parang ganadong ganado ka naman?” pang-aasar ni inay kaya naman namula ang psingi ko. Ano ba ‘yan para naman akong teenager na nagtatago ng feelings sa crush niya, ito nga at nabuntis pa. TInitigan ako ng maigi ni inay at mukhang nahulaan na nito kung sino ang hinhintay ko. “Matagal ko na ring hindi nakikita ang batang iyon, kung makita ko man ay mabilis ding nawawala sa harapan ko. Parang may tinatakbuhan palagi kapag nakikita ako,” saad ni inay kaya muling nagpintig ang tenga ko. “N-nagpapakita siya rito malapit sa b-bahay ‘nay?” utal na tanong ko sa aking ina. Mukha namang nagulat siya d